რა იცით ნაზი შამანაურზე?, ცნობილ დისიდენტ ჟურნალისტზე

კი, სწორედ მაგ კაცის შვილი იყო... ჩემი ძმაკაცის დედაა ისაკაძე და მათგან ვიცოდი ეს ამბავი...

ამ ციტატაზე რომ არ დაიგრუზო, ალბათ რობოტი უნდა იყო.

არასოდეს მოგიტანია ყვავილები ჩემთვის....თუმცა...ყველას შურდა ჩემს ლარნაკში ჩაწყობილი ვარდების სურნელება.
მე ვყიდულობდი: არ მინდოდა ვინმეს ეფიქრა, რომ შენ არ მყავდი.



This post has been edited by zazabichi on 11 May 2007, 14:43

ბუნდოვნად მახსოვს ეგ ისტორია ალბათ, სადმე წავიკითხე ღრმა ბავშვობაში...

წიგნის ელექტრონული ვერსია რომ არსებობდეს, კარგი იქნებოდა

ჟურნალისტის მკვლელობა ფსიქიატრიულში
ჟურნალისტ ნაზი შამანაურისა და დედამისის სარა ინაშვილ-შამანაურის დღემდე ბურუსით მოცული ისტორია მეოცე საუკუნის 80-იანი წლების ერთ-ერთ ყველაზე სკანდალურ ქრონიკად რჩება. ამ ტრაგიკული ამბიდან 20 წელზე მეტი გავიდა, საქართველოში რამდენიმე მთავრობა შეიცვალა, დუშეთში იმ ქუჩას, სადაც გიჟად შერაცხული ჟურნალისტი ცხოვრობდა, ნაზის სახელიც დაარქვეს, თუმცა ამდენი წლის მერეც გაურკვევევლია, რატომ გამოკეტეს ახალგაზრდა ქალი ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში...საერთოდ, კომუნისტების დროს არასასურველი ადამიანების სულითავადმყოფებად გამოცხადება ჩვეულებრივი მოვლენა იყო. ეროვნულ განმანთავისუფლებელი მოძრაობის ზოგიერთ წევრზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, “წითლებმა” თავის დროზე ერეკლე მეფის შთამომავალი პეტრე გრუზინსკიც ფსიქიურად შეშლილად გამოაცხადეს...

სხვათა შორის, ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში ნაზი შამანაურმა დღიურები დაწერა, თუმცა ფსიქიატრიული საავადმყოფოს იმდროინდელი მთავარი ექიმი, აბელ მამარდაშვილი აცხადებდა, რომ ეს დღიურები ნაზის არ დაუწერია... ნაზი შამანაურის საქმეზე გამოძიება არ ჩატარებულა. მეტიც, იმ დღეს, როცა ნაზის ასაფლავებდნენ, დუშეთის რაიონის რაიკომის მდივანმა, ნუგზარ კერესელიძემ, თურმე, რადიო ჩართო და ტაშ-ფანდური გამართა. სხვათა შორის, ჟურნალისტი ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში დუშეთის რაიონის რაიკომის მდივნის შადურის მხილებისთვის გამოკეტეს...

