7171
Super Crazy Member +
ჯგუფი: Users Awaiting Email Confirmatio
წერილები: 14597
წევრი No.: 109540
რეგისტრ.: 17-January 10
|
#41653896 · 15 Jul 2014, 23:53 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
აქაც იყოს მაგ საწყალის ინტერვიუ:
ეროსი კიწმარიშვილი: - ბევრ რამეს ვნანობ...
«ჩემი ადგილი აღარ არის სააკაშვილის ხელისუფლების გვერდით...»
«როგორც «რუსთავი 2» არ იყო ხალვაშის, ისე არ არის «იმედიც» ქეისი»
რას ნანობს დღეს «ვარდების რევოლუციის» ერთ-ერთი შემოქმედი და საქართველოს უკანასკნელი ელჩი რუსეთში...
«ჩვენ დღეს უნდა მივიდეთ მინიმუმ შევარდნაძის მმართველობის ბოლო წლის დემოკრატიასთან»
«მუდამ უნდა დავსვათ კითხვა: - ვინ მოიგო იმით, რომ ყოფილი პრემიერ-მინისტრი დღეს მკვდარია»
მიხეილ სააკაშვილს ყოფილი თანამოაზრეები და მხარდამჭერები ემიჯნებიან. ასეთი იყო ნინო ბურჯანაძე, ზურაბ ნოღაიდელი... ამჯერად, სააკაშვილის ხელისუფლების მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები კონფლიქტის მოგვარების საკითხებში რუსეთში საქართველოს უკანასკნელმა ელჩმა, ეროსი კიწმარიშვილმა ძალზე მწვავედ გააკრიტიკა. მან «კვირის პალიტრას» ექსკლუზიური ინტერვიუ მისცა და ყველა იმ თემაზე ღიად ისაუბრა, რომელზეც «ვარდების რევოლუციიდან» მოყოლებული დღემდე დუმილს ამჯობინებდა. ასე რომ, ამ სკანდალური ინტერვიუს შემდეგ შესაძლოა გაჩნდეს კითხვაც, - ვინ იქნება შემდეგი?..
ეროსი კიწმარიშვილი: - ამ თემაზე დღეს თქვენთან პირველად ვსაუბრობ. გავიხსენებ «ვარდების რევოლუციის» მეორე დღეს, 24 ნოემბერს, როდესაც შევიკრიბეთ მე, მიშა სააკაშვილი, ნინო ბურჯანაძე და ზურაბ ჟვანია. ამ შეხვედრაზე საბოლოოდ ჩამოყალიბდა ის კონფიგურაცია, რომელიც შეეხებოდა რევოლუციის ლიდერთა პასუხისმგებლობათა გადანაწილებას. იყო მსჯელობა იმასთან დაკავშირებით, თუ ვინ რა სტატუსით გააგრძელებდა უკვე მოპოვებული გავლენისა თუ ძალაუფლების რეალიზაციას. მოკლედ, ითქვა, რომ მიხეილ სააკაშვილი უნდა გამხდარიყო პრეზიდენტი, ნინო ბურჯანაძე - პარლამენტის თავმჯდომარე, ზურაბ ჟვანია - პრემიერ-მინისტრი. ჩემი ფუნქცია, როგორც ამ პროექტის ერთ-ერთი მონაწილისა, იყო მათ შორის არსებულ შეთანხმებათა დაცვა. არ უნდა დარღვეულიყო ის ბალანსი, რამაც მოიტანა წარმატება «ვარდების რევოლუციის» კონკრეტულ ისტორიაში. შემდეგ კი ისე განვითარდა მოვლენები, რომ დაიწყო მედიაზე პრესინგი ღია, ფარული თუ სხვადასხვა ფორმით. ყოველივე ამის შედეგად, ერთ მშვენიერ დღეს, ისე, რომ არაფერი ამიხსნია კონკრეტულად, ქვეყნიდან წავედი. საქართველოში დავტოვე პოლიტიკური რეალობა, რომელსაც ერქვა: ბურჯანაძე-სააკაშვილი-ჟვანია! ბევრი სპეკულირება მოჰყვა ამ თემას, თითქოს მე წავედი, მაიძულეს და ა.შ. მაგრამ ეს ასე არ იყო... ამის შემდეგ ზურაბ ჟვანიას სიკვდილი ცვლის უკვე იმ შეთანხმებას, რომელიც ჩვენ შორის არსებობდა. ე.ი. მთლიანად შეიცვალა არსებული სისტემური ბალანსი, რომელზეც იყო დამოკიდებული ქვეყნის მომავალი განვითარება. არცთუ დიდი ხნის წინ კი, უკვე ბურჯანაძე გაემიჯნა ხელისუფლებას, რომელიც იმ შეთანხმების მიხედვით, ასევე ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფიგურა იყო. საბოლოო ჯამში კი, იმ ძალაუფლებისა თუ პასუხისმგებლობის წილი, რომელიც გაგვაჩნდა მე, ჟვანიასა და ბურჯანაძეს, წაიღო მთლიანად მიხეილ სააკაშვილმა. სიმართლე გითხრათ, ამ შეთანხმების პირველი დარღვევა იყო საკონსტიტუციო ცვლილებები, რომლითაც კიდევ უფრო გაიზარდა პრეზიდენტის ძალუფლება