თუმცა აქ სხვა ფაქტორიც მოქმედებს: ვეფხისტყაოსანი.
ამაზე გვზრდიან და ეს აქციეს ჩვენთვის ქცევის ეტალონად. და რა ხდება ვეფხისტყაოსანში? ქალსა და ვაჟს ერთმანეთი უყვარს, მერე გამოჩნდება ქალის საქმრო და რას შვრება ქალი? ვაჟს (ტარიელს) ავალებს, რომ ეს უდანაშაულო კაცი მოკლას. ვითომ სხვა გამოსავალი არ იყო? გაქცეულიყვნენ ორივენი ბოლობოლო, მაგრამ არა, დიაცის პატივმოყვარეობამ თავისი ქნა. ეს ტვინის ნაცვლად სპერმით სავსე ყმაწვილიც დამორჩილდა.
სრულიად სამართლიანად ითრია ეს გომბიო მამამისმა თმებით და დასძახოდა: "შე ბოზო, ბოზო, დიაცო, საქმრო რად მოაკვლევინე!" არადა ტარიელი და ნესტან-დარეჯანი დადებითი, მისაბაძი გმირები არიან.
სასაცილოა, მაგრამ ჩემს ბავშვობაში სერიოზულად თვლიდნენ, რომ ძველქართულად ბოზი ლამაზ ქალს ნიშნავს

აბა დადებითი გმირის ბოზობა უხერხული იყო. ანუ განრისხებული მამამისი კომპლიმენტებს ეუბნებოდა თავის შვილს?