ღამეული კისსპრომტები, შპილერთან ერთად :)

ვხვდებოდი,
დასაწყისშივე ვხვდებოდი...
ვგრძნობდი, რომ ვდნებოდი,
ნელ-ნელა ვიკლებდი,
ვქრებოდი...
სულ ცოტა ვრჩებოდი...
ხან ხედ ვიქცეოდი,
სიცხისგან ვხმებოდი,
და ასე დაღლილი,
შუაზე ვტყდებოდი,
უსისხლოდ ვკვდებოდი...
ვხვდებოდი...

რისთვისაც ხატავდა
ობობას გოგონა,
ოცნებას მატანდა,
ფიქრებზე მძიმეს,
გრძნობების წონას.
მივუახლოვდი
მომაკვდავ ზონას...

უეცრად მოვხვდი
ობობის ქსელში...
გამოფხიზლება
ვერ კი მოვასწრე,
რომ ჩემი გული გეჭირა ხელში...

არა...
ვიცოდი,
თავიდანვე...
კარგად ვხვდებოდი...
შენს სიყვარულში
როგორ ნაზად ვიხლართებოდი...



ხეი, ესეც ერთი თუმცა, რანცხა ძაან გადება ამ ბოლო დროს ჩემი ლექსები ერთმანეთს... ჰა? სადაა ამ თემის დედასახლისი



This post has been edited by Spieler on 29 Oct 2005, 08:04

და მე რამდენჯერ გაგაფრთხილე...
და მე რამდენჯერ დაგანახე,
რომ აქ საფრთხეა,
მზაკვრი ობობას დაგებული
მახეა,
რომ ობობა ლამაზი მზის
გონჯი სახეა,
მავთულხლართია,
და ამ მახეში მზე არ ანთია,
და მე რამდენჯერ გაგაფრთხილე...
ჩემი ბრალია...

იკაროსივით არ დაიდნო სხეულზე ფრთები,
ცაში მიფრინავ და არ იცი, რას ეწირები.

და თუ ხვდებოდი,
თუკი იცოდი,
თუ ჩემს სიტყვასაც ჰქონდა შენთვის
რაიმე წონა,
რატომ შეეხე
საფრთხიან ზონას.

ტირის ობობა
ნიანგის ცრემლით...
გამოიწერა მან საგზური
დეპრესიაში - ამ ერთი ღამით.
და დაბერდება
რამდენი წამით,
ხვალ
გათენდება...

გაღიმებული ვკითხულობდი ამ ლექსის სტროფებს...
ჩემს მეტი ვერვინ ვერ მიხვდება, რა მაცინებდა...
მხოლოდ მე ვიცი, სიყვარული იყო ის ფრთები,
ჩემს გადაღლილ სულს ზეცისკენ რომ მიაცილებდა...

ნუ ატირდები, დიდ თვალებში არ ვნახო ცრემლი,
შენი ღიმილი მთელ სამყაროს ჭირდება ახლა,
და მხოლოდ ჩემთვის დეპრესიის თუნდ ერთი წამიც,
ისე გამომჭამს, როგორ გულში ჩამჯდარი მახრა...

ვერ დაბერდები, ამ ცხოვრებას წინ ვერ გაასწრებ.
არ გაქვს უფლება მოიღრუბლო თუნდაც წამებით,
ეს სიყვარული იყო მუზა, გრძნობა ღვთიური
და არა დღენი მარტოობით გამაწამებნი...

ეს იყო ლექსი გარითმული უსასრულობით,
ფერადი ხილვა და სიმღერა ზეცაში გედის,
დაიმახსოვრე, რომ თუნდ მერე არც ვიყოთ ერთად
შენი ცნობისთვის მადლობელი ვიქნები ბედის...




P.S.
ხვალ გათენდები ვიცი ისევ,
და მერე ალბათ გაბრაზებული
ჩემს ოთახში ნათურას დაწვავ,
და მაინც მინდა იცოდე მზეო,
რომ ეგ სხივები
მათბობს, კი არ მწვავს...

გამევიდა ექსპრომტი? ჰა?

აუ, რა მოძებნის ბეჭდებს, მარა მაგის გარეშე რაფრა იქნება საქმე?!

მნია.......
შეგიძლიათ ე.ი. როდესაც მოინდომებთ!
მასე განაგრძეთ

Kissie ეეეეხლა არ მანერვიულო! (შენ ლექსებზე პასუხებს ბევრი წერს და მეც დავწერ რა... შემეტენე არ ვარ პროსტა მეც მინდა და ჰა )

ზღაპარში მინდა მოვხვდე და იქ დავიბუდო.
ზღაპარში, სადაც ნისლიან დღეს მე ვცხოვრობ ხოლმე.
სადაც მექნება ის რასაც ვნატრობ,
სადაც ყველა ჩემი ოცნება ხდება....

