სპარტანელებზე უკვე სამმა კაცმა დაპოსტა სხვადასხვა დროს, კიდე ერი ორი კაცი და რეკორდი იქნება.
1616 წელი, წიწამურის იგივე არაგვის ბრძოლა. იმერეთში გახიზნული კახეთის მეფე თეიმურაზის კახეთში დაბრუნების დროს მოხდა. შაჰ აბას I-მა გაიგო რასაც აპირებდა თეიმურაზი. მისი გეგმის ჩასაშლელად მან ალი ყული ხან შამლუს 15000-იანი არმია მისცა და დაავალა კართლიდან კახეთში გადასასვლელი გზების გადაკეტვა. ქართველებმაც გაიგეს შაჰის განზრახვა და მათ ხელთ არსებული 5000 მეომარი მეფის გადასარჩენად დაძრეს. ნუ ეს 5000 კაცი იყო ძაან მაგარი მეომრები, ირანელების ჩეხვაში დაბერებული ხალხი. ჩვენებს სარდლობდა დავით ჯანდიერი.
1200 გრძელი შუბებით შეიარაღებული ცხენოსანი.
1000 ქიზიყელი
1500 თელაველი
და ბოლოს 1300 მთიული, როსტომ ჯანდიერის სარდლობით.
ეხლა ირანელების არმიას გადავხედოთ:
6500 ისპაჰანელი მძიმედ შეჭურვილი გრძელ შუბიანი მხედარი.
ალი ყული ხანის პირადი გვარდია: 4000 ცხენოსანი
და ბოლოს ირანელების ფლანგები შეადგენდა 2 ორიათას კაციანი დაჯგუფება, ფეხოსნები.
როგორც გითხარით ირანელები თეიმურაზის დატყვევებას აპირებდნენ, მაგრამ კახელებმა მსტოვარი გაუგზავნეს თეიმურაზს (ალადაშვილი იყო გვარად თუ არ ვცდები ის ტიპი) და გააფრთხილეს საფრთხის შესახებ. სადღაც ხაშურთან გადაკვეთეს გადაკვეთს ლიხი და ტყე-ტყე უჩუმრად გადავიდნენ ქართლში, ასევე უჩუმრად გადავიდა კახთა ლაშქარი კახეთიდან ართლში, მეფე თავის არმიას მტკვარ არაგვის შესაყართან ჯვრს მონასტრის ქვემოთ შეხვდა. დავით ჯანდიერმა სარდლობა მეფეს გადააბარა. ამასობაში მზვერავებმა ამბავი მოიტანეს რომ ირანელებმა თბილისიდან შიდა ქართლისკენ დაიწყეს მოძრაობა არაგვის ხეობის გავლით.
ირანელებმა ჯერ არც მეფის დაბრუნების ამბავი იცოდნენ და არც ის რომ კახელთა არმია მათ ზურგში იყო.
მეფემ გადაწყვიტა არ გაეშვა ხელიდან ირანელების კიდევ ერთხელ აჩეხვის შანსი და სეთი რარაცეები გააკეთა.
1300 მთიული არაგვის ნეორე ნაპირზე გადაისროლა, მათ ტყე-ტყე იარეს წიწამურამდე და ისევ მარცხენ სანაპიროზე დაბრუნდნენ. მათ ზმოდან უნდა დაერტყათ მტრისთვის.
ჯანდიერის 1500 ცხენოსანიც წიწამურის დასავლეთით ტყე-ტყე ატარა და მაღალი გორაკებიდან დაიწყო მასირებული შეტევა.
მაშ ასე: 1300-მა თავზეხელაღებულმა გმირმა წიწამურიდან დაარტყა ირანელებს, 1500 არანაკლებ გმირმა და თაზეხელაღებულმა გიჟმა წიწამურის დასავლეთიდან. იმ ადგილებში ქართველების თავდასხმას არანაირად არ ელოდნენ მათხოვარი ირანელები და სულ გამოსირდნენ უბედურები ალლაჰის რისხვა დაგვატყდა თავსო.
სულ ბოლოს ბრძოლაში ქვეითებიც ჩაებნენ, მეფეც მათ სორის იბრძოდა როგორც რიგითი ჯარისკაცი.
გამოსირებული ირანელები ასეთი მძლავრი შეტევისგან ეგრევე მიჩმორდნენ და დათესვა დაიწყეს. ალი ყული ხანის პირადი გვარდია მარტო იბრძოდა მაგრად მაგრამ სულ მალე მაგათაც მოე&%%$&(*ნათ დედა და დათესვა დაიწყეს. რაკი ალყაში მოქცევის საფრთხე დაემუქრატ ირანელებმა არაგვისკენ დაიწყეს უკან დახევა. ამ დროს უკვე ირანელების საკმაო ნაწილი აჩეხილი იყო და ქართველები უკვე ალი ყული ხანს უახლოვდებოდნენ. მისი ყველა დამხმარე სარდალი მკვდარი იყო და ირანელებიც საბოლოოდ გატყდნენ. ვინ საით გარბოდა კაცმა არ იცის, ვისი ხელი ვის ფეხში იყო და ვისი თავი ვის ტრაკში ეგეც არავინ იცის.
. ვინც ხმალს გადაურჩა არაგვში ჩაიხრჩო, 1500 კაცი ტყვედ ჩავარდა, ალი ყული ხანმა არმიის ნარჩენებიტ ძLივს შეასწრო თბილისში.
ალაფი ჩვენებმა დოხუია აიღეს, რასაც ქვია გამდიდრდა ქვეყანა, მემატიანე წერს იმდენი იყოო ნაალაფარი წამღები არ იყოო იმდენი.
თბითონ თეიმურაზსს სამი სუბი გაუტყდა ბრძოლაში და ხმლით დაამთავრა ირანელების ჩეხვა.
ჩემი აზრით ეს იყო ერთერთი ბრწყინვალე ბრძოლა საქართველოს ისტორიაში.
ნახაზის გაკეთება თუ შევძელი აუცილებლად დავდებ.
ძლივს დავცხაპნე რაღაცა:
This post has been edited by cicila on 2 Feb 2007, 19:14
მიმაგრებული ფაილი ( Number of downloads: 170 )
Doc1.doc
"სანამ სხვას უწოდებდე მოღალატეს. ჯერ შენი ერთგულება გადაამოწმე" © hexe
"დაე, ყოვეელი შენი საქმე ისეთი იყოს, რომ აღსასრულის წინ ხალისით გაიხსენო"© მარკუს ავრელიუსი
უბრალოდ მინდა მაღლა, მთებში კლდის ქიმზე გავიარო და ცივი, კრისტალივით სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქო
ONLY GOD CAN JUDGE ME!!!
ბრძოლის ველი, ანუ დიდგორი და სხვა
