სტერეოტიპული განსჯაა ნამეტნავათ
ცხოვრების აზრზე ფიქრი ვაბშე არ ტეხავს, ძაან ბნებრივია, იმიტომ რომ ყველას აინტერესებს სამყაროში რეალურად რა დება, როგორ მშაობს სამყარო და რა არის აქ მისი დანიშნულება და ამ თემაზე ფიქრბს ყბელა თავისი შესაძლებლობების, ცოდნის და ინტელექტის ფარგლებში ცდილობს, ამაში არაფერია უცნაური
ნუ ძიშოვი და პათეტიკური ფილოსოფია, ეს ორი ერთად მეც მაღიზიანებს ზოგჯერ, მაგრამ მე რა მაღიზიანებს სრულიად ###ზე, ისევე როგორც თქვენ რა გაღიზიანებთ, როცა ადამიანს რაღაც კითხვები უჩნდება და სრულიად გასაგებია ეგ კითხვები, იმიტომ რომ მოცემულობა ასეთია:
ცხოვრებას აზრი მართლა არ აქვს, კოლექტიურად ამდენი ადამიანის ცხოვრებას პლანეტაზე არანირი აზრი არ აქვს, პლანეტას არაფერს არ სძენს აბსოლუტურად, პირიქით, ვნებს, თან ძალიან ვნებს
ყველას შეუძ₾ია საკუთარი ცხოვრების საზრისის მოძებნა, ყველა ბედნიერებას ეძებს, ეგ ბედნიერებაც სუბიექტურია, ვისთვის რაა და ვისთვის რა. ჩემთვის ბედნიერება ვაბშე არ არსებობს, როგორც რაღაც სტაბილური და ხანგრძლივი მოცემულობა, უბრალოდ ძაან მომენტალური პერიოდია დიდი სისარულის, ასე აღვწერდი
ყველას აქვს უფლება ეძებოს საკუთარი ცხოვრების საზრისი, ცალკ-ცალკე, ინდივიდუალურად, თავისთვის, თავის კოლექტივში, ქვეყანაში, თემში, სამეგონროში, ოჯახში, კარიერიაში, ურთიერთობაშ, საკუთარ თავთან და ა.შ სადაცაა, მაგრამ ყველამ რომც იპოვოს ეგ საზრისი თავისთვის საბოლოო მოცემულობას რო ცხოვრებას აზრი და მიზანი არ აქვს, ვერ შეცვლის, ადამიანები თუ რაღაც ფუნქციებს ვასრულებთ, უმრავლესობა ვასრულებთ ჩვენ-ჩვენი ბაბლებისთვის და იმ კოლექტივებისთვის სადაც ვართ. because we are all sisyphus, and some of us are even narcissyphus
და ეს ყველაფერი სრულიად რაციონალური განსჯაა, ზოგი ამის გამო წუხს, ან ზოგი უბრალოდ ინერციით ცხოვრობს, ამიტო ###ზე
ფილოსოფოსი სასტავი
