რავიცი, რომ წავიდა მადლობა მაინც ეთქვა
ისეთ ხალხთან დაიწყო ჩემზე ცუდების ლაპარაკი, ვისზეც იცოდა, რომ ენას მომიტანდნენ და გული მეტკინებოდა...
მოსაკითხადაც არ დაურეკავს... დაბადების დღე რომ მქონდა მაგ დღეს ჩემს მეგობარს უთხრა ფეხებზე მკიდია არ მივულოცავო და მეტი დაუფასებლობა რაღა გინდა
მითუმეტეს ჩხუბიტ ან რამიტ არ დავშორებულვართ, სამსახური ვაშოვნინე, რომ მოიდგა ცოტა ფეხი, ბინაც იაფად ახლობლისგან ვაქირავებინე 100ლარს ართმევდა ჩემი ხათრით მხოლოდ კომუნალურებისთვის ისიც, როცა გადადიოდა ჩემი მანქანიტ წავაღებინე თავისი ნივთები, სახლი მივალაგებინე დავაწყობინე კუხტად და ისე წამოვედი ტრაკში წიხლი კი არ ამომირტყია...
რა ეწყინა ვერ გავიგე....
თუ საწყენი რამე იყო მე უნდა მწყენოდა მაგისგან ჩემს ყველა ძმაკაცს ეკერავებოდა
ჩემ მიერ გაცნობილ ხალხთან ჩუმად მიდიოდა, ჩემს თაყვანისმცემლებს ცემგან მალულად ხვდებოდა ...
რავი ბევრი რამ მქონდა მიზეზი რომ მწყენოდა, მაგრამ მივიღე როგორც ოჯახის წევრი , ყველაფერი გავუყავი, ოთახი, საჭმელი მშობლებიც კი...
დედაჩემი მე როგორც მყიდულობდა სიგარეტს, ტანსაცმელს ისე ჰყიდულობდა მასაც.
ხახვიანი საჭმელი არ უყვარდა, კერძს რომ გააკეთებდა დედაჩემი სახლისთვის, მაგას ცალკე უხახვოს უკეთებდა პატარა ქვაბში....
რავი ჭურჭელს ეგ არ რეცხავდა და მაღაზიაში ეგ არ ჩადიოდა რომ ვთხოვდი, დედოფლად მეჯდა