ესეც ეროვნულია მგონი,
ნაბიჯ-ნაბიჯ ვერ მიყევით?
სამ გვერდში მოაქციეთ: სახლემწიფო, ლევიათანი, იესო, ახალი აღთქმა, მართლმადიდებლობა, რუსეთი, საქართველო, აფხაზეთი, სამაჩაბლო, პატიება ზოგადი, თუ თეოლოგიური.
ავიბენი ...
თუ გადავხედავთ ისეტორიას.
ეს კონფლიქტი ცარიზმიდან დაიწყო ჯერ კიდევ აფხაზეთში მაგალითად.
ჩვენ არაფერი გიქნია (სახლემწიფოებრივი, თუ ქრისტენეული შეგნებით) ამის დაცხრომისთვის,
პირიქით.
შუღლი ... გაუტნალობა ... წაქეზება.
მოგვიანებით შემოდის რუსეთი, როგორც დაინტერესებული მხარე, მოწყვიტოს ეს რეგიონები საქართველოს.
რუსეთის ინტერესსში არ შედის პატიება. ანუ ეთნიკურ ჯგუფებს შორის პატიება, საქართველოს სუვერნეტიტეს ხარჯზე.
მისსა და საქართველოზე საერთოდ რომ აღარ ვისაუბროთ.
(ვერ გავექევით იმ ფაქტს, რომ ისევე როგორც საქართველო, ასევე რუსეთი, აფსაზეთი თუ სამაჩაბლო მიწას მიჯაჭვულია. მენტალურად, ღირებულებითად, რელიგიურად.)
თუ ეს მის ინტერესში არ შედის, შესაბამისად საქართველო უდნა იყოს დაინტერესებული ეთნიკურ უმცირებობასა და უმრავლესობის შორის შერიგებაზე. ანუ პატიებაზე.
თან არ დავივიწყეთ ჩვენი წმინდა სალოცავები, რომელნიც კაცთა შორის სიყვარულს ღაღადებენ მხოლოდ,
იმასაც, რომ ჩვენ ჩვენი მიწა უდნა დავიცვათ, მაგრამ წმინდა თეოლოგიურად უჭირთ ამ არგუმენტის გამყარება.
ხოდა ლოგიკურად რომ მივყვეთ ვხედავთ, რომ ჩვენ აფხაზისა და ოსის ამოხოცვის სურვლი გკვლავს,
შესაბამისად მათაც.
რუსეთი კი ხელს უწყობს ამ ზიზღს, იმიტომ რომ მისი მიზნები უფრო 'დიადია' (მისთვისვე).
ქრისტეანობა კი მითადქცეული ისტორიაა ჩვენს რეგიონში.
რეგინალურად დაყოფილი მიწასმიჯაჭვულობა.
This post has been edited by Ganeli on 15 Jun 2009, 02:13 
განვითარებულ-ევროპეიზებული ქართველის აღსარება, პოლიტიკური პოეზიის ელემენტებით
