ამათი პრობლემები მოგვცა - VOL II, Unbesito-ს საოცარი თავგადასავლები

LIKA-KHATIA

არ მეწყინება : ) როცა სხვაზეა საუბარი ))))))))))

ნიჩო, ფრთები მაქვს ჰავფრინდები )))

ჩემთან : )))

სამწუხაროა : ))

ძალიან თან : )))

wossapy

შენ თუ წუხილში ასე იცინი, , წარმომიდგენია სიხარული როგორ გეცოდინება.

მემეტება. გულიანო შენა.

LIKA-KHATIA

მეეჭვება : ))

დიდი მადლობა : )))



[youtube]bJbnkx7E8ic&feature=related[/youtube[


მერამდენედ უკვე ))

wossapy
აქაც რა დღეში ხარ შენ

DISSIPATE


არაფერი განსაკუთრებული )



რა დღეშიც იქ ვიყავი იგივე დღეში ვარ აქ : ))))))))))


უბრალოდ აქ ცილს არავის ვწამებ


და ნაკლებს ვჩხუბობ




თუმც არც ერთია პრობლემა არც მეორე

კვდება ბოლოს??.........................................................

wossapy

nigo



არა?? : ))))







This post has been edited by wossapy on 21 Jun 2011, 07:41

რა ხდება???
ამისთვის მოვიჩქაროდი სახლში??( ანუ თემაში)
დილას შემოვედი 6 საათზე ,მხოლოდ მე.
გავიდა სამი საათი იგივენი(ანუ თემის გვერდები) და მე ესეც თქვენ მწერლებო>

norieli

მართლაც თბილი და დადებითი გამახსენა>
ჩემს ახალგაზრდობაში ერთი სახინკლე იყო თბილისში სადაც გოგოებიც შევდიოდით.მარიოტისა და ალექსანდროვის (მაშინ ასე ვეძახდით)ბაღის ჩასახვევში. იმავე შენობის ბოლოს გაიხსნა ღამის კლუბი "მუხამბაზი".
ჰოოდა გადავირიეთ ახალგაზრდები.დაახლოებით იგივე სიტუაცია იყო,რაც შემდეგ "მაკდონალდსში" ჩემი იმცროსი შვილის დროს,ვინც უფრო მეტჯერ იყო ნამყოფი,მით უფრო მაგარი ბიჭი იყო ბაღელების თვალში.


ჰოოდა,ამ ღამის კლუბში არც მეტი ,არც ნაკლები მღეროდნენ და-ძმა ჩიხლაძეები. ზუსტად ამ ვიდეოში რომ არის ისეთ ხმასა და ტემბრზე,მაგრამ დილას ლექციაზე რომ დაგაგვიანდებოდა(სპეციალურად) იმიტომ რომ ღამის კლუბში იყავი,
ერთ ამბად ღირდა.

რაც შეეხება ამ კლიპს ,ასეთ ქორწილშიც ბევრჯერ ვყოფილვარ ,აი იქ იყო" სემ სოროკების "ცეკვა.
წავალ ახლა იუთუბიზე და კიდევ ვისიამოვნებ,თბილის და დადებითის გახსენებით.

wossapy

ნუ დაიკარგები დიდი ხნით,თუ ოზიკას გადაეყარო სადმე ,აუცილებლად შემოიტყუე.

This post has been edited by nigo on 21 Jun 2011, 09:26

nigo

ჩემს დროს არ იყო ეგ სად მდებარეობს, ლამაზია? :|

მეც მახსოვს, რომ იკლაკნებოდნენ

მე დავასრულებ ბარემ იმ თავს მაშინ, რახან სხვები სდუმან. დაწყება იხ.:
ამათი პრობლემები მოგვცა

***18-And a folded knife in my pocket - as a memory of past desperate days...***
(მე-18 თავი, ნაწილი IV, დასასრული)
***
დილით, ექიმის შემოვლის შემდეგ, მომვლელმა თეთრეული და პერანგი როგორც კი გამომიცვალა, იგივე პოლიციელები და ერთი ახალგაზრდა კაცი საწოლთან გაჩერდნენ. მომვლელის ბუზღუნის მიუხედავად, ისევ შეეცადნენ ჩემს დაკითხვას. ახალგაზრდამ პირადობის საბუთი წინ ამაფარა და მითხრა, რომ პროკურორის თანაშემწეა და მას რამდენიმე შეკითხვა აქვს ჩემთან. მისი შეკითხვები თითქმის წინადღინდელი დასმული შეკითხვების ასლი იყო:
- უკაცრავად, მაგათზე გუშინ გავეცი პასუხი, ფიზიკურად ვერ შევძლებ იგივეს გამეორებას. სხვა რაღაც თუ გაინტერესებთ, სიამოვნებით...

