ახლა მოვრცები თარგმნას და დავდებ მასალას, ყურადღებით წაიკითხეთ და დაწერეთ შთაბეჭდილება, მომეშალა ნერვები
* * *
How the U.S. Can Help Solve the Ukraine Crisis: Treat Ukraine Like Georgia?
Paul J. Saunders
August 28, 2015
In August 2008, when Russia’s military appeared to be preparing to move through the Roki Tunnel from Russia into Georgia’s South Ossetia, Bush administration officials told Georgia’s then president, Mikheil Saakashvili, [4] “don’t get drawn into a trap” and “don’t confront the Russian military.” They quite correctly feared that what one official termed “a ‘Guns of August’ scenario’” could lead to full-scale war and Georgia’s defeat. Yet today, some seem to think that the United States should take the opposite approach in Ukraine [5] or even to imply that the Obama administration should not have discouraged Kiev from resisting Moscow’s seizure of Crimea from a position of great weakness. Few explain why Ukraine’s escalation—with or without lethal U.S. military assistance—would not spring the same trap that the Bush administration encouraged Georgia to avoid. Even fewer describe what America would have to do to prevent Ukraine’s defeat in a wider war. This does no favors for either the United States or Ukraine.
Perhaps most striking in the Ukraine crisis is the extent to which Western leaders and politicians and pundits agree that “Putin must be stopped” while expecting someone else to do the work. NATO’s new “front line” states in Central Europe appear eager for the United States to arm Ukraine, but reluctant to become too involved [6] themselves (or, for that matter, to increase their defense budgets commensurately with the threat they describe). Western European governments want the United States to take the lead, but don’t want to follow Washington into anything too costly, and the European Union is providing Ukraine with less than 1 percent [7] of the assistance it has committed to Greece. In fairness, Ukraine’s economy is somewhat more than half Greece’s [8], and Ukraine is not an EU member. Still, Ukraine’s population is four times higher [9] than Greece’s and many European officials describe its fate as almost existential for Europe.
No small fraction of America’s political leaders, including senior officials in the Obama administration, are ready to arm Ukraine [5], but few if any are willing to send U.S. troops into combat; in other words, they are fully prepared to fight Putin—to the last Ukrainian. Or perhaps to the last dollar that the Congress would authorize for this purpose, a limit that they would likely see sooner, since recent legislative proposals call for about $60 million for offensive weapons out of $300 million in total assistance [10].
These political realities across NATO’s democracies raise two fundamental questions about policy toward Russia and Ukraine.
The first has to do with commitment and it has two components. Do the “hawks” seeking to force the administration to spend $60 million—roughly equivalent to the proposed 2016 budget for Washington DC’s public libraries [11]—and like-minded Europeans think that minimal commitments like this will do the job? After spending hundreds of billions of dollars to fight nonstate adversaries in Iraq and Afghanistan, with military capabilities considerably inferior to Russia’s, U.S. and European assistance to Ukraine is either a fig leaf or a very small down payment.
In the former case, if $60 million is all that America as a nation is willing to spend to defend Ukraine, we would be better off admitting this to ourselves sooner rather than later. A half-hearted policy (or, for that matter, a 5 percent–hearted policy) to confront Moscow will likely produce outcomes demonstrably worse than a settlement—better to get the most advantages possible negotiated terms than to set up ourselves and the NATO alliance for a high-profile defeat.
Conversely, if the advocates of this course see small arms deliveries as the first step in a substantially broader effort, they should be honest with the American people about their proposed objectives and the costs and benefits they foresee. If the United States is to make confronting Russia an organizing principle of its foreign policy, it will require an extended national commitment that will be unsustainable without broad public support (and difficult to pursue without virtually nonexistent European public support). Indeed, if advocates of this approach believe that a nuclear superpower—notwithstanding its other weaknesses—has already made an analogous national commitment to confront the United States, as many of them argue, it is difficult to understand why they have not done this already. If Moscow has indeed made such a choice, which does not seem very likely, it would be a much graver threat than Iran or the Islamic State.