ამონარიდი ნაზი შამანაურის დღიურიდან:
“... 1982 წლის 14 აგვისტოს ჩარგალში ვაჟაობაზე ვიყავით მე და დედა. გადავწყვიტე, სიტყვით გამოვსულიყავი და ვთხოვე ნებართვა რაიონის ხელმძღვანელს, რომელმაც სიტყვის უფლება არ მომცა და მისი მითითებით, გაოგნებული საზოგადოების თვალწინ, დედა-შვილი მილიციის მანქანით წამოგვიყვანეს. ორი დღე დაგვტოვეს მილიციის საპატრიმროში... 16 აგვისტოს, ორშაბათს, წამოგვიყვანეს თბილისში და დედა-შვილი მოგვათავსეს ფსიქიატრიული საავადმყოფოს ქალთა პირველ განყოფილებაში, სადაც უფრო მეტად აღგზნებული ავადმყოფები არიან. მე და დედას შიშისაგან არ გვეძინა. მე-13 დღეს დაგვაშორეს ერთმანეთს, დედა გადაიყვანეს მე-9 განყოფილებაში და მე პირველ განყოფილებაში დამტოვეს. ამ დღიდან დაიწყო ჩემი ტანჯვა-წამება, გამატიტვლეს ყველას თვალწინ, თმებით მათრიეს, 13 დღის ნაშიმშილევს შემიკრეს ზეწრებით ხელ-ფეხი, მუცელში მცემდნენ, ცხვირზე ხელს მაჭერდნენ, რომ პირი გამეღო... შიგ სახეში მცემდნენ, ხითხითებდნენ, შენ აქედან ცოცხალი ვერ გახვალ, შენთვის ეს სურამის ციხედ იქცევა, ჟურნალისტი გამოვიდა სიმართლის მაძიებელი...”

“ნაზიმ თავი თვითონ დაიღუპა!”
...ნაზი შამანაურის ნამოსახლარი 13 წლის წინ, 1996 წლის დეკემბერში მოვინახულე. ნაზის დედა, ქალბატონი სარა ინაშვილი რამდენიმე თვის გარდაცვილი დამხვდა. მასპინძლობა ჟურნალისტის ბიცოლამ, ქალბატონმა ეთერმა და მისმა ვაჟებმა _ ვახტანგ და ტარიელ ინაშვილებმა გამიწიეს. _ სიმართლისათვის წამებით მოკლეს, საწყალი გოგო გიჟად მონათლეს, _ ტირილით მითხრა ქალბატონმა ეთერმა, _ საავადმყოფოდან ნაზის ცხედარს არ გვატანდნენ. ხუთი დღე დადიოდა ჩემი ბიჭი, რომ მიცვალებული დუშეთში ჩამოესვენებინა, მაგრამ მორგიდან მორგში აგზავნიდნენ, მკვდრისაც ეშინოდათ! ბოლოს, სასწრაფო დახმარების მანქანაში ვიპოვეთ, ზემოდან სამი-ოთხი მიცვალებული ესვენა და, როგორც გავიგეთ, თბილისის გარეუბანში, უპატრონოთა სასაფლაოზე უპირებდნენ დამარხვას...



სკოლა რომ დაუმთავრებია, დედას ნაზისთვის პიანინო უყიდია. საჩუქარს უზომოდ გაუხარებია... ქუჩაში სიარული არ ჰყვარებია. დღე და ღამე წიგნებში ყოფილა ჩაფლული, ფრანგულიც თავისით უსწავლია და მუშაობა დუშეთის სკოლა-ინტერნატში დაუწყვია, მაგრამ იქ ბევრი უსამართლობა დაუნახავს და უთქვამს, ამის მოთმენა არ შემიძლია, ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარებ და სიმართლის თქმას მაშინ ხომ ვეღარ დამიშლიანო...
ტარიელ ინაშვილი, ნაზის ბიძაშვილი: _ ...1982 წელს დუშეთში შევარდნაძე ჩამოვიდა. ნაზი რაიკომის შენობის შესასვლელთან დახვდა და მოწიწებით სთხოვა, რომ მოესმინა. შევარდნაძემ თავი დაუქნია, მაგრამ რაიკომის მდივანმა და მისმა ქვეშევრდომებმა ლაპარაკი არ აცალეს, გიჟია, რას უსმენთო...

