რამოდენიმე დღის წინ ამერიკელი მწერლის John Cheever-ის ერთი მოთხრობის "Reunion"-ის თარგმნა გადავწყვიტე. დავიწყე კიდეც, მაგრამ შუა თარგმანში ერთი იდეა მომივიდა, თარგმანს თავი დავანებე და მოთხრობა თავიდან დავწერე, ოღონდ უკვე ქართულ რეალობაში, (რატომღაც 80-იანი წლები მომივიდა თავში)
ორიგინალთან საერთო მხოლოდ იდეა.
შეხვედრა
როცა მამამ მე და დედა ბედის ანაბარა მიგვატოვა და გაურკვეველი წარმოშობის ქალს გაჰყვა მარადიული სიყვარულისა და ერთგულებისა სადარაჯოზე, 2 წლის ვიყავი. მამისგან მხოლოდ ერთი სათამაშო ტრაქტორი, დედაჩემის ნამტირალევი თვალები და მუხლზე პატარა იარა დამრჩა, რომელიც მაშინ დამაჩნდა, როცა ნასვამ მამაჩემს კალთიდან გადმოვუვარდი. მამის წასვლის შემდეგ სახლში მისი სახელის ხსენება აკრძალული იყო. დედამ, თუ რამე მის თავს ახსენებდა ერთ დიდ ბოღჩაში გამოკრა და ნაგვის მანქანას გაატანა. ერთი სურათიც კი არ დამიტოვა, რომ თუნდაც წლების მერე სადმე შემთხვევით რომ გადამყროდა, მეცნო მაინც.
მას მერე სულ ალბათ სამჯერ ჰქონდა მამას ზრდილობიანი მცდელობა რომ ვენახე, მაგრამ დედაჩემი ისე აფთარივით იყო გადაფარებული ჩემზე რომ ახლოსაც არ გამაკარა და ის ძლივს მბჟუტავი გენიც ჩაკლა რაც მამა-შვილს გვაკავშირებდა.
ამ სამი უშედეგო მცდელობის შემდეგ დიდად არც მამაჩემს მოუკლავს თავი ჩემი ნახვის სურვილით, რადგან ალბათ მყუდროდ იყო შეფარებული ახალ ბუდეს და არ უნდოდა წარსულთან შეხებას მის ბუდეში დისონანსი შეეტანა. მიუხედავად იმისა რომ ხელმომჭირნედ ვცხოვრობდით, დედას თავი არ დაუზოგავს ჩემთვის რომ ფეხზე დავეყენებინე და ოჯახში უკაცობა არაფერში შემტყობოდა. მეც რაც შემეძლო ვუბავდი დედას მხარს: სკოლა წარჩინებით დავამთავრე, უმაღლეს სასწავლებელში მისაღები გამოცდებიც წარმატებით ჩავაბარე სკოლის დამთავრებიდან პირველ წელსვე და ხუთი წლის შემდეგ წითელი დიპლომიც შემოვდე ჩემი ოთახის კარადის თავზე. მაღალანაზღაურებადი სამსახურის შოვნა არ გამჭირვებია და დედის ამაგიც იმით დავაფასე, რომ საბოლოოდ ამოვედით სიდუხჭირიდან.
მიუხედავად იმისა რომ ყოველმხრივ მოწესრიგებული ცხოვრება მქონდა მატერიალურად თუ სულიერად, ყოველთვის მქონდა რაღაც უსიამოვნო შეგრძნება, დაახლოებით ისეთი, ხის ჭია რომ ავეჯს შეუჩნდება და ვერ ხედავ საიდან ხრავს, მაგრამ გესმის.
როგორც იქნა გავბედე და გამოვუტყდი თავს რომ ეს ჭია მამაჩემი იყო, უფრო სწორედ მამაჩემის ნახვის სურვილი, რომელიც იმ დღიდან არსებობდა ჩემში როცა "ტრაქტორის" ამარა დამტოვა.
დედას ერთხელ ჩამოვუგდე სიტყვა ამის თაობაზე, მაგრამ ისეთი თვალებით შემომხედა, რომ მაშინვე ის აფთარი დავინახე, რომელიც მამის წასვლის შემდეგ მიმალულიყო მის თვალებში. მას შემდეგ აღარაფერი მითქვამს მისთვის და გადავწყვიტე დამოუკიდებლად მომეძებნა მამაჩემი.
