უფრო ღრმა ანალიზი ანუ თეთრი და შავი ცხვრის დილემა
საქართველოში არის ძალიან სერიოზული და სახიფათო კრიზისი. ნაცმოძრაობის მიმავალი და ოცნების მომავალი ხელისუფლების სახით არიან დაპირისპირებული მხარეები მათ აქვთ ბრძოლის თავიანთი პრაგმატული ტექნოლოგიები. ეს ბრძოლა ჯერ კიდევ არ დამთავრებულა, მაგრამ ფინიში უკვე ახლოვდება და ახლო მომავალში შედეგი უკვე უფრო ნათელი იქნება. აქ სულ სამი შესაძლო ვარიანტია:
1 ოცნება იგებს და ნაცმოძრაობა ბოლომდე ნადგურდება,
2 ეს პირიქით ხდება ნაცმოძრაობა იგებს და ოცნება ნადგურდება.
3 მხარეები ერთმანეთში გარიგდებიან და ხელისუფლებას ინაწილებენ.
სამივე ეს ვარიანტი ერთმანეთზე უარესია. ეს შავი ან თეთრი ცხვრის დაკვლის დილემას ჰგავს. თეთრს თუ დავკლავთ შავს ეწყინება და თუ შავს დავკლავთ თეთრს რომ ეწყინება. დასავლეთის რჩევა ალბათ იქნება რომ ამ ცხვრებმა საძოვარი გაიყონ და არცერთი არ დაიკლას. მაგრამ არც ეს არის გამოსავალი, იმიტომ რომ სინამდვილეში ქსეყანაში სულ სხვა რამ ხდება ვიდრე ეს მოქიშპე მხარეები ფიქრობენ.
ნაცმოძრაობამ დღემდე ვერ გაიგო თუ რატომ წააგო და ოცნებამაც დღემდე არ იცის თუ ბოლომდე გაიმარჯვებს მერე თავიდან როგორ აიცილოს ნაცმოძრაობის რევანში. სინამდვილეში იმ შემთხვევაშიც კი თუკი ოცნება ბოლომდე გაიმარჯვებს, მას სულ სხვა გარდაუვალი საფრთხე ემუქრება ვიდრე ნაცმოცრაობის რევანში. თუ ნაცმოძრაობა ბოლომდე გაეკრა ბეჭებზე იგი ფეხზე ვეღარასოდეს ვეღარ წამოდგება და ოცნებას ამ მხრივ რევანშის საფრთხეც აღარ ექნება. ოღონდ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ოცნება ხელისუფლებას დიდხანს შინარჩუნებს და უფრო დიდი სხვა საფრთხის წინაშე არ დადგება.
ყოველივე ამის გასაგებად ძველი ისტორია უნდა გავიხსენოთ. ის თუ რატომ დაეცა ზვიად გამსახურდიას ხელისუფლება, ის თუ რატომ დაეცა შევარდნაძის ხელისუფლება და ის თუ რატომ ეცემა ნაცმოძრაობის ხელისუფლება. ამისი მიზეზი სამივეჯერ ერთი იყო და ვერცერთმა ეს მიზეზი დაცემის შემდეგაც ვერ გაიაზრეს.
საქართველოში 1989 წელს არსებობდა ძალიან ძლიერი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოცძრაობა. იმ დროს ყველგან რაღაც საპროტესტო ტარდებოდა და საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობაც ამ საერთო ტალღას მიაწერეს. ეს ასე არ იყო საქართველოში ნამდვილი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა იყო სწორედ ამ ქართულმა მოძრაობამ დაამხო 1989 წელს მსოფლიო კომუნიზმი. ეს ძალიან ძნელი დასაჯერებელია, მაგრამ ეს ნამდვილად ასე მოხდა. ქარტული მოძრაობის ერთადერთი თვითმიზანი კი იყო არა კომუნიზმის დამხოდა არამედ დამოუკიდებელი ქართული სახელმწიფო. 1990-1991 წლებში კი დამოკიდებელი ქართული სახელმწიფოს აღდგენის ნაცვლად შეიქმნა სსრ კავშირის შემაფგენლობაში დარჩენილი ყოვლად უდღეური ზვიადისტური არასუვერენული სახელმწიო. ამის წინ კი კაგებებ პრაქტიკულად დრდაბუდიანად გაანადგურა მანამდე აესებული უძლიერესი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა.
