"თუ გინდა, შენი ძმა ცოცხალი დარჩეს, 8 "პრადოს" იყიდი და აი, აქ, ეზოში დააყენებო..." - ვინ დაუკვეთა "ნაცმოძრაობის" საწინააღმდეგო ბანერები?
19:41 / 20.11.2018
როგორც ირკვევა, ბანერების "არა ნაცებს, არა ბოროტებას", რომელზეც "ნაციონალური მოძრაობის" ლიდერები არიან გამოსახული, დამკვეთი წინანდლის ღვინის ქარხნის მფლობელი ბიზნესმენი, ალექსანდრე მეგუთნიშვილია.
http://www.info9.ge/politika/201053-qthu-g...sjlrUIoXMW1bgX4"რუსთავი 2"-თან სატელეფონო საუბრისას მან განაცხადა, რომ ის წინა ხელისუფლების დროს სრულიად უკანონოდ იყო დაკავებული და ამ ფორმით მან საკუთარი პოზიციის გამოხატვა სცადა.
"კვირის პალიტრის არქივში ინახება ინტერვიუ ბატონ ალექსანდრესთან, რომელსაც გთავზობთ. ინტერვიუ 2013 წელს გამოქვეყნდა.
რვა "პრადო" = ძმის სიცოცხლეს
სანდრო მეგუთნიშვილი:
- "რამდენიმე წელია, ბიზნესს მივყავი ხელი. ჩემს
მეგობრებს აქვთ ღვინის ქარხანა, რომლის დირექტორიც წინანდალში მე ვარ. 2010 წლის აგვისტოს დასაწყისში დამირეკა კახეთის კუდ-ის თანამშრომელმა, ვინმე ზაზა უზუნაშვილმა - 12 საათზე დათო ლორთქიფანიძესთან უნდა მოხვიდეო. ლორთქიფანიძის კაბინეტში დამხვდნენ თელავის მარნის დირექტორი რამაზაშვილი, თელავის სამშობიარო სახლის მთავარი ექიმი ყამბარაშვილი და ჯართის მიმღები პუნქტების მფლობელები. ლორთქიფანიძემ გვითხრა, - ყველამ ათ-ათი ათასი (დოლარი) უნდა მოიტანოთ, ვინც არ მოიტანს, დედას მ...თ, მუშაობის საშუალებას არ მივცემთ, ჩვენზე დიდი მტერი არ ეყოლებაო, თან დაამატა, - ჩვენთვის არ გვინდა, ქვეყანას სჭირდება, აფხაზეთის რადიოს უნდა ჩავურიცხოთო (?!). ვუთხარი, მეპატრონე ერევანშია, მე ფინანსური საკითხების გადაწყვეტა არ შემიძლია, თუმცა პირადად 2.000 დოლარს დღესვე მოგართმევთ და როცა მეპატრონე დაბრუნდება, რასაც ყველა გადაიხდის, ჩვენც იმას გადავიხდით-მეთქი (გაგებული მქონდა, რამდენიმე ბიზნესმენისთვის სიცოცხლე ჰქონდათ გამწარებული, კახეთში კუდ-ის ხსენება თავზარს სცემდათ, ის იყო რეგიონის ბატონ-პატრონი - რთვლობას კაი ბიჭი იყავი, ღამის 3 საათზე კუდ-ი რომ დარეკავდა, ქარხანა არ გაგეღო).
ფბ
ლორთქიფანიძემ თავი დამიქნია და - წადი, წადი, ფული იშოვეო. გამოვედით. თელავის მარნის დირექტორი ვერ იცნო. მკითხა, ვინ არისო, ზურა რამაზაშვილია-მეთქი. მერე რა "ნედავოლნი" ჩანდაო (კაცს 10 000-ს აწერდნენ და თან კმაყოფილიც უნდა ყოფილიყო). ერთ საათში უზუნაშვილმა ისევ დამირეკა - დღესვე თუ არ მოიტან ფულს, საქმე ცუდად წაგივაო. თელავის ბაზარში ნაცნობი მევალუტეებისგან"1.000 დოლარი ვისესხე... მეტი ვერ ვიშოვე-მეთქი. მაგ საქციელზე უფროსები გამწარდებიანო, - მითხრა, თან დამემუქრა, - მერე ვნახავთ, ფული ვის აქვს და ვის არაო.
