წაშლილი ფაილების სასაფლაო, თავისუფალი თემა

სადაც იყვნენ და აღარ ჩანან
წაიღო მიწამ
იქ ჩვენ ვსახლდებით.
რადგან ჩვენ ჩვენი მიწა შევჭამეთ
და სხვისკენ ვიწევთ.
ვახტებით სახურავებს რომელთა ბოლოებიც
გავს ასაფრენად გამზადებულ და დაბმულ ჩიტებს.
ჩვენ მივდივართ და ამ ნანგრევებზე
ჯიუტად ვაშენებთ საკუთარ არარსებობას.
რადგან ჩვენ ყოველთვის გვგონია, რომ მომავალი უნდა იყოს
დაჩვენ ამისთვის რამე უნდა გავაკეთოთ.
ჩვენ შევჭამეთ საკუთარი წილი აწმყო, სხვისი უფრო გემრიელი გვეგონა და მივაყოლეთ.
სახურავები, რომლებიც სინამდვილეში ქაღალდისაა, იფერებენ მიწას და ისე გვიყურებენ თითქოს ნამდვილი სახლი ჩამოენგრია ვინმეს.
თითქოს ქაღალდის ადამიანები კი არ დახიეს , ჩახოცეს...
არა, ვერ გაბრაზდებიან ჩვენზე უბრალო ქაღალდის სახლები.ჩვენ მათ ფანჯრებს ამოვთხრით და ახალ ქაღალდის ადამამიანებს შევქმნით, რომელთაც ეყვარებათ თავისი ფარფატა სხეული და ყოველ ქაირს დაქროლვაზე მორჩილად გაჰყვებიან მას...მომავლისკენ, ბედნიერი მომავლისკენ...სადაც შეხვდებიან ხეებს , რომელთაგანაც შექმნეს და მიეკრობიან ზედ, როგორც უნდა ეკრობოდეს ხესთან დაბრუნებული ფოთოლი ტოტს.
ეს ნიადაგი კი ჩვენ დაგვრჩება.
ეს ნიადაგი მყარია აწმყოსთვის.
მომავალზე ჩვენ არ ვფიქრობთ
მომავალისკენ მხოლო ქაღალდის ადამიანები მიჰყვებიან ქარს.
მომავალი ჰორიზონტის არცერთ მხარეს არაა. არაა არც ცაში, არც მიწაზე.
ჩვენ აქ დავრჩებით.
სადაც მზე დაგვწვავს და სადაც წვიმის ქვეშ დამწვარ კანს ავიძრობთ. გამოვიცვლით.
არა მომავალი საჩვენო საქმე არ არის....
ან ჩვენ არ ვჭირდებით მომავალს.

This post has been edited by frenologi on 27 Dec 2009, 22:56

თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ დღეს შუადღეს დედაჩემს თავი ტკიოდა და წნევას ვუზომავდი, საშინლად დაიწყო.

ერთადერთი პოზიტივი...
ჩემი ნაჩუქარი სუნამო ძალიან მოეწონა.



თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ მეკვლე არ გვყოლია, საშინლად დაიწყო.
თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ჭიქა არავისთვის მიმიჭახუნებია, საშინლად დაიწყო.
თუ გავითვალისწინებთ, იმას, რომ 12 საათამდე სავარძელში ვიჯექი 4 ნაწილად მოკეცილი, ვტიროდი და განვიცდიდი, საშინლად დაიწყო.
თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ წელს პირველად სასწაულად მაღიზიანებდა ფეიერვერკებისა და ასაფეთქებლების ხმა და ხილვა, საშინლად დაიწყო.
თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ არავის მოულოცია, საშინლად დაიწყო.



და ამ ყველაფრის შემდეგ, ძალიან მაინტერესებს, როგორ უნდა ვიყო კარგ განწყობაზე???
და რა არის სასიხარულო იმაში, რომ ერთი წლით ვბერდებით???



და მაინც..
გილოცავთ.
ბედნიერება და ჯანმრთელობა.
სიხარული და წარმატება.
ყველაფერი კარგი თქვენ!!!

Lay your head where my heart used to be
Hold the earth above me
Lay down in the green grass
Remember when you loved me

Come closer don't be shy
Stand beneath a rainy sky
The moon is over the rise
Think of me as a train goes by

Clear the thistles and brambles
Whistle 'Didn't He Ramble'
Now there's a bubble of me
And it's floating in thee

Stand in the shade of me
Things are now made of me
The weather vane will say
It smells like rain today

God took the stars and he tossed them
Can't tell the birds from the blossoms
You'll never be free of me
He'll make a tree from me

Don't say good bye to me
Describe the sky to me
And if the sky falls, mark my words
We'll catch mocking birds

Lay your head where my heart used to be
Hold the earth above me
Lay down in the green grass
Remember when you loved me
Remember when you loved me
......................

