ტაქსიში ისე თამამად ვჯდები შუაღამეზე და მოვდივარ ხოლმე რუსთავში, თან მთელი გზა ტაქსისტს ტვინს ვუღუნავ ლაპარაკით.
ბოლო ტაქსისტი იყო 50 წლის. ცოლ-შვილი რუსეთში ჰყავდა. ხონელი. მე აქცენტი ამერია და გურული მეგონა.
იმის წინა მოწყენილსახა, დაღლილი ბიჭი იყო, არ დავდივარო რუსთავში, პირველად ვარო.
იმის წინა ძააან პრაწწივნი აურის კაცი იყო და არ დავუწყე ლაპარაკი. ცუდი ტიპი იყო, საცემი. ეტყობოდა. თან 2 ლარით მეტი გამომართვა.
ამ რუსთავშიც შუა ღამეზე დავბორიალობ, არა და დღისით რამდენი დადის ავადმყოფი თურმე. ისედაც სავსეა ათასი რეგვენი უცხოელით.
ჩემს დაბლა ირანელმა იყიდა სახლი, ეგ კი ნამდვილად კეთილშობილი ტიპია, თვალებით ანათებს დადებითს.
ჩემს მაღლა ირანელებს აქვთ დაქირავებული, წნყარი კაცები არიან, ბიზნესი აქვთ რაღაც და ღამე სარეცხს ფენენ, მაგ დროს დავინახე ორჯერ.
ამ ორი ამბის შემდეგ მგონი შევიზღუდები, რადგან ვგიჟდები ჩემს თავზე და რამე რომ მომივიდეს, ვერ ავიტან.
მაგრამ მე ჯამში 11კგ. გირებს ვაკაჩავებ, ერთ საათში 9კმ-ს გავრბივარ და კაი ჯანზე ვარ.
გარდა ამისა, სახლში მაქვს კასტეტები, დანები, დენის და რაღაცნაირი იარაღი,
მყავს შინაური ცხოველი, ერთი მეტად მუტრუკი და ვირივით ძლიერი არსება.
ასე რომ, ვიცი, მე რომ რამე მომივიდეს, სახე აეხევა ვიღაცას სამარადჟამოდ.
მაგრამ, მე ასევე ვგრძნობ უკაცრავად თქვენთან და ახვარი სულის კაცებს და ეგეთთამ დიალოგშიც არ შევალ.
ამის წინ ტაქსისტმა წამომიყვანა, ისეთი კეთილი იყო. მომენტალურად გადმომედო.
დედამისს სულ ჰო, დედი, გენაცვალეთი ელაპარაკებოდა. ცუდად იყო ის ქალი და უჩქაროდა, მალე მოდიო.
ძვ. ქართული ფილმიდან გადმოსულ პერსინაჟს ჰგავდა. ლამაზი. მოვლილი. ხმის ტემბრშივე ეტყობოდა კულტურა, ღირსება.
და ბოლოსაც, ისეთი ღიმილით და სიყვარულით მომმართა, სად გნებავს ჩამოგსვა, შვილოო.
მეც კარგი საღამო ვუსურვე და ბედნიერი წამოვედი.
ამით იმას ვამბობ, რომ ადამიანები კი არიან უმეტესად მონები უმეცრების, მაგრამ კარგებიც ბევრნი არიან და მხვდებიამ მე პირადად საზოგადოებაში.
და ამიტომ, მე გამართლებულად მიმაჩნია, თავდაცვის მიზნით გამოვფატრო ადამიანი.
მაინც რეგვენია და მაინც, აწი იმანაც დაისვენოს და დედამიწამაც მისი სირეგვენისგან.
თუ არ შემეხება, იყოს. მკიდია.
კაი მოსფლხმედველობაა ეს? ამ წამს მომივიდა თავში.