და შესუსტდა პარლამენტისა! მახსოვს, მაშინ საკმაოდ განაწყენებული იყო ბურჯანაძე ჩემზეც და თვლიდა, რომ მე ამ შემთხვევაში მკვეთრი პოზიცია არ დავიკავე. ჩემი ამოცანა მაშინ, როგორც მედიისა, იყო ის, რომ ამ შეთანხმების დარღვევათა შემთხვევებში განმეხორციელებინა დისკუსიები პოლიტიკურ ძალებთან და დამეცვა ბალანსი, რაც საბოლოო ჯამში ძალზე რთული გამოდგა. დღეს ამ გადმოსახედიდან ვფიქრობ, რომ საბოლოოდ სწორედ ამ შეთანხმების დარღვევის გამო ჩავარდა ქართული დემოკრატია მძიმე დღეში, ვერ ავიცილეთ თავიდან ომი და სისხლის ღვრა და აღმოვჩნდით ამ უბედურებაში. მე ყოველთვის კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი კონფლიქტის მოსაგვარებლად საქმეში ძალისმიერი მეთოდის გამოყენებისა, ჩემზე უფრო მეტად ჟვანია მიიჩნევდა ამას დაუშვებლად. სავსებით დარწმუნებული ვარ, ის რომ ცოცხალი ყოფილიყო, სისხლიანი სცენარით მოვლენების განვითარებას თავიდან ავიცილებდით. იმ შემთხვევაში კი, ნინო ბურჯანაძე თუ იქნებოდა ისევ პარლამენტის თავმჯდომარე, ომის თავიდან აცილების მცირე შანსი მაინც არსებობდა.
ომის თავიდან აცილების შესაძლებლობაზე როცა ვლაპარაკობთ, ნუ დაგვავიწყდება, რომ არსებობდა ირაკლი ალასანიას სამშვიდობო გეგმა და მასზე შეთანხმება ბაღაფშთან, რომელსაც მხარს უჭერდა მთელი დასავლეთი. ამის განხორციელების შემთხვევაშიც შეგვეძლო თავიდან აგვეშორებინა სისხლიანი სცენარით მოვლენების განვითარება. მე, როგორც საქართველოს ბოლო ელჩი რუსეთში, ამას ხაზგასმით ვაცხადებ, - საქართველოს ხელისუფლებამ ძალიან მაღალი რანგის დიპლომატების პოზიცია არ გაითვალისწინა კონფლიქტის მოგვარების საკითხებში. ჩვენს ხელისუფლებას უბრალოდ მათთვის რომ მოესმინა, თავიდან ავიშორებდით ომსაც და იმ უარყოფით შედეგებსაც, რომელიც ამ ომმა მოგვიტანა. აქედან გამომდინარე, მე, ეროსი კიწმარიშვილი, რომელიც ვიდექი ამ ხელისუფლების გვერდით, მიუხედავად არაერთი უთანხმოებისა და ჩემი განსხვავებული პოზიციისა, იმის გამო, რომ ვერ მოხდა ამ ომის თავიდან აცილება, ვაცხადებ, - ჩემი ადგილი აღარ არის სააკაშვილის ხელისუფლების გვერდით... ამიტომ მე სრულად ვემიჯნები მას.
მძიმე შედეგების შემდეგ ადვილია კრიტიკა. ხელისუფლების განცხადებით, ეს ომი რომ არა, აშშ-ისა და დასავლეთის ასეთი დონის მხარდაჭერას ვერ მოვიპოვებდით. გვაძლევს თუ არა ეს სიტუაცია ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის იმაზე მეტ შანსს, ვიდრე აქამდე გვქონდა?
- საერთოდ, თეორიული შანსი ყველაფრისა არსებობს, რაც თავისთავად ბევრს არაფერს ნიშნავს. თქვენ იცით, რომ 4 წლის განმავლობაში იყო უამრავი გამოუყენებელი შანსი! კიდევ ერთხელ ვაცხადებ, - ჟვანიას სიკვდილმა გამოიწვია ის, რომ ჩვენ ომს ვერ ავშორდით. ჟვანიას სიკვდილი არის ისეთი თემა, რომელზეც მუდამ უნდა დავსვათ კითხვა, ვინ მოიგო იმით, რომ ყოფილი პრემიერ-მინისტრი დღეს მკვდარია. ვინ მოიგო იმით, რომ ბურჯანაძეს, ალასანიას, ქართულ დიპლომატიას არ უსმენდნენ? ის მდგომარეობა, რომელიც 7 აგვისტომდე გვქონდა, აღარ დაბრუნდება. ჩვენ ან უნდა მივაღწიოთ უკეთეს რეალობას, ან დავრჩებით იმავე რეალობაში, რომელშიც დღესა ვართ
- მაგრამ შარშან «კვირის პალიტრისთვის» მიცემულ ინტერვიუში აცხადებდით, რომ კონფლიქტების მოგვარების საკითხში სააკაშვილისეული ხედვის იმედი გქონდათ. სხვათა შორის, ამ დროს ჟვანია ცოცხალი აღარ იყო... ასე გვიან მიხვდით, რომ პრეზიდენტისა და ჟვანიას ხედვა კონფლიქტების მოგვარების საკითხებში განსხვავებული იყო?
