(არ ვარ კოალიციონისტი)
მე ვუშვებ, რომ ახალს - შესაძლოა ასეთი სახე ჰქონოდა დაახლოებით.
თუ არ ჩავთვლით-მეთქი, რომ "ხალხის შეკვეთის" მსგავსი ლამაზი თქმით შეიძლება საკუთარი ხალხი დააბოლო, და არა სხვა ქვეყნის გამარჯვებული პარტიის ლიდერი. მაგრამ ეგეც დავუშვათ - დიპლომატიურ სიტყვის კონას მივაწეროთ.
ან იმას, რომ ასე გაწელილი ჩიჩინი შეიძლება ვიღაცას დასჭირდეს, მაგრამ არა ამას.
რა რჩება შინაარსი? 1. არ გინდათ საკონსტიტუციო უმრავლესობა, და აიტანეთ პრეზიდენტი. ერთი, პოლიტიკური მიზანშეწონილობის მხრივ, ამაში რაციონალიზმი ძევს. მეორე, სუბიექტური და იურიდიული მხრივ - მიუღებელია თავად ფაქტი, რომ არჩევნების ბედს და პარლამენტში წარმომადგენლობის ქვოტებს განსაზღვრავს და ადგენს არა ჩემი ხალხის ნება, არამედ ვიღაცა გარეშე. არ მეთანხმებით მეორეში ვინმე? ან ასეთი "რჩევების" სახით მიცემული ინსტრუქციები არსებითად განსხვავდება, ვთქვათ, რუსეთის მიერ დასმული ხელისუფლებისგან?
პასუხი, თუ შეიძლება.
და მეორე - შეგონებები, რომ ლაპარაკი ქართული მხარის როლზე 2008 წელს არის შეცდომა (არის კიდეც შეცდომა, მათ შორის - ფაქტობრივი), და რომ ეს შეცდომა სააკაშვილმა, რასაკვირველია, ერთპიროვნულად ჩაიდინა.
ამ საუბარს, ან დაახლოებით ასეთს, ადგილი აუცილებლად ექნებოდა, ელჩთან ან სხვასთან, თუნდაც გამომდინარე ნაციონალების გაბერილი წარმომადგენლობიდან პარლამენტში, და კოალიციის "გაუგებარი" პასიურობიდან, რომელმაც მხოლოდ პრინციპული ოლქებისთვის იბრძოლა, და ხალხის ნება ვაშინგტონის მოწონება-დასტურზე გაცვალა.
დაახლოებით ისე, როგორც 2008 წელს, 2009 წელს მაშინდელმა კოალიციამ მორჩილად დაიხია უკან, როცა "იქიდან" უთხრეს, ახლა სააკაშვილის შეცვლის დრო ჯერ არ არისო.
მეტი აქ რა უნდა დაიწეროს? ამ დიალოგში ჩამოიწეროს ყოველი პასუხის შესაბამისი შეპასუხება? ყბედობაში აჰყვნენ?
ნაცარი წაიყარონ, ასეთი "შეუსმენელია" ივანიშვილი, ამდენჯერ შეეპასუხა და ამდენი გამეორება "დასჭირდა" პატარა ბავშვივითო?
ან რას უნდა ფიქრობდნენ შინაარსზე?
მე ვფიქრობ, რომ შეხედულება, რომელიც არ აღიარებს რუსეთის ერთპიროვნულ თუ არა, წამყვან როლს ომის მომზადება-დაწყებაში, არის მძიმე შეცდომა, ხოლო ჩივილი სტრასბურგში - მავნე და ღალატის ტოლფასი.
* * *
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
აი, ამიტომ: ერთი მხრივ იმიტომ, რომ ეს არ შეესატყვისება ფაქტობრივ გარემოებებს. მეორე მხრივ იმიტომ, რომ ასეც რომ ყოფილიყო, ამაზე თვალი უნდა იქნეს დახუჭული - სრულიად შეგნებულად. იმიტომ, რომ ეს სხვა სფეროში გადადის; და უკავშირდება მამარდაშვილის სენტენციას - "ჭეშმარიტება თუ სამშობლო".