The second fundamental question about our policy toward Russia and Ukraine is a moral one. If the United States is not willing to make a commitment to defending Ukraine sufficient to ensure success, how can we encourage Ukrainians to fight and die in a conflict with a very powerful neighbor and with no clear endpoint? Allowing the government in Kiev and the Ukrainians resisting Moscow to think that America is behind them when we are not—or when we are pretending to ourselves that we are—is functionally equivalent to encouraging the 1956 uprising in Hungary, or the 1991-92 Shi’ite uprisings against Saddam Hussein, and then watching the devastating consequences for the courageous people who believe us. Making a moral case to assist Ukraine without answering tough moral questions about outcomes means pursuing “the histrionics of moralism at the expense of its substance,” as George Kennan put it.
The George W. Bush administration, which was not shy in making moral arguments about U.S. foreign policy, appeared to follow this logic in Georgia in 2008. Why shouldn’t the Obama administration do the same in Ukraine?
Most important, being honest with ourselves, with our allies and with Ukrainians does not mean acquiescing to Russia’s conduct or giving up. On the contrary, it is the first step in building a policy that can work in protecting U.S. national interests and strengthening European security. Reckless rhetoric or—worse—reckless action helps no one but the Kremlin hawks looking for an excuse to escalate the fighting and a means to distract attention from their own failings. Washington should discourage Kiev from providing either.
Paul J. Saunders is executive director of the Center for the National Interest and associate publisher of The National Interest.
პ.ს. ავტორი, პოლ სანდერსი, ბუშის ადმინისტრაციაში მრჩევლად მუშაობდა, ახლა კი აშშ ეროვნული ინტერესების ცენტრის აღმასრულებელი დირექტორია...
Paul J. Saunders
August 28, 2015
რით შეიძლება აშშ დაეხმაროს უკრაინას კრიზისის დაძლევაში: მოექცევა მას, როგორც საქართველოს?
2008 წელს, როდესაც რუსი სამხედროები, როკის გვირაბით, საქართველოში შესასველლად ემზადებოდნენ, ბუშის ადმინისტრაციამ გააფრთხილა მაშინდელი პრეზიდენტი სააკაშვილი, არ გაბმულიყო ამ ხაფანგში და აერიდებინა კონფრონტაცია რუსებთან.
როგორც მერე აღმოჩნდა, ისინი სწორად შიშობდნენ, რომ ეს ყველაფერი გადაიზრდებოდა სრულმასშტაბიან ომში, რომელიც საქართველოს დამარცხებით დამთავრდებოდა.
დღეს, ზოგი ფიქრობს, რომ უკრაინაში, აშშ-მა უნდა განახორციელოს საპირისპირო ქმედებები და არ უნდა შეეჩერებინათ კიევი, ყირიმის ანექსიის აღკვეთის მცდელობისას.
ზოგს კი მიაჩნია, რომ უკრაინაში არ მოხდებოდა ისეთივე ხაფანგი, რაც მოხდა საქართველოში იმის მიუხედავად, გაუწევდა თუ არა შტატები სამხედრო დახმარებას უკრაინას; ასევე, თუ რის გაკეთება მოუწევდა ამერიკას, რომ არ დაეშვა უკრაინის დამარცხება.
ეს, არ წაადგება არც ამერიკას და არც უკრაინას: უკრაინის კრიზისში, ყველაზე აღსანიშნავია ის, თუ რამდენად თანხმდებიან დასავლელი პოლიტიკოსები, რომ პუტინი, უნდა შეაჩერონ და ამავე დროს, ელოდებიან, რომ ვიღაც სხვა გააკეთებს ამას. ნატოს ახალი „ფრონტის ხაზი“, ახლა ცენტრალურ ევროპაში გადის და იქ უნდათ, რომ შტატებმა შეაიარაღოს უკრაინა, ხოლო თავად, კონფლიქტში ჩარევის არავითარ სურვილს არ ამჟღავნებენ, თუნდაც, იმდენად მაინც, რომ გაზარდონ საკუთარი თავდაცვის ხარჯები იმ საშიშროებისგან დასაცავად, რომელსაც თავადვე აღწერენ.
დასავლეთ ევროპის მთავრობებს უნდათ, რომ ლიდერობა ითავოს შტატებმა, მაგრამ არ უნდათ გაყვნენ ვაშინგტონს იმაში, რაც ძალიან ძვირი დაჯდება.