შენ გაირყვნები, აშკარა არის
ვჭვრეტ შენს დაცემას წინასწარულად
შენი სხეული ნაქანდაკარი, ხელიდან ხელში წავა ფარულად.

შენ გაირყვნები როგორც ბიანკა, მე ესე ვიცი, მე ესე მჯერა
შენ გაირყვნები ო ისე ტლანქად, როგორც არავინ გარყვნილა ჯერაც
შეკვეცილ გრძნობით სხვის ნებას დაღლი, დაგეწურება მკერდი მტევნებად
და სადაც წახვალ ვით ქუჩის ძაღლი, სიძვა მრუშობა აგედევნება

მოგენატრება ეს სიყმაწვილე, როცა სულს შლიდი ლამაზ სხეულად
და იტყვი რატომ დავანაწევრე, მე სიყვარული ხარისხეულად
რა მომელოდა და რა დამარქვეს,
ნუთუ ეს არის ჩემი მიზნები
სულის სალაროს რადა ვხდი სარქველს, რისთვის ვინთები რისთვის ვიღგზნები

მაგრამ თუ გნახე ო სულის მეფევ
სადმე აკრული ქუჩის ბნელ კუთხეს
მოვალ და ჩემი ხელით ავკრიფავ
მაგ შიშველ ტანზე დაყრილ ნაფურთხებს

არც ჩამოკრული, არც საყვედური
გულში ჩაგიკრავ, სულს დაგპირდები
მე უბედური და ბედნიერი გულში ჩაგიკრავ და ავტირდები

გეტყვი რომ რა ვქნა, მიყვარხარ ისევ, გამომიწოდე მომეცი ხელი
თუ პირველობა მე არ მაღირსე, ვიქნები მაინც უკანასკნელი




ეს ვიპოვე ახლა.
გადავრჩები ნეტავ?
მაკლიხარ ძალიან.... შენი აზრები და ყველაფერი წინასწარ რომ იცი.
ჰოდა ვიპოვე და წავშალე...

This post has been edited by frenologi on 13 Jan 2010, 22:50

სასწრაფოდ მწირდება პასუხი იქნებ გახსოვდეთ რა ჰქვია ამ ნახატს ან ვისია

M-A-S-E-R-A-T-I
მუნკის შიში

ედვარდ მუნქი "ყვირილი" 1893. ზოგგან "კივილის" სახელწოდებითაცაა ცნობილი

დილის შიში, რომელიც უხდება ჩაის.



გეშინოდეს ვერ გადარჩენილი ბავშვის, რომელიც
სიკვდილის შემდეგ მუცელში დაგიტოვებს სითბოს.
გეშინოდეს, რადგან-
ის შიგნიდან ცოცხლად ამოგწვავს და
ყოველთვის იგრძნობ როგორ გაწერია სხეულზე
მისი ვერდარქმეული სახელი.
ყოველთვის იგრძნობ როგორ კითხულობენ ამ სახელს სხვები
და როცა წარმოთქვამენ ყურებს ხელებით ვერ დაიფარავ
რადგან ხელებზე ახლა მისი ნაფეხურები გამჩნევია
შენი ხელისგულები ორი პატარა სველი ფეხია
რომელიც მუდამ ცეცხლს აქრობს და ყოველთვის იწვის.
გეშინოდეს ვერგაცნობილი მამის-
რადგან რატომღაც ქვეყნად ისევ არსებობენ საფლავები
და მამაშენი ახლა ის საფლავია- მოსიარულე.
ჰოდა გეშინოდეს, რადგან უკან უნდიხარ, შიგნით.
გეშინოდეს წყლის, რომელიც კისერში ჩაგდის
და ხერხემლის, რომელსაც დაეწყო მალების ცვენა.
გეშინოდეს გაცვენილი თმების და მშრალი თვალების.
რადგან ბავშვი, რომელიც ვერ გადარჩა შენი ასლია
და ასეთი- შენს მუცელში წნიასწარვე კვდება შიშისგან.