ნარკომანი არ ვარ და ყაჩაღი, ჩემთვის ვშრომობ და რა უნდა დამაბრალოთ, ან რაში მახდევინებთ ფულს-მეთქი, - მივახალე და გულმოსული წამოვედი.
სამი კვირის მერე ქარხანაში ზურა გრძელიშვილმა მომაკითხა. შორიდან ვიცნობდი, რაღაც პატარა საწარმო ჰქონდა. ჩემთან სამი მუშა იყო - ჩემი ბიძაშვილი ლექსო, გიორგი აბაშიძე და ვალერი ზარნაძე. ზურა შორიახლოს გაჩერდა და ბიჭებს გადახედა. დავუძახე, - მოდი, რითი შემიძლია დაგეხმარო-მეთქი. ჯერ მითხრა, - ცალკე მინდა გელაპარაკოო, მერე მოულოდნელად მკითხა, - ყურძენს არ იბარებთო? რა დროს ჩაბარებაა, სექტემბრიდან ვიწყებთ-მეთქი. რა ფასადო. ჯერ არ ვიცი-მეთქი. წასასვლელად მიბრუნდა, მერე მოტრიალდა და - დედას მ...ვთო. გავოცდი. ჩემი ბიძაშვილი ეცა - ვის ლანძღავო. წაკინკლავდნენ. გრძელიშვილმა დაიყვირა, - ნახეთ, ამ უზრდელობისთვის რაც მოგივათ, კუდ-ის თანამშრომელი ვარო. ელდა მეცა. ლექსოს დავუყვირე, - ხელი არ დააკარო, მოგზავნილია-მეთქი. იმ წუთში დავურეკე ჩემს ძმას - გრძელიშვილმა დედა გვაგინა და კუდ-ის სახელით დაგვემუქრა, მიშველე-მეთქი - ჩემი ძმა წინანდლის გამგებელი იყო. წავედით თელავში. გუბერნატორ გიორგი ღვინიაშვილის მოადგილეები იყვნენ პეტრე კიკნაძე და ალეკო კახიძე. ორივეს მოვუყევი ყველაფერი. კახიძე გუბერნატორთან შევიდა, გამოვიდა და დამამშვიდა, - ნუ გეშინია, ქვეყანა ჩალით კი არ არის დახურული! წადი, იმუშავე, ხელს არავინ გახლებსო.
საღამოს 7 საათი იქნებოდა, შინ დამირეკა უზუნაშვილმა - შენი ნახვა მინდა, ქარხანაში მოდიო. მივედი. დარაჯი გავაფრთხილე, - უზუნაშვილი შემოუშვი-მეთქი. 8 მანქანით მოვიდნენ. ყველა იქ იყო: ლორთქიფანიძე (ოპერაციის ხელმძღვანელი), კახეთის სამხარეო პოლიციის უფროსი ქოქიაშვილი, თელავის პოლიციის უფროსი ბეჟანიშვილი... აყვირდნენ, - დანარჩენები სად არიანო (ანუ ის სამი მუშა). იმათ რას ერჩით-მეთქი. ლორთქიფანიძემ - ჩემი თანამშრომელი რომ შემოდის, უნდა წამოუდგეთო. ავუხსენი, რომ გრძელიშვილმა თავად დაიწყო გინება, მისთვის ხელი არავის დაუკარებია. გამწარებულმა მივახალე - ეს იმიტომ ხდება, 10.000 რომ არ მოგიტანეთ-მეთქი. ჩამსვეს ბეჟანიშვილის მანქანაში და წამიყვანეს თელავის პოლიციაში. შემიყვანეს ცალკე კაბინეტში. ჩემი ბიძაშვილი და ის ორი ბიჭი თავისი ფეხით მოვიდნენ, მამაჩემი და ჩემი ძმაც მოჰყვნენ. ყველა ცალ-ცალკე შეგვიყვანეს. შემოვიდა გამომძიებელი. 5 წუთში ქოქიაშვილი და ლალიაშვილი (კუდ-ის უფროსი) შემოცვივდნენ. ლალიაშვილი ვერცხლისფერ "ბერეტას" ატრიალებდა, - დაგბრიდავთო. ზურა, შემიძლია ხატზე დავიფიცო, რომ ხელი არ დამიკარებია შენი თანამშრომლისთვის-მეთქი. დამიწყეს ცემა, ხელსაც ვერ ვუბრუნებდი.
