Mე დავწერ აბა ჩემს შეხედულებას დისტანციაზე სირბილისას და საინტერესო იქნება თქვენიც
1. Dიდ დისტანციაზე სირბილის დროს, როცა რამოდენიმე საათი "მარტო" რჩები, ფსიქოლოგიური პრობლემა გებრძვის, ვიღაც ჩაგძახის რო გაჩე, ცოტა ტემპი დააგდე, ორი წამი შეისვენე, ეს პადიომი სიარულით აიარე და ასე შემდეგ. Oდნავ მაინც თუ დაუთმე წასულია საქმე
2. Yველაზე რთული პრობლემა ბევრ ხალხთან სირბილის დროს ჩემი "გაქაჯება" იყო ხოლმე, გამოუცდელი ხალხი დაიწყებდა მაღალი ტემპით, მე ვითომ ნავარჯიშები და გამოცდილი - ამათმა როგორ უნდა მაჯობონ თქო და ავყვებოდი, შედეგად ისენი 1 კილომეტრში დაბლა ეყარენ ცოტა ხანში მეც მივყვებოდი უკან....მთავარზე უმთავრესია ყველა და ყველFერი დაიკიდო და დაიკავო შენი ტემპი.
3. ძალის და ენერგიის დაზოგვა 3-4 კმ -ს მერე, გახურებული ჯანზე მოსული ენერგიას უყაირათოდ ვისვრიდი და ნელ ნელა მემატებოდა ტემპი თავისით, კიდე 3-4 გავქაჩავდი და მერე უკვე ფაცერში ვხვდებოდი
ამიტომ სულ უნდა აკონტროლო თავი,შესაძლებლობები და სარბენი დისტანციის მონაკვეთწბი, პადიომზე არ უნდა მოიკლა თავი და მაქსიმალური ტემპით არ ახვიდე
4.სუნთქვის დარეგულირება და რიტმულად სუნთქვა
ხოდა ფეხია ქუსლებზე რას წერდით ვერ ვხვდები, სულ ვცდილობ წვერებზე ვირბინო ხოლმე და არ ვარგა?
· 
სირბილი ყველანაირი და ყველა დისტანციაზე, გარბენა N3, მარათონი, ნახევარი მარათონი, 20 კმ და ა.შ.