რას გულისხმობდა ის "ჭეშმარიტებაში"? ეს კითხვა ბევრმა დასვა, და პასუხი, რამდენადაც ვიცი, მხოლოდ ორჯერ გაიცა. ერთი - ტ. ჭანტურიას მიერ: ეს დაბალი დონის ეროვნული მოძრაობა ვერ ხვდება, რომ სამშობლო თავადაა ჭეშმარიტებაო... გაიგეთ რამე? ვერც მე, ამიტომ ტარიელმა "შეაყოლოს"; და მეორე - ნ. გელაშვილის მხრიდან: ფილოსოფოსი, ალბათ, ღმერთს გულისხმობდაო.
ჯერ ერთი, სად მამარდაშვილი და სად რელიგია. მაგრამ რა შუაშია გელაშვილის ვარაუდები. მამარდაშვილი გულისხმობდა უბრალოდ "სიმართლეს", და ეს "სიმართლე" იყო ის, რომ "გამსახურდია და მისი პოლიტიკა ცუდია და ამაზე თვალი არ უნდა დავხუჭოთ".
შევხედოთ ჩვენს სიტუაციას სწორედ ამ კუთხით. დავუშვათ, ქართულმა მხარემ დაიწყო ომი. თუნდაც, მისცა მას უფრო ფართო მასშტაბი. დავუშვათ, ცხინვალში ვიღაცეებს ეძინათ.
ისიც კი დავუშვათ, რომ წინმსწრები პროვოკაციები - რბილად ნათქვამია, მაგრამ უფრო შორს წავიდეთ - საერთოდ არ არსებობდა და თბილისმა მოიგონა საბაბისათვის. მოკლედ, დავუშვათ - ჩვენ ოსებს რაღაცა უსამართლოდ დავუშავეთ.
რა არის ჭეშმარიტება ამ შემთხვევაში?
მამარდაშვილის ლოგიკით, "სიმართლე" და "ჭეშმარიტება" იქნება ის, რომ საქართველომ აგვისტოში დააშავა.
არსებითად კი, მთავარი ჭეშმარიტება ცხინვალის რეგიონსა და იქ მომხდარ ყველა მოვლენასთან მიმართებაში არის, იყო და იქნება ის, რომ არ არსებობს არავითარი "ოსეთი" კავკასიის ქედს აქეთ.
და ჩვენ გვთავაზობენ, ერთ "სიმართლეს" ვანაცვალოთ მთავარი ჭეშმარიტება: რომ ეს რეგიონი ქართული ეთნოტერიტორიაა, რომელიც ჯერ ფაქტიურად, ჯაყოს მეთოდებით აგვაფქცვნეს, სანამ ყურზე გვეძინა, მოსათმენი თუ მოუთმენელი ხერხებით, და ახლა ლამის იურიდიულადაც. აი, ეს მთავარი ჭეშმარიტება გადავხაზოთ, იმ "ჭეშმარიტებით", რომ, თუნდაც ერთხელ, რაღაცა "დავაშავეთ".
და ასეთი მიდგომით ეს, ადრე თუ გვიან, მოხდება, რადგან "დაჩაგრულ", განსხვავებულ ეთნოტერიტორიულ ერთეულს, საერთაშორისო საზოგადოების მსოფლმხედველობითა და პრაქტიკით, შანსი აქვს (იხილეთ პრეცედენტი!), და "დაჩაგვრის" ფაქტით უკვე იმსახურებს, იყოს ქვეყანა ოსეთი.
მთავარი უკვე იმ აზრის დაფიქსირება და "გაჯდომაა", რომ ქართულმა ეთნიკურმა ერთეულმა რაღაცა დაუშავა ოსურ ეთნიკურ ჯგუფს, და კომპენსაცია ამისათვის უკვე დროის ამბავი იქნება. და ამას ვერც უცხოელი პარტნიორების გარანტიები და ზრუნვა ვერ უშველის.
ძალიან სამწუხაროა, რომ ამას განმარტება სჭირდება.