ზრდილობიანად დამეთანხმა, რომ მაქვს ამის უფლება და განაგრძო:
- მიუხედავად იმისა, რომ უარი თქვით აგეხსნათ მიზეზი, თუ რატომ ჩამოხვედით ბელგიაში, ასევე იმის მიუხედავად, რომ თქვენი საბუთები სავსებით უპრობლემო და ლეგალურია, მაინც აუცილებელს ვხდი გკითხოთ, რა იყო მიზეზი თქვენი აქ ჩამოსვლის?

იმედით, რომ რაიმე დამაჯერებელს მოვიფიქრებდი, აღარ შეევეწინააღმდეგე:
- მე უკვე ავღნიშნე, რომ მიზეზი მეტად პირადულია, მაგრამ რახან ამხელა მნიშვნელობას ანიჭებთ და თვენი მანერებიც გუშინდელებთან შედარებით მეტად კულტურულია, გიპასუხებთ: ერთი კაცის გამო ჩამოვედი, რომელთანაც შეხვედრას გუშინ საღამოს ვაპირებდი. დეტალებზე არ შევჩერდები, ჩემთვის ძალიან მტკივნეული თემაა მისი და ჩემი ურთიერთობა, მეტად ინტიმური საკითხია და ისედაც არ მსურს ამაზე ვისაუბრო. მხოლოდ იმას ვიტყვი, რომ ამ ქალაქში არ ცხოვრობს, საღამოს ვაპირებდი მასთან გამგზავრებას... ვაპირებდი... ახლა კი ყველაფერი ჩაიშალა და უფრო დამძიმდა, ვიდრე აქამდე იყო... ისევ არ დამიჯერებს, რომ ვერ მოვახერხე და მირჩევნია აღარასოდეს აღარ შევხვდე, ვიდრე მატყუარა ვეგონო...
ცრემლები მოვიმშრალე და მზერა მოვაცილე.

ორი-სამი შეკითხვა კიდევ მესამის , ანუ ამ შემთხვევაში საშას აღწერილობაზე დამისვა. მეც რაც შემეძლო მისი ანტიპოდი გამოვიყვანე. შემდეგ კვლავ ჩემს სპეციალობას დაუბრუნდა. ასე მშვიდად ვსაუბრობდით, რომ კარებიდან ხმამაღალი ლაპარაკის ხმამ შემოაღწია:
- პროკურატურიდან და პოლიციიდან არიან, ჯერ დაიცადეთ, არ შეიძლება!
მოისმოდა მედდის განწირული ხმა, რომელიც მალევე მამაკაცის ხმამ ჩაახშო:
- არ მაინტერესებს, მით უფრო, ახლა ვჭირდები მე მას... გამატარეთ!
- ახალგაზრდავ!

ისევ წამოეწია მედდის ხმა. კარები გაიღო და ცივმა ჟრუანტელმა ტვინამდე მიაღწია: ანტონი, ექიმი ანტონი შემოვიდა აღელვებული სახით, ხელში ყვავილების დიდი თაიგული ეჭირა და დანახვისთანავე დიდი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ, იქ მყოფნი თითქოს არც შეუმჩნევია, დაიხარა, შუბლზე მაკოცა, ყვავილები ტუმბოზე მიაქუჩეჩა და მომმართა:
- ანა, ძვირფასო, ჩემი ბრალია ყველაფერი, მაპატიე! მე რომ ხისთავიანობა არ გამომეჩინა, შენ ამ ხიფათს არ გადაეყრებოდი... მაპატიე, უტვინო ვარ და მიუხვედრელი, რატომ არ გითხარი, რომ სასწრაფოდ ჩამოსულიყავი და არ გეცადა საღამომდე... გავუცვლიდი ცვლას ჩემს კოლეგას და შეგხვდებოდი... ჩემი ბრალია, როგორმე მომიტევე საყვარელო...