ძიუდოისტი ვარ და ორი კაცის ცემა არ გამიჭირდებოდა, მაგრამ პოლიციელებით სავსე შენობაში ვიყავი... ლალიაშვილი "ბერეტას" ტარს თავში მირტყამდა, ბოლოს იარაღი ძირს დაუვარდა. ქოქიაშვილი მიხვდა, კუდ-ის უფროსი დაუკრეფავში გადადიოდა, იარაღი აიღო და აღარ დაუბრუნა. ჯოჯოხეთში გაგიშვებთ, შე ნაბოზაროო, - ღრიალებდა ლალიაშვილი, ქოქიაშვილმაც ჩამაზილა ერთი-ორი წიხლი.…ამის კვალად ჩემს ბიძაშვილს წყლით სავსე პლასტიკატის ბოთლით სცემდნენ ბეჟანიშვილი და მისი მოადგილე საჩიშვილი. ზარნაძეს ისე დაარტყეს ფეხზე, ძარღვები ამოუცვივდა, გიორგი აბაშიძე თორმეტმა კაცმა სცემა და ერთი კვირა გონზე ვერ მოიყვანეს. მოგვიანებით ზარნაძე და აბაშიძე გაუშვეს, მე და ჩემი ბიძაშვილი კი სამხარეო პოლიციის შენობაში გადაგვიყვანეს. პროტესტს აზრი აღარ ჰქონდა. გამომძიებელს ვეუბნებოდი, - მოიტა, ყველაფერზე ხელს მოგიწერ-მეთქი.
საქმე პოლიციელის შეურაცხყოფაზე აღიძრა, პარალელურად აღიძრა საქმე მეორე მუხლითაც. გამოძიებით - თურმე ჩვენს ქარხანაში მოსული კაცი წინასწარი შეთანხმებით გვიცემია და მანქანაც დაგვილეწავს (მოგვიანებით გაირკვა, რომ ის მანქანა თავად დალეწეს კუდ-ის თანამშრომლებმა)..
მე და ჩემი ბიძაშვილი გლდანის ციხეში გადაგვიყვანეს. 18 დღე კარანტინში დავყავით. 18 კვადრატულმეტრიან ოთახში 28 პატიმარი ვიყავით. გამუდმებით გვცემდნენ. ბოლოს, როგორც იქნა, საკანში გამამწესეს. მეორე დილას საკნის კარი გაიღო და 5 კაცი შემოვიდა - მეგუთნიშვილი რომელიაო (გამიხარდა - ვიფიქრე, სიმართლე გაირკვა და მიშვებენ-მეთქი). მე ვარ! - დავიძახე. ბიჭო, შენ რა გადაძახილი გქონდა "კამერაზეო". კარანტინიდან გუშინ ამოვედი, აქ არავის ვიცნობ-მეთქი. ფურცელი მომაწოდეს - ხელი მოაწერეო. ფურცელზე ეწერა, რომ სამჯერ გაფრთხილებას არ დავემორჩილე, ვხმაურობდი და ა.შ. თან გამაფრთხილეს, თუ ხელს არ მოაწერ, 10 დღე კარცერში ჩაგსვამთ, თუ მოაწერ, 5 დღესო(?!). არ მოვაწერე. მაგრად მცემეს. ისე, რომ თავის მოკვლა მინდოდა. კვლავ კარანტინში ჩამიყვანეს. 5 დღის მერე ამომიყვანეს საკანში. შემდეგ ისევ კარანტინში დამაბრუნეს. ასე გრძელდებოდა კარგა ხანს.
