ძალიან უაზროდ ვარ, ძალიან მოთენთილი და აღარაფერი აღარ მიხარია.
რა ცუდია, როცა ცუდად ხარ და უფრო მეტი,როცა რაღაცა გტკივა

ხოდა,უბრალოდ მინდოდა მეთქვა რომ ამ ყველაფერზე წინასწარ ფიქრი ბოლოს მიღებს,
და ჩემს ჯინაზე ვიცი ეს დრო როგორც საუკუნე ისე გაიწელება.
და საერთოდ,რამდენი ხანი უნდა გაგრძელდეს ესე,უკვე ძალიან გადავიღალე
და რამისაა რაღაცის იმედიც კი გადამეკარგოს.
ისიც კი არ ვიცი,თუ ყველაფერი ისე იქნება როგორც ჩაფიქრებულია,
რაღაც გარანტია რომ მაინც მქონდეს,მაშინ ყველაფერი ბევრად უკეთესად იქნებოდა,
მაგრამ ყველაფერი მაინც კითხვის ნიშნის ქვეშ რო დგას? მარტო იმედით როგორ უნდა იცხოვრო?
მაგრამ ბოლოს ისევ იმედი მრჩება, რომ ამდენი რამის მერე ღმერთი არ გაგვწირავს.
გამოსავალი ყოველთვის არსებობს,კარგი თუ ცუდი.
ხოდა,გამოსავალი ვიპოვო და აღარ დავეძებ რომელი იქნება, ოღონდაც ესე ცხოვრება მეტი აღარ მომიწიოს.
მიყვარხარ