ნუ ეხლა ისეთ რამეს მთხოვ, რომ რთულია ამაზე რამე გიპასუხო
არაფერი დიდი გმირობა არ ჩამიდენია და რა მოვყვე.
სულ დასაწყსიში კიევის ოლქი იყო.
მოშჩუნი და ჰორენკა.
მანდ მძიმე ბრძლები იყო.
სიკვდილს რეალურად ერთხელ გადავრჩი.
არტილერიით გაგვაძრეს სახე.
სიფელი ვრემენკაა, დონეცკის ოლქში და მანდ ჯოჯოხეთი იყო.
მერე ველიკი ნოვოსიოლოვკას უტევდნენ მთელი ძალებით ღორები.
სწორედ მანდ ჩაგვივარდნენ ტყვედ ჯიგრები, ფოტოც მედო აქ ორი ტანკისტის.
მერე ზაპოროჟიეს ოლქი, უსპენოვკა, პოლტავკა და მალინოვკა.
მეგობარი დამეჭრა მანდ და ღმერთშ მადლობა, რომ მაგრად გადარჩა.
ცუდად გამომივა ეხლა აქ რაღაცეების მოყოლა და ტრიპაჩობა, არ იქნება სწორი. მორჩეს ყველაფერი და მერე ფოტოებსაც მოგაყრით და კარგ ვიდეობსაც. არ დამენანება. ეხლა მორალურად არასწორი იქნება ჩემ მხრიდან ამის გაკეთება, სწორედ გამიგეთ.
იქ ბიჭები დარჩნენ და იმათი დარდი მაქვს.
წამოვედი თუ არა ჩვენი ოცეულის მეთაურის მოადგილე დაგვეჭრა მუხლში, უკრაინელი ბიჭია, მაგარი კაცი.
პირველად ქონდათ ახლო ონტაქტი ღორებთან, სადღაც 30-50 მეტრში გადაეყარნენ.
დარდათ მადევს გულზე, რომ იქ არ ვიყავი.
ქართველებს თავი მართლა არ შეურცხვენიათ იქ, რასაც მე ვუყურე.
პირიქით ძალიან გვემადლიერებიან უკრაინელები.
ღამე არ მძინავს.
ერთი სული მაქვს, რომ უკან გავბრუნდე.
· 
რუსეთ-უკრაინის ომი , XLIV, დიდება უკრაინას