ეთერ ინაშვილი, ნაზის ბიცოლა: _ ბოლო დროს ნაზი ეჭვიანი გახდა, არავის აღარ ენდობოდა. ეგონა, რომ ყველა მიგზავნილი იყო და მისი სიკვდილი უნდოდა. ხშირად უმიზეზოდაც ჩხუბობდა. რამდენჯერმე მითხრა, ბიცოლა, ჩემი ბრალი არ არის, ნერვები აღარ მაქვსო. ნაზიმ თავი თვითონ დაიღუპა, მისი მტერი მისი სიმართლე იყო! ვთხოვდი, გაჩერებულიყო, მაგრამ ჩემს ნათქვამს ახლოს არ იკარებდა... ნაზი ბოლოს 1983 წლის 7 იანვარს, შობა დღეს, საავადმყოფოში ვნახე. სასიკვდილო არაფერი შემიმჩნევია, თუმცა უზომოდ გამხდარი და საშინლად ნაცემი იყო. გამომშვიდობებისას მითხრა, ბიცოლა, მალე წამიყვანე აქედან, თორემ მომკლავენო... დარწმუნებული ვარ, ნაზი ფისიქტრიულ საავადმყოფოში ცემით მოკლეს და, კვალის დამალვის მიზნით, გვამი მე-9 საავადმყოფოში გადაიტანეს. სხვათა შორის, მიცვალებულს მარცხენა ხელი და ფეხი მოტეხილი ჰქონდა, თავი _ სისხლიანი და შუაზე გადახეთქილი. ნაზის დედას, სარას შვილის ცხედარიც არ აჩვენეს და ფსიქიატრიული საავადმყოფოდან დასაფლავების მეორმოცე დღეს გამოუშვეს. სარას სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ეგონა, რომ ნაზი საქმეზე იყო წასული, მალე დაბრუნდებოდა, სახლს ალაგებდა, ნაზის საყვარელ ხაჭაპურებსა და ქადებს აცხობდა, გოგო ნამგზავრი იქნება და ეშიებაო...



ხმა ფსიქიატრიულიდან
ნაზი შამანაური დისიდენტი არ ყოფილა, მას კომუნიზმის სწამდა და იმ ჩინოსნების წინააღმდეგ ილაშქრებდა, ვინც ლენინიზმის იდეას ამახინჯებდა.ტარიელ ინაშვილი, ნაზის ბიძაშვილი: _ ნაზი კომუნისტური წყობის წინააღმდეგი არ იყო. პირიქით, ყოველთვის ამბობდა, რომ ლენინური სამხილით უნდა გვეცხოვრა. ის იმ პარტიულ ფუნქციონერებს ვერ იტანდა, ვინც ხალხის შრომით მდიდრდებოდა. სხვათა შორის, ნაზი მორწმუნე და ეკლესიური იყო. დღე არ გავიდოდა, სანთელი არ დაენთო და არ ელოცა...



ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში გამოკეტილი ჟურნალისტი დახმარებას საზოგადოებას სთხოვდა. ირაკლი აბაშიძესა და ჯანსუღ ჩარკვიანს 60-გვერდიანი წერილი გაუგზავნა, სადაც წერდა: `...ნახეთ, როგორ შემიგინეს ადამიანური ღირსება და მაღალი მოქალაქეობრივი შეგნება, კომუნისტის უმწიკვლო სახელიც... დუშეთის რაიონის მწვავე პრობლემებზე მე, როგორც ჟურნალისტმა საკითხი აღვძარი 1973 წლიდან საქ. კპ ცენტრალურ კომიტეტში. ამხანაგმა სირაძემ მადლობა გადამიხადა ჩემი ჟურნალისტური საქმიანობისათვის და მითხრა, ამ საკითხებზე უახლოეს მომავალში ცენტრალური კომიტეტი იმსჯელებსო, მაგრამ ამის შემდეგ მწვავე დევნა დამიწყეს არათუ მე, არამედ ჩემს ოჯახს... რედაქციებში ამიკრძალეს თანამშრომლობა. 1978 წლის 28 ივნისს, ფლოტის დღეს, რადიო-რედაქციამ (ამხ.პ. შამათავა) პროგრამათა ფურცლიდან ამოიღო სევასტოპოლის გმირი დამცველის, ქეთევან ხომერიკისადმი მიძღვნილი ნარკვევი. რედაქციაში მითრხეს, ვინ გყავს ასეთი ძლიერი მტერი, რომლის ძალითაც ასე გზღუდავს პეტრე შამათავაო. ჩემი მტერი ეს ჩემი სიმართლე იყო!.. სწორედ ამ შეულამაზებელი სიმართლის, ხალხის გამოქომაგებისა და მაღალი იდეებისათვის მოგვათავსეს ხალხის მტრებმა სულიერად დაავადებულთა თავშესაფარში!.. რატომ ეშინიათ სიმართლის მხილების? კონსტიტუციით ხომ ნებადართულია საჯაროდ სიტყვის თქმის უფლება. თუკი ეს სიტყვა, რა თქმა უნდა, ხალხის ინტერესებისთვისაა ნაკარნახევი. მაშ, რაშია საქმე?!. ნუთუ, სამშობლო ცოცხლად დაგვმარხავს თავის ერთგულ შვილებს და უკვალოდ გაქრება ჩვენი ოჯახის მაღალი შეურყვნელი წმინდა პატრიოტული შეგნება ხალხისა და ერის წინაშე? თუკი ბოროტ ძალებს შეუძლიათ გაერთიანდნენ თავიანთი მზაკვრული ინტერესების განსახორციელებლად, ქვეყნის საძარცვავად და ასაოხრებლად, მაშ, რატომ არ ძალუძს, მივაყუდოთ ზურგი მამულის სადიდებლად?" სხვათა შორის, ზემოხსენებული წერილის მიღების შემდეგ ჯანსუღ ჩარკვიანმა ნაზი შამანაური ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოინახულა. ჟურნალიტს პოეტი დაუნახავს თუ არა, თურმე, პერანგი გადაუხსნია, მკერდი გამოუჩენია და განწირული ხმით უყვირია, ეს საკოცნელი ძუძუები საჯიჯგნად აქციესო...

ამონარიდი ნაზი შამანაურის დღიურიდან:
“20. 10. 82. მთელი კბილები ჩამიმტვრიეს. სახეზე არ შემეხედება, სულ ჩამოვხმი. როგორც არასდროს, ისე მინდა სიკვდილი. ვალიდა აბუსერიძე: მე შენ გიჩვენებ, მოგხვდა თუ არა ცხვირ-პირში, გიტირეთ ყოფა, დედა-შვილი გველებივით რომ დაძრწოდით თბილისში, ეყარენით და ამოლპით, კაციშვილი ვვერ გაიგებს თქვენს გზებს, აქ ამოლპებით...”

13 წლის წინ, როცა ნაზი შამანაურის ტრაგიკულ ისტორიას პირველად გავეცანი, ვალიდა აბუსერიძესაც შეხვდი, რომელიც ფსიქიატრიული საავადმყოფოს ქალთა პირველი განყოფილების დიასახლისად მუშაობდა და რომელსაც ნაზი შამაური განსაკუთრებულ სისტიკეში ადანაშაულებს, თუმცა ქალბატონმა ვალიდამ ყველაფერი უარყო, ნაზისთან კარგი ურთიერთობა მქონდა, თუ რამე უნდოდა, მარტო მე მეუბნებოდა და გამიკვირდა, დღიურებში ჩემზე ცუდი რატომ დაწერაო...

ამონარიდი ნაზი შამანაურის დღიურიდან:
“31.12.82 წ. ...ვალიდა აბუსერიძის ჯოჯოხეთური ყვირილი, ღრიალი, წიხლები. ექიმებმაც იციან მისი დესპოტური ხასიათი, მაგრამ ითმენენ... აბა, დააკვირდით, გესტაპოს ტყვეებივით აცვიათ აქ მყოფ ავადმყოფებს... 7 დეკემბერს შემოვლაზე ავლიპ ზურაბაშვილმა პროფესორებს განუცხადა ჩვენი, დედა-შვილის განთავისუფლება, მაგრამ როგორც ზინაიდა არტემოვნამ განგვიცხადა, ეს ისე თქვა აკადემიკოსმა. ასეთია ზევიდან ბრძანება. თქვენ სოციალურად საშიშ პიროვნებად ხართ მიჩნეულნი და თქვენ არავინ გაგანთვაისუფლებთ, თქვენისთანები აქ წლობით არიანო.



