პარალელები 1993 და 2023 წლის საქართველოს შორის, რაკურსი 30 წლის ჭრილში. ომის შიშები, აკაკი ბაქრაძე

აკაკი ბაქრაძის პუბლიცისტურ წერილებს ვკითხულობ და ერთობ ტრაგიკულია ის მსგავსება, რაც 30 წლის წინ ჭირდა საქართველოს და ქართველებს დღევანდელობასთან მიმართებით. ეს ის პერიოდია, როცა აფხაზეთი ახალი დაკარგული გვაქვს, როცა "მწერლობა, ხელოვნება, მეცნიერება არ უნერგავდა მხნეობას მეომრებს, არ გმობდა ლაჩრობას, სიმხდალეს, ქალაჩუნობას, დეზერტირობას.
ახლაც, დამარცხების მერეც, გრძელდება ლაჩრობისა და ქალაჩუნობის აპოლოგია, ვაჟკაცობისა და გმირობის გმობა. რუსთაველის აფორიზმიც აღარ მოსწონთ - "სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა სიკვდილი სახელოვანი!" იმის მაგიერ რომ ხალხი გაამხნევონ, სიმტკიცე, მომავალი გამარჯვების იმედი ჩაუნერგონ, მიმდინარეობს დამარცხების ფსიქოლოგიის პროპაგანდა, თურმე ომს მშვიდობას სჯობს. აი, რა ბრძნული აღმოჩენა გააკეთა საქართველოს ხელისუფლებამ.
საქართველოში არ დადის ჭკუათმყოფელი კაცი, რომელსაც მშვიდობა არ ერჩიოს ომს. არ სძულდეს ხოცვა-ჟლეტა, სისხლის ღვრა და ყველა უბედურება რაც ომს ახლავს. მაგრამ კითხვა ისმის - როგორ, რის ხარჯზე მოვიპოვეთ მშვიდობა? ან მოვიპოვეთ კი მშვიდობა? ვინ არის იმის გარანტი, რომ გამარჯვებული თავბრუდახვეული გუდაუთის ხროვა ქართულ მოსახლეობას არ ამომწყვეტს, ლტოლვილად და უსახლკაროდ არ აქცევს? რუსეთი და გაერო ამის გარანტი ნამდვილად არ არის. საქართველოს მშვიდობიანი ცხოვრების გარანტი ქართველი ხალხი უნდა იყოს, ქართულლი არმია უნდა იყოს. ნუ შევქმნით იმ მდგომარეობას, რასაც დავით გურამიშვილი ხატავდა:"დადედლებულნი შიშთაგან აღარ ვარგოდნენ მამლადა." დღევანდელ საქართველოში არ არის (შეიძლება არც მომავალ საქართველოში იყოს) ვაჟა-ფშაველაზე უფრო დიდი ჰუმანისტი, კაცთმოყვარე და მშვიდობის მეტრფე. უნივერსალური სიყვარულის იდეისა და მინდიას ავტორმა დიდებულად იცოდა - რა უბედურებაც არის ომი. მაგრამ არსებობს ომზე უფრო დიდი უბედურება - ღირსების დაკარგვა. ამიტომ წერდა "ფშაველი ჯარისკაცის წერილში":

მშვიდობით! დაჰკრეს საყვირსა,
კვლავ მეძახიან ბრძოლაზე:
საჩხუბრად, სისხლის საღვრელად,
თოფის, ზარბაზნის სროლაზე.
მხნედ მივალ. ვერვინ დაგვცინებს
ლაჩარის შვილის ყოლაზე"



1993 წ, აკაკი ბაქრაძე, თხზულებანი, პუბლიცისტიკა, ტ VI, გვ. 534-535

This post has been edited by Krusty_the_Clown on 13 May 2023, 01:38

Krusty_the_Clown

მაგარი კაცი. ბევრჯერ ვარ მაგის ლექციებზე ნამყოფი. ხალხს ძლივს იტევდა ხოლმე აუდიტორია. ეს ალბათ 40 წლის წინ იყო,მაგრამ სადაც არ უნდა წავიდე ჩემი ქვეყანა პირველ რიგში მიყენია ცხოვრებაში და არასოდეს არ დავკარგავ იმას,რასაც თავმოყვარეობა და ღირსება ჰქვია.

