...................................................................................
შეუფერებლად ნოემბრისთვის დღეები გაშრნენ, სულში კი სევდა შემეპარა უფრო თბილი თვის, მე მოვდიოდი შენთან ჩუმად, ოცნებით სავსე და უზარმაზარ დარდებს უხმოდ მოვაგორებდი. მინდოდა მეთქვა უფრო მეტი ვიდრე გითხარი, თუმცაღა, როცა მე ჩემს გრძნობებს გიმზეურებდი, ასე მეგონა უსასრულოდ შორს მიდიოდი. ყოველი დილა იწყებოდა შენზე ფიქრებით, მერე კი ღამით უძილობა შემომეჩვია, ყველაფრით დაღლილს მოლოდინი მასულდგუმლებდა , მოლოდინი, რომ შეხვედრისას შენს ღიმილს ვნახავ.
..............................................................................................
გამოვიფიტე, აღარცერთი გრძნობა არ დამჩა შეულახავი, აღარცერთი ნერვი არ დამრჩა მთელი, ჯანმრთელი. თითოეული ჩვენი შეხვედრიდან მომდევნო შეხვედრამდე იმდენი დრო გადის , არ მყოფნი .... გრძნობა განაბული ველოდები მომდევნო ჩახუტებას....
,,I’’
..... ძილში სასიამოვნო სურნელი ვიგრძენი, მივხვდი, რომ სიამოვნებისგან გამეღიმა, ნელა და მშვიდად გავახილე თვალები, რადგან ვხვდებოდი, ეს დილა ყველა სხვა დანარჩენისგან განსხვავებული იქნებოდა. გავახილე და ... ჩემს წინ , თეთრ ,ქუნქულა ბალიშზე, სათუთად და ლამაზად შეკრული , მინდვრის ყვავილების ულამაზესი თაიგული დამხვდა
მისკენ მივჩოჩდი და ბალიშიდან ერთდროულად წამოვიდა მისი და ამ ყვავილების სუნი , გავბრუვდი ... ოთახში არ ჩანდა, საათს შევხედე, ჯერ მხოლოდ დილის 9 საათი იყო, მინდოდა ძილი შემებრუნებინა , მაგრამ გადავიფიქრე, ფუჭად დაკარგული დრო იქნებოდა ახლა დაძინება. ავდექი, თეთრი ხალათი მოვიცვი, ფეხები ,,ღუნღულა’’ ჩუსტებში გავყავი და აივანზე გავედი, კი არ გავედი გავნარნარდი. მართლაც, რომ საოცარი დილა იყო, მშვიდი, ლამაზი, ოდნავ გაცრეცილი, სუფთა ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და არემარეს მოვავლე თვალი. ეზოში ქვის პატარა მაგიდა და სკამები იყო,ხიდან-ხემდე გაკიდული ნაჭრის ჰამაკი, სადღაც იქვე ჩვენი ცუგაც დაბანცალებდა, ხეებს კი ისეთი ლამაზი ფერათა პალიტრა ჰქონდათ, წითელი,ყვითელი და ზოგიერთი ფოთოლი ჯერ ისევ მწვანე. მიყვარს შემოდგომა.... სამზარეულოდან მისი მოძრაობის ხმა მომესმა, მოვჯადოვდი, მივხვდი სასწაულებს ატრიალებდი და ასე თმა გაწეწილი, მხოლოდ ხალათის ამარა გავემართე იქ, სადაცის ის კაცი მეგულებოდა,რომელიც მიყვარდა. არც შევმცდარვარ. მისაღებ ოთახში საუზმე უკვე გამზადებული დამხვდა , ბედნიერებისგან ამ დილით უკვე მესამედ გამეღიმა, და აზრზე მოსვლა ვერ მოვასწარი, უკვე მისი ხმა შემომესმა სამზარეულოდან :
-დილა მშვიდობის, პუსკიი.
-დილა მშვიდობის, ტკბილო.
