ვტიროდი.
რაა რო. ესეც შენა, დაცარიელებული ცხოვრება.
ყველაფერი ლოგიკურია. მამა ყვიროდა, დედა ცივი გეჩვენებოდა, ძმა გირტყამდა ბავშვურად.
კარგი რა დაგემართებოდა ლენა?
სიყვარულიც დაკარგე. თან როგორი? ორმხრივი, ბედნიერი. ორჯერ გთხოვა ხელი, ერთი წლის მერეც.
ჰო, იდიოტრუად გააკეთა ეს ყველაფერი და დაგკარგა იმანაც.
რატომ არ გავყევი. ხომ ვიქნებოდით ერთად?
ყველაზე ცუდი ისაა, რომ .. მახსოვს გაბრაზებული.. და რვა წელია თავს ვისჯი... რომ ცუდი ვარ, საზიზღარი, არ ვარ სიყვარულის და ბედნიერების ღირსი. ნეტავ იცის? მაინც გამიმეტებდა სიკვდილისთვის. ძმაკაცმა აწყენინა, ცხოვრება დაუნგრია და მე მიმეტებდა. მაგარი ლოგიკაა, არაჩემმა მზემ.
ცარიელი ცხოვრება. და რომც არავინ მინდა. ყველა ბიჭ მეზიზღება. ყველა ბიჭს მგონია ვეზიზღები. მომიტრიალდება და მეტყვის: ცუდო, აბანძო, მოკვდი რაა.. შენც დაისვენებ და ყველას დაასვენებ.
2 წელი ჩამწიოდა ეს სიტყვები ყურში.
რა დავაშავე?
ასეთი დავაშავე?
ძალად. ? . . . . . . .
ცხოვრება. მზე. დავდივარ. ვიცინი. ვსაუბრობ. იქნებ აკრიერაც ავაწყო.
რა ჩემ ფეხებად მინდა. უჰაეროა, უსურნელოა, ცარიელია, გამომშრალია, სისულელეა. დამშრალი, დახეთქილი დედამიწასავით. უნაყოფო და რა ვიცი.
რად მინდა.
ან გგონია ბავშვები მინდა უსიყვარულოდ?
არაფრად არ ვვარგივარ..
რისთვის. თორემ ჰა. რატომ. ერთი ნაძირალა და ერთი შტერი ბიჭის გამო?. ეჰ.
· 
ცხელ ჩაისთან.. დილის ყავასთან..., მოკლედ ბუხართან მოსაყოლი ისტორიები.. )) (VIII)
