სტალინმა შეაჩერა სამაჩაბოს საქართველოდან ჩამოჭრა, ანუ
შეაჩერა ე.წ. "ჩრდილო და სამხრეთ ოსეთის" გაერთიანება1918 წელის 26 მაისს საქართველომ დამოუკიდებელობა აღიდგინა, რომელიც 1981 წელს რუსეთის მიერ საქართველოს დაპყრობით დაკარგა.
დამოუკიდებელი საქართველოს ხელისუფლებაში მასონ-მენშევიკები მოვიდნენ, ნოე ჟორდანიას ხელმძღვანელობით.
1918 წლის მარტში მასონ-ბოლშვიკური რუსეთის წაქეზებით, ოსმა მასონ-ბოლშევიკურმა საქართველოში წამოიწყეს აჯანყება, რომელსაც მოყვა სისხლიანი შეტაკება ქართველებსა და ოსებს შორის. ეს აჯანყება საქართველოს სახელისუფლებო ძალებმა ჩაახშო.
1919 წლის 23 ოქტომბერს სამაჩაბლოში, კერძოდ როკის შემოგარენში, მასონ-ბოლშევიკთა წაქეზებით ოსთა მეორე აჯანყებამ იფეთქა. დამოუკიდბელი საქართველოს ხელისუფლებამ შედარებით ადვილად შეძლო მისი ჩაქრობა.
1920 წლის 28 მარტს, მასონ-ბოლშვიკური რუსეთის წაქეზებით ე.წ. ”სამხრეთ ოსეთის ეროვნული საბჭო” ქმნის “სამხრეთ ოსეთის რევოლუციურ კომიტეტს” (“რევკომი”). იმავე წლის ოქტომბერში “რევკომი” მასონ-ბორშევიკური რუსეთისაგან ითხოვს "სამხრეთ ოსეთისათვის ავტონომიის" მინიჭებას.
1920 წლის 7 მაისს, მასონ-ბოლშევიკურ რუსეთ-საქართველოს შორის სამშვიდობო ხელშეკრულება დაიდო. ხელშეკრულებას საქართველოს მხრიდან საგარეუ სამეთა ხელმძღვანელმა ურატაძემ მოაწერა ხელი, ხოლო ბოლშევიკური რუსეთის მხრიდან საგარეო საქმეთა მმართვლმა ("კომისარმა")გიორგი ჩიჩერინმა, რომელიც უშუალოდ მასონ-ბოლშევიკ ლენინის დავალებით მოქმედებდა.
აღნიშნულ ხელშეკრულებით რუსეთის მასონ-ბოლშევიკურმა მმართველობამ დამოუკიდებელ საქართველოსხელისუფლებას მოსთხოვა, საქართველოში მყოფი მასონ-ბოლშევიკთა ძირგამომთხრელი ჯგუფებისათვის მუშაობის უფლება დაერთოთ, ანუ მათი ხელშეუხებლობა მოითხოვა. ეს იყო მასონ-ბოლშევიკების გაუგონარი თავხედობა და დამუკიდებელი საქართველოს საშინაო საქმეებში უხეში ჩარევა. ვერაგი მასონ-ბოლშევიკები ერთი ხელით სამშვიდობო ხელშეკრულებას დებდნენ საქართველოსთან და მეორე ხელით დანას ლესავდნენ დამოუკიდებელი საქართველოს წინააღმდეგ.
1920 წლის 8 მაისს, სამშვიდობო ხელშეკრულების მეორე დღესვე მუხანათურად, მასონ-ბოლშევიკების წაქეზებულმა ოსებმა სამაჩაბლოში მესამედ წამოიწყეს ამბოხი. როკის შემოგარენში მათ ბოლშევიკთა-საბჭოთა ხელისუფლება გამოაცხადეს და დახმარების თხოვნით მასონ-ბოლშევიკურ რუსეთ მიმართეს.
ოსთა აჯანყებასამი აჯანყებით დაღლილი ქართული საზოგადოება და საქართველოს ხელისუფლება მეოთხედ, 1920 წლის მაისში, ბოლშევიკ ოსებს დაუნდობელი სისასტიკით უსწორდება. შიდა ქართლის ოსები მასობრივად ჩრდილო კავკასიაში, რუსეთში იხვეწებიან.
1921 წლის თებერვალში, ლენინის ბრძანებით, მასონ-ბოლშევიკური რუსეთის დამოუკიდებელ საქართველოსზე თავდასხმისას, რუსულ მე-11 არმიასთან ერთად საქართველოს წინააღმდეგ ოსური შეიარაღებული რაზმებიც იბრძოდნენ. რუსეთის მასონ-ბოშევიურმა თავდამსხმელებმა საქართველო დაიპყრეს და მონობის უღელი დაადგეს. სამართლიანობისათვის უნდა ითქვას, რომ ამ დროისათვის დამოუკიდებელი საქართველოს ხელისუფლებაც მასონური იყო, მასონ-მენშევიკების სახით, ანუ ბოლშევიკები დ მენშევიკებიც მსოფლიო მასონური დანაშაულებრივი რვაფეხის ნაწილებს წარმოადგენდნენ.