მაგრამ ომის ინიციატორის თემა
ლამის უადგილოა იმასთან შედარებით, რასაც ჰქვია "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის დროებითი ადმინისტრაცია".
მისი შექმნა და არსებობა არის ანტიკონსტიტუციური დანაშაულიც, და ეროვნულიც, რადგან თვით სახელწოდებით აღიარებულია, რომ ასეთი ქვეყანა არსებობს.
პოლიტიკური წარმონაქმნი კი არა, ქვეყანა. ოს-ეთ-ი. სხვა ქვეყანა, რომელიც, თავისთავად, არაა ბუნებითი საქართველო.
ოსეთი არაა საქართველო! ასეთი პირობებით გინდა ყოფილა ეს რეგიონი საქართველოს შემადგენლობაში, გინდა არა.
ეს ოლქი შექმნა წინა ხელისუფლებამ, და ახალი აცხადებს, რომ "ჯერჯერობით არაა მზად ამ საკითხზე სასაუბროდ", ისე როგორც აფხაზეთის დროებით მთავრობასთან დაკავშირებით.
(ეტყობა, ჯერ კონსულტაციებია გასავლელი უცხოელ მეგობრებთან.
)
რა მომზადება უნდა ამას? საკითხი
დღესავით ნათელია. ასეთ წარმონაქმნს არ იცნობს საქართველოს მოქმედი კონსტიტუცია. ის გაუქმებულია საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭოს მიერ. დროებითი ადმინისტრაციის და ავტონომიური ოლქის ამღიარებელი არ სცნობს კონსტიტუციას, არ აღიარებს იმ საბჭოს ლეგიტიმურ ინსტიტუტად, და ეთანხმება საბჭოთა კავშირის უზენაესი საბჭოსა და საბჭოთა კავშირის პრეზიდენტის "დადგენილებებს".
ადრე ვამბობდი, ეს საუკეთესო საბაბია იმპიჩმენტისთვის-მეთქი. ახლა ისეთი მდგომარეობაა, რომ ორივე მხარე ინაწილებს ამ ბრალდებას.
ბარამიას ადმინისტრაციის არსებობა გამართლებულია კონსტიტუციით, სანაკოევისა კი - არანაირად. მისი არსებობა ნიშნავს
ამ ავტონომიის ხელახლა, ნულიდან შექმნის მცდელობას, ისეთივე უკანონოს, როგორიც იყო პირველი, ბოლშევიკური ოკუპაციის შემდეგ.
ვინმე არ ეთანხმება ამას? ისევ
პასუხი, თუ შეიძლება, სიჩუმეში ნუ გაატარებთ.
ბოლოს, მიუხედავად "სუსტი "ანალიზისა" (რისი პრეტენზია საერთოდ არ მქონია), ჩემი მარტივი შეკითხვა მაინც უპასუხოდ დარჩა:
თუ მთავარი ის ყოფილა, რას ამბობს ივანიშვილი დასავლელი ხალხის გასაგონად (აქცენტი ტექსტში ამაზეა, და მრავალჯერ), - რატომ უწყობდა და უწყობს ხელს ნაციონალური მოძრაობა ამის ტირაჟირებას, და პროპაგანდას, - რომ ახალი ხელისუფლება "რუსეთუმეა".
თუ ამას შეიძლება უცხოელი მეგობრების მხრიდან მხარდაჭერის შეწყვეტა და რეგიონების აღიარება მოჰყვეს, - მაშინ ასეთი პროპაგანდა საქართველოს საკეთილდღეოდ მოქმედებს თუ საზიანოდ?მით უფრო, რომ არაფერი "რესეთუმური" ახალ მმართველ გუნდს არ სჭირს, ლაპარაკია მხოლოდ იმაზე, რომ მათ არასწორი აქცენტი აქვთ 2008 წლის ომთან დაკავშირებით. დასტურად მოვიხმობ ტექსტს, სადაც მხოლოდ ამაზეა ლაპარაკი, და არა პრორუსულ კურსზე ზოგადად.
საიდუმლო, ინებეთ