ოღონდ თავისთავად ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის განადგურება არ ნიშნავს ხელისუფლებისათვის საშიშროების მოხსნას. ასეთ შემთხვევში ხალხი განიცდის ერთგვარ საზარელ ტრანსფორმაციას. ხალხი აღარ მიჰყვება ეროვნულ მოძრაობას აღარ არის ადრინდელივით პატრიოტულად მოტივირებული, მაგრამ სამაგიეროდ ვღებულობთ მაინც ხელისუფლებით უკმაოყფილო უფრო აგრესიულად განწყობილ ბრბოს. ასეთ ბრბოც რევოლუციურია და თან მას ვერაფრით ვერ დააშოშმინებ. ამ ბრბომ თვითონაც არ იცის თუ რა უნდა. აქვს ხელისუფლების უდიდესი სიძულვილი და საქმე ისე გამოიყურება თითქოს ეს სოციალური პრობლემაა თითქოს ამ ბრბოს შედარებით უკეთესი ცხოვრების პირობებით დააშოშმინებ. ეროვნულად განწყობილ ხალხს თავისუფლებაც ყოფნის ოღონდ თავისუფალი იყოს და თუ თავისუფლებას მისცემ მშიერი კუჭითაც ბედნიერი იქნება. ასეთ ბრბოს კი ვერაფრით ვერ დააწყნარებ ვერც თავისუფლებით და ვერც იმით თუ კუჭს ამოყორავ. აი ასეთი ბრბო უკვე საუკეთესო მასალაა ანტისახელისუფლებო არეულობისათვის და ასეთი ბრბოს რევოლუციურ ტალღას თავზე ადვილად აჯდებიან პროვოკატორები.
ზვიადისტები დარწმუნებულნი იყვნენ რომ თვითონ იყვნენ კანონიერი ეროვნული და ეროვნული თავისუფლებისათვის მებრძოლი ხელისუფლება. ოღონდ ეს სინამდვილეში პირიქით იყო. ზვიადისტები იდიოტებდ ქცეული პირწავარდნილი კოლაბორანტები იყვნენ და ერთი ნაპერწკალიც საკმარისი აღმოჩნდა რომ მათ ბრბო აჯანყებოდა. ეს არ მოხდებოდა ზვადის ხელისუფლება რომ ეროვნული ყოფილიყო და ეს არც მაშინ მოხდებოდა ცოტა ხნით ადრე ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა რომ არ გაენადგურებინათ, ოპოზიციაში მყოფი ეროვნული მოძრაობა იმას არ დაუშვებდა რაც 1991 წლის ბოლოს მოხდა და პუტჩის სახელით არის ცნობილი. ამ რევოლუციურ ბრბოს პროვოკატორები მოაჯდნენ თავზე და ზვიად გამსახურდიას ხელისუფლება დაემხო.
ვინ დაამხო ზვიად გამსახურდიას ხელისუფლება?
ეროვნულ-განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ? - არა!
მოსკოვმა? რუსები ჩაერივბნენ, მაგრამ მაინც არა!
ამერიკამ? - გამსაურდია ამერიკასაც კი დებდა ბრალს, მაგრამ არა!
გამსახურდია დაამხო იმისმა რწმენამ რომ საკუთარი თავი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ლიდერი ეგონა. ზვიად გამსახურდი ეროვნულ განმათავისუფელ მოძრაობაში ნამყოფი კი იყო, მაგრამ 1990 წლის 28 ოქტომერს ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ მოსკოვის კოლაბორანტი და საქართველოს ნომერ პირველი მტერი გახდა. გამსახურდიამ ქართული სახელმწიფო კი არ აღადგინა, არამედ ზვიადისტების ახალი მიკროერი შექმნა. ეს მიკროერი თავისი წონით შეიძლება შევადაროთ ისეთ ეროვნულ უმცირესობას საქათველოში როგორიც მაგალითად ციგნები არიან. წარმიდგინეთ ციგნების ეთნიური ხელიუფლება თბილისში და დაფიქრდით თუ რამდენ ხანს შეინარჩუნებს იგი ხელში ძალაუფლებას? ასეთივე იყო ზვიადისტების შანსებიც.
