მოგესალმებით სასაცილო საქართველოდან!, 2021 წლის მოვლენათა შეჯამება

mepar

არ კითხულობ ყურადღებით. ეს ოპონენტის მიმართ უპატივცემლობაა.
მე არ მითქვამს, რომ სოციალური კომენტარი ლიტერატურა არ არის. მე ვთქვი, რომ სოციალური კომენტარი არ არის მხატვრული ლიტერატურა. ის არის პუბლიცისტიკა. ანუ, "უმეტესად უკეთესდ":
თუ ლიტერატურული ნაწარმოები მთლიანობაში(არა ცალკეული მომენტები) შეიძლება განვიხილოთ, როგორც სოციალური კომენტარი, მაშინ ეს ლიტერატურული ნაწარმოები განეკუთვნება პუბლიცისტიკის ჟანრს. მაგალითად, გერცენის "Кто виноват" არის მხატვრული ლიტერატურა, ხოლო მისი წერილები განათლების სისტემის პრობლემებზე, არის პუბლიცისტიკა. ლიტერატურაში არსებობს ასეთი ჟანრი- "Письмо" და ეს იმას ნიშნავს, რომ მისი წერილებიც ლიტერატურაა, მაგრამ არა მხატვრული. თუმცა, მკაცრად რომ ვთქვათ, ეს წერილები სიტყვაკაზმულობით ბევრად არ ჩამოუვარდებიან მის მთავარ ნამუშევრებს.

კაცია ადამიანი ლამის ზეპირად ვიცი. მგლის ბილიკი დავიწყე, მაგრამ ორიოდე გვერდის შემდეგ მივხვდი, რომ არავითარ მხატვრულ ღირებულებას წარმოადგენდა და შევეშვი. მე არ ვიცი, რით განსხვადება ეს ორი ნაწარმოები ერთმანეთისგან. მაინტერესებს, მაგრამ არა იმდენად, რომ თავს ძალა დავატანო და მგლის ბილიკი წავიკითხო შესადარებლად.

ვაღიარებ, რომ შევცდი, მისტიკა არ არის მისტიფიკაცია(თუმცა ფუძე ერთია), მაგრამ კონტექსტში ეს არსებითად არაფერს ცვლის. მეტიც, უფრო გაუგებარს და ძნელად მისახვედრს ხდის. დიდად დამავალებ, თუ კონკრეტულ მაგალითს მოიყვან და ისე ამიხსნი, რა გქონდა მხედველობაში.

დოსტოევსკი არ ქმნის ლოგიკურ კომენტარს. ის ქმნის ლოგიკურ სოციალურ ანომალიას(ლოგიკურ ანომალიაში არ ავურიოთ) ყოველგვარი კომენტარის გარეშე. (ან, შეიძლება, "კომენტარის" დეფინიცია სხვადასხვანაირად გვესმის.) იმისთვის, რომ კომეტარზე ვილაპარაკოთ, საჭიროა საკუთარი პოზიციის დაფიქსირება. დოსტოევსკის არ აქვს დაფიქსირებული არც სუბიექტური და არც ობიექტური პოზიცია რასკოლნიკოვის პიროვნების მიმართ. არ აქვს პირდაპირ ნათქვამი "რად" ან "ვინ"-ად აღიქვამს მას. ის, უბრალოდ აღწერს პერსონაჟს, ხოლო მის შეფასებას მკითხველს ანდობს.

Не разочаровывай меня, друг ситный, не разочаровывай!

მხოლოდ შენ და პანასენკოვის მრევლი აღმოჩნდით იმდენდ გამჭრიახი, რომ შიზოფრენიკის ბოდვა არ ჭამეთ!

არავითარი პრეტენზია გემოვნებაზე. ალლაჰმა დამიფაროს! მე უბრალოდ გთხოვე, განგვანათლე-მეთქი გოგოლის მაგალითზე. იქნება, ჩვენც შევიცვალოთ-მეთქი გემოვნება.
შენ, გოგოლის მაგივრად, დოსტოევსკის და ტოლსტოის შეუტიე.
სხვათა შორის, ტოლსტოის "ომი და მშვიდობა" არის ბელეტრისტიკა ისტორიულ მოტივებზე და არა ფსევდოისტორია, როგორც შენ თვლი. ეს შენმა ავტორიტეტმა, პანასენკოვმაც კი აღნიშნა სადღაც. აი, თვითონ პანასენკოვის 1812 მართლაც ფსევდოისტორიაა, მიუხედავად იმისა, რომ ავტორს ღრმა "მეცნიერულ" ნაშრომზე აქვს პრეტენზია.
მაგის "მეცნიერობა" არ გეიშვა.
მოვასწარი ჩასწორება, თორემ მაგარი სატოპკე იყო!

This post has been edited by Buntaro on 3 Jan 2022, 00:19

mepar

ჩვენ ერთი კარგი ზღაპარიც არ გვაქვს ღარიბი გლეხის გოგოზე რომელიც დედოფალი გახდა. ანდა მეფის ასულზე, და რაინდ უფლისწულზე რომლებიც თავიანი დიდსულოვნებით მოგვხიბლავდნენ.
ლაშაგიორგის სიყვარულის ისტორიაზე უცხოელები უკვე მრავალ ფილმს გადაიღებდნენ, მაგრამ ჩვენ ტაბუდადებული გვაქვს. რაღაც მსგავსი ზღაპრის გადაღება მაინც ხომ შეიძლებოდა. ანდა დავითის მეფობის და შემდგომ მისი შვილთაშვილის_თამარის ტახტზე ასვლის დიდებული ისტორია ზღაპრად , ან მულტფილმად რომ გადაეღოთ მაინც. სავალდებულო არ არის ზღაპარში დავითის პროტოტიპს დავითი ერქვს და ასე შემდეგ.
კომედიებიც არ გვაწყენდა. მაგრამ ეტყობა ყველაფერი იმაზეა დამოკიდებული როგორ გაიყიდება.

ბედნიერი წელიწადი ყოფილიყოს ჩვენი ქვეყნისთვის.
მაგრამ ამ ბოლო დროს კითხვა მიჩნდება ვისთვის რა არის ბედნიერება იმის მიხედვით თუ ვიქენით ბედნიერი, რა გამოდის, ერთნი რუსეთთან იქნებიან ბედნიერნი და მეორენი ევროპასთან, ერთმანეთთან კი ბედნიერები ვერ ვიქნებით? რადგან ორი ბანაკად (ან სამიც) ვიქნებით.
?

This post has been edited by merkuriela on 3 Jan 2022, 15:06