მაშინ მე ვსაუბრობდი, რომ მიხეილ სააკაშვილს ჰქონდა კონფლიქტების გადაწყვეტის დიდი ინტერესი. არ მიფიქრია და არ ვთვლიდი, რომ მის გვერდით უნდა დავმდგარიყავი, თუ ამ კონფლიქტის გადაწყვეტის მექანიზმი იქნებოდა სამხედრო ძალის გამოყენებაზე ორიენტირებული. მე მას ვემიჯნებოდი ამ საკითხში და მისთვის პირად საუბარშიც ეს ბევრჯერ მითქვამს. სააკაშვილი მეთანხმებოდა მანამ, სანამ ის რუსეთის სპეცსამსახურების დაგებულ ხაფანგში არ გაება. მან აღარ მოისმინა განსხვავებული პოზიციები...
იქნებ განგვიმარტოთ, როდის დადგა ის მომენტი, როცა პრეზიდენტმა შეიცვალა ხედვა კონფლიქტის მოგვარების საკითხში...
რუსეთის აგრესია მოსალოდნელი იყო. კონკრეტულ მესიჯებზე ვერ ვილაპარაკებ (რომელიც სახელმწიფო საიდუმლოს წარმოადგენს), თუმცა ძალზე სერიოზული წყაროებით დასტურდებოდა, რომ რუსეთი ასეთ აგრესიულ ქმედებას საქართველოს წინააღმდეგ განახორციელებდა.
ხელთა მაქვს სერიოზული და ცნობილი ჯგუფის მოხსენება, რომლის წევრებიც არიან მაღალი დონის ევროპელი დიპლომატები და პოლიტიკოსები, ყოფილი საგარეო საქმეთა მინისტრები. მათ დეტალურად აღწერეს თუ როგორ ვითარდებოდა მოვლენები ომამდე, ისაუბრეს მის ისტორიასა და მიზეზებზე. მოკლედ, ერთ-ერთი ძალიან მაღალი რანგის დიპლომატი ამბობს, რომ აშშ-ს, გერმანიასა და ევროკავშირს ჰქონდათ მცდელობა გადაერწმუნებინათ სააკაშვილი, განეხორციელებინა შეტევა ცხინვალის მიმართულებით. პირდაპირ ციტირებას მოვიყვან. ეს დიპლომატი წერს: «ყოველი ასეთი საუბარი სააკაშვილთან მუშაობდა დაახლოებით 2 კვირის განმავლობაში, შემდეგ კი ისევ ხდებოდა საომარი რიტორიკის განახლება». ეს არის სერიოზული ანალიზი და არა რომელიმე ყვითელი გაზეთის ფურცლებიდან რაიმე განცხადება. რა თქმა უნდა, რუსულმა დაზვერვამაც, სპეცსამსახურებმაც სერიოზულად იმუშავეს... იმდენად სერიოზულად, რომ საქართველოს ხელისუფლებას ეგონა, ცხინვალის მიმართულებით რაღაც ნაბიჯებს თუ გადავდგამთ, რუსეთი ხელს არ გაანძრევსო. ე.ი. ჩვენ შეგვიტყუეს ამ ხაფანგში. ვფიქრობ, რუსებმა გამოიყენეს ყველა გეგმა, რისი გამოყენებაც შეიძლებოდა იმისათვის, რომ ამ სიტუაციამდე მივსულიყავით. ჩვენ შეგვეძლო ამ პროვოკაციის თავიდან არიდება, ოღონდ სერიოზულად უნდა გვემუშავა რუსეთთან, გამოგვეყენებინა ჩვენს ხელთ არსებული ყველა რესურსი, გაგვეძლიერებინა მასზე დასავლეთის პრესინგი. ის, რაც გავაკეთეთ უკვე შემდეგ, როცა ყველაფერი მოხდა და ხელი მოვაწერეთ ძალის გამოუყენებლობის შეთანხმებას, ეს ამ ომამდე რამდენიმე თვით ადრე უნდა გაგვეკეთებინა. პარალელურად, უნდა გვემუშავა აფხაზებთანაც და ოსებთანაც პირდაპირ ურთიერთობაზე და არა დაშინებით, იარაღის ჟღარუნით, მუდმივი შანტაჟითა და პროვოცირებით, არამედ ღიად და გულწრფელად უნდა გვეძებნა მათთან სასაუბრო ენა. რა თქმა უნდა, დღეს ჩემი ოპონენტები მეტყვიან, რომ ეს ყველაფერი კეთდებოდა, მაგრამ სინამდვილეში არ კეთდებოდა. კარგი იქნებოდა ხელისუფლებას რომ მოესმინა ძალზე ბევრი პერსონისთვის და ისინი სამშობლოს მოღალატეებად, მტრებად, მშიშრებად და ლაჩრებად კი არ გამოეცხადებინა, არამედ ყოფილიყო მათთან ღია დისკუსიები.
კი მაგრამ, ამდენ ხანს რატომ არაფერს ამბობდით?
