niktagva
თბილისში, სკოლა 4 კლასი 51 ე-ში დავდიოდი დიდი წითელი ჩანთით...

(ომის დროს ლესელიძეზე)
მამიდა მყავს იტალიური ეზოს ნათლიდედა

ვერცხლის ქუჩაზე რომ სომხური ეკლესიაა იქ (ჩამონგრეული ახლა, მიუხედავი, რომ იქაჩებიან სომხები სხვისზე რაც მათია ის მიგდებული აქვთ)
საპატრიარქოს უკან რომ ბაღია, მაშინ შეუღობავი იყო და ჯდებოდა ირა (ბომჟი არ იყო, ბევრი და ლამაზი კატები ყავდა

)
საერთოდაც ბომჟი, ხომ ომი იყო, ჰაჰა 1 კმ ში და იქ მე არასოდეს მინახავს...
ვაბშემ შეყვარებული წყვილები ჯდებოდენ სანაპიროდან ამოსულები...
ძაან ბევრი რამე...
ახლაც თვე არ გავა არ ჩამოვიდე და რომ შევალ ეზოში ვიცი რომ ხის კიბეა, აი ასვლლამდე სანამ ჭრიჭინს დაიწყებს ერთი სული მაქ..
იმიტო რომ ის ჭრიჭინი ჩემთვის მოცარტია <3
აი პატრიარქი რომ გამოვიდოდა და კამფეტებს ურიგებდა სკოლაში მიმავალ ბავშვებს....
საერთოდ სხვანაირი იყო ყველაფერი...
ახლა ბეტონია რა... თავად ხალხიც, ყველა...
გადარბენაზე და საშოვარზე მიშვებული...
ახლა არც იმ თბილისლობას და არც იმ ქუთაისლობას..
არც გურულლობას, არც კახელობას...
არაფერს აზრი აღარ აქ... გული მიკვდება ხალხი რა დღეშია...
ახლა იმ ეზოში (მამიდას გარდა) სულ ჩამოსულები ცხოვრობენ..
მიტოვებული აქვთ ოჯახები და რემ,ონტებზე და ხელობაზე მუშაობენ...
კიდე კარგად აზროვნებს საზოგადოება...
ასეა ჩემი თბილისი, იქვეა ქუთაისიც და რაჭაც