სვეტლანა ალილუევა სტალინის ქალიშვილი:
– Кем вы ощущаете себя сегодня: американкой или русской? Ваши грузинские корни дают о себе знать? Кто вы сегодня после тридцати лет, что прошли вне Союза, вне России?
– Я, конечно, ощущаю себя американкой: ведь уже двадцать лет я гражданка США, корни мои больше грузинские, чем русские, если говорить об этнических корнях
– Сейчас, когда бываешь в республиках бывшего Союза, часто приходится слышать споры о национальной принадлежности Сталина. Армяне говорят: «Сталин наш, в нем текла армянская кровь». Осетины утверждают, что Сталин, конечно же, осетин. Даже у чеченцев есть свои претензии.
– Отец был стопроцентным грузином, как мой старший брат Яша.
Смотрите оригинал материала на сайте "Совершенно секретно" :
http://www.sovsekretno.ru/articles/id/185/ * * *
ქართველ მეცნიერთაგან ყველაზე სრულად ჯუღაშვილების გვარის წარმოშობა აღწერილი აქვს ივანე ჯავახიშვილს 1939 წელს თავის ნაშრომში , რომლის ქართული და რუსული ვარიანტის ავტორისეული ვერსია ინახება საქ პატარქივში- ფონდი-8, აღწერა-14, საქმე 147, ფ 1-16
ჯავახიშვილის ნაშრომის იდენტურია საყოველთაოდ ცნობილი მეცნიერების ნაშრომებიც, ლასლო ბელადი და ტომას კრაუსის წიგნში სტალინი, მოსკოვი 1989 წ გვ. 15 (რუსულ ენაზე) რ. ტაკერი სტალინი, გზა ძალაუფლებისაკენ გვ 76.
სიღნაღის რაიონში ძველ ქიზიყში დღესაც არის ძლიერი სოფელი ჯუგაანი. რომლის სახელიც დაედო ჯუღაშვილთა გვარს. თვითონ სიტყვა ჯუღა ძველ ქართულად მაღალი ხარისხის ფოლადის მასალას აღნიშნავს ( სულხან საბა) თვითონ სოფლის ტერიტორიაზე საუკუნეების განმავლობაში ფოლადს ამუშავებდნენ, გარშემო ტყეები სულ გაკაფულია. კახეთის სამეფოს მე-18 საუკუნის დასაწყისის აღწერის მიხედვით, ჯუღაშვილთა გვარი აღნიშნულია სოფლებში ჯუგაანი, მატაანი, მარილისი.
სოფელ მარილისის აღწერაში მითითებულნი არიან ბერო ჯუღაშვილი და მისი ძმა დიაკვანი გრიგოლი, ამრიგად დოკუმენტურად დგინდება ჯუღაშვილთა გვარის არსებობა 18 საუკუნის დასაწყისში.
ძმები ბერო და გრიგოლი იყვნენ თავისუფალი მოლაშქრეები, რომლებმაც არაერთხელ გამოიჩინეს თავი მტერთან ბრძოლაში. ერთი მათგანი, ბეროს სახელი გახდა საფუძველი ახალი გვარის, ბერიშვილების გვარის წარმოსობისა.
სოფელ ჯუგაანში წმინდა გიორგის ეკლესიაში დავთრებში და აღაპებში დაფიქსირებულია , ვახტანგ VI მიერ ეკლესიის აღდგენის დროს , სოფელში მცხოვრები და მასში მონაწილე ერთ-ერთი მჭედელი იორდანე ჯუღაშვილი.
მე-18 საუკუნეში ლეკთა კახეთზე ხშირი თარეშის გამო, თავდასხმები აიძულებდა ხალხს თავშესაფარი ეძებათ ქართლის შიდა რაიონებში. სწორედ ამ პერიოდში ჯუღაშვილთა გვარის ერთი ნაწილი აღმოჩნდა სამაჩაბლოში.
სამაჩაბლოში ჯუღაშვილები დასახლდნენ დიდი ლიახვის მაღალმთიან სოფელ გერში, ჯუღაშვილთა გვარის ცხოვრება გერში დამოწმებულია არაერთი დოკუმენტით, ნინა წიკლაური- ჯუღაშვილი თავის მოგონებებში წერს: ,, ჩემი შვილი გიორგი ჯუღაშვილი ამბობდა, რომ მისი წინაპრები გადმოსული არიან სოფელ გერიდან, გადმოსახლებულები სოფელ დიდ ლილოში''
ალექსანდრე ჯუღაშვილი წერს: ,, წინაპრები ცხოვრობდნენ სოფელ გერში გორის მაზრა ლიახვის ხეობა,ამ ხეობის სხვა გლეხებთან ერთად ისინიც თავად მაცაბლი ყმები იყვნენ.''
