ცოტა ფართო ჭრილში, რომ შევხედოთ რამდენია საქართველოში სიცოცხლის საშ. მაჩვენებელი?
50–60 წელი?
და ეს 50–60 წელი ცხოვრება კი არა არსებობაა უმეტესობისთვის
)
როცა ყოველ დღეს ებრძვი, როცა ყოველ დღე იმაზე ფიქრობ დღეს შვილებს რა აჭამო, როცა მომავალი ბნელით არის მოცული, როცა 30 წელი ერთ ადგილას მონად დგახარ და პლიუს ამას გარემო ემატება, რომელიც გჭამს ცოცხლად ამაზე ორგანიზმი რა თქმა უნდა უპასუხებს რაიმე დაავადებით
)
სიცოცხლის ბოლოს, რომ მიხვდები რომ ვერ იცხოვრე, ვერ მიიღე სიამოვნება ისედაც წამიერი ცხოვრებისგან ეგ ტეხავს ყველაზე მეტად
)
რამდენი უცხოელი ბაბუ დარბის ტურისტბიდან, ჩანთებმოკიდებული.
გინახავთ ჩვენებს, მაგ დროს რამის სურვილიღა ჰქონდეთ?
This post has been edited by c.h.I.g.u.r.h. on 4 Jul 2018, 20:03 ''ცხოვრება ბევრი დღეებია. ეს დღეც გავა'' ჯ. ჯოისი
''A first sign of the beginning of understanding is a wish to die'' F. Kafka
"და როდესაც განაგრძობ ცხოვრებით ტკბობას და იფიქრებ, რომ ყველაფერმა ჩაიარა გახსოვდეს - მე ვიცი სად ცხოვრობ, მე მახსოვს რა ჩაიდინე.” უ. პირსი
ქართველი ექიმის ინტერვიუ(თურქეთიდან, მომატებულ დაავადებებზე