შევარდნაძე კომუნიზმის დაცემითა და საბჭოთა კავშირის დაშლით 1989 და 1991 წლებში უკვე ორჯერ იყო დანამხობი. როცა შევარდნაძე 1992 წელს საქართველოს ხელისუფლების სათავეში მოექცა კარგად უწყოდა, რომ მისი ხელისუფლება არც ეროვნული იყო და არც დემოკრატიული. ნაბოლშივაკარ თავში ორჯერ ჩარტყმულ პოლიტბიუროს ყოფილ წევრს ედუარდ შევარდნაძეს საქართველოს სამი პრეზიდენტიდან ყელაზე ნაკლები ამბიციები და ფანატიზმი ჰქონდა. იგი დანგრეული საბჭოთა კავშირის საქართველოდ წოდებულ ერთერთ ნაგლეჯში დაბრუნდა და ქართულ მიწაზე თავისთვის ახალი სახელმწიფოს შენება კი დაიწყო, მაგრამ ეს ახალი სახელმწიფო უკვე ედოლანდია იყო და არა ნამდვილი ქართული სახელმწიფო. როგორც ვთქვით შევარდნაძე პრაგმატისტი იყო კარგად უწყოდა თუ რას აკეთებდა, ადვილად გაანადგურა ეროვნული მოძრაობის ის ნარჩენებიც რაც ზვიადისტებს 1990-91 წლებში სასწაულით გადურჩა და ამაყად განაცხადა ვინც კიდევ ხელისუფლების გადატრიალებაზე ოცნებობს, ლოგინში გადატრიალდესო.
ედოლანდია იმდენად უდღეური ქვეყანა იყო, რომ ომები წააგო აფხაზეთთან და მანამდე ზვიადისტების მიერ დამარცხებულ სამხრეთ ოსეთთან, აჭარაც პრაქტიკულად დაკარგა და ე. წ. სამოქალაქო ომიც კინაღამ ზვიადისტებთანაც წააგო. ედოლანდიას პოლიტიკა იყო საქართველოსთვის დედის ტირება. ქართველი ხალხი ქვითინებდა მაგრამ ეროვნული მოძრაობის ყველა ნასახი ამოძირკვული იყო და ერს წინააღმდეგობის გაწევს თავი არ ჰქონდა. ყოვლად უდღეურმა ედოლანდიამ ამის ხადჯზე დაუჯერებელი 11 წლის განმავლობაში გაძლო. 2003 წელს კი ედოლანდიას ეგრეთ წოდებულმა ვარდების რევოლუციამ მაინც მოუღო ბოლო.
რამე თუ ვარდების რევოლუციას შოროსი აფინანსებდა ედუარდ შევარდნაძემ მისი ხელისუფლების გადატრიალება ძირითადად ამერიკელებს და ნაწილობრივ რუსეთსაც დააბრალა. სინამდვილეში ედოლანდიაც მისივე უდღეურობამ დაამხო. ვარდების რევოლუციის შემდეგ ხელისუფლებაში მოდის შევარდნაძისა და გამსახურდიას ჰიბრიდი მოქკავშირელ-კომკავშირელი მიხეილ სააკაშვილი. ქართულ მიწაზე ისევ იწყება ახალი სახელმწიფოს მიშლანდიის მშენებლობა. სააკაშვილიც გამსახურდიას მსგავსად ქმნის მიშისტების ახალ მიკროერს და მიწასთან გასწორებულ საქართველოს მიშისტების ეს ახალი მიკროერიც ადვილად იპყრობს. 9 წლის შემდეგ ასე მოვდივართ იმ წერტილამდე რასაც 2012 წლის 1 ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნებში ნაცმოძრაობის დამარცხება ჰქვია.