ვაწარმოებდი სააკაშვილისა და მედვედევის შეხვედრის ორგანიზებას, საქართველოს პრეზიდენტს ყოველდღიურ რაპორტს წარვუდგენდი. იმ ეტაპზე ვთვლიდი, რომ გვქონდა შანსი, თავიდან აგვეცილებინა სამხედრო კონფრონტაცია რუსეთთან და არსებობდა პერსპექტივა აფხაზეთისა და ოსეთის კონფლიქტების გადაწყვეტისა. სააკაშვილი ჩემი, ალასანიას და ასევე სხვა დიპლომატების ინფორმაციაზე დაყრდნობით იღებდა კიდეც გადაწყვეტილებებს და ამის შედეგი იყო ის, რომ იმხანად ომის საფრთხეს ვირიდებდით კიდეც თავიდან. 11 ივლისს გამომიწვიეს რუსეთიდან და გამწვავდა კიდეც კონფრონტაცია. როგორც რუსეთის, ასევე საქართველოს მხრიდან განახლდა აგრესიული რიტორიკა. პატარა-პატარა ხაფანგები კი უკვე დაგებული იყო ორივე რეგიონში. კიდევ ერთხელ ვამბობ, საქართველოს შეეძლო ამ პროვოკაციის თავიდან აცილება. სხვა თუ არაფერი, იმისი ერთი პროცენტიც რომ დაგვეხარჯა რუსეთთან ურთიერთობის მოსაგვარებლად, რასაც სამხედრო შეიარაღებაზე ვხარჯავდით, გასაოცარი შედეგები გვექნებოდა. ამ მილიარდების ერთი პროცენტიც რომ მოგვეხმარებინა რუსეთის პოლიტიკურ წრეებთან ურთიერთობაში ჩვენთვის მნიშვნელოვანი საკითხების ლობირებისთვის, განსაზღვრულ წრეებთან რეალური კონტაქტები გვქონოდა, დღეს სულ სხვა სოციალურ-პოლიტიკური რეალობა გვექნებოდა.
შეგიძლიათ დააკონკრეტოთ, რა ხდებოდა პუტინის გარემოცვაში, რომელ წრეებთან მუშაობდით, ვისთან დიალოგს მიიჩნევდით შესაძლებლად?
ალბათ უფრო ლიბერალებთან. ახალი პრეზიდენტის არჩევის შემდეგ ლიბერალებს სჯეროდათ და მოელოდნენ, რომ რუსეთი წავიდოდა დემოკრატიზაციის მიმართულებით. ვცდილობდი ყველა ძალასთან მქონოდა კონტაქტი და გამომენახა საერთო ენა. თუმცა, პირველ რიგში, ურთიერთობა მქონდა მედვედევის გარემოცვის ლიბერალებთან. მათ შორის არის ძალზე ბევრი საინტერესო პერსონა, რომლებიც გვთხოვდნენ, ვყოფილიყავით ფრთხილად. ისინი მიიჩნევდნენ, რომ იმ მომენტში მედვედევს ძალაუფლება აღებული არ ჰქონდა და შეიძლებოდა ისიც გამხდარიყო იმ კრიზისის მსხვერპლი, რომელიც ორი ქვეყნის ურთიერთობაში არსებობდა. ფიქრობდნენ, რომ მედვედევი-სააკაშვილის ურთიერთობის აწყობა შესაძლებელი იყო. ამ პიროვნებათა გვარები დღეს საქართველოში უცნობია. იმიტომ რომ ჩვენი პრესა ამ ბოლო ოთხი წლის განმავლობაში ძირითადად დაინტერესებული იყო მხოლოდ მარგინალების წარმოჩინებით
თავის დროზე რატომ გააკეთა მიხეილ სააკაშვილმა თქვენზე არჩევანი და აშშ-დან ჩამოსვლისთანავე, სასწრაფოდ რუსეთში ელჩად წარგგზავნათ?
მე იმ პერიოდში ვეხმარებოდი სააკაშვილს წინასაპრეზიდენტო საარჩევნო კამპანიაში, რომელიც ნოემბრის მოვლენების შემდეგ დაინიშნა. ამას ვაკეთებდი სრულიად გააზრებულად, რადგან ვთვლიდი, რომ ის მხარე, რომელიც მაშინ გვიპირისპირდებოდა, საფრთხეს გვიქმნიდა. ამ საფრთხეს ისევ რუსეთიდან ვხედავდი. ვფიქრობდი, არ გვქონდა უფლება რუსეთისთვის მიგვეცა საშუალება, დაემხო არსებული ხელისუფლება.
მას შემდეგ კი, რაც სააკაშვილი ხელახლა აირჩიეს პრეზიდენტად, მან მიიღო გადაწყვეტილება რუსეთში ელჩის თანამდებობაზე ჩემი კანდიდატურა წარედგინა.
ე. ი. თქვენ ფიქრობთ, რომ 7 ნოემბრის მოვლენები რუსეთის მიერ იყო პროვოცირებული?
