«ჩემი ოჯახი აგრესიის დროს წყნეთში იყო»
არ მოხდება ის, რაც ჩვენს ოპონენტებსა და ჩვენს მტრებს სურთ
«ვინც აცხადებს, საქართველო დამარცხდაო, ეს მათი პირადი მარცხია და არა საქართველოსი»
»დარწმუნებული ვარ, ყველა ძირითად არხზე დაბრუნდება პოლიტიკური დისკუსიები»
საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილეს, გიგა ბოკერიას «კვირის პალიტრასთან» საუბრისას, გარდა ჩვენს კითხვებზე პასუხის გაცემისა, ყოფილი თანაგუნდელების ოპონირებაც მოუხდა. ბოლოს კი საგულისხმო რამ შენიშნა, - უცნაურია, რომ ყოფილი თანამდებობის პირების კრიტიკული განწყობილებები ხშირად ბიუროკრატიული პოზიციის დაკარგვას უკავშირდებაო:
- ბატონო გიგა, თქვენი ყოფილი თანაგუნდელი ნინო ბურჯანაძე ამბობს, რომ ხელისუფლება ხალხს ატყუებს, დამარცხებას გამარჯვებად ასაღებს და მოგიწოდათ, თავი დაანებოთ ხალხის ტვინების გამორეცხვას.
- ზოგიერთი პოლიტიკოსი და აშკარა უმცირესობაში მყოფი საზოგადოების წევრი ცდილობს, დანერგოს კლიშე, რომ საქართველო დამარცხდა და ვიღაც ხალხის მოტყუებას ცდილობს. საქართველო ბრძოლას აგრძელებს და არასოდეს დანებდება. თუ ვინმეს სურს კაპიტულაციის გამოცხადება, ეს მისი პრობლემაა. ჩვენდა საბედნიეროდ, საქართველო დამარცხებას არ აღიარებს და ბრძოლას აგრძელებს, სანამ არ მიაღწევს საუკუნოვან ოცნებას, რომ იყოს თავისუფალი, სუვერენული, გარეშე აგრესიისაგან დაცული ქვეყანა.
ზოგიერთი ამბობს, ტაშ-ფანდური გამართესო. ეს ქართველი ხალხის, იმ ადამიანების შეურაცხყოფაა, რომელთაც სამოქალაქო შეგნება და სიმტკიცე გამოიჩინეს და უმძიმეს პერიოდში გამოხატეს პოზიცია - საქართველო არ შეეგუება საბჭოთა კავშირში დაბრუნებასო. რუსული აგრესიის შეფერხების ერთ-ერთი მთავარი ფაქტორი ისიც იყო, რაც ჩვენ თბილისში და მთელ საქართველოში ვიხილეთ. მარტო ზუგდიდის აქცია რად ღირდა, რომლის შემდეგაც რუსმა ოკუპანტებმა პროპაგანდისტული ბუკლეტების დარიგება დაიწყეს (მეგრელებს არ გერჩითო. - ი. რ.).. ქართველი საზოგადოების რეაქცია იყო უმთავრესი ფაქტორი, რამაც სახელმწიფოებრიობა, სუვერენიტეტი და თავისუფლება შეგვინარჩუნა. ვინც ამაზე ქილიკობს და ამას ემიჯნება, თავადვე გამოაქვს თავისთვის სამოქალაქო განაჩენი (არ ვულისხმობ სხვა რამეს, რომ მერე არ თქვან, დევნით გვემუქრებაო). მიუხედავად მათი ასეთი პოზიციისა, არავის დევნას არ ვაპირებთ და არც მოღალატეებად მიგვაჩნია არც ერთი ჩვენი უპასუხისმგებლო ოპონენტი.