მინდა, რომ ჩემი ესმოდეს ვინმეს...
მინდა "ჩემი" ვინმეს უხაროდეს.
მინდა აზრები მუდამ არ მერეოდეს.
მინდა, რომ წვიმდეს და არ მციოდეს.

დავრჩები აქ და ბევრს კიდე ვინატრებ,
ვიქნები მშვიდი და კმაყოფილი,
ვერავინ ჩემ ჟიზნს ვერ დააზიანებს,
ვიქნები ღვთისგან აქ დალოცვილი.

მაგრამ ვიცი ეს არ იქნება,
დღეს დავიძინებ - ზმანება დამავიწყდება...
მაგრამ ზღაპარი, რომელიც მე მოვიგონე,
მუდამ.... ჩუმად... ნისლში მელოდება.

This post has been edited by Roofus on 3 Nov 2005, 03:00

Roofus

ზღაპარს
დახატავ,
და მე ხომ ვიცი,
ზღაპრის ყველა გმირს
ჩემგან
გადახატავ,
და მერე ჩემით
შექმნი გმირებს,
ჩემი თვალებით
ნაგროვებ ნისლებს,
ჩემს გადაჭიმულ ცისარტყელას,
ჩემს ნაშობ ფიქრებს,
ჩემს დასვრილ თითებს
მზიან ფერებში -
ზღაპრის ხატვისას
ფერების ფერებით.

ზღაპარს დახატავ
და ამ ზღაპარში გადაცხოვრდები,
და ყველა ბგერა ამ ზღაპარში
იქნება ჩემი.
და დამივიწყებ,
ვით ივიწყებს
ქარიშხალს გემი -
იმ წამში როცა
ქვიშიან ნაპირს
სველ ღუზას ესვრის.

პოსკრიპტუმივით:
წვიმიან ამინდში
მზისგან საჩუქარი -
ერთი კილო
ბაჯაღლო ზღაპარი.

This post has been edited by Kissie on 3 Nov 2005, 03:43

Kissie
ნისლში სიარულს არ ურჩევ არცერთს!
რადგან იმაზე მეტად საშიში,
რომ გამოედო შენ ვინცხას მახეს,
ყოფილა ნისლის გაფანტვა და საღი აზრი...

ზღაპრები კაია თუ მანდ მუდამ ხარ,
მუდამ მანდ ყოფნა მე არ გამომდის....
ამიტომ ვნატრობ "არ მინდა უკან!",
როცა ნახატი მე არ გამომდის.

ჩემი თეატრი მე დავდგა უნდა,
ჩემი თამაში მე ვმართო მინდა,
ვისგან ვისესხებ და რას, როდის,
შენ ხომ არ იცი? არ არის ეგრე?!

იქნებ როლები გავმართო ცუდად,
იქნებ მე მადლი არ დაგიფასო?
ან ღამე შენზე მე ვბოდავ,
ან სულაც როლი არაგაქ ჩემთან?!

ჩემი თეატრი თუ გინდა ნახო,
უნდა შემოძვრე იქ სადაც ბნელა...
და თუ აანთე იქაურობა...
მე მართლა ვიტყვი, რომ შენ ჩემი მზე ხარ.

ჩემი ზღაპრები ბევრჯერ იცვლება
და მათში ლოგიკა ხშირად ირღვევა.
ნუ მიწყენ დოდი არ გინდა ნაღდად,
შენ ამ ზღაპრებში, რომ გქონდეს როლი!

რადგან ლამაზს მე მსწრაფლ ვაქცევ ცუდად,
ან სულაც ნახატს მოვისვრი გარეთ...
უმადური ვარ... მისმინე! გჯერა?!
და თუ ასეა ნუ მიწყენ ამ ლექსს...

p.s. ყველასთვის სხვადასხვანაირად ანათებ
მე კი ყველასთვის სხვადასხვა ვარ
p.s.p.s. ოქროსთვის მადლობა, მარა უმადური ვარ არ დაგიფასებ

Spieler

და თითქოს
ითქვა ყველაფერი,
თითქოს
არ თქმულა,
შენ ხომ გაიგე...
და პირობაც
თითქოს დამიდე,
რომ არ მომცემდი
საშუალებას,
მეტკინა შენთვის,
რომ არ მომცემდი
საშუალებას
ბილწად მეხმარა მე
შენი ღმერთი.