რამ გამოიწვია ნაცმოძრაობის დამარცხება და რა არის მიხეილ სააკაშვილის მთავარი პრობლემა? ნაცმოძრაობის მთავარი პრობლემა ის, არის რაც ნაცმოძრაობას დღემდე აზრადაც არ მოსდის. ნაცმოძრაობა საქართველოს კანონიერი ხელისუფლება კი არა, არამედ დამპყრობელია, რომელსაც ვიღაცამ ზედმეტ სახელად მანქურთებიც კი შეარქვა.
ვარდების რევოლუციის დროს მიხეილ სააკაშვილი ზვიად გამსახურდისა და ერის „გადამრჩენი“ ბაბუ შევარდნაძის შემდეგ ჭიქების და არა ხმლების ჭახუნში გამობრძმედილ ქართველ პატრიოტებს მესამე მესიად მოევლინა. იმ დროს საქართველოში კიდევ რომ არსებულიყო ეროვნული მოძრაობის თუნდაც რაღაც ნასახი მიშა გაპანრჩურდებოდა, მაგრამ ეროვნული მოძრაობა აღარ არსებობდა და ხალხმა მიშა პრეზიდენტად ხმების 97%-ის უპირატესობით აირჩია. ამერიკამაც მიშა დემოკრატიის მსოფლიო მასშტაბის შუქურად გამოაცხადა.
ოღონდ მიშას პრობლემა ის იყო, რომ დავით აღმაშენებლობის ნაცვლად მანქურთობა დაიწყო და სულ მალე ქართველი ხალხის ის 97%-იანი მხარდაჭერა 5%-ს ქვემოთ დაეცა. ერი მიშას არ მოუკლია, ერი მოკლა ზვიადმა და ერს საბოლოოდ ბოლო მოუღო ედიკამ. მიშა პრეზიდენრად ხმების 97%-ის უპირატესობით ქართველმა ერმა კი არა, არამედ ქართულად მოლაპარაკე ბრბომ აირჩია და ამ უმადური გაუმაძღარი ბოღმიანი ბრბოს 95% მალე მიშასაც ისევე შემოუტრიალდა როგორც მანამდე ზვიდს და ედიკას.
მიშლანდიელი მიშისტები უკვე აღარ იყვნენ ისეთი საპყრები როგორც აციგანი ზვიადისტები. მიშა უკვე დემოკრატიის შუქურაა და მის უკან ამერიკა დგას. მიშას არ აკლია გრანტები, საგარეო ვალსაც იღებს, ახალი ლავრენტი ბერია მიშას გენიალური პოლიციელი ვანო მერაბიშვილი უძლიერეს ძალოვან სტრუქტურებს ქმნის და საპროტესტოდ გამოსული ბრბოს თავში მოქცეულ პროვოკატორებს, რომლებიც უმეტესწილად რუსეთის აგენტები არიან ადვილად უსწორდება. ასე რომ მიშას ნაცმოძრაობის დაცემული რეიტინგი ნაკლებად აღელვებს. ყველა მიტინგს არბევს და გაყალბებით ყველა არჩევნებს იგებს. ოღონდ 2012 წლის 1 ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნებში უკვე ხდება რაღაც გაუთვალისწინებელი ნაცმოძრაობა „არჩევნებს“ აგებს და მიშა შოკირებულია.
ითამაშა თუ არა არჩევნებში მიშას დამარცხებაში რაიმე როლი რუსეთმა? მიშას დამარცხებაში გადამწყვეტი როლი ითამაშეს რუსეთმაც, ამერიკამაც და ძველმა მეძავმა ევროპამაც. ოღონდ როგორც ჩანს ეს როლები ცოტა სხვანაირი იყო. მიშა როგორც წესი ოპოზიციაში ეროვნული მოძრაობის ლიდერებს არ აჭაჭანებდა. ოპოზიციის სათავეში ყოველთვის რუსეთის აგენტები იდგნენ. უმეტეს წილად ესენი იყვნენ არა უშუალოდ რუსეთის მიერ საქართველოში შემოგზავნილი აგენტები, არამედ ქართველი ოპოზიციონერები, რომლებიც მიშას წინააღმდეგ ბრძოლაში მხარდაჭერას ძირითადად რუსეთში და ასევე დასავლეთშიც ეძებდნენ, რომლებიც რუსეთს თავიანთ აგენტურ სამსახურს თვითონვე თავაზობდნენ. მიშას ასეთი ოპოზიცია ხელს აძლევდა იმიტომ რომ ადვილი დასამარცხებელი იყო. მიშა სასტიკად არბევდა მათ მიერ მოწყობილ პროვოკაციულ საპროტესტო დემონსტრაციებს და ამერიკის წინ თავს იმით იმართლებდა რუსეთმა თავისი მეხუთე კოლონები შემომისიაო. ვანო მერაბიშვილიც ამ რუსეთუმე ლიდერების რუსეთთან კონტაქტების კომპრომატებს და ვიდეომასალებს ალაგებდა.