ჩვენს ოპონენტებს შორის ბევრი აღმოჩნდა პასუხისმგებლობის მქონე და ჩვენი დიდი გამარჯვება სწორედ ისაა, რომ სხვადასხვა შეხედულების მქონე პოლიტიკურ კლასში ამ საკითხზე ერთობა არსებობს. სამწუხაროდ, აღმოჩნდნენ ისეთები, რომლებიც ამბობდნენ, თუ აქციაზე მილიონი გამოვიდა, მე იმ 2 მილიონ კაცში ვარ, ვინც აქციაზე არ გამოვიდაო. ასეთი განცხადება თვითგანაჩენად მიმაჩნია. როდესაც თბილისს რუსული ტანკები უახლოვდებოდნენ და საქართველოს სუვერენიტეტი ყველაზე დიდი საფრთხის წინაშე იდგა, მათ საჭიროდ არ ჩათვალეს, თანამოქალაქეების გვერდით დამდგარიყვნენ. მათი უფლებაა, არ გამოვიდნენ, მაგრამ ამავდროულად, ეს არის მათი უმძიმესი შეცდომა. შეცდომა, რომელიც დანაშაულზე მეტია. არ ვიცი, რატომ არ მოეწონათ ჩვენი მოქალაქეთა პროტესტის ფორმა. აქციის ფორმები მეათეხარისხოვანი იყო, როდესაც ქართველი საზოგადოების მნიშვნელოვანი ნაწილი გამოვიდა და უშიშრად გამოხატა თავისი პოზიცია. ამ აქციებზე მეც ვიყავი და ტაშ-ფანდური არსად დამინახავს. ყველა სხვადასხვაგვარად გამოხატავდა ემოციას. ამ ადამიანებისადმი ქედმაღლური დამოკიდებულება, პროტესტის ფორმის ქცევა შიდა პოლიტიკური დისკუსიის საგნად, ძალზე იაფფასიანი ილეთია. ვწუხვარ, ჩვენი ყოფილი თანაგუნდელი, ქალბატონი ბურჯანაძეც რომ ამ გაუგებრობაში აღმოჩნდა. ვინ და რაში მოატყუა ხალხი?! საქართველო რუსეთის აგრესიის წინაშე იდგა, მოხდა სამხედრო ინტერვენცია დაგეგმილი ამოცანით, - საქართველო თავის კონტროლქვეშ მოექცია. თუ ვინმე ფიქრობს, რომ ამ აგრესიის მიზანი მხოლოდ იმ ტერიტორიების დაკავება იყო, რასაც კონფლიქტის ზონა ჰქვია, მას საღი აზრი არ ჰქონია. რუსეთმა ვერ მიაღწია მიზანს, რადგან ქართველი საზოგადოების მტკიცე პასუხი მიიღო.
- ქართულ სოფლებს უწინაც ესროდნენ, ახლა რატომ ვუპასუხეთ, რატომ ვერ ავიცილეთ ომი?
- აბსოლუტურად ლეგიტიმური კითხვაა. მაგრამ რა შეიძლებოდა გაეკეთებინა ხელისუფლებას გარდა იმისა, რომ დაეცვა თავისი ქვეყანა და მტრისთვის რაც შეიძლება მეტი პრობლემა შეექმნა? ჩვენი მოკავშირეები, რომლებიც გვეუბნებოდნენ, ბრძნული გადაწყვეტილება არ იყო რუსულ არმიასთან კონფრონტაციაო, ვერ გვიხსნიან, სხვა რა უნდა გაგვეკეთებინა.
ორივე კონფლიქტური ტერიტორია ჩვენთვის უმძიმესი პრობლემა იყო და ამიტომაც ცდილობდა საქართველოს ხელისუფლება სამშვიდობოების მანდატის ინტერნაციონალიზაციას. კონფლიქტამდე ცოტა ხნით ადრე დაფიქსირდა პირველი შედეგები, როდესაც გერმანიის საგარეო საქმეთა მინისტრი ჩამოვიდა და ეუთოს პრეზიდენტმა, ფინეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა განაცხადა, სამშვიდობოების ფორმატი უნდა შეიცვალოსო. იყო პირველი ძვრები და ამას მოჰყვა რუსეთის მყისიერი რეაქცია. ამისთვის დიდი ხანია ემზადებოდნენ. ესკალაცია აპრილიდან დაიწყო, 29 ივლისიდან კი ბოლო ფაზაში შევიდა - ჩვენს კონტროლირებად სოფლებს მსხვილკალიბრიანი იარაღით ცეცხლი გაუხსნეს. მანამდე ეს არ მომხდარა. საქართველოს ხელისუფლების ყველა მცდელობა, შეეჩერებინა აგრესია რუსებთან ურთიერთობით, ადგილობრივი თუ საერთაშორისო