და თითქოს ითქვა
ყველაფერი,
თითქოს არც თქმულა,
ჩვენს გალაქტიკას
აქვს აკუსტიკა
ძალიან ცუდი,
შენ ჩაიბარე შენივე გრძნობის
მმართველი პულტი,
მხოლოდ შექმენი
ლექსების კულტი,
და კიდევ ერთხელ
დადე პირობა,
რომ არასოდეს მომცემ უფლებას
გავშავდე შენთვის,
რომ არასოდეს
მომცემ უფლებას
ბილწად ვიხმარო მე შენი ღმერთი.

Roofus

ვინ გითხრა ვითომ
ვითხოვდე როლებს
მე შენს თეატრში?
არ შევეხები
არავის ბრძოლებს,
ჩემიც მეყოფა...

ვინ გითხრა ვითომ
მადლობას ველი?
შენთვის დახატე
შენი ზღაპრები,
მზე კი ანათებს,
არაფერს ელის,
და თვალები აქვს
ხანდახან სველი,
როლი არ უნდა
ურჩევნია
ცხოვრება წრფელი...

პ.ს: არ დააფასო,
ნუ დააფასებ,
ჩემი რა მიდის,
მე ხომ სხივები
უამრავი მაქვს,
არც ერთი სხივი
ერთმანეთს
არ ჰგავს

This post has been edited by Kissie on 3 Nov 2005, 04:52

მიმაგრებული სურათი

Kissie


გაგიმეორებ...
არაფერი მე არ მტკენია...
არც იმის მჯერა,
რომ სიყვარული მავნე სენია...
თუმც ამაზე ბევრი მსმენია...

ხომ იცი კარგად,
ვერ დავდებ პირობებს,
და ამ ლექსებში
არ ჩამოვწერ რაღაც სირობებს...
და რომც დავდო
ეს პირობები,
დავარღვევ, ვიცი,
არადა, მზეო, არ მჩვევია
გატეხვა ფიცის...

ვიცი, არ შევწყვეტ
ლექსის წერას,
არც უშენობას ავიტან,
ვიცი,
თუ დაგინახავ,
არ აგარიდებ მერე მზერას,
თუ გავბრაზდები,
არ დავიკერავ პირზე სიცილს...
ვიცი...

არ დავინახო
შენს ტანზე შავი,
ამას არ ვითხოვ,
მოვითხოვ მკაცრად...
თორემ იცოდე გავქრები ცაში
და ჩემი სულის ვიქცევი ნაცრად...

ფიქრიც არ მინდა ახლა იმაზე,
ნერვები როგორ დამაღრჩობს ღამით,
როცა გავიგებ, როცა მივხვდები,
რომ ჩემი ყოფნა გამძიმებს რამით...

იხარე მზეო,
მე ეგ ღიმილი
გამიხანგრძლივებს
ყოფას ქვეყნიერს,
და თუნდაც
ღმერთი ეცადოს ამას
გლოვით ვერ შეცვლის
სახეს ბედნიერს...


ლამის არ დამავიწყდა ბეჭედი?!




This post has been edited by Spieler on 3 Nov 2005, 05:08

Kissie
მე გული მეწვის,
არ გინდა გეყო....
მაცალე დავმალო სხვისგან სიმართლე...
შენ მზე ხარ - ანათებ, ხედავ....
ჩემი არახარ, მაგრამ შენ მაინც მზე ხარ...
არა თეატრი ეხლა შორსაა,
მე ვამბობ იმ სხივებს, რომელსაც შენ აფრქვევ...
სხვადასხვას, ზოგს მწველს ზოგს კი ცივს...
ჩემი მზე არ ხარ, მაგრამ ანათებ,
მე არ გემონები, მაგრამ თბილი ხარ.
ჩემთვის თბილი ხარ და ასე იქნები...
თუ გაცივდები მე გავიქცევი,
ისევ დაუძახებ ჩემ მტერ დემონებს,
გავმართავ ომებს
და ის თეატრი
იქნება ჩემი ბრძოლის ადგილი...
არ ჩაქრე, ანათე მუდამ...
შენ თუ ცრემლს დაღვრი,
დაგიფასდება...
მაგრამ მე თუ ცრემლს არ დავაფასებ,
ღირსი არავარ, შენ დაიკიდე.
უმადური ვარ! და იცი რატომ?!
ცრემლი აღარ მაქვს,
მორჩა
დამთავრდა.
არ მინდა სხვისი მე შემოშვება,
შენ იცი და უნდა გამიგო...
თეტრი გახდა ერთი მსახიობის,
რომელსაც უკვე როლები ერევა

p.s.წინა ლექსს ვნანობ
* * *




აი აქ ვინც შემოიხედავს ხო არ უნდა იტიროს მარტო?...
აბა ეს რა იქნება?!.... აბა წავედით, მაესტრო მუზიკუ!!!