მამმამია
რა ვიპოვე

This post has been edited by frenologi on 14 Jan 2010, 18:41

M-A-S-E-R-A-T-I

ედუ(ვ)არდ ამბროსის ძე მუნკის გახლავთ. "კივილი"

This post has been edited by Gregori Kafka on 14 Jan 2010, 22:25

cocxlebi vart? :|

dzveli xalxi agar postaobs? :| :| :|





mroveli dabrundi bro aq
mainc unda dagkla da barem aqve iyavi :*

რა ლამაზი იყო ყვავილი სანამ მოწყვეტდი
რა ლამაზი იყო მზე სანამ ამოვიდოდა
რა ლამაზი იყო ტყვია სანამ ჩემში შემოვიდოდა
რა ლამაზი იყავი სანამ ჩემი ცოლი გახდებოდი
ღმერთო მიმყევი რა ჩემ თავთან
მამა მიმყევი რა შვილთან
დედა მიმყევი რა მიწასთან
და ყველანი მიმყევით რა ერთმანეთთან
ჩვენ შევხვდებით ერთმანეთს მიწის ქვეშ და
ჩვენ გავუღიმებთ ერთმანეთს მიწისქვეშ და
ჩვენ გვეყვარება ერთმანეთი მიწისქვეშ
და ჩვენ გავეპრანჭებით ერთმანეთს მიწისქვეშ და
ჩვენ არასდროს ავიხედავთ მაღლა
და ჩვენ ვიტყვით და
ჩვენ გავიმეორებთ და
ჩვენ გაგვიმეორებენ და
ჩვენ გავუმეორებთ და
ჩვენ გვეცოდინება და
ჩვენ ვისწავლით
რომ ლამაზი იყო მზე სანამ ამოვიდოდა და
რომ ლამაზი იყო ღმერთი სანამ მოკვდებოდა და
რომ ლამაზი იყო ტყვია სანამ ჩვენში შემოვიდოდა და
რომ ლამაზები იყვენენ ისინი სანამ ჩვენი ცოლები გახდებოდნენ და
რომ ლამაზები ვიყავით ჩვენ სანამ გვეცვა და ჩვენი გახდა შეიძლებოდა და
სანამ ხორცი გვქონდა და სანამ ჩვენი სიშიშვლე ვიღაცას აღაგზნებდა და
სანამ ღმერთი იყო ჩვენთან და სანამ ჩვენ ვიყავით ღმერთთან და
სანამ ჩვენ გვჯეროდა ღმერთის და სანამ ღმერთს სჯეროდა ჩვენი და
სანამ ჩვენ ყვავილებს ვკრეფდით და
სანამ ყვავილები ფესვებით ჩვენს მოკრეფას დაიწეყებდნენ.
იყო და არა იყო რა
იყო ღმერთი და
იყო ღმერთი და
უბრალოდ იყო ღმერთი და
უბრალოდ ვიყავით ჩვენ.
ჩვენ შევხვდებით ერთმანეთს მიწისქვეშ ღმერთო და
მოვყვებით როგორი გვეგონა ერთმანეთი და
ბევრს ვიცინებთ და
ვიტყვით რომ იყო და არა იყო რა და
რა ლამაზი იყო მზე სანამ ამოვიდოდა...




ისევ ისე, უაზროდ მიყვარს შენი ლექსები, არა ნორმალურად
და მაკლიხარ კიდეც.
მაგრამ ეგ არაფერი.






