2010 წლამდე რატო იყო თორდია ?
პ.ს 2013 წლის თებერვლის საინტერესო სტატია , რამდენად რეალურს ბაზრობს ეგ სხვა თემაა მაგრამ მაინც
პანტიკოს პასუხი "პალიტრას": ”ქარხნის დაბრუნებაზე პრეტენზია არ მაქვს!”
05-02-2013
მას შემდეგ, რაც ”კვირის პალიტრის”ინტერნეტ გვერდზე გამოქვეყნდა სტატია, რომელიც სამხედრო სამეცნიერო-ტექნიკურ ცენტრ ”დელტასა”და შპს ”თბილავიამშენის” მფლობელობის გარშემო გავრცელებულ ვერსიებს ეხებოდა, ჩვენ დაგვიკავშირდა ვაჟა (პანტიკო) თორდია, რომელსაც დაკავშირება წინა სტატიის მომზადებისას შეუძლებელი აღმოჩნდა.
პანტიკო თორდია:
- დავიწყებ იქიდან, თუ როგორ მოხდა ქარხნის საკუთრებაში გადაფორმება: - ქარხანაში 1998 წელს დავბრუნდი, იქაურობა გაჩერებული იყო. 7 წლის განმავლობაში წამოსული ვიყავი, რადგან მრეწველობის მინისტრის მოადგილედ ვმუშაობდი. ხელფასი გაუცემელი იყო და საგარეო ვალი 25 მილიონს შეადგენდა. ჩამოვაყალიბეთ გეგმა თუ როგორ უნდა გვემუშავა, პირველ რიგში საერთაშორისო ხარისხის მართვის სერთიფიკატზე უნდა გვეზრუნა, რათა უცხოელ პარტნიორებთან ურთიერთობისას ხელფეხშეკრული არ ვყოფილიყავით. ხანგრძლივი მუშაობის შემდეგ, ეს მოვახერხეთ და პირველი კონტრაქტი კონგოს რესპუბლიკასთან შედგა. 2001 წლისთვის რამდენიმე თვითმფრინავიც გავყიდეთ და მოგებაც მივიღეთ. ასე გაგრძელდა რამდენიმე ხანს, თურქმენეთის გარდა, სხვა პარტნიორებთან გვქონდა ახლო კავშირი... ამ დროისთვის ქარხნის აქციების 100%-ის მესაკუთრე სახელმწიფო იყო, მოგება სრულად ირიცხებოდა ბიუჯეტში. მოგება ისევ ბიუჯეტში წავიდა. ქარხანა ცუდ მდგომარეობაში იყო და რემონტი სჭირდებოდა როგორც ქარხანას, ისე სამუშაო დანადგარებსაც. ერთ დღესაც შევარდნაძეს ვკითხე, - ქარხნის შენარჩუნება გინდათ-მეთქი?.. თან ავუხსენი, რომ ავიაცია სიახლეებით არსებობს, რასაც ფინანსები სჭირდება-მეთქი. მან მითხრა, ან გაყიდეთ, ან ტენდერი გამოაცხადეთ და ვინც საუკეთესო და ყველაზე პერსპექტიულ ბიზნეს-გეგმას დადებს, იმას ან მართვის უფლებით ან სიმბოლურ ფასში გადაეცითო. 2003 წელს ქონების მართვის სააგენტომ კონკურსის პირობები გამოაცხადა. ერთი თვით ადრე, ჩვენ - ქარხნის 27-მა თანამშრომელმა შევქმენით კერძო ფირმა შპს ”თბილავიამშენი”და მივიღეთ ტენდერში მონაწილეობა. სხვათა შორის, მაშინ ჩხარტიშვილთან შემექმნა პრობლემები, მას ჩემი ბიზნეს-გეგმით უნდოდა ტენდერში მონაწილეობა... ერთი სიტყვით, მაშინ ჩვენმა პროექტმა გაიმარჯვა.
- რამდენი კომპანია მონაწილეობდა ტენდერში?