ლექსს ქვია 5:23-ზე გატრაკება (დილამშვიდობისა ყველას)

დღეს ღამე ვხატავ მე ფერად ლექსებს,
მე მინდა ყველა თქვენი რომ გახდეს...
მინდა ნახოთ - ჩემი გული ხანდახან როგორ ძგერს.
ჩემი სიხარული მე მინდა თქვენი რომ გახდეს.

საღებავები ვითხოვე სხვისგან
არ ვმალავ რადგან ალალად მომცეს,
მითხრეს, "ცუდს ნუ დახატავ, ჩვენც გული გვიცემს"
მერე დაუბრუნებ, პატრონს მე მივცემ.

დაე მხატვარმა გამოაჩინოს ეხლა,
ნიჭი, სიმარჯვე და თავის გონი...
რადგან არ მინდა სევდამ დაგვჩრდილოს
და შეგვაპაროს ჩვენ მუქი ბოლი...

დარეკეთ ზარები, დაჰკა მედოლე!!!
რადგან ამაღამ მე ჩემ ნაბოდვარს,
შელამაზებულს ლამაზ ფერებში,
ისედაც ნათელს, ავაბრდღვიალებ.

დაფუსფუსებენ ყველა, ყველამხრივ...
ეძებენ ჭეშმარიტს, ნამდვილს და სუფთას...
ადნა კაცმა თქვას - სად დაეკარგათ?!
როცა ჩვენ მუდამ ეს გულით დაგვაქვს!

ზოგს უზიარებთ ჩვენ გულის ნადებს...
ზოგი ვერ ამჩნევს ჩვენ საგანძურებს....
ზოგი ხედავს და თავისით ითხოვს...
მაგრამ ჩვენ, ჩვენი მუდამ გვათბობს.

ეს რომ არ გვქონდეს, ეს არ შეგვეძლოს,
განა შევძლებდით კარგის გარჩევას?!
არა, არ მჯერა! მერე და ხალხნო,
მოდით ამ სითბოს დღეს გაუმარჯოს.

უნდა დათვრე ამ გრძნობით ერთხელ,
ისე რომ სხვა შენი სიმთვრალით დათვრეს...
და გადაედოს სხვასაც, შენსავით.
ყველა მსურველი, ამ გრძნობით დათვრეს!...

ეს სურვილები არ არის ფუჭი,
უნდა გჯეროდეს, გწამდეს, გინდოდეს.
დაიბადე და იმისთვის მოხვედ,
რომ მიიტანო სხვისი შენ გულთან.

დაე ბებერმა სევდამ დამცინოს,
მე ჩემ სიტყვებში არ ვიცრუები...
ფარსი აქ არ დევს და არც ლაყბობა.
და იმად არ ვწერ, რომ მე გართობა მინდა.

არა! გითხარით! ეს არის ესე:
უნდა იცხოვროთ, იფიქროთ სხვებზე!

p.s. კმაყოფილი ვარ

This post has been edited by Roofus on 3 Nov 2005, 06:28

Roofus

ჩემო ძმა, ჩემო მინდოზა
ლექსიდან აზრის გამოტანა მინდოდა,

მრავალ სიტყვათა დინებამ ვერ შეძლო,
ნახევრად მძინარე დის გამოღვიძება.

პოეტობა არ მიცდია-ეს უბრალოდ შაირია.
ვიმედოვნებ , რომ არ მიწყენ
და სალამს არ დაიშურებ!

თუმცა, შენი ბოლო ფრაზა
გულში უმალ ჩაინიშნე!
ხშირად შეგახსენებ ხოლმე,
ოღონდ ოდნავ შევასწორებ;
უნდა გყავდეს ის ხალხი გვერდში
ვიზეც არც ფიქრი, არც ზრუნვა წლები
და არც ცხოვრება შენი აღსავსე
ერთი წუთითაც არ დაგენანება.

..................................................................................................




მიმაგრებული სურათი

Лётчик Налётчик
ტაკიე პილოტი ნა დაროგე ნე ვალაიუტსა-ო

შემდეგ გვერდზე მინდა. ..