დიოგენეს სინდრომი

თან ეგ ხო ძირითადად მარტოხელა მოხუც ქალებს ემართებათ, მარტო რომ ცხოვრობენ და არასდროს არ ჰყოლიათ პარტნიორი
ხოდა არავინ არ ზრუნავს მაგათ გამოჯანმრთელებაზე, არ ეკარება არავინ
არ გამიგია ვინმე ექიმი ჩარეულიყოს მაგაში

და თუ ოჯახის წევრები ჰყავს, იმათაც კიდიათ და ცდილობენ გაექცნენ

არც ისე იშვიათია
საკმაოდ ხშირი შემთხვევაა საქართველოშიც
უბრალოდ მალავს ყველა

This post has been edited by ბანჯოო on 11 Jun 2021, 14:28

რო არ მოგატყუოთ მეც არ ვარ მთლად ნორმალური.
ჩემი ყველაზე დიდი გრეხი ის არის რო Hihikomori ვიყავი 4 წელი, გარეთ გასვლის მეშინოდა.
4 წელი სახლიდან ფეხი არ გამიდგია პირდაპირი გაგებით.
ბავშვობაში პირიქითაც ვიყავი, სულ გარეთ ვეგდე და სახლში რომ მოვდიოდი თავს უცნაურად ვგრძნობდი, ისევ გარეთ მინდოდა.
მარა ერთხელ რომ დარჩები, ორჯერ, მერე შეყოლა იცის და უკვე გარეთ გასვლის გეშინია კიდევაც.
მარა ნუ ეხლა ეგ ჩემი არანორმალურობა მოვიშორე, დავდივარ აქტიურად, ცოტა კორონა მაიძულებს ნაკლებ აქტიურობას მარა ძველ მდგომარეობას არასდროს აღარ დავუბრუნდები.

როზეტა.სთოუნედ
დედაჩემი იეღოველების შეკრებებზე დადიოდა და შეიძლება იმათ გამოურეცხეს ტვინი, ლოლ.

ცოტა ოთახის დალაგება მეც მეზარება, ნაგვებს არ მოვათრევ, მარა წიგნებით მაქვს ოთახი გამოტენილი და სამუშაო მაგიდაზეც უამრავი წიგნი მიწყვია.

ისე კარგი გამახსენდა სიგარეტის დაცლილი კოლოფები მაინც გადავყარო , მოიცა

ეგ მეც მჭირს უკვე. ალბათ 10 წელიწადში ჩემი ოთახი ესეთ მდგომარეობაში იქნება

რო რამე, თუ სვავ, გაიჩითე და დავლიოთ. თუ სოციალური შიშიც სერიოზულ ფორმაში არ გაქვს.

Nimrodel
სოციალური შიშებიც მაქვს რათქმაუნდა, მაგრამ არაფერი გადაულახავი.
არ ფარაზონასთან მაქვს ლუდი დალეული და აჩკიპასთან ვარ შეხვედრილი ისე პროსტა, რაღაც საქმეზე.
თუ შეხვედრისთვის რამე მიზეზი გვექნება, ბაზარი არაა.