ინსტრუმენტებით, წარუმატებლად დამთავრდა. თავდასხმებს დაერთო მონაცემები, რომ 7 აგვისტოს რუსეთის რეგულარულმა არმიამ საქართველოს ტერიტორიაზე დაიწყო შემოსვლა. ჩვენს ინიციატივას, ცეცხლი შეწყვეტილიყო, ქართული სოფლების დაბომბვის გაგრძელება მოჰყვა. პარალელურად, გრძელდებოდა რუსული რეგულარული არმიის შემოსვლა. თუ ვინმეს აქვს რაიმე სხვა მოსაზრება როგორ უნდა მოვქცეულიყავით ამ ვითარებაში, მოვისმენდი, მაგრამ ჯერჯერობით ვერავის, მათ შორის, ვერც ქალბატონი ნინოს აზრი მოვისმინე ამ საკითხზე. მესმის მხოლოდ ზოგადი, უპასუხისმგებლო შეფასებები, - ეს როგორ მოუვიდა ამ ხელისუფლებას, მე ხომ ვაფრთხილებდიო. არ ვიცი, ვინ რა გაფრთხილებაზე ლაპარაკობს და თუ გაფრთხილება გვაქვს, უნდა გქონდეს პასუხიც, რა უნდა გაეკეთებინა ხელისუფლებას ამ შემთხვევაში და პასუხისმგებლობაც აიღო. თუ პასუხი არ გაქვს და ვერც პასუხისმგებლობას იღებ, ძალზე არაკორექტულია ასეთ მძიმე ვიათარებაში მძიმე ბრალდებების ტყორცნა არა მარტო საქართველოში, არამედ საზღვარგარეთაც. როდესაც მათი ქვეყნის ბედი წყდებოდა, ზოგიერთმა პოლიტიკოსმა ჩათვალა, რომ თავის ხალხთან კი არ უნდა ყოფილიყო, არამედ ემოგზაურა და სხვადასხვა ქვეყანაში ელაპარაკა, როგორ დაუშვა შეცდომა სააკაშვილმა და როგორ აქვთ ბევრი კითხვა ხელისუფლებასთან. ზოგი ამას შედარებით დახვეწილად აკეთებდა და რუსეთსაც აკრიტიკებდა, მაგრამ მთავარი გზავნილი მათგან ის იყო, რომ მთელ მსოფლიოს გაეგო, სააკაშვილისა და საქართველოს ხელისუფლების ბრალია რაც მოხდა, ამიტომ იქნებ კორექტივების შეტანაზე ვიფიქროთო.
სამხედრო წინსვლისა და მას შემდეგ, რაც საქართველო წელში გაწყვიტა (გადაადგილების მხრივ) და თბილისს მოუახლოვდა, ჩვენი მტერი დარწმუნებული იყო, რომ თბილისში შემოუსვლელადაც დაიწყებოდა სახელმწიფო ინსტიტუტების კოლაფსი, საზოგადოებას ყოვლისმომცველი პანიკა დაეუფლებოდა, მოხდებოდა ურთიერთთავდასხმების პროვოცირება და სახელმწიფო დაემხობოდა. ეს არ მოხდა, უპირველესად, ქართველი საზოგადოების რეაქციისა და იმის გამო, რომ ჩვენი ინსტიტუტები მყარი აღმოჩნდა.
ხაზგასასმელია, რომ ოკუპირებულ ქვეყანაში საქართველოს პოლიცია ფუნქციონირებდა. იყო მეორე, საერთაშორისო ფაქტორიც. დასავლეთის რეაქცია, თუმც, სამწუხაროდ, დაგვიანებული. რუსული აგრესია შეანელა პრეზიდენტ სარკოზის ძალისხმევამ და პრეზიდენტ ბუშის 13 აგვისტოს განცხადებამ, რომ სამხედრო ხომალდებითა და თვითმფრინავებით გამოეგზავნა ჰუმანიტარული დახმარება. ყველამ გაიგო, სინამდვილეში რასაც ნიშნავდა ეს განცხადება. ეს იყო მაზანდის აწევა და რუსეთისთვის თქმა, ეს «ცხელი ცივი ომის» დასაწყისიაო. ნურავის დაავიწყდება, რომ ის 3-4 დღე, რაც დასჭირდა საერთაშორისო პოზიციის ჩამოყალიბებას, ჩვენმა არმიამ მოგვცა. მან თავისი სისხლის ფასად, გმირულად იბრძოლა. ეს არის ის ფაქტორები, რამაც ქვეყანა შეგვინარჩუნა. ბრძოლა ისევ გრძელდება და ვინც აცხადებს, საქართველო დამარცხდაო, ეს მათი პირადი მარცხია და არა საქართველოსი.
- ვიცი, რომ რუსული აგრესიის დაწყების დროს საქართველოში არ იყავით...
- 9 აგვისტოს ჩამოვედი.