01.01.83 წ. ახალი წელი გათენდა საგიჟეთში. ყველა დაღონებულია. ყვირილი, ჩხუბი. ნუნუ გოგინაშვილი მეუბნება, საპატიმროში ვართ, არა, ნაზი? რა მეთქმის... 05. 01. 83 წ. კვლევითი ინსტიტუტი კი არა, ტიპური საწამებელი კონცლაგერია, სადაც ავადმყოფ ადამიანზე, როგორც საცოდავ კურდღელზე ცდებს ატარებენ. ჯერ ხომ სანამ სისხლს გამოსწოვენ, თითოეულს წაქცევამდე ვენიდან რამდენჯერმე უღებენ სისხლს. მერე ამ სისხლს მამასისხლად ყიდიან. ამიტომაა თითოეული ავადმყოფი ჩონჩხადქცეული მოარული არსება. ყიდიან არა მარტო სისხლს, ყიდიან ტანსაცმელს, ფეხსაცმელს, პერანგებს, ნიფხავს, წამალს თუ ზეწარს... ავადმყოფები კი გესტაპოს ტყვეებივით, ფეხშიშველა, დახეულ პერანგებში ფეხშიშველა დაბორიალობენ..."

ნაზი შამანაურმა დღიურში ბოლო ჩანაწერი 1983 წლის 11 იანვარს გააკეთა, საიდანაც ჩანს, რომ სასიკვდილო არაფერი სჭირდა:“კატო ექიმი მოვიდა ჩემთან: როგორ ხარ ნაზი? _ აბა, როგორ ვიქნები, ქალბატონო? ამნისტიაც გვეხება და არ გვიშვებენ.მზია ექიმი: ნაზი, გვემდური ჩვენ?.. ჩვენ არაფერ შუაში ვართ!მინდოდა მეთქვა: ყველა შუაში ხართ, ადამიანის ბედი როცა წყდება...~1983 წლის 12 იანვარს ნაზი შამანაური თბილისის მეცხრე საავადმყოფოში უგრძნობ მდგომარეობაში მიიყვანეს და რამდენიმე დღეში გონზე მოუსვლელად გარდაიცვალა...უსამართლობასთან ბრძოლამ და ჩინოსანთა ცინიზმმა ნაზი შამანაურს ფსიქიკა შეიძლება, მართლა შეურყია. მართალია, წითელი ტერორი უკვე ისტორიის კუთვნილებაა, მაგრამ არასასურველ ადამიანებს დღეს უფრო მკაცრად უსწორდებიან და ამას გიორგი სანაიას მკვლელობაც მოწმობს!
http://www.factnews.ge/index.php?lang_id=G..._id=8424&act=ns

ისე საკითხავია ეს "დღეს უფრო მკაცრად უსწორდებიან" როგორ აწონ - გაზომეს? რა უფრო უარესია თვეობით, წლობით საგიჟეში "გმკურნალობდნენ" და ბოლოს ცემაში შემოაკვდე ვინმე "სანიტარს" თუ გურამ რჩეულიშვილის არ იყოს "ტკივილი? არა, რაღაც სხვა და ... გათავდა..."


BEKO

მიმაგრებული სურათი

BEKO
zazabichi
სალამი

არ მახსოვს, რომელს გათხოვეთ და თუ გათხოვეთ საერთოდ.

თუ თქვენ არ გაქვთ, მომწერეთ და სახლში დავძებნი .

August

ახლა მაინც არ შეიძლება ამ საქმის გამოძიება?

რატომ არავინ დაინტერესდება. ვიცი რატომ არ აინტერესებს ოპოზიციას - ამ საქმის გამოძიებით
ამჟამინდელ ხელისუფლებას არაფერი დააკლდება და იმიტომ.

ხელისუფლებაში რატომ არავის აწუხებს ეს ამბავი, ნუთუ ასე უნდა მიეცეს დავიწყებას ეს
ამბავი და არაკაცებს შეღცეთ თავისი არაკაცობა?