თვით ი. სტალინის დედა ე. გელაძე იგონებს; , ჩემი მეუღლის სიტყვით , მათი წინაპრები გერიდან იყვნენ''
1861 წელს ბატონ-ყმობის გაუქმების შედეგად , უფრო აქტიურად გაჩაღდა და მასიური ხასიათი მიიღო ბრძოლამ სამაჩაბლოს მთიანეთში ოსების მიერ, მიწების მისაკუთრების გამო, ხშირი იყო სოფლებზე დაცემა , სახლების გადაწვა ყაჩაღობა და ასშ.
XIX საუკუნის მეორე ნახევარში გვარის უფროსმა ზაზა ჯუღაშვილმა თხოვნით მიმართა თავად მაჩაბელს, ჩაებარებინა ჯუღაშვილის ადგილ-მამული სოფელ გერში და მათვის მიეცა სამაგიერო ქართლის ბარში.
მაჩაბელმა ეს თხოვნა შეუსრულა და ივანე ჯუღაშვილს მისცა სამოსახლო სოფელ დიდ-ლილოში.
ი.სტალინის დედა ეკატერინე გელაძე წერს: ,,სოფელ გერში მცხოვრებლებს ძლიერ ავიწროებდნენ ოსები, იყო დიდი სისხლისღვრაც, სანამ მაჩაბელმა არ დააკმაყოფილა მათი თხოვნა და არ დაასახლა ჯუღაშვილის ოჯახი სოფელ დიდ ლილოში.''
სოფელ დიდ ლილოში დასახლდა ივანე ჯუღაშვილი , რომელსაც სოფლის აღმოსავლეთ განაპირა უბანში გამოეყო ადგილი , დასახლების ნებართვის ფული გადაუხადა თავადმა მაჩაბელმა, დიდი ლილოს სოფლის მამასხლისის გერმანე სონღულაშვილის დავთარში გატარებული არიან ქართველებად, ივანემ ააშენა თავის ადგილზე მიწური სახლი . აქ დაიბადა მისი ორი ვაჟი გიორგი და ბესარიონი (ბესო)
ივანე ჯუღაშვილს ქონდა სახნავ-სათესი მიწა, მცირე ბაღი და ვენახი. ურმით დადიოდა თბილისში სავაჭროდ, ერთ სარამოს გზაში დაყაჩაღებულ იქნა წაართვეს თუ რამ გააჩნდა , თვით ივანე მოკლეს.
მამის დაღუპვის შემდეგ ძმებმა გიორგიმ და ბესომ მემკვიდრეობა გაიყვეს, გიორგი მანგლისში წავიდა და იქ გახსნა სამიკიტნო, შემდგომსი მასაც მამის ბედი ეწია , ყაჩაღებმა გაზარცვეს სამიკიტნო გიორგი მოკლეს.
ბესო თბილისში ჩამოვიდა , მიეკედლა ხაზართა საამქროს სადაც შეისწავლა ხელობა. იმ პერიოდში გორში ოსეპ აბრამოვმა გახსნა სახარატო სახელოსნო, ჩამოიყვანა თბილისიდან 30 ხელოსანი, მათ შორის ბესოც.
გორში დაქორწინდა იგი ეკატერინე გიორგის ასულ გელაძეზე, მამამისი იყო მეთუნე თავად ამილახვრის ყმა.
ბესოს და კეკეს ქორწილში მეჯვარეებად იყვნენ იაკობ ეგნატაშვილი და მიხა ციხითარაშვილი. პირველი შვილი მათ შეეძინათ გიორგი ერთი წლის მერე ბავშვი გარდაეცვალათ, დაებადათ მეორე ვაჟიც მიხეილი მონათვლაც ვერ მოასწრეს ორი კვირის თავზე გარდაეცვალათ. 1879 წლის 21 დეკემბერს შეეძინათ იოსები 5 წლის ასაკში დაავადდა ყვავილით და სიკვდილს სასწაულად გადაურჩა, თუმცა ავადმყოფობამ ჭორფლიანი დატოვა. შემდეგში იატაკქვეშეთში ყოფნის დროს მეტსახელი იყო ჭორფლიანა.
