ცოტა ხნის წინ ვნახე ფინალი.
შეფასებას პრინციპში ქვემორე შენიშვნები უკვე ისედაც მოიცავს და ამაზე აღარ შევჩერდები:
ჯასთ ვეხმაურები ფეისბუქში გადათვალიერებულ მარგალიტებს :დ
(აქაურებს მერე გადავხედავ)
„ჰეფი ენდი ბანალურია“ სასტავი შევთანხმდეთ რომ საყვარლები არიან :დ
სერიალის/ფილმის ფინალსა და უეფას ჩემპიონთა ლიგის ფინალს რომ ერთნაირი დაჟინებით თხოვენ ხოლმე ყოველი წუთის დაძაბულობას,
თუ არადა ფინალი რომ ვერ შედგა ან როგორც მინიმუმ ისეთი ვერ აღმოჩნდა როგორსაც ელოდნენ _ ეგენიც ძაან საყვარლობენ.
„ნუ ეს მინიშნებები რა ბავშვობაა“ კომენტებით რომ ოკულტურ თემაზე გადაღებულ ფილმს აკრიტიკებენ და
სადღაც მამენტ აზრად რომ კი მოსდით, რომ ამ თემატიკის საფუძველთა საფუძველი სწორედ რომ სიმბოლიზმი, მინიშნებები და
იდეალური მკვლელის მიერ პუბლიკისგან აპლოდისმენტების მისაღებად შეგნებულად დატოვებული კვალია, მაგრამ
მაინც რო აკრიტიკებენ, იმიტომ რომ ღიზიანდებიან ან უბრალოდ „რა პონტია ეეე“ _
ნუ ეგენი რომ საყვარლები არიან და არაინ მაგაზე გაკვრით და პოეტური ხერხებით კი ვისაუბრეთ აქაც უკვე.
აი დედისმთყვნელი (როგორც პირდაპირი, ისე გადატანითი მნიშნველობით) ავადმყოფი სერიული მკვლელისგან რომ
ფინალურ სერიაში რასტთან კათხა ლუდზე პირისპირ დაჯდომას და თუნდაც მიშვერილი პისტოლეტების ფონზე გულახდილ საუბარს ელოდებოდნენ
წიპა „რატომ აკეთებდი ამ ყველაფერს შრამინო ბუთხუზაა? მოგვიყევი შენზე შე დეგენერატოოო, როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი?“ _
ეს კასტა უკვე სერიოზული განაცხადია კრიტიკის ისტორიაში...
მაგრამ,
8 სერია რომ კაკ რაზ სტანდარტულ-პრიმიტიული ამერიკული ხუინუშკების არამსგავს უმაღლესი ხარისხის სურათს უყურებ, რომელშიც
მთავარი გმირი ზოგადად ერთ-ერთი ყველაზე ნიჰილისტი, რეალისტი, პოხუისტი, ცივსისხლგონებიანი და უკიდურესად არაემოციური ტიპია
უკიდურესად არაემოციურ ტიპებს შორის ვინც კი ოდესმე გინახავს და ამ ტიპის მიერ ბოლო 5 წუთში გადმოგდებულ სიხარულით,
თვითრწმენის შეძენით (თუ არა სხვა რწმენისაც), გამარჯვებით, მეგობრის დაბრუნებით, შვილის მონატრებით და ზოგადად ცხოვრების ალბათ
ყველაზე მნიშვნელოვან საქმეში ნათელის ბნელზე ძლევით გამოწვეულ ერთ კურცხალსა
(რომელიც კაკ რას იმას გეუბნება მთელი ამ მოცემულობით რომ აგერ შეხედე, შეჩემა, რასტისნაირი კაციც შეიძლება ატირდეს, ისეთი მაგარია ეს ცხოვრებაო)
და ამ ცრემლს მოყოლებულ სრულიად არაძიშოვ, ადამიანურ და გადაუჭარბებელ ემოციურ მომენტზე იტყვი
„ნუ რა იყო ახლა ეს ცრემლები, სენტიმენტები დასტანდარტული ჰოლივუდური დასასრულიო“ _ ეს უკვე ყველა მოლოდინს აჭარბებს :დ
ამის მერე აქ მეწერა ასეთი ტიპების დასახასიათებელი უზარმაზარი წინადადება ცინიზმის არომატით, მაგრამ უცებ დავფიქრდი და
მივხვდი რომ უნდა წამეშალა ეგ გადაპრანჭული წინადადება და ჯასთ დამეტოვებინა ამ სიტუაციისთვის იდეალური სიტყვა _ „გოიმი“
ყველა ასეთი „კრიტიკოსისთვის“ ამ სერიაში რასტის პირიდან გაიჟღერა იდეალურმა სიტვათშეთანხმებამ:
„ნიაბიექწივნოე სამაიდენთიფიკაცია“...
იფიქრეთ ამაზე...
(სხვათაშორის იქვე იმავე ფიქრზეც გაიჟღერა არანაკლებ კარგმა და საგულისხმო ფრაზამ _ „მისლიაშეე მიასა“...
ობიექტურობასა და იდენთიფიკაციას თუ არ ეშველება, ეს ლეველი მაინც გავქაჩოთ როგორმე... )
და ბოლოს ვთქვათ პიცოლატოს სიტყვებიც სერიალის შესახებ,
რომელიც ჩემი აბზაცების გარეშეც, უფრო ლაკონურად და მარტივად პასუხობს ყველაფერს:
„I think this show answers everything it told you to ask.
The questions it didn't tell you to ask are questions best left to one's self."
იდეალური დასაწყისი,
იდეალური სცენარი და პერსონაჟები,
იდეალური პირველი სეზონი,
და იდეალური ფინალი
მომდევნო სეზონამდე
· 
True Detective / ნამდვილი დეტექტივი, HBO Presents