ასევე, დახმარება, რომელსაც ევროკავშირი უწევს უკრაინას, იმ დახმარების 1%-ზე ნაკლებია, რითაც საბერძნეთს ეხმარებიან. თუმცა, სამართლიანობისთვის უნდა ითქვას, რომ უკრაინის ბიუჯეტი საბერძნეთის ბიუჯეტის ნახევარზე ცოტა მეტია და იგი არ არის ევროკავშირის წევრი.
მაგრამ, უკრაინის მოსახლეობა 4-ჯერ მეტია საბერძნეთის მოსახლეობაზე და ბევრი ევროპელი ოფიციალური პირი, უკრაინის ბედს, თითქმის ევროპის ყოფნა-არყოფნის საკითხს უკავშირებს.
აშშ პოლიტიკური ლიდერების არცთუ მცირე ნაწილი, ობამას ადმინისტრაციის ჩათვლით, მზად არის შეაიარაღოს უკრაინა, მაგრამ, თითქმის არავის სურს აშშ ჯარისკაცების ამ კონფლიქტში ჩართვა. ანუ, ისინი „მზად არიან ებრძოლონ პუტინს, ბოლო უკრაინელის სიცოცხლემდე“ ან, „უკანასკნელ დოლარამდე, რომელსაც კონგრესი გაიღებს ამ მიზნისთვის“ და რომლის ლიმიტიც სავარაუდოდ, ურჩევნიათ რომ მალე ამოიწუროს, რადგან ბოლო საკანონმდებლო წინადადებით, 300 მილიონიანი საერთო დახმარების ბიუჯეტიდან, მხოლოდ 60 მილიონი მოითხოვეს უკრაინის შეიარაღებისათვის.
ნატოს პოლიტიკური რეალობა ბადებს ორ ფუნდამენტურ კითხვას მის რუსეთთან და უკრაინასთან დამოკიდებულების შესახებ:
1. რამდენად სერიოზულია განწყობა ამ საკითხის მიმართ?
ეს კითხვა კი თავის მხრივ, შედგება ორი კომპონენტისგან:
• მართლა ფიქრობენ თუ არა ქორები (ამერიკელებიც და ევროპელებიც), რომ აიძულონ აშშ ადმინისტრაცია გამოყოს 60 მილიონი, რაც დაახლოებით ვაშინგტონის ბიბლიოთეკების 2016 წლის ბიუჯეტის ტოლია და მართლა სჯერათ, რომ ასეთი მინიმალური ძალისხმევით მოაგვარებენ ამ პრობლემას? და ეს მაშინ, როცა შეერთებულმა შტატებმა, ერაყსა და ავღანეთში, მისთვის არაპირდაპირი საფრთხეების შემთხვევაში, მილიარდები დახარჯა! ხოლო ამ ქვეყნების მაშინდელ სამხედრო ძლიერებას, ახლანდელ რუსეთს ვერც კი შეადარებ. ასე რომ, უკრაინისთვის მოთხოვნილ თანხას აქვს ლეღვის ფოთლის ფუნქცია, ან გამოიყურება, როგორც მცირე ავანსი...
• იმ შემთხვევაში, თუ 60 მილიონი ის მაქსიმუმია, რაც ამერიკელ ერს შეუძლია გაიღოს უკრაინის დასაცავად, აჯობებს ახლავე გავუსწოროთ თვალი რეალობას, რომ ნახევარი გულით გაკეთებული საქმე, მოსკოვთან კონფრონტაციისთვის უარეს შედეგებს გამოიღებს, ვიდრე მოლაპარაკებები. აჯობებს, მოლაპარაკების უკეთესი პირობები მოვიფიქროთ, ვიდრე ამ ფორმით ჩავებათ ამ კონფლიქტში და ნატო, მნიშვნელოვანი მარცხისთვის გავწიროთ. ხოლო, იმ შემთხვევაში, თუ მცირე შეიარაღების კურსის დამცველები, ამას განიხილავენ როგორც პირველ ნაბიჯს დიდ გეგმაში, მაშინ გულწრფელები უნდა იყვნენ ამერიკელი ხალხის წინაშე და უთხრან, რა დაჯდება ეს ყველაფერი და რა დადებითი შედეგის მომტანი იქნება ამერიკისთვის და უკრაინისთვის.