არ გამჭირვებია პოვნა. მისი ერთი ნათესავისგან გავიგე, რომ ერთ-ერთი ქარხნის დირექტორი იყო და პირდაპირ იქ მივადექი. მასთან შესვლა და დალაპარაკება ვერ გავბედე, ამიტომ მის მდივანს გადავეცი წერილი. ნახევარსაათიანი ლოდინის შემდეგ, მდივანმა მაცნობა რომ დირექტორს თათბირი ჰქონდა და როცა განთავისუფლდებოდა შეხვედრას მითქვამდა ერთ-ერთ რესტორანთან.
გულმა რეჩხი მიყო. სიმართლე გითხრათ უკან გამობრუნება მინდოდა, მაგრამ იმდენად დიდი იყო ინტერესი და სურვილი მისი ნახვის, რომ დავთანხმდი.
ჩემი ბოლთანარევი ლოდინი მაშინ დასრულდა როცა ფეხებთან შავი გაპრიალებული მანქანა გაჩერდა და იქედან ყელში ჰალსტუკწაჭერილი ზორბა მამაკაცი გადმოვიდა. ნელი, მძიმე-მძიმე ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ და თან სახეს იმშრალებდა ცხვირსახოცით. არ ვიცი ნერვიულობის გამო თუ უბრალოდ სცხელოდა.
როგორც იქნა მომიახლოვდა, გამიღიმა უთვალებოდ და როხროხა ხმის თანხლებით ხელი ძლიერად დამკრა მხარზე:
-მომსწრებიხარ ბიჭო!
-გამარჯობა მამა-ამოვილუღლუღე.
-ჰაა რაღას ვუცდით, შევიდეთ! - ჩაიროხროხა ისევ და სანამ რამეს ვეტყოდი პირველი თვითონ მოსწყდა ადგილს.
მის დანახვაზე რესტორნის ადმინისტრატორს უცნაურად აუციმციმდა თვალები და კუდის ქიცინით მიელაქუცა:
-სად დაბრძანდებით ვლადიმეროვიჩ?
ყელში ჰალსტუკწაჭერილმა ზორბა მამაკაცმა გოროზად გადახედა იქაურობას და ხელების ფშვნეტით შესძახა ადმინისტრატორს:
-აბა ერთი შენებურად დატრიალდი, "ბალკონზე" წყნარი ადგილი მომინახე, დღეს მე და ამ ვაჟკაცს კაი პური უნდა გვაჭამო.
-თქვენ ოღონდ გვიკადრეთ და გაუჩენარს გავაჩენთ ვლადიმეროვიჩ! -ისევ აიპრიხა კუდი ადმინისტრატორმა.
-"ზორბამ" აღარ ჩათვალა საჭიროდ მეტი ყურადრება მიექცია მისთვის და შეთავაზებული ადგილსკენ გაემართა. მეც ცხვარივით მივყევი. როგორც კი ხვნეშა-ხვნეშით დაეშვა სკამზე, უმალ მენიუ აიტაცა ხელში და ოფიციანტს შესძახა, რომ მიახლებოდა.
-ტააკ! ხინკალი გვააქ, მწვადი გვააქ, ქაბაბი გვაქ, "..." გვაქ "..." გვაქ," ..." გვააქ, ჯიგარი კეცზე შეწვით, სალათა შინაურულად მოიტანეთ, მწნილი, ყველი პური! ტააკ! და კაი ჩაიციებული ლუდიც მოაყოლეეთ. ჰა აბა შუსტრად შუსტრად! წასული არ მეგონო, რომ მოსული იყო უკვე! - ჩაიხვიხვინა და საკუთარი ენამახვილობით კმაყოფილმა როგორც იქნა ჩემსკენაც გამოიხედა, ალბათ უფრო იმ მოტივით რომ ენახა რა ეფექტი მოახდინა ჩემზე მისმა ხუმრობამ. მე კიდე მეცინებოდა ჩემს გულუბრყვილობაზე და უკვე აღარ ვფიქრობდი იმაზე, ზრდილობის გულისთვის მაინც მოეწოდებინა ჩემთვის მენიუ მეთქი. სახეზე სიცილის კვალი რომ შემნიშნა იფიქრა, მიზანში მოვარტყიო და უცბად გამიშინაურდა:
-აბა მოყევი ეხლა რას შვრები, როგორ ცხოვრობ, სად სწავლობ?
