1994 წელს ამერიკაში ფეხბურთს თამაშობდა 1 მილიონი კაცი (სოკერს). რეგისტრირებული.
ბრაზილიაში 60 ათასი.
რამხელა იყო კლასში სხვაობა აღარ დავწერ.
ეს დაწყობილ დავარცხნილი კლუბები კარგია მაგრამ რაოდენობა არაა გადამწყვეტი.
მთავარია პირველი არჩევანი რა სპორტია.
ასე მაგალითად ამერიკაში თუ კარგი ათლეტი გაიზარდე ჯერ ამერკულ ფეხბურთს აწვები.
დიდი შანსია რომ უნივერტიტეტში მოხვდე და სტიპენდია მიიღო.
მერე ბეისბოლს, კალათბურთს. ჰოკეის და ბოლოს სადღაც 27 ადგილზე არის რაგბი.
შესაბამისად ჩვენი შერკინება იმათ შერკინებას კეცავს.
არადა ამერიკას 20 ჯერ მეტი მორაგბე ეყოლება ვიდრე საქართველოს ყავს.
რამდენი კლუბიც არ უნდა იყოს ძიუდოსი ბრიტანეთში იქ ნაღები არ ხვდება.
ბავშვი რომელსაც განსაკუთრებული ფიზიკური მონაცემები აქვს.
და ჯანმრთელობისთვის კი არის არის კარგი ესეთ კლუბებში ვარჯიში.
მაგრამ პროფესიონალიზმს და მსოფლიო ჩემპიონობას სხვა მომზადება უნდა.
მოკრივეების უმეტესობას რომ გადახედო სულ ფილადალფიიდან არიან. ძველი კარგი ხალხი, კრივი რომ კრივობდა
ერთმა სამხრეთ აფრიკლემა მივარდნილ სოფელში კლუბი გააკეთა კრივის და სამი მსოფლიო ჩემპიონი გამოზარდა.
უფს-ში ბრაზილიელი მებრძოლები ძირითადად მანაუსიდან არიან.
მოკლედ არაა გასაკვირი რომ ჩვენთან მაგალითად ახმეტაში და გორში უამრავი ჩემპიონი იზრდება.
ახალგაზრდები იქ ხედავენ ხსნას და მუშაობაც მეტნაკლებად სწორად მიდის.
მაგრამ გუნდურ სპორტს აღარ ყოფნის ფილადელფიის გეტოების კრივის დარბაზები და ახმეტის სპორტსკოლა.
უფრო მეტი მუშაობა უნდა მაგას.
რაც არ ხდება ჩვენთან და შედეგიც შესბამისია.
ჰო და იმ პათოსს რომ 12 წლისებს 18 წლისებივით ვავარჯიშებთ ვეთანხმები.
ზაზუნები ბორბალზე., თავი I