-როგორ გეძინა?
-გადასარევად, მაგრამ გაღვიძება უფრო , შთამბეჭდავი იყო. მადლობა.
-ჩემი ტკბილი გოგო ხარ შენ და ბევრად უფრო მეტს იმსახურებ. ჩაი, ლიმნით, თუ თაფლით ?
- რა პატივია, რით დავიმსახურე ? ლიმნით იყოს.
- დღეს შენი დღეა პუსკუ, მე უნდა მოგემსახურო, ერთ-ერთი დაუვიწყარი დღე იქნება შენს ცხოვრებაში, როგორც შეგპირდი. - გამიღიმა და იმ წუთას მივხვდი, რომ მარტო მას შეუძლია ასეთი თბილი ღიმილი , მომიახლოვდა და ყელში მაკოცა :
- უკვე მომენატრა შენი სურნელი.
- მე შენ მომენატრე, თავიდან ფეხებამდე. საწოლში , რომ არ დამხვდი ვიფიქრე დამტოვა და წავიდათქო.
გაეცინა : - ჩემი ჩურჩუტა და საყვარელი გოგო ხარ შენ.
ლიმნიანი ჩაი მომიტანა და სასაუზმოდ დავსხედით , ჩვენს წინ საოცარი ხედი იშლებოდა, მინდორ - ველები , შემოდგომა ბევრი ფერებით , არავისი და არაფრის ხმა, სიმშვიდე და სუფთა ჰაერი, სასწაული იყო. სავარძელში, ჩემს საყვარელ პოზაში მოვკალათდი , ანუ ფეხებაკეცილი, პერიოდულად გარეთ ვიხედებოდი , პერიოდულად მას ვუყურებდი და ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს ყველაფერი რეალურად ხდებოდა. მეშინოდა , ისევ ხომ არ მძინავს და ისევ ლამაზ სიზმარს ხომ არ ვხედავთქო. ვცდილობდი თითოეული წამით დავმტკბარიყავი, არც ერთი მისი მოძრაობა,არც ერთი მისი ამოსუნთქვა არ გამომრჩენოდა. ვუყურებდი და მეამაყებოდა, რომ ამ კაცის ქალი მერქვა, რადგან არც ერთი მოძრაობა არ იყო წინდაუხედავი , არც ერთი მოძრაობა არ იყო გაუაზრებელი, მამშვიდებდა მისი ყურება, მახარებდა და მამშვიდებდა . სიჩუმე მან დაარღვია:
- დილით, ადრე გამეღვიძა და დაახლოებით 1 საათი გიყურებდი მძინარეს.
- მერე?
- მერე , მემგონი მძინარე, კიდევ უფრო მეტად ლამაზი ხარ.
- მატყუებ.
- მე ჩემს კნუტს, არადროს არაფერს ვატყუებ, არც მომიტყუებია და არც მოვატყუებ . –ამ სიტყვების მოსმენისას მისდამი ნდობა კიდევ უფრო გამიღრმავდა, მისი თვალები არ ცდებოდნენ.
- მამშვიდებ! ასე მშვიდად ძალიან , ძალიან დიდი ხანია აღარ მძინებია.
- მინდა, რომ კიდევ უფრო მეტად დამშვიდდე და ამისთვის საჭიროა, ყველაფერი გადმომიშალო , რასაც გრძნობ , რაც გაწუხებს , შენი გული მინდა გამანდო, შენი ტკივილები მინდა მომცე. გესმის პუსკუ? მე და შენ ხომ პირველ რიგში, საუკეთესო მეგობრები ვართ , მითხარი რა გაწუხებს, ასე მძიმედ, რატომ სუნთქავ პერიოდულად, მინდა, რომ გიშველო...
- გეტყვი , გეტყვი ... მალე აუცილებლად გეტყვი , თუმცა ახლა არა, არ მინდა ეს დღე გაფუჭდეს, არ მინდა დღესაც პრობლემებზე ვილაპარაკოთ. კარგი?