საპარლამენტო კომისია უნდა შეიქმნას. მართალია, ამდაგვარი ამბები ბევრი ხდებოდა იმ დროს,
მაგრამ ეს განსაკუთრებულია თავისი სისასტიკით და ცინიზმით.

ნაზი შამანაური დაიბადა 1940 წლის 5 ივლისს ქ. დუშეთში. ბავშვობის პირველი წლები მამის მშობლიურ სოფელ ოძისში გაატარა. 1944 წელს დედა - სარა ინაშვილი და ნაზი საცხოვრებლად დუშეთში გადავიდნენ. 1958 წელს ნაზიმ დაამთავრა დუშეთის პირველი საშუალო სკოლა და იმავე წელს ჩაირიცხა თბილისის უცხო ენათა პედაგოგიურ ინსტიტუტში ფრანგული ენის ფაკულტეტზე, რომლის დამთავრების შემდეგ, 1965 წელს, ისევ მშობლიურ რაიონს დაუბრუნდა, პირმისაანთკარის სკოლა-ინტერნატში დაიწყო აღმზრდელად მუშაობა. 1966 წელს ისევ სტუდენტურ ცხოვრებას დაუბრუნდა. ამჯერად თსუ ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე განაგრძო სწავლა, რომელიც 1971 წელს წარჩინებით დაამთავრა. იმავე წელს მუშაობას იწყებს ქ. თბილისის ორჯონიკიძის სახელობის სამკერვალო ფაბრიკის რადიოგადაცემათა რედაქციაში, საიდანაც ერთი წლის შემდეგ შტატების შემცირების საბაბით გაანთავისუფლეს. ამ დროისათვის მისი, როგორც ჟურნალისტის თვალი და გონება სწვდება უამრავ მანკიერ მოვლენას და სხვებისაგან განსხვავებით იწყებს მათ მხილებას. აქვეყნებს წერილებს, სადაც გაბედულად ამბობს იმას, რაც თითოეულის გულში იყო, მაგრამ შიშის გამო ვერ ბედავდნენ თქმას. ბოლო წერილი მან გამოაქვეყნა 1974 წლის 7 ივნისს გაზეთ "სოფლის ცხოვრებაში". ამის შემდეგ, როგორც რესპუბლიკური, ისე რაიონული გაზეთების რედაქციათა კარები მისთვის გამოიკეტა. 1982 წლის 14 აგვისტოს, ჩარგალში, "ვაჟაობის" დღესასწაულზე ნაზი შამანაური სიტყვით გამოვიდა და არნახული გაბედულებით ამხილა დუშეთის რაიონის თანამდებობის პირთა თვითნებობა და ბოროტმოქმედებანი, აგრეთვე საქართველოს სავალალო მდგომარეობა, რისთვისაც იგი მაშინვე დააკავეს უშიშროებისა და მილიციის თანამშრომლებმა. დუშეთის უშიშროების განყოფილების გამგემ იქვე წაართვა მას მხილების ტექსტი (77 გვერდზე). მასთან ერთად დაკავებული იქნა დედამისიც. დუშეთის რაიონის სასამართლომ დედა-შვილს იძულებითი მკურნალობა მიუსაჯა თბილისის ასათიანის სახ. რესპუბლიკურ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში, სადაც ნაზიმ შიმშილობა გამოაცხადა და იშიმშილა 70 დღე. მიუხედავად ამისა მას მაინც აწამებდნენ ინსულინური შოკებითა და ნეიროლეპტიკების ინექციებით, რითაც მძიმედ დააავადეს. 1983 წლის იანვარში ნაზი შამანაური საავადმყოფოს პერსონალმა სასიკვდილოდ სცემა, რის შედეგადაც მან მიიღო თავის ქალის ტრავმა და პერიტონიტი. იგი გადაყვანილ იქნა თბილისის მეცხრე კლინიკურ საავადმყოფოში, სადაც გარდაიცვალა. ქირურგმა ოპერატორმა და პათანატომმა დაადასტურეს, რომ იგი ცემით იყო მოკლული, თუმცა ექსპერტიზა დღემდე მალავს ამ ფაქტს. ნაზის დასაფლავებას 80 კაცამდე თუ ესწრებოდა, უმრავლესობა დედაქალაქიდან ჩასული ახალგაზრდობა იყო. დუშეთის რაიონის მცხოვრებლებმა შიშის გამო ვერ გაბედეს მისვლა. 1991 წელს შოთა ჭინჭარაულმა შეაგროვა ნაზი შამანაურის დღიურები, თარგმანები და წერილები, და გამოსცა წიგნი "ჩემი სიმართლე ჩემი მტერია".

