მეც სტუდენტი მყავს შვილი.
და მშვენივრადაც ამბობს, რაც არ მოსწონს.
ზოგჯერ რო მიყვება ხოლმე ვისტან შევიდა და რა უთხრა, სუ ჩემი სტუდენტობის დროინდელობა მახსენდება და შიშისგან ტანში მბურძგლავს.
პირწიგნაკზეც აქვთ გვერდი და ყველაზე, რასაც მოეპრიანებათ, იმას წერენ.
სკოლაში უნდა გენახათ მასწავლებელ-დირექტორს როგორ უმხედრდებოდნენ სამარტლიანად, და ხშირად უსამართლოდაც.
არა მგონია შიშის ფაქტორი იყოს.
სხვა რამეშია საქმე.
აი ჩემს შვილს აქვს მეამბოხე ხასიატი.
მის უამრავ მეგობარს პროტესტის გამოხატვაც ეზარებათ.
აბსოლუტურად შემგუებლები არიან- მაგისთვის გაიცხელებენ ეხლა ტავს.

მოკლედ შიში არაფერ შუაშია.
კლანი კლანს თუ ებრძვის და ვინმეს კლანის წევრობა არ უნდა მოწინაღმდეგე კლანის დაპადიეზდების შიშით, ეგ პროტესტის შიში არ არის.
საბჭოთა სავოკის უკანასკნელ ნაგლეჯს ჩააზილა წიხლი 1 ოქტომბერს ქართულმა საზოგადოებამ (с)ჩოხა