ამ "ომმა" წარმოაჩინა შემდეგი: აზერბაიჯანი ძალიან ძლიერია, სამხედრო თვალსაზრისით აღემატება სომხეთს და დიდი მსხვერპლით ცხადია მაგრამ ყარაბახს წაართმევს სომხეთს.
თანაც აზერებს მეტი ადამიანური რესურსი აქვთ და მეტად შეუძლიათ დამალონ მსხვერპლი(იქ დიქტატურაა), სიმაღლეები წაართვეს და გამაგრდნენ, მაგრამ მთავარი მაინც სხვაა, წინა ომიდან გამომდინარე ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა რომ თუკი აზერები კიდევ დაიწყებდნენ ომს არათუ ვერაფერს დაიბრუნებდნენ არამედ ლამის ბაქომდე გაყრიდნენ სომხები, ახლა კი რა აღმოჩნდა სომხები თავდაცვაში დგანან და შენარჩუნება უხარიათ შეტევაზე ხომ არაა ლაპარაკიც(მათივე საიტების მიხედვით).
აზერებს სომხების კომპლექსი მოეხსნათ და იციან რომ ამათი დამარცხება შეუძლიათ,სომხებმა კი დაინახეს რომ ისე აღარაა როგორც იყო.
რუსეთიც არ ეხმარება.
ახლა ორივე მხარე კიდევ უფრო მეტ ფულს,ენერგიას და ყურადღებას დაუთმობს ყარაბახში და მის გარშემო გამაგრებას, ჩვენ ტერიტორიებზე ჰიენებივით ყურებას(სომხები) კი შეეშვებიან, პირიქით ყველანაერად ეცდებიან ჩვენი ლოიალობა მოიპოვონ, ისარგებლოს ჩვენმა უშიშროებამ ამით და გათხაროს ტრაკში სარი ჩათლახიანს და მის "საძმოს".
მთავარი ესაა და რაც მოხდა ჩვენთვის კარგია.
ხანგრძლივ პერსპექტივაში კი სომხეთს შანსი არ აქვს, არანაერი, ან დათმობს ყარაბახს(ნაწილობრივ ან მთლიანად) ან სომხეთის არსებობა-არარსებობა დადგება ეჭვქვეშ. თურქეთი და აზერბაიჯანი აქაა, რუსეთი კი არასტაბილური სახელმწიფოა და რადგან მანდ ყველაფერი ერთ ადამიანზეა დამოკიდეუბლი და არა ინსტიტუტებზე, შესაბამისად, რუსეთის წაფართხალება და სომხეთის უმძიმეს დღეში ჩავარდნა ერთია, ამის პრელუდია ვიხილეთ ჩვენ.
This post has been edited by ingfar on 6 Apr 2016, 15:50 
· 
ყარაბაღის ომი, vol 3 