-აღარ ვსწავლობ დავამთავრე უკვე, წლებია.
-ვაა მალადეც! ვაახ კაცო როგორ გარბის წლები, რაა!-"დანანებით" გადააქნია თავი და არარსებულ წლებს გამოეტირა.
-რა დაამთავრე?-მკითხა თავის ქიცინს რომ მორჩა.
-იურიდიული!
-ჰოოო იურიდიული კარგიაა, კარგად მოგიფიქრებიააა. კარგი იურისტი ყველგან და ყოველთვის საჭიროაა და ხო მუშაობ?
-კი ვმუშაობ-ვუპასუხე და აღარ დამიკონკრეტებია სად, რადგან შევატყვე კითხვებს ისე მისვამდა პასუხები არც აინტერესებდა. არც თვითონ ჩამძიებია, თუმცა დამრიგებულური ტონით დამიწყო შეგონება:
-უნდა იმუშავო შვილო, იწვალო, ცხოვრებაში ისე არაფერი მოდის! მე რომ მიყურებ ეხლა რაა, გგონია სულ ესეთი ვიყავი? ჩემი დღენი მუხლჩაუხრელად ვშრომობდი რომ აქამდე მომეტანა თავი.
ვუყურებდი და ვფიქრობდი ნეტა "ისეთი" როგორიღა იყო მეთქი.
ამასობაში შეკვეთილი სადილიც მოვიდა და სართულებად დაეწყო მაგიდაზე.
"ზორბამ" როგორც კი ოხშივარში გახვეული ხინკალი დაინახა, თვალები გაუბრწყინდა და ამოიხვნეშა:
-არა რააა! ამ დალოცვილზე მადლიანი საჭმელი არაფერია. ყოველდღე უნდა ჭამოს კაცმა ეს ოხერი ესა! ჰაა! შე რას იტყვი!
-ნამდვილად! ყოველდღე უნდა ჭამოს კაცმა თუ პირში გემო აქვს! -ვუთხარი და შემეცოდა, რადგან შევატყვე ჩემს თავს რომ დავცინოდი.
ხინკლის შემოტანის მერე ვიგრძენი, რომ სუფრაზე მეორეხარისხოვანი გავხდი. ისე ჭამდა თითქოს პირველად და უკანაკსნელად ხედავდა და პაუზებს შორის ისეთ რაღაცეებზე მელაპარაკებოდა, რაც არც მე მაინტერესებდა და არც თვითონ. რაც მთავარია დედაჩემი ერთხელაც არ უხსენებია. არც ეს გამკვირვებია, ის უფრო გამიკვირდებოდა რომ ეხსენებინა და გულში დედაჩემს მადლობას ვუხდიდი იმის გამო რომ ამ კაცისგან მიცავდა.
ტრაპეზმა ნახევარი საათი გასტანა და ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ნახევარი სიცოცხლე მომაცდინა ამ ნახევარმა საათმა.
დამშვიდობებისას ხელი მაგრად ჩამომართვა, მითხრა ნუ დაიკარგებიო, მოდი ჩემს ოჯახში შენს და-ძმას გაგაცნობო, მართალია პატარები არიან, მაგრამ სისხლი და ხორცი მაინც თავისას ითხოვსო და მანქანაში ჩაჯდომისას ფანჯრიდან მომაძახა, აბა შენ იცი არ შემარცხვინოო.
სულ ალბათ სამი მეტრი ჰქონდა გავლილი მანქანას რომ უკანასვლით მობრუნდა ისევ. ვიფიქრე ალბათ კარგად ვერ დამარიგა და რაღაც კიდევ ჰქონდა სათქმელი დარჩენილი. შევცდი. "ზორბამ" თავი გამოჰყო და შემომთავაზა წაგიყვან, სად მიდიხარო. თურმე გაახსენდა რომ რესტორნის კართან დამტოვა. მე მადლობა მოვუხადე, მოვიმიზეზე რომ იქვე ახლოს მივდიოდი და სახე ავარიდე.
წამოვედი და იმის მაგივრად რომ დავმძიმებულიყავი, საოცარი სიმსუბუქის შეგრძნება გამიჩნდა. ჭია რომელიც მხრავდა, უკვალოდ გამქრალიყო.
This post has been edited by margusha on 27 Jun 2008, 17:43 
· 
წაშლილი ფაილების სასაფლაო, ნაწილი მესამე (თავისუფალი თემა)
