A10ეეეეხლა რა ხთება კეთილო ბიძიებო, და დეიდებო, პოლიტიკა არ არის ასე ვთქვათ საუკეთესო მისაღები ვარუანტების არჩევა. ეს არაა მაღაზია საცა ყველაზე ტკბილ რაცხას ყიდულობ, ირებ იმას რა რესურსებიც გაქვენ და რისი გაქაჩვაც შეგიძლიან.
პოლიტიკაში არ არის ემოციების და აპლომბის ადგილი. ვინც ესე იმოქმედებს პოლიტიკაში ემოციურად, ცივი გონების ჩარევის გარეშე, მეეეეეტყვნება სიფათი!
და შეიძლება ტაკუნებიც! გადავხედოთ ისტორიას. მოკლე პერიოდისასა.
1991 წელი. აპრილი. ელცინი სთავაზობს გამსახურდია სამოკავშირეო ხელშეკრულებას (მაშინდელი ესენგეს ანალოგი). ნუ ჩვენ იასნია უარი ვსთქუით, ავყევით ემოციებს. რუსებმაც ჩართენ მძიმე არტილერია, გვირახუნენ ცხვირში, მაოწყვენ ფუთჩი, კულუარული ინფორმაციით ზგ დაუკავშირდა ელცინს პეწია ჩხეიძის პირით 29.12.1991 და განუცხადა თანხმობა მაგრამ უკვე გვიანი იყო. იტოგში აღმოვჩნდით დაფუჩთულნი და ეს საკითხიც მიიჩქმალა. დროზე რომ დავთანხმებულიყავით, იქნებოდა კია ფუთჩი? იქნებ ჩვენ ოქროს შანსი გავუშვით იმით რომ მივიღეთ ემოციური გადაწყვეტილება?
1992 წელი. მაისი. ელცინი ისევ სთავაზოფს საქართველოს ესენგესა. გვეხვერწება რაღა. ამ დროს აფხაზეთიც და ოსეთიც ჩვენია. ჩვენ ამაყად ვამბობთ უარს. იტოგში, იწყება ომები და უბედურობები, საქართველო სუსტდება, და უკვე ჩვენ ვეხვერწებით რუსებს რომ მიგვიღონ ესენგეში.
შედეგი: აფხაზეთი აგვეხა, ცხინვალიც, სამოქალაქო ომის გადავიტანეთ და ესენგეშიც ვააართ. რა მოვიგეთ? არც ააფერი, რაღაც პერიოდი ვიყავით ამაყები იმით რომ რუსეთი ნახუი გავუშვით. სამაგიეროდ ცხვირპირდამტვრეული შევედით ესენგეში.
ვიინ ჩემი, რა ესენგე, მაგათ მოოოვუხნავთ მინდორ ველებს. და ერთ წელიწადში ხალხი ამ ესენგეს ისე შეხვდა როგორც მაშველ რგოლს. დიდ ედუარდს ამაყადაც კი დაუჩოქეს, არ წახვიდეო. ამაშია საქმე.
1997 წელი. აფხაზებს უნდათ ქართული პასპორტების აღება, არძინბაც ჩამეეთრა აქ მაგაზე. ჩვენ ამაყად უარს ვეუნევით პასპორტიზაციაზე, ემოციურად ამაყები ვართ. სამაგიეროდ რუსეთი იწყებს პასპორტიზაციას. შედეგი ქეა ცნობილი თქვენთვინ.
2007-08 წელი. მიდის ბაასები, კულუარული ეწ აფხაზეთის გაყოფაზე, ანუ კელასურამდე ჩვენი, იმის იქით რუსების. ამაზეც ატყდა პუტვა წეწვა გლეჯვა. ძალიან მალე ნახევარი აფხაზეთი კი არა მთელი აფხაზეთი და ახალგორ კოდორი მოგვრჩა უკან და ტიფლისი გაგვიხდა სახვეწარი.
იმიტომ რომ საქართველო ვერასდროს ვერ იღებს რეალურ გადაწყვეტილებებს რეალპოლიტიკიდან გამომდინარე. სულ ემოციებზე და წარსულზე აწყობილ გადაწყვეტილებებს ვიღებთ.
დღესაც ესეა.
თუ ჩვენ ნატოში გვინდა, ნატოში შევდივართ მხოლოდ და მხოლოდ აფხაზეთის და ცხინვალის გარეშე, სხვანაირად არ გამოვა! ეს ორი რეგიონი არის ის აშეინიკი რომელიც არ გვიშვებს ნატოს ღობეში.
ხოდა ეხლა ტქვენ, აქ დაჯექით და იფიქრეთ, გიღირთ ასე სიარული ასი და ორასი წელი და ნატოს მუდამ ღია კარი ცხვირწინ, თუ გირჩევნიათ ვაღიაროთ ეს ტერიტორიები და შევჯლიგინდეთ ნატოში?
გახსოვდეთ, დასაკარგი ჯერ კიდევ ბერვია.
ეხლა ვიცი რო ცხელთავა ურაპატრიოები მაგინებენ მარა ამგნებმა ამ თემას გადახედონ. რას ამბობდნენ უსერები ომამდე, და რას ამბობდნენ იგივენი ომის მერე...
A10გეცნობა პოსტი?
ისევ ომის შესახებ, მნიშვნელოვანი ასპექტი
