მახსენდება დიდი გენიოსი ე. ფერმის პარადოქსი და გალაქტიონის მე და ღამე
თვალწინ მიდგება კოპებ შეყრილი დიდი აფეთქების ადეპტები და კუთხეში მორცხვად ატუზული უცხო ცივილიზაციის ლოდინში დამაშვრალნი(ელარჯით ხელში)
სიცოცხლე ყოველ ამოსუნთქვაში...
... უკანასკნელი სამურაი.