რაც თავი მახსოვს,მას შემდეგ მუდმივ ძიებაში ვარ. რაც თავი მახსოვს,მას შემდეგ ვნატრულობ და ვეძებ ადამიანს,ადამიანს სრული ადამიანური ღირსებით. ვნატრულობ და ვეძებ ისეთ ვინმეს,რომელიც სიყვარულის ექსტაზით აანთებდა ჩემს სულს და ერთი შეხედვით ააფეთქებდა ჩემში ქალს.
ძლიერი და კეთილშობილი სულის პატრონი-აი ვის ვეძებ მე და თუ ასეთI არ იქნება, სულ ნურავინ ნუ იქნება...
ჩემი თვალები ხშირად მიუპყრია რომელიმე ყმაწვილს,სიმპატიურ სახეს და მიპიქრია,რომ ის იყო საგანი ჩემი ძიებისა,მაგრამ გასულლა დღე,კვირა, თვე და მეც წინააღმდეგში დაწმუნებულს,გულგრილად შემიქცევია ზურგი მისთვის და ჩამქრალი გრძნობით ისევ დამიწყია ოცნება.. მიუწვდომელსა და არ არსებულზე....
რად ხდება ასე?
ნუთუ მართლა იმდენად მონა ვარ ამ ტრადიციის,ან იმდენად მხდალი ვარ,რომ ვერ გამიბედია დავეწაფო და დავცალო ის თასი,რომელშიაც ახალგაზრდობის დამათრობელი შარბათი ასხია?
არა,მე არც მონა ვარ და არც გამბდავი,მაგრამ რა ვქნა, თუკი ვერ ვპოულობ ადამიანს,რომელიც ღირსი იქნება ნამდვილი სიყვარულისა. რომელსაც დაუნანებლად და სიამაყით ვაჩუქებდი ჩემს სინაზეს.
არ არის ის,არ არის და მეც მარტოობაში ვაჭკნობ სიცოცხლის ყვავილს და თანდათანობით ვანელებ იმ ცეცხლს,რომელიც ჩემს სხეულში იწვის და იფერფლება.
დრო კი მიქრის,მიქრის და ახალგაზრდობაც შეუმჩნევლად მიისხლტება ხელიდან,შეუმჩნევლად იტვირთება წელთა რაოდენიბით.
სადა ხარ, შენ,სანატრელი,რომელიც გაზაფხულის დაუსრულებელ დღეებში და იანვრის გაუთავებელ Gამეებში ზღაპრულ რაინდივით მევლინები,სადა ხარ, რატომ არ მოდიხარ ჩემთან,რომ შემიმსუბუქო აუტანელი გრძნობა მარტოობისა. რომ მაჩუქო სიხარული სიყვარულის განცდისა,მაჩუქო აღტაცება თანაგრძნობისა და ბედნიერებისა? სად გეძებო,სად?
ძვირფასო,მე არ ვიცი სადა ხარ შენ,მაგრამ თუ სადმე არსებობ მოდი, მე არ ვიცი სად გიპოვო,მაგრამ თუ კვლავ ცოცხალი ხარ,გამოეშურე ჩემსკენ, ალბათ შენც არ გასვენებს სევდა მარტოობისა,სევდა სიცარიელისა.
მოდი,ფიქრებით დაქანცულ თავს დავასვენებ შენს ვაჟკაცურ მკერდზე და სიყვარულის ფერადი ყვავილებით მოგიფენ გზას რომელიც ჩემამდე მოგიყვანს...
(რამდენიმე წლის წინ ჩაწერილი ჩემს ბლოკნოტში) P.ს.-უკვე მოვიდა
კეთილი იყოს ჩემი ფეხი ამ თემაში
· 
წაშლილი სასაფლაოს ფაილები, თავისუფალი თემა