* * *
საიდან სადამდე გავდო აწმყო
რომ შენ , ჩემს მომავალში გამოგატროს?
რისგან დავამზადო წარსული, რომ მყარი იყოს
ფესვებისთვის და მშვიდი გახსენებისთვის?
როგორ ავაგო სივრცე, რომელიც თავზე მემსხვრევა
როგორ ავაგო ახლიდან საკუთარი სხეული.
სათითაოდ უნდა გამოვაცალიო მისი ნაწილები ადამიანებს პირებიდან
და მერე ის სისხლიან პირიც მე მოვწმინდო.
და მე ვერ ვიქნები ნამდვილი სანამ ბოლო დეტალსაც არ დავტყუებ მათ.
ანუ მე ვერასდროს ვიქნები ნამდვილი....
საიდან სადამდე უნდა ვითმინო რომ მოთმინების უნარი დავკარგო?
ვისგან უნდა ვისწავლო ისეთი სიცილი, ტირილის დროსაც რომ შეილძლება?
როდის უნდა მომეშალოს მუცილდან დაყოლილი სიზმრები საკუთარ არარსებობაზე?
როდემდე უნდა ვწნა კალათი სადაც საკუთარ სურვილებს ჩავალაგებ და გავყიდი?
ნუთუ არსებობს სიმყარე, რომელშიც გავიდგამ ფესვებს.
ნუთუ ერთხელ ისე გადავაფურთხებ, რომ სახე არ დავისვარო.
მე არ მეშინია იმ თოჯინების რომლებიც ღამე თავთან მისხდებიან და მაცლიან მას. იზომავენ და დილით ლოგინის ქვეშ ნათრევს, ათასჯერ მომძვრალს მიბრუნებენ. ამიტომაც გაღვიძებისას, მე ვერ ვგრძნობ თავს, ამას უკვე ისე მივეჩვიე, რომ ხანდახან თვითონ ვიხსნი ხოლმე და შიგნით ხელს ვყოფ, თავის ქალაზე ამოსულ თმის ძირებს თითებით ვეთამაშები, სხვა მხრივ სიცარიელეა შიგნით, მხოლოდ ხანდახან მწიწკნის რაღაც, მაგრამ ყუჯრადღებას არ ვაქცე, რადგან ყოვლად დაუშვებელია ჩემს თავში ცოცხალი ორგანიზმების არსებობა, ჩემი ტვინი ცარიელი მკვდრის საკუთრებაა.
საიდან სადამდე უნდა გავშალო მკლავები, რომ მასზე გაიაროს ყველა სიცოცხლიდან გაქცეულმა? საიდან სადამდე გავიშალო, რომ მე დავეტიო?
როცა ბოლოჯერ ვაკვირდებოდი ჩემს ფეხებს , იქიდან ამოიზარდა ერთი უცისფრესი ძარღვი, შემდეგ უკვე იყო უწითლესი რადგან მე მისი მოფერება ვცადე.
როდემდე უნდა ვპატარავდებოდე.
როცა საბოლოოდ გავქრები გამოვტყდები, იმაში რომ იდიოტი ვარ. შემახსენეთ.

This post has been edited by frenologi on 18 Jan 2010, 00:30

მომწონს თქვენი გვერდი. ბევრი რამ მომეწონა..

შემიყვარდებოდი,

კარგი რომ იყო

ქართველი ანარქისტის ფიქრები (ავტობუსის გაჩერებიდან – სამსახურის ზღურბლამდე)

მიყვარს ანარქიაზე ფიქრი, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ქუჩაში მივსეირნობ და კორპორატიული ნაბიჭვრების მერ შექმნილი აპარატის მეშვეობით მუსიკას ვუსმენ. მუსიკაც რაღაც ანარქისტულია, თითქოს. პოსტ-აპოკალიპტიკური დედამიწის კადრები მიდგას თვალწინ. მიყვარს როცა წარმოვიდგენ, როგორ მოუტყნეს ადამიანებმა ერთმანეთს დედის მუტელი - ოღონდ სწრაფად, ისე ნაბოზრულად არა როგორც ამას დღეს აკეთებენ. პრინციპში გლობალურ წიაღსვლებში გადასვლა ამ ეტაპზე არ გვინდა, ისევ ლოკალურ ანარქიაზე ფოკუსირება სჯობს.

საიდან შეიძლება დაიწყოს?

ერთ დღესაც ამოგვივიდეს ყელში ეს ყველაფერი რაც ამ ქვეყანაში ხდება და დავერიოთ ამ დედამოტყნულ პოლიტიკოსებს - ხელისუფლებასაც და მათ მოწინააღმდეგეებსაც, ლიბერალებსაც და ავტორიტარებსაც, მემარცხენეებსაც და მძრეველებსაც. დავხოცოთ ყველა, ვიტრინებ ჩამოლეწილი ავტო მაღაზიებიდან საბურავები გამოვიტანოთ, ერთმანეთზე დავაწყოთ და ესენი ჩავსვათ შიგ, მერე ბენზინი გადავასხათ თავზე და ცეცხლი მივცეთ. დროშების მაგივრად ამათი სახეები ჩამოვკიდოთ (ეს სადიზმია თუ ანარქია? თუმცა ერთი მეორეს არ გამორიცხავს). ”ჩვენი წარმატებით ფრთა შესხმული” მსოფლიოს წამებულ ანარქისტთა ბრბოები მიუვარდებიან თავიანთ მთავრობებს და იმათაც იგივეს უზამენ. შემდეგ ნაბიჯი ანარქისტებს შორის წამოჩიტული მოლიდერო არსებების დედის ტყვნაა. ვინმე არაანარქისტულ წარსულში ჩარჩენილ ნაბოზარს, რომელიც დალეწილი მანქანის ”კაპოტზე” დგება და იქიდან დირექტივებს იძლევა, სახეში მოლოტოვის კოქტეილი ხვდება.

შემდეგ რაც ხდება ძირითადად ჩემს დიდ და მსუქან ანარქისტულ ###ზე მკიდია.

სამყარო უფრო ლამაზია.