ადამიანი ერთხელ იბადები და რაც უფრო ღირსეულად იცხოვრებ მეტი მოგბაძავს და გარდაცვლილიც ბევრ ცოცხალს აჯობებ.
* * *
https://www.youtube.com/watch?v=FEo8emT69DE

ჩვენ მშვიდობა გვინდა, აბა, რუსეთს ხომ არ გავაღიზიანებთ?!

საოკუპაციო ძალების წარმომადგენლებმა ნიქოზთან საქართველოს მოქალაქე დააკავეს

რუსეთის საოკუპაციო ძალების წარმომადგენლებმა გორის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნიქოზის მიმდებარედ, ოკუპირებულ ტერიტორიაზე უკანონოდ დააკავეს საქართველოს მოქალაქე. ამის შესახებ ინფორმაციას საქართველოს უსაფრთხოების სამსახური ავრცელებს.

https://www.radiotavisupleba.ge/a/32411292.html

რავიცი, პრემიერად წოდებული ბავშვების ბულერი აცხადებს, რომ ჩვენმა რუსულმა ხელისუფლებამ მშვიდობა მოუტანა საქართველოსო... ისე, მართალია ეგ კაცუნა, ვიღაცას გაიტაცებენ, ვიღაცას წამებით მოკლავენ, ვიღაცას საფლავზე არ მიუშვებენ. ვის ეხსოომება ეს ადამიანები? რუსმა ოლიგარქ/კლეპტოკრატმა ივანაშვილმაც ხომ დაგვმოძღვრა თავის დროზე: გაგებით მოეკიდეთ კრიმინალსო.

აგერ, რას წერდა ჯერ კიდევ 1993 წელს აკაკი ბაქრაძე:

"საქართველოში არ დადის ჭკუათმყოფელი კაცი, რომელსაც მშვიდობა არ ერჩიოს ომს. არ სძულდეს ხოცვა-ჟლეტა, სისხლის ღვრა და ყველა უბედურება რაც ომს ახლავს. მაგრამ კითხვა ისმის - როგორ, რის ხარჯზე მოვიპოვეთ მშვიდობა? ან მოვიპოვეთ კი მშვიდობა? ვინ არის იმის გარანტი, რომ გამარჯვებული თავბრუდახვეული გუდაუთის ხროვა ქართულ მოსახლეობას არ ამომწყვეტს, ლტოლვილად და უსახლკაროდ არ აქცევს? რუსეთი და გაერო ამის გარანტი ნამდვილად არ არის. საქართველოს მშვიდობიანი ცხოვრების გარანტი ქართველი ხალხი უნდა იყოს, ქართულლი არმია უნდა იყოს. ნუ შევქმნით იმ მდგომარეობას, რასაც დავით გურამიშვილი ხატავდა:"დადედლებულნი შიშთაგან აღარ ვარგოდნენ მამლადა." დღევანდელ საქართველოში არ არის (შეიძლება არც მომავალ საქართველოში იყოს) ვაჟა-ფშაველაზე უფრო დიდი ჰუმანისტი, კაცთმოყვარე და მშვიდობის მეტრფე. უნივერსალური სიყვარულის იდეისა და მინდიას ავტორმა დიდებულად იცოდა - რა უბედურებაც არის ომი. მაგრამ არსებობს ომზე უფრო დიდი უბედურება - ღირსების დაკარგვა. ამიტომ წერდა "ფშაველი ჯარისკაცის წერილში":

მშვიდობით! დაჰკრეს საყვირსა,
კვლავ მეძახიან ბრძოლაზე:
საჩხუბრად, სისხლის საღვრელად,
თოფის, ზარბაზნის სროლაზე.
მხნედ მივალ. ვერვინ დაგვცინებს
ლაჩარის შვილის ყოლაზე"

1993 წ, აკაკი ბაქრაძე, თხზულებანი, პუბლიცისტიკა, ტ VI, გვ. 534-535