ჩემი ძვირფასებო, იმისათვის რომ კარგად გავიგოთ ის აზრი, რაც გამოკითხვაში ჩავდე, ჯერ ამ გენიალურ ქართულ მულტიპლიკაციას უნდა ვუყუროთ (განსაკუთრებით: 13 წუთზე და 13 წამზე ...):
ჩემო ძვირფასებო, მე არავისთან არასოდეს მიჩხუბია ფორუმზე და ცხოვრებაშიც იშვიათად მიჩხუბია, იმიტომ რომ უამრავ შემთხვევაში ჩემი მხრიდან სათქმელის სხვაგვარად თქმას ვახერხებ.
Saturn, გამომრჩდა და მოდერს ძალიან ვთხოვ სავარაუდო პასუხებში ბოლოში ჩაამატოს კიდევ ერთი პასუხი "მე არ ვჩხუბობ"ფორუმზეც, ვიცი რომ უამრავი, რომელიც თუნდაც ჩხუბობს, უბრალოდ გზააბნეული ან თვალებახვეულია, უბრალოდ თავისი გადმოსახედიდან მას ჰგონია, რომ სამშობლოს იცავს. იქვე ავიწყდება ისტორიული გამოცდილება, რომ ურაპატრიოტიზმი ჩვენმა მტერმა არაერთხელ გამოიყენა, მათ შორის - 90-იანი წლების მაგალითი თვალწინ გვიდევს, მაშინ ეროვნული, დემოკრატიული და ლეგიტიმური ხელისუფლება სწორედ ურაპატრიოტული ლოზუნგებით დაამხეს.
წმ. ილია მართალმა (ილია ჭავჭავაძემ) შესანიშნავად გადმოსცა ქართველების მიდრეკილება ურთიერთთავდასხმებისკენ და შუღლისკენ თავის შესანიშნავ ლექსში "კითხვა-პასუხი", ისევე როგორც ზემოხსენებულმა მულტიპლიკაციამ და არაფერი ახალი დღეს არ ხდება არც ფორუმზე და არც ზოგადად საზოგადოებაში.
უმაგრესი ლექსია და ყველა ვისაც პრეტენზია აქვს აგრესიულად ამტკიცოს თავისი სიმართლე, ჯერ ამ ლექსს ხომ არ უნდა გადახედოს, თუ პრეტენზია აქვს სამშობლოს სიყვარულზე თუ დაცვაზე და თან თუ ამტკიცებს, თითქოს ილია ჭავჭავაძის დანატოვარს იზიარებდეს და პატივს სცემდეს:
კითხვა-პასუხი
კ ი თ ხ ვ ა
კარგი რამა ხარ, ჩემო ქვეყანავ,
ლამაზად მორთულ და მოკაზმული;
მაგრამ რამდენად მშვენიერი ხარ,
იმდენად უფრო მიკვდება გული.
გიმზერ და მზერა კვლავ სწყურიან თვალს,
გისმენ და სმენით ყური ვერ სძღება;
მაგრამ რამდენად საყვარელი ხარ,
იმდენად უფრო გული მიკვდება.
რა დაგრჩენია კვლავ სანატრელი,
ღვთისგან რა არ გაქვს მომადლებული?!
მაგრამ რამდენად მადლით სავსე ხარ,
იმდენად უფრო მიკვდება გული.
ვინ მოგმართოს შენ და წინ არ დახვდეს
შენი სიმდიდრე, შენი უხვება;
მაგრამ რამდენადც მდიდარ-უხვი ხარ,
იმდენად უფრო გული მიკვდება.
მარქვი, რად არის იქ გულთა კდომა,
სად სიცოცხლეა გახარებული,
და რამდენადც შენ ცხოველმყოფელ ხარ,
იმდენად უფრო რად კვდება გული?
პ ა ს უ ხ ი
- მე სამოთხე ვარ და თქვენ კი, თქვენ კი!..
ვაი, ძე ჩემი ბედკრულ, უძლური!..
იქ თვით სამოთხეც ჯოჯოხეთია,
სად თვის შხამს ანთხევს მტრობა და შური.
საყვარელი ვარ... ჩემს მზიან ჩრდილში
სიყვარულს უნდა თვის ტახტი ედგას, -
და, ვაი, ამის სანაცვლოდ თქვენ კი
ერთმანეთს აყრით კრულვას და წყევლას!..
მადლით სავსე ვარ და, ვაი, ჩემს შვილს
ეგ მადლი ჩემი ვერ უშვნევია;
და ან იქ რა ჰქმნას თვით წმიდათ-წმიდამ,
სად ცოდვას მადლი დაუძლევია?
მე მდიდარი ვარ და თქვენ კი, თქვენ კი...
ლუკმანატრულნი ერთმანეთსა სჭამთ,
მე ტკბილ ცხოვრების წყაროსა გაწვდით
და, ვაი, თქვენ კი ძმა ძმის სისხლსა სვამთ!..
იქ თვით სამოთხის წალკოტი, მდელო
უდაბნოდაა ურგებ-ურწყული,
სადაც არ აბნევს თვის წმინდა ნამსა
სული მართალი და წრფელი გული.
[1894 წ.]
http://geolit.ge/ilia/poezia/kitkhva-pasukhi.htm This post has been edited by შავლეგა on 9 Nov 2024, 06:02 
იქ თვით სამოთხეც ჯოჯოხეთია,, სად თვის შხამს ანთხევს მტრობა და შური - ილია