საკანში ბუზის ხმა ისმოდა ხოლმე. ღამის 10 საათზე რომ დაიყვირებდნენ, - "შუქი ჩაქრა!" 5 წამიც რომ დაგეგვიანებინა ჩაქრობა, შემოცვივდებოდნენ და მთელ საკანს თავზე გვალეწავდნენ. საკნის კარზე სათვალთვალოდან რომ შემოიჭყეტდნენ, სიცოცხლე აღარავის გვინდოდა, ვიცოდით, ცემა ისევ არ აგვცდებოდა... ისე ვიყავით დაშინებულები, ერთმანეთს ვერ ველაპარაკებოდით. ასე მდუმარედ ვატარებდით დღეებს. ნამდვილი ჯოჯოხეთი იყო, აბანოში რომ გავყავდით, გვაიძულებდნენ, გავშიშვლებულიყავით და ჩავცუცქულიყავით, რათა შეემოწმებინათ, რამეს ხომ არ ვმალავდით.
ამ პერიოდში ჩემს ძმასთან მივიდნენ კუდ-ის თანამშრომლები. ჩასვეს მანქანაში და მიიყვანეს ლორთქიფანიძესთან. შეხვედრა ლალიაშვილის კაბინეტში შედგა. თუ გინდა, შენი ძმა ცოცხალი დარჩეს, 8 "პრადოს" იყიდი, შავი ფერის უნდა იყოს და თან ახალი (მაშინ ახალი "პრადო" 45.000 დოლარი ღირდა), და აი, აქ, ეზოში დააყენებო. ლორთქიფანიძემ დაამატა, - განვადებაც შეგიძლიათო...
10 დღის შემდეგ ლორთქიფანიძე და ზაქრო ქინქლაძე (კუდ-ის თანამშრომელი) ისევ დაადგნენ ჩემს ძმას სამსახურში თავს - ფული იშოვეთო? უარი რომ მიიღეს, დათომ უთხრა, - ახლა ჩვენ ვიცითო და წავიდნენ...
"ფულის შეწერა, დანიშვნები, ბიზნესის დაწერა, ყველაფერზე მწვანე ჰქონდათ ანთებული"
ვაგრძელებთ დაზარალებული ბიზნესმენის, სანდრო მეგუთნიშვილის მონათხრობს:
"25 ოქტომბერს სასამართლო პროცესზე უნდა წავეყვანეთ, ჩემი ბიძაშვილი მაშინ ვნახე (ლექსოს ჩემ გამო აჩერებდნენ ციხეში, რომ ჩემზე ზეწოლა ყოფილიყო), ვერ მიცნო - 27 კილო მქონდა დაკლებული. სასამართლოზე არ გაგვიყვანეს, საკნებში დაგვაბრუნეს. ოქტომბრის ბოლოს, გვიან ღამით ამიყვანეს მუხაძის (გლდანის საპყრობილის დირექტორი) კაბინეტში. მუხაძე სათათბირო ოთახში მაგიდის თავში იჯდა, გვერდს
-0:17
დათო ლორთქიფანიძე უმშვენებდა. დაჯექიო. ლეილამ (ჩემი ადვოკატი) დანაბარები თუ გადმოგცაო. თავი გავიქნიე. თუ გინდა აქედან ცოცხალი გახვიდე, 8 ახალ "პრადოს" იყიდი (8 რაიონია კახეთში და ამ რაიონების კუდ-ის სამსახურებისთვის უნდოდათ), არადა, აქ ჩაგალპობო. ვუთხარი, - დათო, შენ ხომ იცი, რომ მე არავისთვის ხელი არ დამიკარებია-მეთქი.
ამ თემაზე აღარ ვლაპარაკობთო, - მომიჭრა, - მოგეხმარონ შენი ნაბოზვარი მეგობრები, ფულის მეტი რა აქვთო. ცუდად გავხდი. გადამიყვანეს საკანში. შემოვიდა ოლეგ ფაცაცია. ბიჭო, წყნარად იყავი, დაბლა ხომ ნამყოფი ხარო. სიმწრისაგან კედელს თავს ვურტყამდი, ვენების გადაჭრა და თავის მოკვლა მინდოდა. ამოვიდა ისევ ფაცაცია. როგორც კეთროვანს, ისე მომკიდა ხელი და გამოცრა, - რა გაგიხდა 8 "პრადო", შე ნაბოზვაროო... ვეუბნებოდი, თქვენ ხომ არ იცით, რისი პატრონი ვარ, 8 "პრადო" ნახევარ მილიონზე მეტი ჯდება და საიდან მოვიტანო ამდენი ფული-მეთქი...