საქართველოს დაპყრობისთანავე ჩრდილო კავკასიაში, ჩრდილოეთ კავკასიაში (საშობლოში) გადახვეწილი ოსები უკან მასონ-ბოლშევიკებმა დააბრუნეს. მასონ-ბოლშევიკური ხელისუფლების მხარდაჭერით გულმოცემული ოსები თავს ესხმოდნენ ქართულ სოფლებს, იტაცებდნენ ქართველების საქონელს, წვავდნენ მათ სახლებს. დადგა დრო, როცა ქართველები საკუთარსამშობლოში დევნილებად იქცნენ.
ქალაქ ცხინვალში დაგვიწვეს 78-80 სახლი... ამოხოცეს 32 კაცი, მათში ზოგი დაწვეს და ზოგი ცემით დახოცეს, გამხეცებული ოსები აუპატიურებდნენ ქალებს, დედებს, პატარებს...
1922 წლის 20 აპრილს მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი დაპყრობილ საქართველოში ქმნის ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქს"). აღნიშნული ე.წ."ოლქის" შექმნის ბრძანებას დაპყრობილ საქართველოს ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის თავმჯდომარე ფილიპე მახარაძე და სახალხო კომისართა საბჭოს თავმჯდომარე სერგო ქავთარაძე აწერდნენ ხელს. ხელოვნურად შექმნილ ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქში" შევიდა ქართლის მთიანეთის ჩრდილო მხარე და რაჭის ნაწილი, აგრეთვე, საქართველოს ძირძველი მხარეები – სამაჩაბლო, ქსნის საერისთავო, საფალავანდიშვილო, საამილახვროს ნაწილი. დამპყრობი მასონ-ბოლშევიკების მიერ ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" შექმნა იყო ძალმომრეობა და სამართლებრივად სრულიად გაუმართლებელი ქმედება, მით უმეტეს, რომ საქართველოში მცხოვრებ ოსთა ორი მესამედი ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის“ გარეთ, სხვადასხვა მხარეში ცხოვრობს.
რუსეთში ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქი" მხოლოდ
1924 წელს (!!!) შეიქმნა. უკვე 1925 წლის იანვარში კი ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის" საბჭოების პირველმა ყრილობამ დააყენა საკითხი ”ორი ოსეთის” გაერთიანების შესახებ. 1925 წლის მარტში გამართულმა ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" საბჭოების მეხუთე ყრილობამ მხარი დაუჭირა ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში. მასონ-ბოლშევიკთა ვერაგული ჩანაფიქრი.
ჩრდილო და სამხრეთის ოსეთის შესაძლო გაერთიანებაეშმაკის ნაშიერმა მასონ-ბოლშევიკებმა გაითვალისწინეს, რომ ე.წ."ავტონომიური ოლქის" შექმნით ისედაც უკმაყოფილო ქართველი ერი შიდა ქართლის (სამაჩაბლოს) წართმევას გააფთრებით შეეწინააღმდეგებოდა, ამიტომ მათ ეშმაკურად, ოსები მოტყუებაც სცადეს და ქართველებისაც. კერძოდ ოსებისათვის ეს იქნებოდა საკუთარი სახელმწიფოს შექმნისაკენ გადადგმული ნაბიჯი, როგორც საქართველოდან შიდა ქართლის ჩამოშორების შუალედურ ნაბიჯს, ხოლო ქართველები დახარბდებოდნენ, დამატებით ჩრდილოეთ კავკასიაში, ახლად შექმნილ ოლქის შემოიერთებას, ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქის" სახით.
ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანების საკითხი უარყოფითად გადაწყდა. რაშიც, გადამწყვეტი გავლენა სტალინმა იქონია.
დაპყრობილი საქართველოს დანიშნულ ხელისუფალთაგან განსხვავებით, მათ ერთხმად დაუჭირეს მხარი ე.წ. ჩრდილოეთ და სამხრეთ ოსთების" გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში, აღნიშნული საკითხი უარყო იოსებ სტალინმა, რომელმაც ჯერ კიდევ 1929 წლის დაასაბუთა, რომ აღნიშნული საკითხი რუსეთის იმპერიისათვის დამღუპველი იქნებოდ, რადგან ოსების მსგავსად რუსეთის კავშირიდან ("ფედერაციიდან") გასვლას ჩეჩნები, ინგუშები, დაღესტნელები, ყარაჩაელები, ჩერქეზები და ბოლოს დონის კაზაკებიც მოითხოვდნენ. რაც რუსეთის გაერთიანების დაშლას გამოიწვევდა.
სტალინმა დაარწმუნა მასონურ-ბოლშევიკური რუსეთის ხელმძღვანელობა, რითაც დღის წესრიგიდან მოიხსნა ე.წ. "ჩრდილოეთ და სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქების" შეერთების საკითხი.
საბოლოო ჯამში, საქართველოს ძირძველი კუთხე, სამაჩაბლო დარჩა საქართველოს შემადგენლობაში.
კათალიკოს-პატრიარქის კალისტრატეს წერილი სტალინს, (1949)
