აფეთქება პეკინზე

გაჭირვებასთან ერთად უცოდინარობა და გაუფრთხილებლობა იწვევს მაგას.

10 წელზე მეტხანს გვქონდა სახლში ნიკალა, ყოველ ზამთარს ვიძახდით, ეს ბოლოა, მომავალ წელს ახალს დავაყენებთ-თქო, მაგრამ არ გვქონდა საშუალება. სამაგიეროდ, ვიცოდით, როგორ არ უნდა გავგუდულიყავით. მილით გააქვს ნამწვი, რომელიც სულ ცხელი უნდა იყოს. თუ გაცივდა, ე.ი. შიგნით გროვდება. ყოველ ნახევარ საათში მაინც ვინც ახლოს იყო ღუმელთან, ამოწმებდა მილის ტემპერატურას. ქარიან ამინდში ცივდებოდა ძირითადად და ძალიან ყურადღებით ვიყავით. ღამე არასოდეს დაგვიტოვებია და ერთი რომ გადაკეტავდა გაზის ყველა წყაროს (მთავარი, ნიკალა და გაზქურა), მეორე ყოველთვის ამოწმებდა. გაზის წყლის გამათბობელი არასოდეს გვქონია და მაგისი შემოწმება როგორ ხდება, არ ვიცი.

ნიკალას პატრონებს ხშირად კლავს "ვიღაც კი გაიგუდა ამ ჯართით, მაგრამ მე არაფერი მომივა" მენტალობა. იგივე შეიძლება ითქვას ლეღვის ნახარშით დამწვარ გარუჯვის მოყვარულებზე, აირბაგებით დახოცილი წინა სავარძელზე წამოსკუპებული ბავშვების მშობლებზე და სხვ.

This post has been edited by subterranean on 1 Feb 2019, 01:24

იიიი, ბნელი სსრკ, ბნელები მაგნენი, მაგათა უფასო ცენტრალური გათბობაც ქონდათ, დენიც და წყალიც, ამ წყალწაღებულ ქვეყანაში

გაზის ღია წვის კამერიანი დანადგარი (ამ შემთხვევაში "ნიკალა") ოთახს ამდიდრებს CO -თი და აღარიბებს ჟანგბადით.
იმ ჟანგბადს მოიხმარს, რომელიც თქვენ უნდა ისუნთქოთ. ასე რომ ორმაგი მოქმედების ნაღმია. გინდაც ნამწვი არ შემოიტანოს, უჟანგბადობა შეგაწუხებს.

kakhi d
კი, ეგეცაა. ამიტომ აივნის კარებს ხშირად ვაღებდით. საშინელებაა მაგისი ქონა სახლში, მაგრამ თუ გაქვს, ფრთხილადაც უნდა იყო, მით უმეტეს, რომ ყოველ კვირა იხოცებოდა ხალხი და ცნობილი იყო, რა ნაგავი გამათბობელია.