მერე ფაცაციამ თანამშრომლები გააფრთხილა, - ტუალეტში რომ შევა, კარი ღია დატოვოს, ვენები არ გადაიჭრას ამ ნაბოზვარმაო. საკანში მეხვეწებოდნენ, - სხვაგან გადადი, შენი გულისთვის პრობლემები გვექმნებაო. ორი კვირის მერე ღამით ისევ გამომიყვანეს და მგონი, უსაფრთხოების უფროსის კაბინეტში შემიყვანეს (მუხაძის კაბინეტის პირდაპირ იყო). იქ ისევ დათო ლორთქიფანიძე დამხვდა - აბა, რა მოიფიქრეო. მაგდენს ვერ შევწვდები-მეთქი. გაყიდე მიწები, სასაკლაო და სხვა რაღაცებიო (კარგად ჰქონდათ შესწავლილი ჩემი ქონება). ვუთხარი, 50 000-ს გადავიხდი-მეთქი. მაგ თანხად ვინ გაგიშვებს, მასხრად გვიგდებო, - მიყვირა. ვემუდარებოდი, - შენ ხომ მაინც იცი, რომ უდანაშაულო ვარ-მეთქი. ყურში არ შეუშვა და გავიდა... 2 დეკემბერს, შუაღამისას, ისევ მოვიდა ლორთქიფანიძე და ისევ მუხაძის კაბინეტში შემიყვანეს. მანამდე გამაფრთხილეს, - ნუ დაიჩემე, უდანაშაულო ვარო, აქ ტყუილად არავინ ხვდება, ენას კბილი დააჭირეო. დათო ლორთქიფანიძემ მითხრა, - ხვალ ჩვენ გაგიყვანთ, მაგრამ თუ ვინმემ ტვინი გადაგიბრუნა, გვერდზე მოგისვამთ, თუ გაქცევას დააპირებ, წითელ ცირკულარში ჩაგსვამთ (არც ვიცოდი, ეს წითელი ცირკულარი რა იყო) და მაინც გიპოვით. მანამდე კი შენს ძმას დავიჭერთო. უარი ვუთხარი, - ასეთი გაყვანა არ მინდა, რომ ვერ შევძლო ამ 8 "პრადოს" ყიდვა, მერე ისევ აქ უნდა მომიყვანოთ. ბარემ მომისაჯონ ის ორი წელი და მოვიხდი-მეთქი. არა, არა, ძალიან არ "დაგგრუზავთო", - მომიგო. მეორე დღეს სასამართლომ წინასწარი პატიმრობა გირაოთი შემიცვალა.
ჩემმა ძმამ მე და ჩემი ბიძაშვილის გირაო - 30 000 ლარი გადაიხადა. გამოგვიშვეს. 4 დეკემბერს ისევ დამირეკა ლორთქიფანიძემ და ლალიაშვილის კაბინეტში ამიყვანეს. ლალიაშვილს ფეხები მაგიდაზე ეწყო და ვერცხლისფერ "ბერეტას" ატრიალებდა, ხან დაშლიდა, ხან ააწყობდა, ხანაც გადატენიდა და მომიშვერდა. იყავი ჯოჯოხეთშიო? - მკითხა. თავი რომ დავუქნიე, მითხრა, - ამას ჩვენ ვაკეთებდით, ჩვენ ვრეკავდით "კილერასთანო". დამიწყეს "კაჩაობა" - რამდენს გადავიხდიდი. ვუთხარი, "პრადოებს" ვერ ვიყიდი, 30 000 მარტო გირაო გადავიხადე-მეთქი. ნუ ნაღვლობ, მაგას ჩაგითვლით, იმ ფულს ჩვენ ავიღებთო. ბოლოს, მიბრძანეს, - 80 000 დოლარი მოიტანეო. იანვრის ბოლოსთვის შევთანხმდით (ვფიქრობდი, ორ თვეში რამეს ვიღონებდი - სესხის აღებაზე შეთანხმებული ვიყავი ბანკთან). ამ პერიოდში ზაქრო ქინქლაძე ჩავიდა ყარაჯალაში. დაუძახა ხორცის მაღაზიების მეპატრონეებს, 30 კაცზე მეტს - აფხაზეთის რადიოსთვის 500-500 ლარს თუ არ მოიტანთ, ოჯახებს დაგიტ...ო.
