მე გეტყვით როგორ დავანებე თავი,
ჯერ ის იყო მთავარი რო ყველაფერი ყარდა, ტანსაცმელი, ხელი , ოთახი მოკლედ დისკომფორტს ვგრძნობდი ამ მხრივ.
მეორე ის რომ გავაცნობიერე რომ კარგს არაფერს ვაკეთებდი, და შევიმუშავე ესეთი სტრატეგია
როცა მომინდებოდა მოწევა მარტო მაშინ ვეწეოდი,
მაგრამ თუ მექნებოდა იმის შეგრძნება რომ მინდა მოწევა არ ვეუბნეოდი თავს უარს.
აუნუ ვიღებდი მხოლოდ იმდენ ნიკოტინს რასაც ორგანიზმი მთხოვდა.
თუ სხვას უნდა მოწევა ვისთან ერთადაც ვეწეოდი ხოლმე უბრალოდ მივყვები უსიგარეტოდ და იქვე ვდგები ( ჩემი აზრით ეს პრივიჩკის ამბავში, თან ჯდომა რომ გწყინდება ხო უნდა ადგე და ეგაა რა)
თვეში ეხლაც შეიძლება რომ 1-2 ღერი მოვწიო მაგრამ შუამდე ძლივს ისიც და უფრო მეტად მძულდება. ეხლაც რო მომინდეს მოვწევ მაგრამ აღარ მინდა, ძალით ხოარ მოვწევ
კიდევ ერთი ნიუანსი, შეიძლება ჭამის მერე მოგინდეთ მოწევა მაგრამ 1 წუთი მოიცადეთ და არ მოწიოთ, მერე იმ 1 წუთის მერე თუ მოგინდება მოწიეთ .
ესე ნელნელა, ორგანიზმი დააგდებს იმ დოზას რასაც მიეჩვია. ჩემი აზრით მე არ ვარ მწეველი როცა მინდა მაშინ მოვწევ ( თვეში 1 ხელ ალბათ
) ეგრე ხალხი ხანდახან სხვა რამეებსაც ეწევიან მარა ნარკომანები ხოარ არიან
P.S. როცა არ გინდა არ მოწიო, ( არც სხვისი გულისთვის, თუ გინდა მარტო რო არ იყოს, ან ჯდომა მოგბეზრდა , კიბატონო გაყევი , მაგრამ ნუ მოწევ როცა არ გინდა)
სხვას მხოლოდ მაშინ შეგიძლია მიუთითო რამე, როდესაც თვითონ ყველაფერი კარგად შეასრულე. © ჩარლი ჩაპლინი
სიგარეტისათვის თავის დანებება VOL.2