- მხოლოდ ჩვენ ვიყავით. ერთთვიანი ტენდერი იყო, ძალიან ბევრს ჰქონდა სურვილი, მაგრამ ბიზნეს- გეგმა ჩვენ გარდა არავის წარუდგენია... ჩვენს გეგმაში ყველაფერი დეტალურად იყო გაწერილი, სახელმწიფოს შეკვეთების შესრულება, სამუშაო ადგილების გაზრდა, თანამშრომელთა ხელფასების მომატება, აქციების მოგების განაწილება აქციონერებში, ოღონდ რეინვესტირებული უნდა ყოფილიყო. ასევე ყოველწლიურად სახელმწიფოს ბიუჯეტში, ათი წლის განმავლობაში ნახევარი მილიონი დოლარი უნდა შეგვეტანა... ამ კონტრაქტს 2003 წლის აპრილში მოვაწერეთ ხელი და შევუდექით მუშაობას. იმავე წლის ბოლოს, ხელისუფლებაში ახალი მთავრობის მოსვლის შემდეგ, ჩვენ ძველი პროგრამით ვმუშაობდით. ერთ დღეს კახა ბენდუქიძე შემხვდა და მითხრა, რახან მართვის უფლებით გაქვთ აღებული, თქვენ იყიდეთო და იმაზე დაიწყო საუბარი, რამდენად შეიძლებოდა გაყიდვა. მე ამ სფეროში გამოცდილება მაქვს, თუნდაც პოსტსაბჭოთა სივრცეში და ვუთხარი, 50 მილიონ დოლარად შეიძლება გაყიდვა-მეთქი, მან 65 მილიონი განაცხადა. ამ დროისთვის თურქმენეთთან გვქონდა დიდი კონტრაქტი და პარალელურად საგარეო ვალებს, კონკრეტულად ამ ქვეყნის ვალსაც ვიხდიდით. 2004 წელს პარლამენტის გადაწყვეტილებით, ქარხნის პრივატიზება მოვახდინეთ და ერთი წლის განმავლობაში 67 მლნ დოლარი გადავიხადეთ.
- ბატონო პანტიკო, ვიცი, რომ 2010 წლამდე ქარხანაში მუდმივად იყო სახელფასო დავალიანება...
- ახლა ქარხნის თანამშრომლის საშუალო წლიური ხელფასი არის 460 ლარი, მე რომ მივედი, 73 ლარი იყო. რაც შეეხება დაგვიანებას, ეს არ არის ლუდის ან სიგარეტის ქარხანა, დიახ, დაგვიანებები იყო, რადგან ყოველთვიურად, სტაბილურად ვერ ვაძლევდით. ვიდრე თავდაცვის შემადგენლობაში გადაგვიყვანდნენ და გენერალურ დირექტორად რეზო ჭარბაძე დაინიშნებოდა, 1200 კაცზე მართლაც დაგროვილი იყო 3 მილიონი ლარი. მაგრამ ეს არის 3-4 თვის ხელფასი. ამაზე მეტი დავალიანება, არასდროს გვქონია. თვეგამოშვებით მუდმივად ვარიგებდით ხელფასებს.
- "დელტას" თავდაცვის სამინისტროსთვის გადაცემა როგორ მოხდა?
- 2010 წელს მე დამიბარეს მოდულის შენობაში და რამდენიმე საათი ფსიქოლოგიურად მამუშავებდნენ, ამაში მონაწილეობდნენ კონტრდაზვერვისა და განსაკუთრებულ საქმეთა დეპარტამენტის თანამშრომლები, რომლებიც მუდმივად მიმეორებდნენ, რომ დარჩენილ ცხოვრებას ციხეში გავატარებდი. მუდმივად მეკითხებოდნენ, რატომ ვაპირებდი ქარხნის გაყიდვას, რაც სიმართლესთან ახლოსაც არ იყო. ისინი სავარძლებში ისხდნენ, მე ბერიას დროინდელ სკამზე ვიჯექი. 37 წლის დროინდელი სურათი იყო. ამის შემდეგ რეესტრში ჩვენი დოკუმენტაცია დაბლოკეს... მანამდე ქარხანაში შემოვიდა ფინანსური პოლიცია და 80 ტომარა საბუთები წამოიღეს. იმ დაკითხვის დროს, მუდმივად ვეუბნებოდი, გახსენით ის დოკუმენტაცია და ნახავთ, როგორ ვმუშაობდით-მეთქი. მერე მითხრეს, ქარხანა სახელმწიფოს უნდა გადასცეთო, კი ბატონო, მომეცით დოკუმენტი და ხელს მოგიწერთ-მეთქი, რაზეც მიპასუხეს, შენ დღეს გონივრული ნაბიჯი გადადგიო. მერე დასძინეს, ახლა თავდაცვის სამინისტროს გადავურეკავთ და ტექნიკური საკითხები მასთან მოაგვარეთო. იქიდან წავედით ქარხანაში და იქ მოვიდა ბაჩო ახალაია, რომელიც პირისპირ პირველად მაშინ ვნახე. მას ეგონა, რომ იქ ვირთხები დარბოდნენ და როდესაც ის ფუსფუსი ნახა, გაოცდა. 150-მილიონიან კონტრაქტზე რომ ვუთხარი, საერთოდ დამუნჯდა. მერე მითხრა, ჩვენთან ერთად იმუშავეთო. გენერალურ დირექტორად დანიშნეს რევაზ ჭარბაძე, რომელიც შემდეგ ჩვენც მოგვევლინა უფროსად, რათა იქაურობა გაეკონტროლებინა. მას შემდეგ მართლაც იყიდეს ჩარხები, მაგრამ მაქსიმუმ 20-22 მლნ ღირებულებისაა, დანარჩენი თანხა, იმ 80 მილიონიდან, სავარაუდოდ, მასალისთვისა და ხელფასებისთვის არის განკუთვნილი...