ჩემი მაღაზიის გამყიდველმა შემატყობინა ეს ამბავი. დავუყვირე, - მიეცი, მიეცი-მეთქი. მეორე დღეს კუდ-თან ყარაჯალელების რიგი იდგა (თელავში ამბობდნენ, ლალიაშვილმა ცოლი სამკურნალოდ უცხოეთში რომ წაიყვანა, ეს თანხა ჯიბის ფულად გაიყოლაო). ლალიაშვილი ერთ კვირაში ჩამოვიდა. ლორთქიფანიძემ დამირეკა. ლალიაშვილის კაბინეტში შევხვდით. დუბაიში 16.000-ად ვნახეთ ჯიპებიო. შეთანხმებულზე მეტს ვერ გადავიხდი-მეთქი. რას მევაჭრები, ბაზარში კი არ ხარ... 100 000 დოლარს მოიტანო. გამომიშვეს. 2 მარტს ლორთქიფანიძემ პირდაპირ ტელეფონშივე მითხრა, - შენი მანქანით გამომიარე და თან 60 000 დოლარი იქონიეო. თბილისში რომ ჩამოვედით, "მათე მოტორსთან" ლალიაშვილი დაგვხვდა. წამოვედით "გუდვილში" და "თიბისი ბანკში" 58 000 დოლარი შემატანინეს დავით მთაწმინდელის სახელზე, თან მოლარეს უყვიროდნენ, რამდენს ითვლი, დროზე ქენიო. ამ ფულით "მათე მოტორსიდან" გამოიყვანეს "ტოიოტა-200".
14 მარტს დამირეკა ლორთქიფანიძემ - გამოგივლიან და თბილისში წაჰყვებიო. "ტოიოტას" ცენტრში დამხვდა ლორთქიფანიძე. მანქანიდან გადმოუსვლელად გადავიხადე 39 000 დოლარი და ორი "ტოიოტა ქამრი" გამოიყვანეს. დარჩა 1 600 დოლარი. 30 მარტს ამიყვანეს კუდ-ში ლალიაშვილთან. დარჩენილი ფული ლარად გადაახურდავე, მანქანას მაგნიტოფონი და რაღაცები უნდა შევუცვალოთო. გამომაყოლეს თანამშრომელი და დახურდავებული ფული თელავში ერთ-ერთ მაღაზიაში მიმატანინეს. ასე დამთავრდა ჩვენი ურთიერთობა. ხანდახან მირეკავდნენ და მკითხულობდნენ...