- თქვენი ნათქვამის საპირისპიროდ არაერთხელ ითქვა, პრეზიდენტის გარემოცვა პანიკაში იყო და არაერთი მოხელე გაიქცაო. რა ხდებოდა ხელისუფლებაში, როდესაც რუსული არმია თბილისისკენ დაიძრა?
- ხდებოდა ის, რასაც ხალხი ხედავდა ტელეეკრანზე.
- უფრო საინტერესოა, რასაც საზოგადოება ვერ ხედავდა.
- ყველა პოლიტიკოსი და თანამდებობის პირი აკეთებდა იმას, რისი გაკეთებაც შეეძლო იმ მომენტისათვის. თუ გამქცევი იყო ვინმე, ის გაიქცა კიდეც, ალბათ. ამ საკითხზე მე ვერ ვილაპარაკებ. ვერავის გაამტყუნებ იმის გამო, რომ შეეშინდა და ბუნებრივი ინსტინქტი ჰქონდა, საფრთხეს გარიდებოდა. მაგრამ ქვეყანა არსად გაქცეულა და ეს გამოჩნდა 12 აგვისტოს, როდესაც ყველაზე დიდი იყო საფრთხე; როდესაც თბილისში არაერთი ობიექტი დაიბომბა და კიდევ გრძელდებოდა დაბომბვა, საქართველო იზოლირებული იყო, ჩვენი შეიარაღებული ძალები კი ძალზე დაზიანებული, მათ თბილისის დასაცავად მოუწიათ უკან დახევამ. ამაზე დაძაბული მომენტი არ ყოფილა და თუ ვინმეს გაქცევა უნდოდა, გაიქცეოდა...
ასეთ დროს ჭორები ათასმაგდება ხოლმე. მრავალგვარი ჭორი მომისმენია ჩემზე და ჩემს ოჯახზე. ტელევიზიაშიც უთქვამთ, გიგა ბოკერიას ოჯახი დაბრუნდაო. მე არ ვიცი არც ერთი ჩემი თანაგუნდელი, რომლის ოჯახიც საქართველოდან გაიქცა. ჩემი ოჯახი კი აგრესიის დროს წყნეთში იყო.
ჩვენ მძიმე დღეები გამოვიარეთ, მაგრამ ახლა არავის აქვს მოდუნების უფლება. ამ მძიმე დღეებში გამოჩნდა, რომელმა უწყებამ როგორ იმუშავა, რამდენად დროული და სწორი გადაწყვეტილებები მიიღო. ამას შეაფასებს საპარლამენტო კომისია.
- თქვენ სახელმწიფო აპარატის სიმყარეზე ლაპარაკობთ, მაგრამ კიდევ ერთი თქვენი ყოფილი თანაგუნდელი ზურაბ ნოღაიდელი ამბობს, უდიდესი განსაცდელის ჟამს სამარცხვინო მთავრობა გვყავსო...
- ყოფილმა პოლიტიკოსმა ან კაცმა, რომელსაც აქვს ამბიცია კვლავ იყოს პოლიტიკაში, ასეთ მძიმე ვითარებაში ასეთ ბრალდებას რომ ისვრის, უნდა თქვას, რა იქნებოდა სწორი. ძალიან ვწუხვარ, რომ ყოფილმა თანამდებობის პირებმა ასეთ კრიტიკულ სიტუაციაში ასეთი სინდრომი გამოავლინეს, ეს ელემენტარული უპასუხისმგებლობაა. წუხილი მინდა გამოვთქვა ზოგიერთი ჩემი ყოფილი თანაგუნდელის გამო. თქვენ მკითხეთ, ვინ იყო პანიკაში და ვინ - არაო. ამ კითხვაზე პასუხს სწორედ ეს უპასუხისმგებლო განცხადებები იძლევა.
- სკეპტიკოსები აცხადებენ, გაეროს ასამბლეაზე რუსეთ-საქართველოს დაპირისპირება საფუძვლიანად არ განხილულაო.
- გაეროს ასამბლეაზე ყველა ლიდერის გამოსვლის თემა რუსეთ-საქართველოს დაპირისპირება იყო, მაგრამ ასამბლეაზე გადაწყვეტილებებს არ იღებენ.
- ამბობენ, რომ მოსალოდნელია შიდასახელისუფლებო გარჩევები და შიდაგადატრიალება.
