ბაქოში, თურქეთის პრემიერ–მინისტრთან ერთად ჩატარებული პრესკონფერენციის დროს, ილჰამ ალიევმა, ყარაბაღის კონფლიქტზე საუბრისას განაცხადა, რომ სომხეთი, თავისი არსით, აგრესიული ქვეყანაა, ხოლო სომხები რეალობაში არ ცხოვრობენ და --"თავში ყველაფერი წესრიგში არ აქვთო"..................................................
თემურ ლენგმა თქვა: ისტორია მე ორ რამეს არ მაპატიებს:
1) ის, რომ მე მსურდა გამენადგურებინა სომხები როგორც ეთნოსი, 2) მეორე კი ის, რომ მე ეს არ გავაკეთე. მართალია სომხებს შორისაც არსებობს კარგები, მაგრამ მთლიანობაში საძაგელი ხალხია. არასდროს გამოხატავენ თავიანთ აზრებს ღიად, ამიტომაც სჩანან კულტურულები, მაგრამ ხელსაყრელ შემთხვევაში ყელს გამოგჭრიან“.
1918-ში სომხეთ საქართველოს ომის დროს თბილისში: ქსენო ფობიაზე, თუ სომხო ფობიაზე ვილაპარაკებთ, ან ქართველთა
"არადემოკრატიულობასა" და "თავხედობაზე". ან მაშინდელი თბილისელი სომხების "პატრიოტობაზე" -------დღესაც დიდ განსხვავებას ვერ ნახავთ........
ამ ომის ისტორიის "სომხურ ვერსიაში" ხშირად წერენ, რომ თბილისში გამომავალი სომხური გაზეთები დაიხურა, რედაქტორები დააპატიმრეს;
სომეხი ეროვნების ყველა მილიციელიც ან სამსახურიდან დაითხოვეს, ან დააპატიმრეს და ა.შ. თანაც დასძენენ, - ამას ქართველი ავტორებიც არ უარყოფენო და ქართველ ავტორთა ეს დასტური საკუთარი პოზიციის არგუმენტად მიაჩნიათ. მაგრამ აქ ისევ "სომხურ მოხერხებულობასთან" გვაქვს საქმე: დიახ, ასე იყო და ქართველი ავტორებიც ადასტურებენ, მაგრამ ეს შედეგი გახლდათ, მიზეზებზე კი სომხები არაფერს ამბობდნენ, და არც იტყოდნენ, რადგან სრულიად საპირისპირო სურათს ვიღებთ:
ნოე ჟორდანიას რომ მისი მაკრიტიკებლები და მტრებიც კი, არადემოკრატიულობასა და ულმობელობას ვერ დასწამებდნენ, ეს საყოველთაოდ ცნობილია (შესაძლოა, მისმა ასეთმა "ზედემოკრატიულობამაც" მიიყვანა საქართველო დამოუკიდებლობის დაკარგვამდე 1921 წელს, მაგრამ ეს ცალკე საუბრის თემაა) და არავინ დაობს... სომხების გარდა......... არადა, როდესაც 1918 წლის 7 დეკემბერს სომხებმა ომის გამოუცხადებლად გადმოლახეს საზღვარი და მძინარე ქართველი ჯარისკაცები დახოცეს, ჟორდანიამ და მისმა მთავრობამ ამას......... "გაუგებრობა"......... უწოდა და... სომხებს დეპეშა გაუგზავნა, - მეტი აღარ შეგეშალოთო(?!), მაგრამ მისი "დემოკრატიულობის" მთავარი გამოვლინება მაინც წინ იყო:
წარმოიდგინეთ პარლამენტის შენობის (შემდგომში "პიონერთა სასახლე") აივანზე გადმომდგარი ქვეყნის მეთაური, რომელიც ქუჩის მეორე მხარეს მდგარი შენობის წინ (დღევანდელი კინოთეატრ "რუსთაველის" ადგილზე, რომელშიც ერთ-ერთი სომხური "საქველმოქმედო" საზოგადოება იყო) გაჭიმულ ხალხის რიგს გასცქერის დაფიქრებული; ამ დროს რუსთაველის გამზირიდან სასახლისკენ ავტომობილმა აუხვია და კუთხეშივე გაჩერდა, მანქანაში მჯდომმა შინაგან საქმეთა მინისტრმა ნოე რამიშვილმა მძღოლს ჰკითხა, რა ხდებაო და პასუხად მიიღო - თბილისელი სომხები სომხურ ჯარში ეწერებიანო!!! და ამას
("არადემოკრატი და სასტიკი" )ჟორდანია აივნიდან ადევნებს თვალსო(?!)
რამიშვილი აშკარად გამოირჩეოდა თავისი თანაპარტიელებისაგან სიმტკიცითაც და პატრიოტიზმითაც. რისხვისგან გაფითრებული შევარდნილა სასახლეში და ჟორდანიასთვის კატეგორიულად მოუთხოვია, ყველას დაპატიმრების უფლება, მაგრამ უარი მიიღო: მანდ ოფიციალურად ჰუმანიტარულ საზოგადოებაში ეწერებიან, მაგათი დაპატიმრება უფრო "რეალური მიზეზის" გარეშე ახლა არ შეიძლებაო.
პირველი, რაც ნოე რამიშვილმა გააკეთა, ის იყო, რომ სომეხი ეროვნების მილიციელები მოიკითხა და სწორედ მათთვის მიაცემინა ბრძანება ამ უმსგავსობის ალაგმვისა. ზოგმა პირდაპირ, ზოგმა კი, თავის არიდებით, უარი განაცხადა - ისინი, ცხადია, სამსახურიდან დაითხოვეს, ხოლო ვინც მასზე გაცემული იარაღი არ წარმოადგინა - დააპატიმრეს. ამას ეძახდნენ სომეხი ისტორიკოსები "ნაციონალურ ჩაგვრას" და ამაზე საუბრობს ზემოთ ნახსენები კარაპეტიანიც.
რამიშვილი ამაზე არ შეჩერებულა: ორი დღის განმავლობაში სასახლეში არ გამოჩენილაო ("გაგანია" ომის დროს!), ხოლო შემდეგ მისულა ჟორდანიასთან და უთქვამს - კომისია გამოყავით, კომისიის თითო წევრს სამ-სამი გვარდიელი გაჰყვეს (მილიციას აღარ ენდობოდა, გვარდია კი, ფაქტობრივად მათი პარტიის საკუთარი, უერთგულესი არმია იყო) და ასეთი ჯგუფები ჩემს მიერ მითითებულ მისამართებზე უნდა წავიდნენო.
შედეგი: ყველა მითითებულ სახლში, სოლოლაკისა და ავლაბრის მდიდრებთანაც და ნაძალადევ-დიდუბის სომეხ წვრილვაჭრებთანაც და ხელოსნებთანაც, სარდაფები (ვისაც სარდაფი ჰქონდა) და საკუჭნაოები საბრძოლო შაშხანებითა და ტყვია-წამლით იყო გამოტენილი!
ამ შემოწმების შემდეგ, მრავალი საუკუნის განმავლობაში პირველად, თბილისის ეთნიკური ბალანსი ქართველთა სასარგებლოდ შეიცვალა - ყველა დამნაშავეს წინადადება მიეცა, ან ციხეში ჩამჯდარიყო, ან საქართველო დაეტოვებინა, თან ქონებაც წაეღოთ (გარდა თბილისის ბანკებში ანგარიშებზე არსებული ფულისა). ყველამ წასვლა არჩია.
· 
ვისაც არ გჯერათ მიშას სომხობა, მიშა სააკიანი, მისი ჯიში იხილეთ აქ
