კინგკონგ

კინგკონგ აკბარ :

სევდამ აატირა ჩემი კინგკონგები

ო, ლუციფეღ, ო ლესე-მუაღ პინ ფოი გლისე მე დუა დონ ეშევე დ'კინგკონგ

კინგკონგ, იობანი ვროტ

კინგკონგ ბლიაააა


კინგკონგ ხრენოვაია

ცვრიან ბალახზე თუ კინგკონგმა არ გაიარე, რაა მამული?

და როცა ხუთი ოქტომბრი გათენდა ტელევიზორებში, იმის მეორე ღამით მაგრად დათბა. ქეშუ გარეთ ნახევრად ეგდო, მეორე ნახევრით გარეული ღორის სატყუარა გეჯას მიყრდნობილი ფილოსოფიის ღრმა გამოქვაბულში გაიხლართა და ბრტყელი ტერფიდან ამოიღმუვლა- "აციებამდე ბოლო დათბობაა". ღმუილმა კინგკონგის სტალაგმიტებიანი ყურის ნიჟარაში შეაღწია და ქეშუს გასძახა - რა დედიშენის გინდა?
ამ ალერსიანი მიმართვით გამხნევებულმა ქეშუმ გაბედა:
- კინგკონგ, შენთან ერთი ფილოსოფიურ-ფსიქოლოგიური კითხვა მაქ: აი, მთვარე როა ხო?-
ცალთვალმოჭუტული კინგკონგი გამოქვაბულის უკარო ბჭეს მიეყრდნო და ბეჭიც მიაფხანა- ხო რაარი რო?
-აი, ახედე!
კინგკონგმა დედიმისსნაჭამივით გაფითრებულ მთვარეს ახედა და შთაგონებით ჩაილაპარაკა-მთვარე და ექვსპენსიანი...
- ხოდა, კინგკონგ, შენი აზრით ბრტყელია მთვარე?
კინგკონგმა მეორე თვალიც მოჭუტა- მთვარე თითქოს ზამბახია...
აქ კინგკონგმა უცებ იგრძნო რომ სადღაც შიგნით დაერხა, დაენძრა და სამჯერ გაიზარდა სიგრძე სიგანეში -ქეშუს დაპატარავების ხარჯზე.
მთვარის ორბიტიდან მოწყვეტის მოლოდინში გასუსულ ქეშუს უცბად თბილი ლივლივი გადაევლო-
- ქეშუუ- ამოიყმუვლა კინგკონგმა- ტაშტი გამოიტანე ფეხები უნდა დავიბანო! ცოლს ვირთავ!
- ცოტა ხნის შემდეგ თუნუქის მრგვალ ტაშტში ერთად ტივტივებდა მთვარე და კინგკონგის ბანჯგვლიანი ფეხები.
-ქეშუ! ომახიანად დაიძახა ტონუსირებულმა კინგკონგმა, მოდი ბიჯო მოდი აჰა- აი რაარი მთვარე- ხოგაიგე ეხლა. ტაშტში ჩასხმუ წყალი და- ჩემი ფეხები! თანამგზავრი არა ჩაჩუტული #ლე! ხოგაიგე.
მომდევნო 3 წელი თქვენი სკმუტუნი არ გავიგო. ცოლს ვირთავ და კენჭი უნდა ვიყარო. პრემიერზე ნაკლები პრემიერის დედის ტაშტშიც ჩავყავი ფეხები!
კინგკონგი სველი ფეხებით შეწვა მეზოლითის რომელიღაც ცხოველის ტყავებიან ღრმულში და ნეტარებით წავიდა ოცნებებში:
- გამიგონია რო ერთი ქალი თავისი თმებით უმშრალებდა ფეხებს ღმერთივით კაცს. ხუევოზნაეტ მართალია თუ არა, მამენტ ერთხელ გაასწორებდაო.
ასე დასრულდა გათენებული 5 ოქტომბრის მეორე დაღამებული დღეი.

This post has been edited by OliverMess on 6 Oct 2025, 23:56

იყო დრო, როცა გოძილა ზღვაში ბინადრობდა, კინგკონგი მთებში.
ერთმანეთი არასოდროს ენახათ, მაგრამ თითოეულს მეორეზე ლეგენდები სმენოდა.
გოძილას ეუბნებოდნენ, რომ მთებში ცხოვრობდა უკვდავი მტერი, რომელიც ოდესმე ზღვაში ჩავიდოდა და ტალღებს წაართმევდა ძალას.
კინგკონგს კი ეუბნებოდნენ, რომ ოკეანის სიღრმეში ჩასაფრებულია ურჩხული, რომელიც ერთ დღეს ცასაც ჩამოაქცევს და მთებსაც დაანგრევს.
ასე იზრდებოდა მათ შორის შიში, რომელიც ნელ-ნელა ზიზღად იქცა, მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთი არასდროს ენახათ.
ერთ დღეს ზღვა ადუღდა და მიწა შეზანზარდა, ისინი შეხვდნენ.
კინგკონგმა გოძილაში თავისი ძალის გამოძახილი დაინახა, მოუთმენელი, მაგრამ ცოცხალი.
გოძილამ კინგკონგში თავისი შიშების ჩრდილი ამოიცნო, უხილავი, მაგრამ რეალური.
ისინი ხან ჩხუბობდნენ, ხან ჩუმად უყურებდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ყველაზე ძლიერი ის მომენტი იყო, როცა ორივე მიხვდა, რომ მათი მტრობა სხვებისგან მოსმენილი ამბავი იყო.
გიჟურ ქარიშხალში, შუა ოკეანესა და მთებს შორის, სიჩუმე ჩამოვარდა, ისეთი სიჩუმე, სადაც პირველად გაიგეს საკუთარი გულის ხმა.
და იქ, იმ უხმო წამში, გაირკვა, რომ ზოგჯერ ყველაზე დიდი ბრძოლა ისაა, რომელსაც საკუთარ თავში ვაწარმოებთ და არა სხვებთან.
ხშირად ადამიანები მტრებად მიიჩნევენ მათ, ვინც რეალურად მათი სარკეა, შიშების, ამბების ან არასწორი წარმოდგენების ამსახველი. ჭეშმარიტი ბრძოლა გარე მტერთან კი არა, შინაგანი ჩრდილებთან ხდება. როცა ამას აცნობიერებ, მტრობა ქრება და რჩება მხოლოდ სიმართლე.

პადჟიგაწელი

კინგკონგი და გოძილაი მიდიოდნენ სადმე გზასა
კინგკონგმა გოძილა ნახა ჩავარდნილი შიგან ჭასა
დაუძახა-აქ მელოდე მოგიტანდე თოკ-ბაწარსა
გოძილამა- სანამ მოხვალ- დამაყრიან მიწას შავსა.

ნამდვილი დახმარება დროული დახმარებააო- ჩაიდუდუნა კინგკონგმა და მდინარის პირს მიაშურა სატირლად. იქნება და თანდილამ ჩამოიაროსო.