- კარგი, მაშინ სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ , რაც შენთვისაც და ჩემთვისაც ბევრად უფრო სასიამოვნო იქნება, მაგალითად ჩემზე, შენზე და ჩვენს შვილებზე, არ გინდა? - ამ სიტყვების გაგონებისას, მეგონა მინიმუმ იმ ლიმნის ნაჭერი გადამცდებოდა, ჩემს ჩაის ჭიქაში რომ ტივტივებდა ან მთლიანად ჭიქა . ამ თემაზე ხომ ჩვენ არასოდეს გვისაუბრია, ვიცოდი და ვგრძნობდი ამ კაცს ძალიან ვუყვარდი , მაგრამ გარკვეული მიზეზების გამო არ მეგონა თუ ამ გადაწყვეტილებას ოდესმე მიიღებდა. თუმცა მე პირადად ამაზე იმდენი ხანი ვოცნებობდი , ვიცოდი, რომ სულ ტყუილად, მაგრამ მაინც იმდენჯერ მიფიქრია ჩვენს თანაცხოვრებაზე, თუ როგორი იქნებოდა ის. როგორ მოვუვლიდი, თვითონ როგორ მომივლიდა, შევუმსუბუქებდით ერთმანეთს ყოველდღიურ ცხოვრებას, გავულამაზებდი და გავუფერადებდი ნაცრისფერ დღეებს. მეყვარებოდა, ვუერთგულებდი და აი შვილები , მერე და როგორ მინდოდა მისგან მყოლოდა შვილები.... ამ ფიქრებში წასული მისმა ხმამ მომიყვანა გონს:
- პუსკიიი,, პუსკუუუუუუ?! რა გჭირს, თუ არც ეს გინდა, ნურც ამაზე ვილაპარაკებთ.
- არა, არა. უბრალოდ დავიბენი, ამდენი ხნის განმავლობაში, ჩვენ ხომ ამ თემაზე არასოდეს გვისაუბრია.
- ხომ გითხარი , დღეს ერთ-ერთი საუკეთესო დღე იქნება შენს ცხოვრებაშითქო. რასაც მთხოვ ყველაფერს შეგისრულებ, დღეს შენი ვარ.
- მაშინ ტყეში წავიდეთ , ვიბოდიალოთ. ქალაქში ხომ ვერასდროს ვახერხებთ ამას.
- მოსულა.
საუზმეს მოვრჩით, მე თითიც არ გამინძრევია,მისი ბრძანებით გაუნძრევლად ვიჯექი და ვუყურებდი მის თითოეულ მოძრაობას, ყველაფერი თვითონ დააბინავა,ძალიან მშვიდად , ძალიან წყნარად მოძრაობდა და ყველაფერი იდეალური სისუფთავითა და სიწესრიგით გააკეთა. მერე მოვიდა , სავარძლიდან წამომაყენა , ხელი წელზე მომხვია და ერთად ავყევით ძველ ქვის კიბეებს, საძინებელში სიცილ -კისკისით შევედით, ის-ის იყო ხალათი უნდა გამეხადა და ტანსაცმელი ჩამეცვა, რომ უკნიდან მისი სითბო ვიგრძენი.ჯერ თმა გამიშალა, მერე ხელები შემომხვია და ყელში დამიწყო კოცნა, ყელიდან ყურთან მომიტანა ტუჩები და ჩამჩურჩულა:
- რომ იცოდე როგორ მიყვარს შენი სურნელი.
- უკვე მერამდენედ გამეღიმა ამ დილას შენი წყალობით, ჩემო ყველაზე ტკბილო და თბილო.