თუ ამერიკა მიზნად დაისახავს რუსეთთან კონფრონტაციას, როგორც თავისი საგარეო კურსისი პრინციპს, მას დასჭირდება ძალიან ფართო საზოგადოებრივი მხარდაჭერა, რაც საკმაოდ რთული იქნება იმ პირობებში, როდესაც ევროპის მოსახლეობაში თითქმის არ არსებობს ასეთი მხარდაჭერა.
სინამდვილეში, თუკი ამერიკაში ამ პოლიტიკის დამცველებს მიაჩნიათ, რომ რუსეთმა, ბირთვულმა ზესახელმწიფომ, მისი სხვა სისუსტეების მიუხედავად, უკვე აიღო ეროვნული ვალდებულება დაუპირისპირდეს შეერთებულ შტატებს და თუ მოსკოვმა მართლაც გააკეთა ეს არჩევანი, სავარაუდოა, რომ ეს იქნება გაცილებით მძიმე საფრთხე ვიდრე ირანი და ისლამური სახელმწიფო.
2. მეორე ფუნდამენტური კითხვა რუსეთისა და უკრაინის მიმართ ჩვენი დამოკიდებულების შესახებ - ეს არის მორალური ასპექტი: თუ აშშ არ სურს ან არ არის მზად, რომ დაეხმაროს უკრაინას გამარჯვებისთვის საჭირო რესურსებით, მაშინ როგორ უნდა უბიძგო უკრაინელებს ძალიან ძლიერ მეზობელთან კონფლიქტში ბრძოლისკენ, სადაც მკაფიოდ არ არის მოსალოდნელი დადებითი შედეგი?
მოსკოვთან დაპირისპირებაში უკრაინის მთავრობის მხარდაჭერა, რომ თითქოს ამერიკა მის გვერდითაა და სინამდვილეში არ არის, ან თავს ვიტყუებთ, რომ ვართ, ან ეს ყველაფერი ჰგავს უნგრეთში აჯანყების მოტივს, ან 1991-92 წლებში სადამ ჰუსეინის წინააღმდეგ აჯანყების დაწყებას, შემდგომ კი შორიდან დაკვირვებას თუ როგორი გამანადგურებელი შედეგები მიიღეს მამაცმა ადამიანებმა, რომლებმაც დაგვიჯერეს.
უკრაინის მხარდაჭერა, იმ მძიმე კითხვებზე პასუხის გარეშე, თუ როგორი იქნება შედეგი, ჯორჯ კენანის სიტყვებით რომ ვთქვათ, არის „მორალიზმის სპექტაკლი, მისი არსის ხარჯზე“
ბუშის ადმინისტრაცია, რომელიც თამამად ლაპარაკობდა მორალზე აშშ საგარეო პოლიტიკაში, სწორედ ასეთი ლოგიკით ხელმძღვანელობდა 2008 წელს საქართველოში. რატომ არ უნდა გააკეთოს იგივე ობამას ადმინისტრაციამ უკრაინაში?
ყველაზე მნიშვნელოვანია, რომ ვიყოთ გულწრფელი ჩვენს თავთან და პარტნიორებთან, ასევე უკრაინელებთან; ეს არ ნიშნავს რომ რუსეთს დავნებდეთ ან ხელი ჩავიქნიოთ, პირიქით, ეს არის პირველი ნაბიჯი პოლიტიკის მშენებლობისკენ, რომელიც დაიცავს ამერიკელი ერის ინტერესებს და გააძლიერებს ევროპის საზოგადოებას. უპასუხისმგებლო რიტორიკა და კიდევ უარესი, უპასუხისმგებლო ქმედებები, არავის ეხმარება კრემლის ქორების გარდა, რომლებიც ნებისმიერ მიზეზს ეძებენ მოვლენების ესკალაციისთვის რათა ყურადღება გადაიტანონ საკუთარი მარცხისგან.
ვაშინგტონმა უნდა ურჩიოს კიევს, თავი შეიკავოს და არ მისცეს რუსებს მოვლენების ესკალაციის მიზეზი და არც პრობლემებისგან ომზე ყურადღების გადატანის საშუალება.
http://umaine.edu/spia/files/2014/01/Flyer...14.2.17-web.pdf 
· 
Мелочь, но приятно LXXIV, ისტორია იწერება ჩვენს თვალწინ