პროკურატურის მოხელე სკამიდან ადგა და ჩაახველა, თან დასძინა:
- ახლა მაინც დაგვტოვეთ ახალგაზრდავ!
ანტონი მათ მიუბრუნდა:
- ბოდიში მომიხდია დამის და ჯენტლმენთა წინაშე. ისე ვარ მომხდარით აფორიაქებული, ქცევის წესებს აღარ დაგიდევთ. უმორჩილეს პატიებას ვითხოვ!

მოხელეს გაეღიმა ამაზე და შემომხედა:
- გასაგებია, ესე იგი ეს არის თქვენი პირადი, ინტიმური მიზეზი...
მე წამოწითლებულმა თავი დავუქნიე.

ისევ ანტონმა განაგრძო:
- ბოროტმოქმედი დაკავებულია?
ისევ ჩაიგდო შანსი ხელში ჭორფლიანმა პოლიციელმა ქალმა და ირონიულად ამოილაპარაკა:
- თავად არის ეჭვმიტანილი ბოროტმოქმედებაზე... არალეგალური იარაღის მფლობელობა და მისი გამოყენება უმაღლესი დანაშაულის დონეზე...

ანტონმა კოსტიუმი გაიხადა და ლოგინზე მიაგდო:
- რას ბრძანებთ? ანა და იარაღი? ამას ხომ მის დანახვაზეც გული წაუვა... რაებს აბრალით ჩემს უსათნოეს არსებას? ახლავე დავურეკავ ჩემს პირად ადვოკატს და მიხედავს ამ თავხედობას! ან ეს რა არის, ჯერ აზრზე ვერ მოსულა და აქ დაკითხვებს უწყობთ? დაუყონებლივ მოვითხოვ, აქედან გადაყვანას! მე წავიყვან ახლავე ჩემთან, თავად ექიმი ვარ და აქ არ გაწვალებინებთ... ნახეთ ხომ უცხოელი და გგონიათ არავინ ეპატრონება? დანარჩენს ჩემი ადვოკატი გაგაგებინებთ!

პროკურატორის თანამშრომელმა გაწიწმატებულ პოლიციელ ქალს თხოვა ოთახი დაეტოვებინა და ანტონს მიუბრუნდა:
- თუ მართლა გადაიყვანთ აქედან, თქვენი ვინაობა დამჭირდება...
ანტონმა სავიზიტო ბარათი ამოიღო და მიუგო:
- ამას მიმართეთ ყველა საკითხზე, რაც ამ საქმეს ეხება. მე თქვენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს... წარმატებულ დღეს გისურვებთ ბატონებო!

ისევ მე მომიბრუნდა და ლოყაზე თითით მომეფერა.
სამართალდამცავმა მამაკაცებმა ასევე ლამაზი დღე გვისურვეს და კარი გაიხურეს. გონებაში კი საშას ვხედავდი... მაცდური ღიმილი გამექცა ტუჩებზე...

მეორე დღეს, დილით, მომვლელების დახმარებით ანტონის მანქანამდე მივაღწიე, თითოეული ნაბიჯი ისარივით მარჭობდა ტკივილს მუცლის არეში და ზურგზე. გულწრფელად დამემშვიდობნენ და ანტონის გვერდით, საკმაოდ უკან გადაწეულ სავარძელში , თითქმის წამოწოლილი, გზას ვერ ვხედავდი... უხმოდ მივჩერებოდი ერთმანეთის მიმყოლ ჭადრის ხის წვეროებს... ანტონმა კი ჩემსკენ მოუხედავად ჩაილაპარაკა:
- ხომ გითხარი, თავი დაანებე მაგ იარაღის ტრიალს მეთქი!
პასუხი რომ არ გავეცი, ჩემდა გასაკვირად, გაიცინა, გადმომხედა და მკითხა:
- მართლა ანა გქვია?
მე თავი დავუქნიე და უკვე გაუხშოებული ჭადნარი დავაფიქსირე - მათი წვეროების გამოჩენის სიხშირე სისტემატიურად იკლებდა...
(მე-18 თავის დასასრული)

