მე მგპნი ყველა ვთანხმდებიტ, რომ ჩვენი დევიზი კარგია და ყველათვის მისაღები - ძალა ერთობაშია - მაგრამ რა არის ისე, ილია რომ ამობობდა, "საერთო ბგერა", რის გარშემოც ყველა ერთიანდება? ესაა ყველაზე სადაო. ლიბერალები და "ლიბერალები" ადმიანის უფლებებს და "ჩემი ფუჩუ ჩემიას" აწვებიან, ნაციონალისტები და ნაცისტები კი "გეორგიან, იუბერ ალლეს" ან გავყაროთ, გავზომოთ, ავწონოთ იძახიან და ბოლოს რა გამოდის? ავორთქლდეთ თუ დავღვინდეთ?