მომწონს მოჭარბებული წითელი ფერი ქუჩებში და სისხლით დახატული გრაფიტი.

მივდივარ ჩემთვის, მივუყვები დანგრეულ და დალეწილ ქუჩას, რაც მთავარია ტროტუარზე.

ჰაერში თავისუფლების სუნი ტრიალებს, რომელსაც ოდნავ გასდევს წარსულის ხრწნის, საამურად მძაღე, არომატი.

სულ მალე ყველაფერი დალაგდება - პრიმიტიული მატერიალიზმით მოაზროვნე რამდენიმე მილიონი სირი ერთმანეთს დედას მოუტყნავს და ამ ქვეყნად მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი დავრჩებით.

აი ამ ფიქრებში გართული, მივადგები ხოლმე სამსახურს, შევაღებ კარებს, ვჯდები კომპიუტერთან, ვიწყებ მუშაობას და გულში ვფიქრობ: ”ჩემი ძალად ანარქისტი დედას შევეცი!”

მერამდენე ღამეა ვდგები
და ვუყვები საკუთარ თავს შენზე ჩვენ ამბავს,
რომელიც შენზე უფრო იყო, ვიდრე ჩემზე
და რომელიც ტუჩებზე დამრჩა,
როგორც ის სიტყვა -
ბავშვობაში რომ ვამბობდი და დამიშალეს.

ასეთ დროს მუდამ,
შენ ცხოვრებაში მე ცარიელ ადგილებს ვამჩნევ,
რომლებიც გვანან
სიტყვებს შორის დატოვებულ სიცარიელეს,
ერთმანეთთან რომ
აკავშირებს
და თან აზრს აძლევს.

განა არის შენ ცხოვრებაში
რაიმე მეტი
გამოტოვებულ ადგილებზე?
იმ ცარიელ ადგილებზე,
რომლებსაც სახლში ანაწილებ
და ინახავ: ჭიქებში, სხვენში
ქვედა უჯრებში,
მაცივარში, საყვავილეში
და საწოლის მეორე მხარეს.
მე ვლაპარაკობ იმ ცარიელ ადგილებზე,
არავის რომ არ ეკუთვნიან
და თვალების დახუჭვიდან გახელამდე
რომ გეპარება.
რომლებსაც ტოვებ ნაბიჯებს შორის
და რომლებიც გაკავშირებენ დროით სივრცეში
საკუთარ თავთან.

მერამდენე ღამეა ვდგები
და საკუთარ თავს ვუდასტურებ,
რომ ქუჩები დადიან ჩვენში,
რომ სახლები ჩვენში ცხოვრობენ,
რომ საკვები გვჭამს,
რომ წყალი გვსვამს,
რომ მზეს ჩვენ ვათბობთ.
რომ ღმერთს ჩვენ ვაძლევთ საშუალებას
ყველაფერი შეეძლოს ჩვენთვის,
რომ ჩვენთვითონ ღამიდან მთვარე
ამოგვყავს - როგოც რძიდან ყველი
და ვანახევრებთ,
უფრო სწორედ ვინახევრებთ -
ზუსტად ისე, როგორც საკუთარ თავს ვექცევით,
როცა სხვას ვხვდებით და როცა გვიყვარს

ერთი შეხედვით უმიზეზოდ მოდის თოვლი
და იკავებს ცარიელ სივრცეს.
შენ სახეზე გეცემა ჩრდილი,
ხელებს უკან წევ
და ყველგან ამჩნევ ამ შევსებულ სიცარიელეს.
სადაც ადრე გზა გეგონა,
სადაც ადრე გეგონა ხიდი,
სადაც ხე იდგა
და ბოძებს შორის სადენები ეგონათ ჩიტებს.

და ამ დროს ჩნდება
ის კაცისხელა სიცარიელეც-
ზუსტად შენს გვერდით,
რომელსაც ჩემი სახელი ერქვა.
და რომელიც თოვლმა შეავსო.

მერამდენე ღამეა უკვე
თავს ვიმძინარებ,
და ჩემი თავი მადგება თავზე,
როგორც ეჭვებით შეპყრობილი საყვარელი,
რომელიც ცდილობს ჩემ გამოტეხვას.

მერამდენე ღამეა
ვდგები
და ვუყვები საკუთარ თავს შენზე ჩვენ ამბავს,
რომელიც შენზე უფრო იყო ვიდრე ჩემზე.

და ვერაფრით ვეღარ ვაჯერებ.






შენსკენ გამოვისეირნე
ძილის წინ, მოგაკითხე სასაფლაოზე, მინდა გითხრა როგორ ვეღარ გიტანს შენი თოჯინა