პ.ს. თუ სურვილი გექნებათ, რომელიმე თავს კიდევ დავწერ, შევარჩევ რომელიმეს და ამით დავასრულებ კიდეც სექტემბრამდე აქ მოღვაწეობას. მადლობა ყველას ყურადღებისა და გულისხმიერებისათვის

This post has been edited by CZ88 on 21 Jun 2011, 09:57

მიმაგრებული სურათი

kuskusa5

მადლობა კუსკუს, მომიყვანა ხასიათზე

CZ88
მე ყველას ერთიანად წავიკითხავ და ბარემ ერთიანად გადავირევი

This post has been edited by snegurochka on 21 Jun 2011, 11:27

CZ88

სურვილი კიარა და დღეს დილის ექვსის ნახევარზე პირველად კომპი ჩავრთე.მერე გავედი სამზარეულოში.
პირიქით ძალიან დიდი მადლობა და წარმატება.

მარიოტის ადგილას სასტუმრო ინტურისტი იყო და პირველ სასრთულზე კაფე -რესტორანი "თბილისი".
სასტუმროსაც თბილისი ხომ არ ერქვა?დავეჭვდი ახლა.
რუსთაველის თეატრის გაგრძელებზე და უხვევდა ქვემოთ ალექსანდროვის ბაღის მოპირდაპირე მხარეს.

* * *
CZ88

სურვილი კიარა და დღეს დილის ექვსის ნახევარზე პირველად კომპი ჩავრთე.მერე გავედი სამზარეულოში.
პირიქით ძალიან დიდი მადლობა და წარმატება.

მარიოტის ადგილას სასტუმრო ინტურისტი იყო და პირველ სასრთულზე კაფე -რესტორანი "თბილისი".
სასტუმროსაც თბილისი ხომ არ ერქვა?დავეჭვდი ახლა.
რუსთაველის თეატრის გაგრძელებზე და უხვევდა ქვემოთ ალექსანდროვის ბაღის მოპირდაპირე მხარეს.

კი თბილისი ერქვა, ახლა თბილისი მარიოტია,

კაი სასტუმრო იყო, ინტურისტს ეკუთვნოდა! ერთი ძალზე სასაცილო ისტორია გადახდა მანდ ჩემ ახლობელს.

ჩამოვიდა სოფლიდა დიპლომის დასაცავად, არ შევაწუხებ ნათესავებსო და დაბინავდა სასტუმრო "თბილისში". მანქანა სასტუმროს წინ დააყენა, ნომერში შესვლისთანავე ამოალაგა სოფლიდან წამოღებული ხაჭაპური და მოხარშული დედალი, იბანავა და წამოწვა.
უცებ ნომრის კარი იღება, შემოვარდება 2 ფორმიანი და ავტომატიანი კაცი, აღებენ ფანჯრებს და იკავებენ პოზიციას. ამ კაცისაკენ არც იხედებიან! ერთერთმა ავტომატოანმა ხაჭაპურს მიაქცია ყურადღება და ისე, რომ ფანჯრიდან მზერა არ მოუწყვერია, ხელის ფათურით წაიწია ხაჭაპურისაკენ, მასპინძელმა, არ მოიხედოსო, ფრთხილად ხელისაკენ მიუჩოჩა ხაჭაპური.
და ნელნელა დაიწყო ფეხაკრეფით გამოპარვა ნომრიდან, ცოტა ხანში მისი მანქანა თბილისს გაცილებული იყო.........
თბილისში კი ომი დაიწყო!
1991 წელი იწურებოდა!
დიპლომის დაცვა 1 წლის შემდეგ შედგა.......

lanchkhutis guria

ახლაც რაფერ უნდა ზოგიერთს!
პახპახპახპახ., რამდენი რამეა გასაძარცვი!
რამდენი მანქანა გასატაცებელი!
რამდენი ადამიანი მოსაკლავი!!!!!!!!!

patriciia

ქუთაისში, ზასტავაზე, ე.წ. "ბირჟავიკი" ბიჭების ლაპარაკს ვუსმენდი უნებურად (გაჩერებაზე ვიდექი), იგინებოდნენ, ეს რა მოიგონა ამ მთავრობამ. მობილური ვეღარ მოგიპარია კაცსო.
მართლა როგორ აწყობს ზოგიერთს მღვრიე წყალი.

This post has been edited by snegurochka on 21 Jun 2011, 14:17