ოღონდ როცა ოპოზიციის სათავეში რუხი კარდინალი ბიძინა ივანიშვილი ჩაუდგა მიშას ეს აზარტული თამაში საბედისწეროდ შემოუტრიალდა. რუსეთი საქართველოს საწინააღმდეგო საინფორმაციო ომი არც არასოდეს შეუწყვეტია, მაგრამ ბიძინამ ამ საინფორმაციო ომს დასავლეთის მედიაში ახალი ცეცხლი შეუკეთა და ამჯერად დასავლეთმა უკვე მიშა გაწირა. როგორც ჩანს ობამას კაბინეტმა მიშას თითი დაუქნია არჩევნების გაყალბებას აღარ გაპატიებ და არჩევნების ბედი დაე ხალხმა გადაწყვიტოსო.
დასავლეთმა ამ შემთხვევაში სახე შეინარჩუნა. კაცი იტყვის აბა რა უნდა ეთქვა მიდი მიშა არჩევნები გააყალბეო? ოღონდ საქმე სინამდვილეში ასე მარტივად არ არის. უფრო მეტიც საქმე სულ სხვანაირად არის. საქართველოში შექმნილია ისეთი რეალობა რომლის პირობებშიც დემოკრატიული არჩევნები დღეს აბსოლუტურად გამორიცხულია. ნაცმოძრაობა სულაც არ არის საქართველოს ლეგიტიმური ხელისუფლება, როგორც ეს დასავლეთშია დეკლარირებული. მიშა მართლა მანქურთი დამპყრობელია და არცერთი ნორმალური ქართველი ხმას არ მისცემს. ქართველი ხალხი მთლიანად არ არის პოლიტიკური ბრბო. არსებობს ნორმალური ხალხიც, მაგრამ ეს ხალხი საერთოდ არ მიდის ასეთ არჩევნებზე. ეს ხალხი მიშას არ მისცემს ხმას და ბიძინას გაგონება ხომ მითუმეტეს საერთოდ არ უნდა.
ასე, რომ მიშა და ბიძინა მხოლოდ პოლიტიკურ ბრბოს იყოფენ. ამომრჩევლების იმ 40% რაც მიშამ მოიპოვა მოიაზრებიან თვით პრივილიგერებული ნაცმოძრაობა და მოსყიდული თუ მოტყუებული პოლიტიკური ბრბო. მეორე მხარესაც ეს პოლიტიკური ბრბოა. მთლიანობში მიშას პრობლემს იმაში მდგომარეობს, რომ ამ ბრბოს მიშა უკვე იმდენად სძულს, რომ მიშას საწინააღმდეგოდ არაბ მურვან ყრუსაც მისცემს ხმას და სწორედ ეს მურვან ყრუა ბიძინა ივანიშვილი. ოღონდ ესეც არ არის მთავარი რაც დღეს ხდება საქართველოში. მთავარი ის არის რომ არც ნაცმოძრაობა და არც ქართული ოცნება არ არიან ჩვეულებრივი პოლიტიკური პარტიები. თუ ნაცმოძრაობა ხელისუფლებას დაჰკარგავს ნაცმოძრაობის მიერ 9 წლის განმავლობაში ნაშენები სახელმწიფო მიშლანდიაც დაემხობა და ქართული ოცნებაც ქართულ მიწაზე მიშლანდიის ნაცვლად კიდევ ერთი ახალი სახელმწიფოს შენებას დაიწყებს.