არჩევნებამდე დაახლოებით 10 დღით ადრე დამიბარეს თელავის გამგეობაში. მითხრეს, ზაზა უზუნაშვილმა - კუდ-ის დავალებაა, ყველამ საარჩევნოდ რაღაც უნდა გააკეთოთო. რამეს მეც ვიზამ-მეთქი. მინიმალური - 7 ათასი ლარია. რადგან "დაზარალებული" ხარ, ამიტომ ამდენს გადაიხდიო. დღე-დღეზე მოგაწვდით-მეთქი. იIმ დღეებში დათო ლორთქიფანიძემაც მითხრა, - რადგან შენი ძმა სოფლის გამგებელია, ხმების მოგროვებაში უნდა დაგვეხმაროო. უარს როგორ ვეტყოდი, მაგრამ რისი დამხმარებელი ვიყავი (ერთი სული მქონდა, ესენი წათრეულიყვნენ და მერე მე ვიცოდი!). ის 7 000 ლარი არ გადამიხდია, თბილისში წამოვედი ვითომ სამკურნალოდ... არავის მოვუკითხავვარ... ვერავინ იტყვის, რომ ვინმეს კუდ-თან შეწინააღმდეგება შეეძლო. მახსოვს, როცა მთავარ პროკურორს, მურთაზ ზოდელავას ჩემი დახმარება სთხოვეს, ხელები გაუსავსავებია, - კუდ-ის"საქმეში ვერ ჩავერევიო. ისე "გრიმიტობდნენ", მონაგონი იყო "მხედრიონი","ფულის შეწერა, დანიშვნები, ბიზნესის დაწერა, ყველაფერზე მწვანე ჰქონდათ ანთებული. მაშინ ამბობდნენ, ერთ-ერთი რაიონის გამგებლის მოადგილე როგორც კი კუთვნილ საწვავის ტალონებს აიღებდა, ნახევარი კუდ-ში უზუნაშვილთან მიჰქონდა. ასე იქცეოდა ბევრი სხვაც. 1-ელ ოქტომბერს, როცა ახალი ხელისუფლება მოვიდა, სამი კვირა ხმა არ ამომიღია. ოქტომბრის ბოლოს ტელევიზიით ვნახე, რომ კუდ-ის 7 თანამშრომელი დააკავეს.
ამის მერე მეც მივედი გოჩა გრძელიშვილის (ვისი ჩვენების საფუძველზეც დამაკავეს) სიმამრთან (თან მეგობარი მახლდა) და ვუთხარი, - ძალიან კარგად იცით ყველამ, რომ შენი სიძე არც მიცემია, არც მიგინებია და ციხეში ტყუილად მოვხვდი. მივიდეს გოჩა დათო ლორთქიფანიძესთან (ის ისევ მუშაობდა) ან უზუნაშვილთან და გადასცეს, - მე არ მინდა მაგათი ციხეში ჩასმა, არც ბიუჯეტში გადახდილ ფულს ვჩივი, მაგრამ ის ფული კი დამიბრუნონ, რომელიც ქეშად გადამახდევინეს, თორემ უკან არაფერზე დავიხევ-მეთქი. იმავე დღეს ჩემმა ახლობელმა, ყოფილმა პროკურორმა ოლეგ ყურაშვილმა დამირეკა, - დათო (ლორთქიფანიძე. - ავტ.) ამბობს, სანდრო ჩივილს აპირებს და ერთი სამი დღე მაცალოს. იმ მანქანის ფასს, 20 000-ს გადავიხდი, რომლითაც დავდიოდიო (ვერცხლისფერი "ტოიტა ქამრით")."მე კვლავ გავუმეორე ჩემი პირობა და სამი დღის ნაცვლად ვადა ერთი კვირა მივეცი. თუმცა არავინ შემხმიანებია. დავწერე წერილი, სადაც ყველაფერი აღვწერე და მივიტანე კახეთის სამხარეო პოლიციის სამმართველოში. უფროსის მოადგილემ წერილი წაიკითხა და მაშინვე დაურეკა მაშინდელ სამხარეოს უფროსს, ახლანდელ მინისტრ ლექსო ჭიკაიძეს. მასაც შევხვდი და ყველაფერს დაწვრილებით მოვუყევი, მერე წამიყვანეს კახეთის სამხარეო პროკურატურაში, დაგვკითხეს მე და ჩემი ბიძაშვილი ლექსო. მეორე დღესვე აღიძრა სისხლის სამართლის საქმე. მე პროკურატურამ დაზარალებულად მცნო (დასკვნის მიხედვით ზარალი 200 000 ლარს შეადგენს). საქმე აღიძრა ციხის ეპიზოდზეც, ამის შესახებ ჩვენება უკვე მივეცი მთავარ პროკურატურაში. განვაცხადე, რომ ოლეგ ფაცაციას და ალექსანდრე მუხაძეს ვიცნობდი, დანარჩენებს - არა, რადგან ვინც კი საკანში შემოდიოდა, ყველას თავი გადაპარსული ჰქონდა, შავი ფორმა ეცვა და ზედ უსაფრთხოების სამსახური ეწერა.