თვითონ ოჯახი გორში ცხოვრობდნენ მღვდელ ჩარკვიანის სახლში,რომლის ორი ვაჟი სწავლობდა გორის სასულიერო სასწავლებელში, სწორედ კეკეს თხოვნის შემდეგ მოაწყო მღვდელმა ჩარკვიანმა სოსო სემინარიაში.
1885 წელს ბესომ დატოვა ოჯახი გორში და გადავიდა თბილისში , სადაც მუშაობა დაიწყო ადელხანოვის ფაბრიკაში.
ა. რიბაკოვი წერს რო ბესო მძიმედ დაუჭრიათ თელავში სამიკიტნოში მომხდარი ჩხუბის დროს, რომლის შემდეგაც იგი გადაუყვანიათ საავადმყოფოში სადაც გარდაიცვალა კიდეც 1890 წელს, საზოგადოდ ხალხშიც ასეა მიღებული სტალინის მამის გარდაცვალების ამბავი.
რაც არ წარმოადგენს სიმართლეს და უამრავი ფაქტით დასტურდება, შაქრო მამულაშვილის მოგონებებში ნათქვამია , 1905 წლის რევოლუციის წლებში, ბესოს ერთმა ამხანაგმა, ხელოსანმა ვანომ , თბილისიდან ამბავი ჩამიტანა, რომ ბესო თბილისში გარდაიცვალა და იქაა დაკრძალული.
სოფელ დიდი ლილოს მამასახლისი გოგლა ტაბუცაზე და გადასახადების ამკრეფი ნიკო თინაშვილი იგონებენ; მიუხედავად იმისა რო ბესო წასული იყო ჩვენი სიფლიდან იგი კვლავ ითვლებოდა ჩვენს საზოგადოებაში. ბესო ყოველ წლიურად იხდიდა სოფლის გადასახადს. შემდეგ კი აღარ გადაუხდია და დავალიანება დაუგროვდა რამოდენიმე წლის,
ნიკო თინაშვილის მონაცემებით 12 მანეთი 4 წლის განმავლობაში. როდესაც ნიკო თინაშვილმა იპოვა ბესო თბილისში მან გადახდაზე უარი განაცხადა და თქვა,, ჩემო ბიჭი 18 წლის არის და ის გადაგიხდითო, მაგრამ ბესოს შვილმაც უარი თქვა გადახდაზე, მაშინ თინაშვილმა მიმართა მაზრის უფროს თავად ჯანდიერს, მან გააგზავნა ჩაფრები და იოსები მოიყვანეს. მან განაცხადა რო ფული არ ქონდა გადაეხადა, მაშინ მას წაართვეს პალტო და უთხრეს , როდესაც ფულა მოიტან მაშინ მიიღებო. მეორედრეს მოიტანა 7 მანეთი და მიიღო თავისი პალტო. 1897 წლის 28 იანვალი.კიდე უამრავი მასალებიდან ირკვევა ბესო ცოცხალი იყო.
საარქივი მასალები ადასტურებენ , რომ თბილისის მიხეილის საავადმყოფოსი(ამჟამად ქალაქის მე-5 საავადმყოფო) 1909 7 აგვისტოს თავად მივიდა ავადმყოფი ბესო ჯუღაშვილი, მასალებში წერია ეროვნებით ქართველი, ასაკით 55 წლის, დაბადების ადგილი, თბილისის გუბერნიის, თბილისის მაზრის სოფელი ლილო. წერა-კითხვის უცოდინარი, თბილისში საცხოვებელიადგილი, მე-3 უბანი, ღამის თავშესაფარი, ხელობით ხარაზი. დოკუმენტები ფული არა აქვს, გარდაიცვალა 1909 წლის 12 აგვისტოს.
1909 წელს საავადმყოფოს კანტორამ, თბილისის მაზრის უფროს გაუფზავნა წერილი 1909 15 აგვისტოს, რო გარდაიცვალა ბესო ჯუღაშვილი. ადმინისტრაცია მოითხოვს რო ბესო ჯუღაშვილზე დახარჯული 7 მანეთი, 90 კაპ, აქედან 4 მანეთი მკურნალობის და 3მან 90კპ, უნდა იქნას გადარიცხული თბილისის ხაზინაში.
ასევე შემონახულია გაკვეთის ოქმი, ორი ექიმ პათოლოგმანტის იაკობ ემელიანის და გრიგოლ მარტინის ძე მარქარიანის მიერ.
This post has been edited by webtura on 3 Jan 2019, 02:46 
ახალ წელს გილოცავ სტალინ
