ჩემი თავი გამახსენდა, როდესაც ის სახლიდან წავიდა: და წავიდა ცემი ინიციატივით ( დათოსავით დიდი პროტესტის გარეშე)
ზუსტად იგივე სცენა იყო..ზუსტად იგივე დიალოგი...ზუსტად იგივე დაქალები და ზუსტად 2 ბავშვი ( ოღონდ ორივე ბიჭი)
თუმცა მანამდე 2-3 თვიანი "ლოდინის და ეგებ გონზე მოეგოს პერიოდი" ;
ერთად ყოფნა მხოლოდ იმიტომ რომ მეზობლებს და ნათესავების საჭორავო არ გავმხდარიყავით
თუმცა ყოველდღე უფრო და უფრო აგრესიულები ვხვდოდით ორივე:
გაგიკვირდებათ და მეც დაქალმა მითხრა პირველმა და მეც ნინასავით სიცილ კისკისში გავატარე:
ორივემ ვიცოდით რომ ასე არ შეიძლებოდა დიდხანს გაჩერება, მაგრამ თითქოს პირველ ნაბიჯს რომელი გადადგამდა იმას ველოდებოდით:
ძალიან მეზიზრებოდა მაშინ, ეხლა ჩემს ტავზე მეცინება..ალბათ ზომაზე მეტად:
ვერ ავიტანე ღალატი, თუმცა ვცდილობდი არ მეგრძნობინებინა გარშემომყოფებისთვის..
შემდეგ საშინელი დეპრესია, ზომაზე მეტი ალკოჰოლი და სიგარეტი,
შემდეგ დავიჭირე ჩემი თავი იმაში რომ ბავშვები მყავს გასაზრდელი , თუნდაც მათი კეთიდღეობისთვის ასე დიდხანს ცხოვრებას ვერ გავაგრძელებდი:
ესე იყი დაახლოებით 10 წლის წინ:
ეხლა ის ცალკეა,მე ცალკე..ორივეს საკუთარი ცხოვრება გვაქვს...
მე ტბილისში ვარ.ის ბერლინში
თუმცა საუკეთესო მეგობრებად დავრჩით:
ბავშვებს მამაზე ჭკუა ეკეტებათ .....და ერთის ული აქვთ როდის ჩამოვა ტბილისში და როდის ნახავენ მას;
მეც რათქმა უნდა არ ვუკრძალავ მასთან ურტIერთობას, თუმცა აი მაშინ დეპრესიის პერიოდში ეს რო ვინმეს გაებედა და ეთქვა ალბათ ცოდვას ჩავიდენდი
:დ
რავიცი, რმ დამაწერინა ეხლა ეს ყველაფერი, მაგრამ ზუსტად ჩემი ისტორიის კოპიო მეგონა დრევანდელი სცენა:
აბსოლიტურად იდენტური :
xodaa... :)
· 
ჩემი ცოლის დაქალები, VIII ნაწილი