უშუალოდ ნოემბრის მოვლენები იყო ქმედება სააკაშვილის მხრიდან. ქუჩაში გამოსულ ხალხს ჰქონდა პროტესტის საბაბი და მიზეზი, მაგრამ სააკაშვილის ხელისუფლება თუ დაემხობოდა, ამით რუსეთი იხეირებდა.
ვარდების რევოლუციის» შემდეგ, რომელშიც წვლილი თქვენც მიგიძღვით, საქართველოში დემოკრატიას საფრთხე შეექმნა. ამის გამო საკუთარ პასუხისმგებლობას თუ გრძნობთ?
ჩვენ დღეს უნდა მივიდეთ მინიმუმ შევარდნაძის მმართველობის ბოლო წლის დემოკრატიასთან. მაშინ მასობრივი ინფორმაციის საშუალებების, სიტყვის თავისუფლების ხარისხი იყო გაცილებით მაღალი. დღეს ჩვენი ამოცანაა არა უკეთესობისაკენ წასვლა, არამედ ის, რომ 2003 წლის დროინდელი დემოკრატიულობის ხარისხი დავიბრუნოთ. რევოლუციის შემდეგ უცბად იმიტომ არ წავედი, 6 თვე გააფთრებით ვცდილობდი, გადამერჩინა მედია და მისი დამოუკიდებლობა. გაიხსენეთ კარგად, იმხანად რა მასშტაბის რყევები დაიწყო ჩემს წინააღმდეგ ათასი რაღაცის დაბრალებით. ამიტომ მე გავედი იმ სიტუაციიდან, თუმცა დავკარგეთ დამოუკიდებელი «რუსთავი 2».
იქნებ შეაფასოთ დღევანდელი «რუსთავი 2-ის» მუშაობა ან თქვენივე დაარსებული «24 საათისა». რამდენად აკმაყოფილებენ ისინი საზოგადოების მოთხოვნებს?
- მედიის ამ მასშტაბით დამოკიდებულება სახელმწიფოზე, ჩინოვნიკებსა თუ მმართველ ძალაზე აბსოლუტურად მიუღებელია და ცხადია, უნდა შეიცვალოს. აქ ორი აზრი არ არსებობს. არ შეიძლება არსებობდეს კონკრეტული ფაქტების დამალვა ან მისი საზოგადოებისთვის ისეთი ფორმით მოწოდება, რომ სიმართლე საერთოდ ვერ გაიგო. ეს ბოლო თვეების განმავლობაში განსაკუთრებით ვიგრძენი, როცა ტელევიზორთან ვიჯექი, მქონდა აბსოლუტური ვაკუუმის განცდა. საერთოდ, განსხვავებული ინფორმაცია არ მოდიოდა... ომის კანონებიდან გამომდინარე, შესაძლოა ყველაფერი ვერ გადმოსცე, მაგრამ დამთავრდა, ბატონებო, ეს ომი. ახლა ვიღებთ პროპაგანდას, არადა, გვჭირდება ინფორმაცია. მე მინდა დისკუსია და არა ვიღაცის ცალსახა პოზიციის მოსმენა. დემოკრატიზაციაზე თუ ვლაპარაკობთ, მაშინ პირველ რიგში, უნდა გაიხსნას საინფორმაციო არხები, ბევრად მეტი პასუხისმგებლობით უნდა მიუდგნენ მედიასაშუალებებს.
- ფაქტია, «გამარჯვებული ხალხის ტელევიზიიდან» სწორედ ისეთი ტელევიზია მივიღეთ, რომელიც ახლა გვაქვს. დღეს არ არსებობს დებატები, ტოქშოუები... «რუსთავი 2» ფაქტობრივად ხელისუფლებას გადაულოცეთ. თქვენს წილ პასუხისმგებლობას არ გრძნობთ ამ ყველაფრის გამო?
- მოდი, ასე ვთქვათ, თუ ერთი ადამიანის ყოფნა-არყოფნა წყვეტს მთელი ინსტიტუტების მდგრადობას, ე.ი. ეს ინსტიტუტები არ არსებობს. ჩემი წილი პასუხისმგებლობა მე ამ 4 -5 წლის განმავლობაში ავიღე იმით, რომ არავითარი ბენეფიტი ამ რევოლუციისაგან არ მიმიღია. ათას რამეს მაბრალებდნენ, მაგრამ დღეს არც ერთ სეგმენტში არ გამაჩნია ის, რაც მქონდა 2003 წელს. მე პასუხი ვაგე იმით, რომ რაღაც მქონდა და აღარ მაქვს. მე მქონდა უზარმაზარი გავლენა, ძალაუფლება, ჩემი ნებით ჩავაბარე ეს ყველაფერი. გვერდზე გავდექი არა იმიტომ, რომ ხელები დამებანა... მსურდა დავრწმუნებულიყავი, ჩემი ბრალია თუ არა ეს ყველაფერი... რაც ცუდი ხდება, არის თუ არა ჩემს ნამუსზეც... ორი წელი ვაანალიზებდი ამ პროცესს, შემდეგ დავინახე, რომ ბევრი რამე ჩემი ბრალია, ბევრი კი სხვისი. დღეს გადავწყვიტე, რომ აზრი აღარა აქვს, მოვეხმარო ამ ხელისუფლებას. ჩემი მიზანია მოვეხმარო ქვეყანას და არა ხელისუფლებას.
