#45904159 · 9 Oct 2015, 18:58 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
მთავარი ის კი არაა, ვინ გიყვარს, მთავარი ისაა - როგორ გიყვარსო (ჯონზე და ჲოკოზეა ნათქვამი).
1968 წლამდე ჯონი სულ სხვა იყო: ჯგუფი თვითონ შექმნა, თავიდან ძალიან აქტიურობდა, მერე და მერე ეპშტაინმა ნელ-ნელა პოლი დააწინაურა, ჯგუფის წინსვლისთვის ასე იყო საჭირო: ეპშტაინს ჰარმონიული და მშვიდობისმაძიებელი პოლი უფრო ჭირდებოდა, ვიდრე აგრესიული და მიმწოლი ჯონი. ამ ტაქტიკამ გაამართლა და ლივერპულელმა ჯიგრებმა ცოტა ხანში მთელი მსოფლიო დაიპყრეს.
ბიტლომანიის ისტერიამ სერიოზულად იმოქმედა ჯონზე, ეპშტაინის გარდაცვალებამ საერთოდ ბოლო მოუღო, პირველმა ქორწინებამაც მაინცდამაინც არ გაუმართლა... მაშინ იყო, დეპრესიას რო მისცა თავი და ელ-ეს-დეზე შეჯდა.
და ამ დროს გამოჩნდა ეს საბედისწერო იაპონელი. ჯონი თითქოს მეორედ დაიბადა, სულ სხვა ადამიანი გახდა. ჯულია (უფროსი და) ამბობდა: რაც იმ ქალს გადაეკიდა, სულ წავიდა ხელიდანო, ძალიან შეიცვალაო, ის ქალი თავის ჭკუაზე ატარებდაო, Week-long Bed-Ins for Peace-ის მოწყობა რა იდიოტობა იყოო, თუ მშვიდობაზე ლაპარაკი უნდოდა, ამდგარიყო და წესიერად ელაპარაკაო, მარა ის ქალი აკეთებინებდა ეგეთ ავანგარდულ მატრაკვეცობებსო და ა.შ.
ბიტლებსაც ნელ-ნელა დაშორდა, ბოლოს და ბოლოს ჯგუფის დაშლა გარდაუვალი გახდა.
აქედან იწყება ახალი ეტაპი ჯონის ცხოვრებაში. პოლიტიკაში ყოველთვის აქტიური იყო, მაგრამ 70იანებში განსაკუთრებით გააქტიურდა, სერიოზული პაციფისტური პროპაგანდა ჩაატარა, ირლანდიის ეროვნულ მოძრაობასაც სერიოზულად ეხმარებოდა, დედოფალს მედალი დემონსტრაციულად დაუბრუნა უკან და ა.შ.
შემოქმედებას რაც შეეხება: Woman, Starting Over, Watching the wheels, Love, Oh my love, Imagine, Instant Karma, 9 Dream, Mind Games და ა.შ. ერთი-მეორეზე უკეთესი შედევრები დადო, კიდევ ბევრს დადებდა, შემოქმედებითი ენერგიით იყო სავსე.
ერთი რამეა: როკ-მუსიკის ვარსკვლავების უმრავლესობა ან ნარკომანიით კვდებოდა, ან ლოთობით, ან ვენერიული დაავადებით, ან თავს იკლავდნენ... ჯონი ერთადერთია, ვინც ტყვიით მოკლეს. არის ამ სიკვდილში რაღაც გმირული, ტყუილად არ ჰქონდა პრეტენზია Working Class Heroბაზე.
|
დღეს ჯონ უინსტონ ლენონი 75 წლის გახდებოდა..., John Winston Lennon 75