მერე, მე თვალები დავხუჭე და კიდევ ერთხელ მივენდე ჩემს გრძნობებს, მის ტუჩებსა და ხელებს. ყელიდან ყურთან , ყურიდან საფეთქლებზე , საფეთქლებიდან შუბლზე, შუბლიდან თვალებზე, თვალებიდან ღაწვებზე,ღაწვებიდან ტუჩის კუთხეში და ტუჩის კუთხიდან ტუჩზე... როდესაც ამ დროს თვალებს ვახელ და ვუყურებ, საოცარ რამეს ვგრძნობ, ვგრძნობ და ვხედავ, რომ ამ ქვეყანას არ არის,მის სახეზე ისეთი გულიდან წამოსული ღიმილია, სადღაც მე-10 ცაზე დაფრინავს ბედნიერებისგან. იქიდან გამომდინარე, რომ ჩემზე ბევრად უფრო მაღალია და მე ჩემი ,,ღუნღულა’’ ჩუსტების გადამკიდე , მასთან შედარებით ერთი ციდა ვარ , იქვე ჩემს წინ სავარძელზე ჩამოჯდა, თავისთან მიმაჩოჩა, ფეხები გაშალა, ფეხებს შუა დამაყენა , ხალათი შემიხსნა და თავი მუცელზე მომადო. თითქოს ცდილობდა მთელი ჩემი სხეულის თითოეული ნაკვთი ,ყველა თითით, მთლიანი ხელით , ხელის გულებით, მტევნებით , მთელი ორგანიზმით ეგრძნო. მეფერებოდა, მკოცნიდა , მეხვეოდა, არც ერთი ნაკვთი , სხეულის არც ერთი მოხაზულობა არ დარჩენია ხელუხლებელი, შეუხებელი და შეუსწავლელი. ფეხის ტერფიდან, თმის ღერამდე მკოცნიდა და თითოეულ კოცნას საოცრად განიცდიდა...მთელს ტანში ჟრუანტელი მივლიდა, სიამოვნებისა და ასეთი მოულოდნელი ბედნიერებისგან, გული რამის საგულედან ამომივარდა. საათის წამზომის ყოველ გადაადგილებაზე, ყოველ მის წიკ-წიკზე , ანუ ყოველ წამს, ვგრძნობდი , რომ უფრო და უფრო მეტად მიყვარდებოდა, ყოველ მის შეხებაზე ვგრძნობდი,რომ უფრო მეტი შემეძლო მისი სიყვარულისთვის გამეკეთებინა. მერე თითქოს გული იჯერა , სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო , ორივე ხელი ჩამკიდა და დაჟინებით დამიწყო ყურება. როცა ასე მიყურებს ვიბნევი, ასე მგონია , ამ მომენტებში ყველა ნაკლს ხედავს ჩემში , თუმცა მას რომ ჰკითხოთ უნაკლო ვარ, ფიზიკურადაც და სულიერადაც. მიყურა, მიყურა და როცა მიხვდა, რომ ნერვები უკვე მღალატობდა , თავისი ჩვეული სიმშვიდით მითხრა :
- ვგიჟდები შენზე.
- მე, შენზე.
- ხომ იცი, რომ ძალიან მიყვარხარ ?
- კი , ვიცი .
- ხომ ხარ ჩემი კნუტი?
- კი, ვარ , მერე ?
- ხო და მოდი მაშინ ჩემთან . - ჯერ ერთი, რომ მისგან ამ სიტყვების გაგონებაზე ისეთ დღეში ვვარდები , სულ მგონია რომ უნდა წავიქცე. სიტყვა დამთავრებული არ ჰქონდა ისე უცებ წამოდგა და ისეთი სისწრაფიდ ამიტაცა ხელში , გონს მოსვლა ვერ მოვასწარი. ხელები მოვხვიე და თავი მკერდზე მივადე, თვითონ კი ისე ბუმბულივით ვეჭირე ხელში, კიდევ ერთხელ ვიგრძენი, როგორი ძლიერია და ისე მიყვარს როდესაც ამას ვგრძნობ, ვგიჟდები, ვგიჟდები , ვგიჟდებიიიიი..... ასეთ მომენტებში ისე დაცულად ვგრძნობ თავს, ასე მგონია ქვეყანა, რომ ჩამოიქცეს იმ მომენტში, მასთან მყოფს, მე , არაფერი დამემართება. ძალიან ნაზად მიმიყვანა საწოლთან და........ გავერთიანდით.......
