როს სურვილთაგან ვთავისუფლდებით
შიშით, იმედით გული არ ტოკავს
და უკანასკნელ შემსუბუქებით
ჩვენ უცნობ ღმერთებს ვსწირავთ მადლობას
მისთვის, რომ ყოფა მარად არ ფეთქავს,
მისთვის, რომ მკვდარი ვეღარ ადგება,
როს გზადახშული ყველა მდინარე
ზღვის ვრცელ სიღრმეში შენაკადდება
ხომაა გენიალური?

ეს არის ძველი, კომუნისტების დროინდელი თარგმანი მარტინ იდენის ფინალური ლექსის.
მოიძიეთ და შეადარეთ კვირის პალიტრის "... სანამ ცოცხალი ხარ" სერიის გამოცემის ვერსია. ერთხელ წიგნის მაღაზიაში ვნახე ეგ გამოცემა, ნუ რა თქმა უნდა ბოლოსკენ გადავშალე და ციანოზი დამემართა მაგათი ვერსიის წაკითხვის მერე.
თმები ყალყზე დაგიდგებათ

ეხლა რატო ვიბოდიალე ამდენი:
თარგმან ძელო ტონკოე, პეტრუხა.
This post has been edited by აჩრდილი on 7 Apr 2014, 06:09