საფრანგეთის იასტორიაში იყო პირველი, მეორე, მესამე და მეოთხე რესპუბლიკები. საქართველოში ამ ბოლო 22 წლის განმავლობაში შექმნილი უპრეცენდენტო მდგომარეობა მხოლოდ ერთი შეხედვით წააგავს საფრანგეთის რესპუბლიკათა ისტორიულ პარადს. საქართველოს შემთხვევაში ვერ იტყვის კაცი რომ ზვიადს ჰქონდა პირველი რესპუბლიკა. შევარდნაძეს მეორე, მიშას მესამე რესპუბლიკა და ახლა ბიძინა შექმნის მეოთხე რესპუბლიკასო. მრგვალი მაგიდა, მოქკავშირი, ნაცმოძრაობა და ქართული ოცნება სახელისუფლებო პარტიებია, მაგრამ ეს არ არის რაღაც ისეთი როგორც ამერიკის დესპუბიკური და დემოკრატიული პარტიები. ეს ვითომდა მმართველი პარტიები, მმართველი პარტიის ჩვეულებრივი გაგებიდან გაცილებით უფრო შორს მიდიან. ესენი პოლიტიკური პარტიები კი არა ახლად წარმოქმნილი დამპყრობელი მიკროერები არიან. როდესაც მრგვალი მაგიდა ხელისუფლებაში მოქკავშირმა შეცვალა, ეს მოგვაგონებდა ოსმალოების მიერ დაპყრობილი თბილისის ყიზილბაშების მიერ აღებას. იგივე გამეორდა როცა მრგვალი მაგიდის ხელისუფლება ნაცმოძრაობის ხელისუფლებამ შეცვალა. ქართული ოცნება კი წინა სამზე უფრო აგრესიულად ანტიეროვნულია.
არსებულ სიტუაციაში ერთი გამოსავალია რომ ეს ორი მხარე შერიგდნენ და საქართველო სასწრაფოდ იქნას ინტეგრირებული ნატოსა და ევროკავშირში. სიტყვა სასწრაფოდ-ში არ ვგულისხმობ 2 და 3 წელს. ეს უნდა მოხდეს ძალიან სწრაფად რათა ქვეყანაში არ დაიწყოს ნგრევის პროცესი და დასავლეთმა ორივე მხარის თავგასულობას ფრთები შეაკვეცოს. ოღონდ ეს მხარეები რომც შერიგდნენ ასე სწრაფი ინტეგრაცია ფანტაზია.
ამას ემატება კიდევ ისიც რომ დასავლეთმა საქართველოს კიდევ ერთხელ ჩასცა ზურგში მახვილი და საერთოდ საკითხავი გახდა ჩვენ ისევ გვინდა კი ნატოში ინტეგრაცია?
ბოლოს და ბოლოს ხუმრობა საქმე ხომ არ არის დასავლეთი ხან ედიკას გვიცხადებს დემოკრატიის მამად და ხან მიშას დემოკრატიის შუქარად.
ედიკა 11 წელი გვხდის სულს და მერე ამერიკა ამბობს უი შეგვშლია ეგ კორუმპირებული დიქტატორი ყოფილაო. მერე მიშა გხდის 9 წელი სულს ბოლოს დასავლეთი ისევ ამბობს უი ბოდიშით კიდევ შემშლია ეგეც ფაშისტი დიქტატორი ყოფილაო. ერთი რომ 11 წელი გვხდიდა სულს და მეორე 9 წელი ეგ რა არაფერი იყო?
ახლაც რომ გაიძახიან არჩევნები დემოკრატიულად ჩატარდაო, რომელი დემოკრატი ბიძინა ივანიშვილია?! პირიქით დღესავით ნათელია, თუ ბიძინა ხელისუფლებაში მოვიდა ხალხს ისეთ შავ დღეს დააყრის რომ მიშას სანატრელს გაუხდის.
საქართველოსთვის უფრო კარგი დამოსავალია ერის გამოღვიძება ჭეშმარიტი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის წარმოჩინება, როგორც თეთრი ისევე შავი ცხვრის ანუ ორივეს დაკვლა და ნამდვილი ქართული სახელმწიფოს აშენება.
მიმაგრებული სურათი
ეროვნულ-გამანთავისუფლებელი რევოლუცია იწყება, ვაჟა მთავრიშვილი მოდის