- თქვენ თქვით, რომ საკუთარი ნებით შეელიეთ იმ გავლენებს, რომელიც გქონდათ. თქვენი ნების გამოხატულება რამდენად იყო ის, რომ «რუსთავი-2» პრაქტიკულად ხელისუფლებას გადაულოცეთ?
- ქაღალდზე დაფიქსირდა, რომ «რუსთავი 2-ის» წილი ქიბარ ხალვაშს გადავეცი, რომელიც მაშინ «ნაციონალური მოძრაობის» ბიზნესსახე გახლდათ და ვისზეც ძალზე ბევრი პიროვნებისა და ბიზნესჯგუფის ქონება ფორმალურად იყო გადაფორმებული. ქიბარ ხალვაში პრაქტიკულად არავინ იყო... რა მოხდა და რა მიზეზებმა გამოიწვია ჩემი ქმედება, ეს ცალკე საუბრის თემაა და ადრე თუ გვიან ამაზეც ვილაპარაკებ. რა თქმა უნდა, ყველაფერს თავისი მიზეზ-შედეგობრივი კავშირი გააჩნია.
- თქვენ მედიის გადარჩენის სურვილზე ლაპარაკობთ, იმ დროს იცოდით, რომ «რუსთავი 2-ს» ხელისუფლებას ჩუქნიდით?
- ეს ისეთი დიდი თემაა, მზად ვარ ამაზეც ვისაუბრო მომავალში. კიდევ ერთხელ ვამბობ, ქიბარ ხალვაშს «რუსთავი 2»-ის არც მართვას, არც დაფინანსებას არავინ ეკითხებოდა. ასევეა დღეს «იმედიც» ქეისი. რა თქმა უნდა, საზოგადოებას უფლება აქვს არათუ დასვას კითხვები, არამედ ღრმად გამოიძიოს ეს პროცესები...
- დღევანდელი გადმოსახედიდან ხომ არ ნანობთ, რომ ასეთი დონის მხარდაჭერა გამოუცხადეთ ხელისუფლებას?
- რა თქმა უნდა, ბევრ რამეს ვნანობ. რომ მცოდნოდა, ასე განვითარდებოდა მოვლენები, სხვაგვარად მოვიქცეოდი, შევეცდებოდი დამესაბუთებინა ჩემი მოსაზრებები და ხელისუფლებასთან დისკუსია გამემართა, მასთან სხვა რეჟიმში მელაპარაკა. ახლაც მქონდა შემოთავაზება, დავრჩენილიყავი ხელისუფლებაში და მიმეღო მორიგი კომფორტული გარემო, მაგრამ ამაზე უარი ვთქვი. იმას, თუ რა თანამდებობას მთავაზობდნენ, აღარ დავაკონკრეტებ, თუმცა ერთი წლის წინ რომ შემოეთავაზებინათ, ნამდვილად ღირსეულად ჩაითვლებოდა. ჩემნაირები დღეს აღარ უნდა იყვნენ ხელისუფლებაში. ისინი უნდა ოპონირებდნენ ამ ხელისუფლებას, რომელთანაც ურთიერთობის რესურსი ამოწურულია. ვერ განვახორციელე ხელისუფლებაში ყოფნით ის, რაზეც ვფიქრობდი, რომ სწორი იყო.
- თქვენი განწყობის ხალხი ამ ხელისუფლებაშიD დღეს ბევრია?
- ძალიან ბევრი საინტერესო პერსონაა ხელისუფლების გარეთაც და შიგნითაც. ჩვენ უნდა მოვახერხოთ და ალტერნატივა უნდა შევუქმნათ ამ ხელისუფლებას. ეს არის ჩემი პოზიცია. იმიტომ, რომ დღეს გვყავს დისკრედიტებული ხელისუფლება. ამის შესახებ უკვე იწერება გავლენიან დასავლურ პრესაში. ამიტომ შექმნილი სიტუაციიდან გამოსავალი არის ის, რომ ხალხმა დაიბრუნოს ის ძალაუფლება, რომელიც დემოკრატიის პირობებში ისედაც მას ეკუთვნის. უნდა აღდგეს როგორც ბალანსი ძალაუფლების გადანაწილების თვალსაზრისით, ასევე ყველა ინსტიტუტი ხელისუფლების გადანაწილებიდან დაწყებული დემოკრატიულით დამთავრებული, რომელიც ხალხმა უნდა დაიბრუნოს. მე ვიქნები ამის ერთ-ერთი განმახორციელებელი, ამას ხელს შეუწყობს არსებული რეალობაც, ასევე პოლიტიკურ სპექტრი (რომელიც დღეს ყალიბდება და რომლის ნაწილიც უკვე ჩამოყალიბდა) და მედია. ბევრმა მედიამოთამაშემ უკვე დაიწყო თავისი პოზიციის გადასინჯვა. შესაბამისად, უნდა შევცვალოთ საზოგადოების დამოკიდებულება ამ ყველაფრისადმი, რაც ჩვენ გარშემო ხდება და რაზეც გაჩუმება არ შეიძლება. ეს არის ჩვენი შეკვეთა და ეს არის საერთაშორისო ზეწოლის შედეგიც, რომელიც ძალზე მაღალი ხარისხისაა.
