2018-ის პოლიტიკურ კრიზისში შევდივართ ისეთი განლაგებით, როდესაც ოპოზიცია შედგება სუსტი პარტიებისგან, რომლებს შორის არც ერთს არა აქვს 50%+ -ის იმედი (დიახ, ბატონი მიშას პარტიის ჩათვლით).

კარგი იქნებოდა:
1) ბარიერი რომ დაწიონ 3%-მდე
2) დალაგდეს ფინანსური მხარეც

მაგრამ აუცილებელი არაა.
მნიშვნელოვანია მოისპოს მავნე მაჟორიტარული "winner takes it al" სისტემა, როდესაც 46%-ის მქონე პარტია დეპუტატების მანდატების 80%+ს იღებს.
(ამ თემებზე 100% შეთანხმდებიან საპარლამენტო არჩევნების დრო რო მოვა)

ამ მომენტისთვის ქვეყნისთვის მთავარ გამოწვევად რჩება ხელის სასამართლო/პროკურატურა/შსს. ამ მიმართულებით ქმედითი რეფორმების შედეგად, აღარ გვექნება "მმართველმა პარტიამ ალასანია და მისი პარტია იხმარა" (კაბელების საქმე გახოსვთ?) სიტუაცია. პოლიტიკოსები აღარ დადგებიანი არჩევანის წინ: სცენიდან გაქრობა თუ მმართველი პარტიასთან ვაზელინით გამოცხადება.

ქოცებს ამ სიტუაციის მოგვარება არ აწყობდათ (რომც დავივიწყოთ, რომ არაფრის მაქნისები არიან), დალაგებულ ქვეყანაში ივანიშვილს აღარ ექნებოდა პარტიის კონტროლის ბერკეტები და ა.შ. მეორეს მხრივ, დღევანდელ ოპო სპექტრს ხელისუფლებაში მოსვლის მერეც კი აწყობს fair play სისტემაზე გადასვლა, ვერც ერთმა ხელისუფლებაში მოსულმა კოალიცამ რომ ვერ შეძლოს დანარჩენების დატერორება.

სერიოზული, მკტივნეული რეფორმების გატარების შესაძლებლობა იქნება მხოლოდ ფართო

მოკლედ
მოდის კოალიციური მთავრობების დრო, ქვეყანა გადავა განვითარების ახალ ეტაპზე, ნუ მისცემთ ქოცებს ხელისუფლებაში დარჩენით შანსს, არც 28-ში და არც შემდეგ არჩევნებზე.