- გუნდის შიგნით დისკუსია არა მხოლოდ ასეთ მძიმე, ნორმალურ ვითარებაშიც ჩვეულებრივი რამ არის. ვიღაც ჩათვლის, რომ მისი ადგილი გუნდში არ არის და წავა. თქვენ ასეთი ორი კაცი ახსენეთ კიდეც, რომელთაც დღეს ხელისუფლების ოპონენტების მანტია აქვთ წამოსხმული. ეს ჩვეულებრივი რამაა დემოკრატიის მშენებლობის დროს. ჩვენი ოპონენტების ნიშნის მოგებით ლაპარაკი და მოლოდინი, როდის დაჭამენ ხელისუფლებაში ერთმანეთსო, უპირველესად, მათი სისუსტის ნიშანია.
პოლიტიკოსი მხარდაჭერის მოპოვებაზე უნდა ფიქრობდეს, იმას კი არ უნდა ელოდებოდეს, როდის დაიწყება ინტრიგები სახელისუფლებო გუნდში. მინდა იმედი გავუცრუო ქართველი საზოგადოების უმცირესობას, რომელიც ამაზე დებს მთავარ ფსონს. უიმედოა მათი მოლოდინი. ჩვენ გვაქვს მწვავე დისკუსიები, მაგრამ გვაქვს მყარი ერთობაც იმ მიზნების მისაღწევად, რაც ქართველი ხალხის მრავალსაუკუნოვანი ოცნებაა. არ მოხდება ის, რაც ჩვენს ოპონენტებსა და ჩვენს მტრებს სურთ (აქ მტრებსა და ოპონენტებს შორის ტოლობის ნიშანს არ ვსვამ). ჩვენი ოპონენტების უპასუხისმგებლობა (რომელიც, შესაძლოა, ზოგჯერ მტრობაზე უარესი იყოს) არ ნიშნავს იმას, რომ ისინი საქართველოს მტრები არიან. საქართველოში კუდიანებზე ნადირობას არავინ აპირებს. ხალხი შეაფასებს ყველაფერს.
- თქვენი ოპონენტები ამბობენ, დასავლეთი მიხვდა, რომ სააკაშვილის რესურსი ამოიწურა და მას მხარს აღარ დაუჭერსო.
- ეს მოსკოვში ფიქრობენ, რომ მათ შეუძლიათ გადაწყვიტონ, როდის წავიდეს სააკაშვილი და მოვიდეს სხვა. ძნელი წარმოსადგენია, სააკაშვილს ჰქონოდა იმაზე მეტი მხარდაჭერა, რაც ამ დღეებში ჰქონდა. მართალია, დაგვიანებული იყო, მაგრამ...
- რუსეთისთვის ზედმეტად ანგარიშის გაწევა ხომ არ იყო ნაკლებეფექტიანი შეფასების მიზეზი?
- სწორედ ესაა შეცდომა. ტაქტიკა, რომელიც არჩეული ჰქონდა თავისუფალ სამყაროს რუსეთთან ურთიერთობაში, მცდარი აღმოჩნდა. დღეს რუსეთთან დამოკიდებულების ახალი კონტურები უკვე იკვეთება. შესაძლოა, ჩვენს ზოგიერთ მოკავშირესაც არ უნდოდა თავსატეხი გაეჩინა. სურდა, წყნარად ეცხოვრა და მიაჩნდა, რომ არც საქართველოს უნდა ჰქონოდა ამბიცია, რუსეთის აგრესიისთვის წინააღმდეგობა გაეწია. ასეთი პოზიცია მცდარია. უახლესი ისტორია გვასწავლის, რომ აგრესიაზე თვალის დახუჭვა პრობლემას კი არ სპობს, ზრდის.
- დარწმუნებული ხართ, რომ ხელისუფლებაში არ გყავთ რუსეთის გავლენის ქვეშ მყოფი პირები?
- «ცივმა ომმა» ცხადყო, რომ საქართველოში კი არა, აშშ-ში არ არსებობდა გარანტია იმისა, უცხო ქვეყნის გავლენის ქვეშ მყოფი პირები კი არა, ჯაშუშები არ ჰყოლოდათ ხელისუფლებაში. მაგრამ ფაქტია, პოლიტიკური გადაწყვეტილებების მიღებისას რუსეთის გავლენა ნულია ბოლო 4 წლის განმავლობაში. ამიტომაც დასჭირდათ პირდაპირი ინტერვენცია.
- პრეზიდენტის განცხადება, დემოკრატიის ახალ ტალღას ვიწყებთო, არ არის იმის აღიარება, რომ ამ მხრივ პრობლემები გვაქვს?