,,ერთ სულ და ერთ ხორც ! ’’ როცა ასე ვართ გამუდმებით ეს სიტყვები მიტრიალებს გონებაში: ,,ერთ სულ და ერთ ხორც ! ’’ სწორედ ამ დროს ვხვდები ყველაზე მეტად, თუ რა ძლიერია ჩემი მისდამი სიყვარული. უსიყვარულოდ, ადამიანი ვერასდროს იგრძნობ მეორე ადამინს ისე , როგორც ჩვენ ერთმანეთს ვგრძნობთ , ჩვენი სხეულის თითოეული გამოძახილი გვესმის და ზუსტად, ზუსტად ვხვდებით ერთმანეთის უსიტყვო საუბარს. ვიგრძენი მთლიანად, როგორ შემოვიდა ჩემს სულში , და....... გამისულსისხლხორცდა.... მერე ხელები მაგრად ჩამჭიდა და .... კიდევ ერთხელ ვიგრძენი მისი სიყვარულის ჩაღვრა ჩემს სხეულში ... ლავიწის ძვალზე დამადო დაცვარული შუბლი, ყურთან კი ყველაზე თბილი სუნთქვა და ყველაზე ტკბილი სიტყვა:
- მიყვარხარ.
- მეც, თან ძალიან.
ისე ჩამეხუტა, ისე , ისე, მეგონა სუნთქვა გამიჩერდებოდა, თვითონ ზურგზე დაწვა, მე ხელი მომკიდა და გულზე დამადებინა თავი . ერთი ხელი ჩემს წელზე ედო , მეორეთი ხელზე მეფერებოდა და დაიწყო ლამაზი ზღაპრების მოყოლა.
-იყო და არა იყო რა , იყო ერთი ბიჭი , სახელად დათა. ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი იყო , ნუ ბიჭი რა , კაცი ... უკვე ისეთ ასაკში კაცებს, რომ ცოლი სჭირდებათ, ცოლი , ოჯახი და შვილები. თუმცა უცოლო. ერთ მშვენიერ, ზაფხულის თბილ დღეს, დათა ტყეში წავიდა სანადიროდ, იარა , იარა , იარა და იქვე მდინარის პირას, ერთი ულამაზესი არსება შენიშნა, რომელიც იჯდა და ჩუმად ტიროდა. ისეთი მშვენიერი , ისეთი ლამაზი იყო , მუქი წაბლისფერი,წელამდე ჩამოშლილი თმა, თეთრი კანი და მარწყვივით ტუჩები ჰქონდა, რომ დათა ამ სილამაზის შემხედვარე კარგა ხანს უძრავად იდგა და მისვლას ვერ ბედავდა. ბოლოს მივიდა და ჰკითხა, - რა გატირებთ მშვენიერო ქალბატონო ? გოგონამ კი მიუგო, რომ დაიკარგა და ძალიან ეშინოდა, მაშინ დათამ ხელი მოკიდა ამ ლამაზ გოგონას და უთხრა : - ნუ გეშინიათ , პატარა ქალბატონო , მე დაგიცავთ . ახლა მე გიპოვნეთ და აღარასდროს აღარ დაგკარგავთო , ლამაზ პრინცესასაც ერთი შეხედვით შეუყვარდა და მას მერე ცხოვრობდნენ ტკბილად და ბედნიერად.
- არ გამომივიდა ხო ????
- ............................
- გინდა გითხრა ის პრინცესა ვინ იყო? - მკითხა დათამ.
- ვიცი.
- დაიძინე ჩემო პრინცესა, დაიძინე და დაისვენე.
This post has been edited by tojina22 on 9 Jun 2014, 16:47