- დაზგების, ჩარხებისა და დანადგარების გარდა, თქვენი მმართველობის პერიოდს უკავშირდება ქარხნის ხელუხლებელი მარაგის, ე.წ. ”ენზეს”თურქეთსა და ირანში გაყიდვაც...
- მოდი, ამ კითხვაზე ჩემს პასუხს კომპლექტაციად და მასალებად დავყოფ. კომპლექტაციას მარტო ვერ გაყიდი, თვითმფრინავის შემადგენლობაში უნდა გაყიდულიყო, თურქეთსა და ირანს ”სუ 25”-ები არ ჰყავდა და რად უნდოდათ? რაც შეეხება მასალას, მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში თვითმფრინავის კალენდარული ვადა 20 წელია, თუმცა ყველგან სხვადასხვანირი კლიმატია. ამიტომ მასალა, რომელსაც ღია ცის ქვეშ ან თუნდაც დახურულ ადგილას სოკო დაედო, უვარგისი გახდა. დიახ, ომის შემთხვევაში თვითმფრინავის მასალების 3 თვის მარაგი უნდა გვქონოდა, მაგრამ მასალებს შენახვის ვადაც ხომ ჰქონდა? მათი გამოყენების პერსპექტივა, უახლოეს ათ წელიწადში არ ჩანდა... დაზგების გაყიდვის უფლება ჩვენ არ გვქონდა – მათი ნუსხა ქონების მართვის სააგენტოს უნდა გადაეცეს და ის აცხადებს ტენდერს. ასეც მოვიქეცით. ჩარხები, რომელიც არ გვჭირდებოდა, შეფუთულ მდგომარეობაში უნდა გვქონოდა ან მოგვეშორებინა. ამიტომ მათი ნუსხა შევადგინეთ და ეკონომიკის სამინისტროს გადავეცით. მას შემდეგ, ირანში წავიდა თუ თურქეთში, ნამდვილად არ ვიცი.
- ახლა რას ითხოვთ?
- მე 78 წლის კაცი ვარ, ჩემი პროზა და პოეზიაც ავიაციაა, მაგრამ ქარხნის დირექტორობა ნამდვილად არ მინდა... კანონით, სახელმწიფოს ქარხნის დატოვების უფლება აქვს, მაგრამ აქციონერების სათანადო კომპენსირებით... ”დელტას”დირექტორმა უჩა ძოძუაშვილმა მრჩევლობა შემომთავაზა, მაგრამ უარი ვუთხარი... ექვსი თვეა, ქარხანაში არაფერი გაკეთებულა და ამდენი ადამიანი ხელფასს ბიუჯეტიდან იღებს, ეს არ არის სწორი გზა ქარხნის პერსპექტივისთვის.
კახა ჟღენტი, სააქციო საზოგადოება ”თბილავიამშენის”უფროსის მოადგილე:
- როდესაც ახალი ხელისუფლება მოვიდა, გაგვიჩნდა იმედი, რომ სამართალს ვიპოვიდით. მაგრამ რადგან საქმე ეხებოდა თბილისის საავიაციო ქარხანას, რომელსაც ზოგიერთი სტრატეგიულად მიიჩნევს, პირდაპირი ნაბიჯების გადადგმას მოვერიდეთ და გარკვეული კონსულტაციები გავიარეთ, რათა ახალი ხელისუფლებისთვის პრობლემები არ შეგვექმნა. ბატონი პანტიკო შეხვდა თავდაცვის მინისტრს და ჰკითხა, ეს ქარხანა ახლა თქვენს დაქვემდებარებაშია და როგორ მოვიქცეთო, რაზეც მან უპასუხა, - სამართლებრივი გზით იარეთ, ჩვენი მხრიდან არავითარი პრობლემა არ იქნებაო. ასევე კონსულტაციები გავიარეთ პარლამენტის ვიცე-სპიკერ ზურაბ აბაშიძესთანაც... ამის შემდეგ მივმართეთ მთავარ პროკურატურას სისხლის სამართლის საქმის აღძვრის მოთხოვნით, რათა დაედგინა, როგორ მოხდა ამხელა საკუთრების ერთ დღეში სახელმწიფოსთვის გადაფორმება. ასევე მივმართეთ ეკონომიკის მინისტრს და თავად პრემიერ-მინისტრს, ველოდებით შედეგებს.
http://www.kvirispalitra.ge/politic/15580-...a-ar-maqvs.html 
თორდიას "დელტას" ქარხანას აძლევენ?, რას ჩალიჩობენ?
