ჩემი საყვარელი წიგნიდან ეს :

რაღაც ვარიანტში გასაგებიც არის, მაგრამ ზედმეტი მოგვდის ხოლმე და არამარტო ამ თემაში.
ემოციებია და მთელი ამბები, მაგრამ თავიც უნდა ვაკონტროლოთ.
ეს ფრაზა ცალკე თემას ნამდვილად იმსახურებს

მწვრთნელზე უკეთ რომ ვიცით და ფეხბურთელზე უკეთ ვთამაშობთ დივნიდან
კაცმა მიგვიყვანა ზღაპრამდე და კიდე ლანძღვა.
უმაგრესი თამაში იყო თან. მგონი პირველად არ დამწყდა გული რომ წავაგეთ, რადგან ბოლომდე დაიხარჯნენ.
მეორე ტაიმში ველოდი როგორც ყოველთვის ხდებოდა ხოლმე, რომ მაგრად იღლებოდნენ მეტოქესთან შედარებით, მაგრამ აქაც გამაკვირვეს.
მეკარე არ უნდა გამოსულიყო და სანიოლი შესაცვლელია სრული საგიჟეთი
გასაგებია რომ როცა ბრბოში ერევით პასუხისმგებლობის გრძნობას კარგავთ, მაგრამ ეს არაა ზრდასრული ადამიანის საქციელი.
თურქეთზე სუსტი გუნდიას ძახილიც არასწორი იყო, ისედაც და ასედაც
გინება და ურჯულოების ძახილი საერთოდ პიკი.
რით ვერ გავიზარდეთ?.იფიქრეთ ამაზე.
This post has been edited by Asklipiodotaa on 22 Jun 2024, 01:52