ჩვენ არ გვქონდა უფლება, მათთვის შეგვეხედა, ამიტომ მათი ამოცნობა გამიჭირდებოდა. ცოტა ხანში მუხაძემ ახლობელი მომიგზავნა ძალოვანი უწყებიდან, - მე პირადად სანდრო არ მიცემია და ეს იქნებ გაითვალისწინოსო. მართალია, პირადად არ შემხებია, მაგრამ როგორც კი წარბს ასწევდა, მის თანამშრომლებს კაცი უკვე ჰაერში ჰყავდათ აგდებული-მეთქი... მაშინ შემოთვალა მუხაძემ, - გია ლორთქიფანიძის ზარით ვაღებდი ღამე ციხის კარებსო. არადა, როცა ვიჯექი, გია ლორთქიფანიძეს სთხოვეს ჩემზე, - ციხეში ცემით კლავენ და იქნებ რამე მოუხერხოო. არა უშავს, "გაპარსავენ" და გამოუშვებენ, არ იდარდოთო, - უთქვამს გიას.
28 ნოემბერს ტელევიზიით გავიგე, რომ ლორთქიფანიძე დააკავეს, ხოლო ზურა ლალიაშვილზე ძებნა გამოცხადდა (უნგრეთში იყო გაქცეული). თელავის პროკურატურაში დაიკითხნენ კუდ-ის"თანამშრომლები: უზუნაშვილი, ლორთქიფანიძე, გრძელიშვილი. აღიარეს ჩადენილი. სამთვიანი პატიმრობის შემდეგ ლორთქიფანიძე 10 000 ლარის გირაოს სანაცვლოდ სასამართლომ დარბაზიდან გაუშვა. ასეც ვიცოდი, რადგან ყველამ იცოდა, რომ ახმეტელი მოსამართლე ლაბაზა დუიშვილი გია ლორთქიფანიძის კადრი იყო, თუმცა პროკურატურა მარწმუნებდა, რომ ასეთ რეზონანსულ საქმეზე მოსამართლე აღმკვეთი ღონისძიების შეცვლას ვერ გაბედავსო. ლორთქიფანიძემ თქვა, სანდრო მართალია, მაგრამ მე არ მეკუთვნის ფულის დაბრუნებაო. შევუთვალე, - მაშინ დაასახელე ის, ვისი დავალებითაც მოქმედებდი-მეთქი.
18 აგვისტოს მორიგ სასამართლო სხდომაზე მე მარტო ლორთქიფანიძეს ველოდი, მოულოდნელად შევამჩნიე ლალიაშვილის ოჯახის წევრები და სახაზინო ადვოკატი. მალე დარბაზში ზურა ლალიაშვილი შემოიყვანეს (წინადღეს ჩამოსულა). სასამართლომ 2 000-ლარიანი გირაოთი დარბაზიდანვე გაათავისუფლა (ეტყობა, შეთანხმებულები იყვნენ). სიმწრით გონება დამებინდა და ისეთი ამბავი ავტეხე, რომ სხდომა დამატოვებინეს. მოგვიანებით პროკურორმა გააკეთა სატელევიზიო კომენტარი, - ზურა ლალიაშვილი ორ მნიშვნელოვან საქმეზე თანამშრომლობს გამოძიებასთან და ახალ ამბებს სულ მალე გაიგებთო, მაგრამ ეს "მნიშვნელოვანი საქმეები" ჯერ რატომღაც არ გახმაურებულა.
ზაზა უზუნაშვილი დღესაც კუდ-ში მუშაობს ერთ-ერთ სერიოზულ თანამდებობაზე. არ ვიცი, პირისპირ რომ შევხვდებით, რას ვიზამ... ისეთი შეურაცხყოფილი ვარ, ციხეში მეორედ მოხვედრა არაფრად მიღირს... დარწმუნებული ვარ, ლორთქიფანიძე და ლალიაშვილი ამჯერადაც დაუძვრებიან მართლმსაჯულებას..
მიმაგრებული სურათი (გადიდებისთვის დაუწკაპუნეთ სურათზე)
არა ბოროტებას