- თქვენი მომავალი საქმიანობა როგორ წარმოგიდგენიათ?
- ჩემი მომავალია საზოგადოებრივი აქტივობა, კონკრეტულად როგორ ტრანსფორმირდება ეს, დრო გვიჩვენებს.
- ჟვანიას თემას დავუბრუნდეთ. ადრე ლაპარაკობდნენ თქვენსა და ჟვანიას შორის დაპირისპირებაზე, რის გამოც დატოვეთ სავაჭრო პალატა. დღესაც საუბრობენ იმაზე, რომ თქვენ გსურდათ სხვადასხვა ბიზნესაქტივი გეკონტროლებინათ, რისი საშუალებაც ჟვანიამ არ მოგცათ.
- მე მქონდა განსხვავებული ხედვა პროცესებზე, რომელიც მაშინ საქართველოში ჟვანიას ხელმძღვანელობით ხორციელდებოდა. ეს ეხებოდა ეკონომიკურ პოლიტიკას... ჩვენ დავშორდით ძალიან ცუდად, როგორც მტრები.
- ისე, რომ არც გისაუბრიათ?
- არა! მხოლოდ ერთხელ დამირეკა აღშფოთებულმა ჟვანიამ, როცა ელიავას ბაზრობასთან დაკავშირებით სიუჟეტი გავიდა ეთერში. ზედაპირულად მახსოვს, მგონი ჟურნალისტი ამბობდა, ახალი ბიზნესჯგუფი ცდილობს არსებულის ჩანაცვლებასო. ნახსენები იყო ჟვანიას ძმაც, რომელიც თითქოს წარმოადგენდა ამ ახალი ბიზნესჯგუფის ლობის. მოკლედ, ჟვანია თვლიდა, რომ მის წინააღმდეგ შეკვეთილი სიუჟეტი გავიდა.
- რატომ გაუშვით ისეთი ტენდენციური სიუჟეტი, როცა ჟვანიას ძმის ინტერესები არაფრით უკავშირდებოდა აღნიშნულ ბაზრობას, შესაბამისად, ფაქტი სიმართლეს არ შეეფერებოდა?
- მე არ ვიცი, რა შეეფერებოდა სიმართლეს და რა არა! გავიდა ის ინფორმაცია, რომელიც ჟურნალისტმა მოიტანა. პასუხად გაზეთებმა და ტელევიზიებმა ჩემს წინააღმდეგ ცილისმწამებლური კამპანია დაიწყეს. იწერებოდა, რომ მე სხვადასხვა ბიზნესაქტივის გაკონტროლება მსურდა.
- ე.ი. რკინიგზასთან დაკავშირებით მართლაც არ გქონდათ რაიმე ინტერესი?
- არც რკინიგზასთან, არც «საქინფორმთან», როგორც ეს მაშინ იწერებოდა. მოკლედ, თუ გინდათ გაიგოთ, ვინ ქმნიდა ისტერიკას მეტალურგიული ქარხნისა თუ ამა თუ იმ ობიექტის გარშემო, იხილეთ მათი დღევანდელი მფლობელები.
- ჟვანიას სიკვდილს თქვენ შეთქმულებად მიიჩნევთ. ე.ი. ფიქრობთ, რომ არსებობს ძალა, ვისაც ეს შეთქმულება ხელს აძლევდა?
- მე ვთქვი, რომ ჟვანიას სიკვდილი არ იყო უბრალოდ სიკვდილი, ეს იყო მკვლელობა. დღევანდელი გადმოსახედიდან, როცა ვსვამ კითხვას, ვინ მოიგო იმით, რომ ჟვანია (რომელსაც შეეძლო აეშორებინა ჩვენთვის ომის საფრთხე) ცოცხალი აღარ არის, კითხვა ისევ კითხვად რჩება. მე არა ვარ მჩხიბავი, რომ პასუხი ვივარაუდო, მთელი ამ ხნის განმავლობაში გესაუბრებით ფაქტებზე დაყრდნობით...
- ერთ-ერთ ინტერვიუში ჟვანიასა და სანაიას მკვლელობებს შორისაც გაავლეთ პარალელი. ფაქტია, სანაიას სიკვდილმა გამოიყვანა პირველად ხალხი ქუჩაში. მიგაჩნიათ, რომ ესეც შეთქმულება იყო?
- არა, სანაიას მკვლელობას არ გამოუყვანია ხალხი ქუჩაში. უბრალოდ, მის დასაფლავებაზე მივიდა უამრავი ადამიანი და მაშინ ჩვენ, ასევე, მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ დიდი ძალისხმევა გამოვიჩინეთ, რომ ეს ყველაფერი არ გადაზრდილიყო საპროტესტო ტალღაში. ხალხი ქუჩაში გამოვიდა მაშინ, როცა მოხდა «რუსთავი 2»-ში უშიშროების თანამშრომლების შემოჭრა.