ეს რა გამახსენეთ
სახლში მაქვს ეს წიგნი...

crocodile

ყველა უბედურება და დანაშაული საბოლოოდ ერთ არაკაცამნდე მივა, რომელიც კეთილი ბაბუასავით ზის თავის სახლში - კრწანისში. კაცს ქვეყნის დაქცევისთვის არ აგებინეს პასუხი და ნაზი შამანაური რა მოსატანია?

ხალხო მათხოვეთ რა ვინმემ ეგ წიგნი ძალიან მაინტერესებს უვნებელს დაგიბრუნებთ

მე როგორც ლეგენდა, გამიგია, რომ ფსიქოტრონული წამლების ზემოქმედების ქვეშ ჰყავდათ, გააგიჟეს და კრემლიდან გამოგზავნილი , უფრო სწორად კაგებეს გამოგზავნილ რაღაც წამლებსაც ცდიდნენ მასზეო. ანტი საბჭოთა პროპაგანდის გამო სდევნიოდნენო.

This post has been edited by kukuruku on 11 Jan 2010, 22:52

ნაზი შამანაურმა ვაჟაობის დღესასწაულზე საჯაროდ ამხილა რაიკომის მდივანი კორუფციაში(თუ სწორად მახსოვს)და რა თქმა უნდა არ აპატიეს. კომუნისტების დროს ცნობილი იყო დამსჯელი ფსიქიატრიის არსებობა. ფსიქიატრიულში გამოამწყვდიეს და საშინლად აწამებდნენ იქ.შემზრავ რაღაცებს წერს დღიურში. სხვათა შორის, ქართულ ფსიქიატრიას ცუდი ადღი დაასვა მისმა ისტორიამ....
* * *
რაც შეეხება გია აბესაძეს, ნიჭიერი ექიმი იყო,ყავდა ოჯახი და ჩვეულებრივად ცხოვრობდა.მოგეხსენებათ რა ძლიერი მუხტი იყო მაშინ საქართველოში, ორ ბანაკად იყო ქვეყანა გაყოფილი,ქართველი ქართველს არ ინდობდა და არავინ იცის რა მოხდა ამ ადამიანის გონებასა თუ გულში (მითუმეტეს,იქვე ახლოს ცხოვრობდა,სადაც აქციები მიმდინარეობდა)რატომღაც ჩათვალა,რომ თუ შეეწირებოდა,ის ბოლო მსხვერპლი იქნებოდა. ორ დაპიროსპირებულ და მტრებად ქცეულ ქართველებს შორის ჩადგა და თავი დაიწვა.წერილი დატოვა ქალიშვილისადმი და წიგნიც გამოვიდა მის შესახებ....

მეც მახსოვს კაფანდარა ქალი, რომელიც ურჩხულს ეომებოდა. საქართველოს პირველმა ფსიქიატრმა ავლიპა ზურაბაშვილმა მოაწერა ხელი მის ყალბ დიაგნოზს. და გამოკეტეს ფსიქიატრიულში, სადაც გადრაიცვალა
ნათელში ამყოფოს ღმერთმა მისი სული.

This post has been edited by კიკეთელი on 22 Jan 2010, 21:47

ძალიან მაინტერესებს მისი დღიურების წაკითხვა
ინტერნეტში ხომ არ დევს სადმე?
ან სად შეიძლება შეძენა