- ქართული დემოკრატია განვითარების პროცესშია და პრეზიდენტმა ეს განცხადება იმიტომ გააკეთა, რომ ამ საკითხს ჩვენი მოწინააღმდეგეები იყენებდნენ. ისე ხატავდნენ სურათს, თითქოს საქართველოში კუდიანებზე ნადირობა იყო გაჩაღებული. იყო სპეკულაციები. ზოგმა ოპონენტმა ისიც კი განაცხადა, ერთიანობის დოკუმენტს ხელი იმიტომ არ მოვაწერე, რომ მმართველმა პარტიამ თქვა, მოღალატეა, ვინც ხელს არ მოაწერსო. ეს იყო სიცრუე საკუთარი უპასუხისმგებლო საქციელის გასამართლებლად. ეს არავის უთქვამს და არავინ ფიქრობს ასე.
- დემოკრატიის ნიშანი რამდენად არის ის, რომ «საზოგადოებრივ მაუწყებელზე» კვირაში ერთხელ, დოზირებულად ვნახავთ დებატებს.
- ტელევიზიის საქმეა, როგორ ფორმატში გადაწყვეტს პოლიტიკური დისკუსიის გამართვას. დღეს დისკუსიები არ არის იმიტომ, რომ ძალიან სპეციფიკურ ვითარებაში ვართ. დისკუსიები უსათუოდ გავა ეთერში. ახლა, წინასაარჩევნოდ, კანონით აქვს ვალდებულება ყველა სატელევიზიო მაუწყებელს, რომ დებატები გამართოს. დარწმუნებული ვარ, ყველა ძირითად არხზე დაბრუნდება პოლიტიკური დისკუსიები.
- ინგა გრიგოლია აცხადებს, უკვე მეხუთედ დამიხურეს გადაცემაო.
- ინდივიდუალურად რომელი ჟურნალისტი იქნება წარმატებული და რომელი არა, ეს ყველაზე ნაკლებად არის ჩემი საქმე.
- თქვენ დაჯდებით დებატებზე «ახლებთან», რესპუბლიკელებთან, თუნდაც ბურჯანაძესთან?
- ბოიკოტი არავისთვის გამოგვიცხადებია, არ დავდიოდით მხოლოდ ერთ პოლიტიკურ ტოქშოუზე, რომლის ამოცანა დებატების კი არა, ისტერიკის გამართვა იყო. თუმც მმართველი პარტიის წევრები მაინც მონაწილეობდნენ ამ გადაცემაშიც. პირადად მე არ მსურდა მონაწილეობა დადგმულ მამლაყინწების ომში. ვინ მეტს იყვირებს და ვინ უფრო მეტ შეურაცხყოფას მიაყენებს ოპონენტს, ეს არ არის დემოკრატიის მთავარი ღირებულება. დისკუსიებისა და დებატების გაგრძელება საქართველოს დემოკრატიული განვითარების ერთადერთი გზაა.
- ეროსი კიწმარიშვილიც აკრიტიკებს ხელისუფლებას არადემოკრატიულობისთვის, ტელევიზიებსა და ზოგიერთ ბეჭდურ საშუალებაზე კონტროლის დაწესებისთვის.
- ბატონი კიწმარიშვილი იქნა გამოწვეული და გათავისუფლებული თანამდებობიდან. მისი განწყობილების ასახსნელად, შესაძლოა, ეს არგუმენტიც გამოდგეს.
- რატომ გაათავისუფლეთ?
- ამაზე ახლა არ ვილაპარაკებ, სხვა დროს... თუ საჭიროდ ჩათვლის, შესაძლოა, საგარეო საქმეთა მინისტრმა თქვას. სიმართლე გითხრათ, ეს მნიშვნელოვან საკითხად არ მიმაჩნია. ბატონ ეროსი კიწმარიშვილს შეუძლია თავისი აზრი ჰქონდეს საქართველოში არსებულ მდგომარეობაზე, მაგრამ უცნაურია, რომ ასეთი კრიტიკული პოზიციები ემთხვევა ხოლმე ბიუროკრატიული პოზიციების დაკარგვას. ერთი რამ შემიძლია გითხრათ, ქართული დემოკრატია განვითარდება და განვითარდება მისი ის ნაწილიც, რომელიც მედიის თავისუფლებას გულისხმობს.
http://www.kvirispalitra.ge/palitra/htm/po...zogadoeba-2.htmეს უნდა იყოს პრეზიდენტი?
This post has been edited by germany87 on 29 Sep 2008, 12:26 
გიგა ბოკერია - როგორც საქართველოს მომავალი პრეზიდენტი