- ეს უკვე მოვლენების შემდგომი განვითარება იყო. შეგახსენებთ, სანაიას დაკრძალვის დღეს დავით კიკალიშვილს მიჰყავდა გადაცემა და ხელისუფლების წარმომადგენლებს პირდაპირ უთხრა, - დღეს ქუჩაში გამოსული იყო ათასობით კაცი და ერთი ხმა რომ ამოეღოთ, თანამდებობებს დაემშვიდობებოდითო.
- დიახ, მაგრამ ეს ჟურნალისტ დავით კიკალიშვილის ცალკე აღებული პოზიცია იყო.
- როგორ ფიქრობთ, ამ ხელისუფლების პირობებში რატომ ვერ გამოიძიეს სანაიას მკვლელობის საქმე?
- არ ვიცი, როცა იუსტიციის მინისტრი იყო ზურაბ ადეიშვილი, მას მაშინაც ვთხოვე ამ საქმის გამოძიება. შემდეგ უკვე, როცა ოქრუაშვილი იყო გენერალური პროკურორი, მასაც ვთხოვე იგივე... სიმართლე გითხრათ, ვერ დავინახე ვერანაირი ინტერესი ამ თემისადმი. ბოროტი განზრახვით არ ვამბობ ამას, შეიძლება მაშინ არავის სცხელოდა ამისათვის.
- ახლახან დავით აქუბარდიამ განაცხადა, ეროსი კიწმარიშვილი თავის ჟურნალისტებს კარგად გაწვრთნილ მაიმუნებად მიიჩნევდა და ამას ღიად ამბობდაო.
- მითხრეს ამის შესახებ. ვთვლი, რომ არ შეიძლება ამაზე სერიოზული კომენტარის გაკეთება. ძალზე ბევრს პირდაპირი ანგარიში აქვს ჩემთან, არ ვიცი რა მიზეზით... მე მათ, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, შეურაცხმყოფელი ფრაზეოლოგიით ვერ ვუპასუხებ.
- გოგა ხაინდრავამაც განაცხადა ერთ-ერთ ინტერვიუში, როცა ომი დაიწყო, ეროსი კიწმარიშვილი საქართველოდან გარბოდაო...
- არ ვიცი, თავი იმაზე რატომ უნდა ვიმართლო, რაც არ ყოფილა. ჩემს სახლში ვიყავი ომის დროს და არსად წასვლა არ მიცდია.
- პატარკაციშვილის თემასაც შევეხოთ... შარშან აცხადებდით, რომ მას რეალურად არ ჰქონდა ხელისუფლებასთან დაპირისპირების მიზეზი, ყულევის ტერმინალი უნდოდა და მიიღო, შემდეგ კარგად გაყიდა. დღევანდელი გადმოსახედიდან როგორ აფასებთ იმას, რომ პატარკაციშვილს გაურთულდა ხელისუფლებასთან ურთიერთობა, რომ მან თქვენგან განსხვავებით არ დათმო ტელევიზია...
- შემიძლია შეგახსენოთ, ხელისუფლება პატარკაციშვილს სთავაზობდა რკინიგზას, რომ «იმედი» დაეთმო. მაგრამ მას უფრო შორს მიმავალი გეგმა გააჩნდა, ვიდრე კონკრეტული ერთი აქტივის წამოღება. პატარკაციშვილმა ჩათვალა, რომ ამ აქტივსაც წამოიღებდა და მთელ ხელისუფლებასაც. ახლა არ მინდა ამ თემაზე საუბარი, რადგან გარდაცვლილზე ან მხოლოდ კარგს ამბობენ, ან არაფერს. მე მივეხმარე სააკაშვილს, რომ არ დამარცხებულიყო ამ პერსონასთან ურთიერთობაში. ახლაც ვთვლი, რომ სწორად მოვიქეცი. ის, რაც შეიძლება მოჰყოლოდა ბადრი პატარკაციშვილის ხელისუფლებაში მოსვლას, იყო დიდი საფრთხის მატარებელი.
- თქვენ «ტელეიმედში» შეჭრასაც გამართლება მოუძებნეთ?
- ამ ფაქტს მართლაც ვგმობ, თუმცა ამ თემაზე ღია დისკუსიას მაშინ არანაირად არ ვაპირებდი. შესაძლოა, ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, რომ ასეთ სიტუაციაში აღმოვჩნდით დღეს, არის ის, რომ მაშინ ამგვარი ფორმით გაუსწორდნენ მედიას.
- არც სანდრო გირგვლიანის მკვლელობასთან დაკავშირებით გამოგიხატავთ ოდესმე პოზიცია. ამ მკვლელობის ერთ-ერთ შემკვეთად ხომ გურამ დონაძეც სახელდებოდა.
- კი ბატონო, მაგრამ ეს ხომ არ არის ტესტი ჩემს სანდოობაზე? რა თქმა უნდა, სანდრო გირგვლიანის მკვლელობა უზარმაზარი ტრაგედია გახლდათ. გახსოვთ, «კუკარაჩა» როგორ მთავრდება? მეორე დღეს არც კუკარაჩა ახსოვდა ვინმეს და არც ინგა, იმიტომ რომ ომი დაიწყო...
|
· 
ეროსი კიწმარიშვილი, ცეცხლსასროლი იარაღით მოკლული იპოვეს
