ოკუპირებული ტერიტორიები, მოსალოდნელი საფრთხეები-15, დღევანდელი მდგომარეობა, მომავალი ნაბიჯები

098

რა იმედისმომცემი განცხადებაა....

ჩემი სიკვდილი გინდა ნაღდად

ემბარგო საქართველოს შეიარაღების წინააღმდეგ: მითი თუ რეალობა?

EurAsiaNet NEW

ჯოშუა კუცერა

ქართველი ჩინოვნიკები ჩივიან, რომ ისინი აშშ-ს მხრიდან „შეიარაღების მიწოდებაზე ემბარგოს“ ექვემდებარებიან და 2008 წლის რუსეთთან ომის შემდეგ მათი გადაიარაღება იბლოკება. Jane’s Defence Weekly-ში (პუბლიკაცია ინტერნეტით მხოლოდ ხელმომწერებისთვისაა ხელმისაწვდომი) გამოქვეყნებულ სტატიაში ნათქვამია რომ საქართველო, რომელსაც იმედი აქვს რომ საჰაერო თავდაცვას, ტანკსაწინააღმდეგო შეიარაღებას და საკომუნიკაციო აღჭურვილობას გააუმჯობესებს, აშშ-ს მხრიდან იბლოკება

„თუმცა, თბილისში ბაზირებული ნატო-ს და აშშ-ს პერსონალის თანახმად, არც ერთი ამ სისტემის შეძენაზე ქართველებს ხელი არ მიუწვდებათ. ეს ინფორმაცია კომპანია Eurosatory-ის ამერიკელმა და ისრაელელმა წამომადგენლებმაც დაადასტურეს.

შეიარაღების გამოფენაზე საქართველოს მოქალაქემ, რომელიც საკომუნიკაციო აღჭურვილობის წამყვან ამერიკულ კომპანიაში მუშაობს, Jane’s-ს განუცხადა – „ამ კომპანიისთვის წლების განმავლობაში ვმუშაობ და ყველა მათი პროდუქციის, მთელი მათი ტექნოლოგიის შესახებ ვიცი და მაინც როდესაც ჩვენ ახალი ევროპული ოფისი გავხსენით, მე იმის უფლებაც კი არ მომცეს გახსნას დავსწრებოდი ან მენახა ის რაც შიგნით იყო ყველაფერი კი ამერიკის დღევანდელი ადმინისტრაციის პოლიტიკის გამო ხდება, რომელიც ჩემი ქვეყნისთვის შეიარაღების მიყიდვის გაგრძელების წინააღმდეგია.

„ვერავის გაუგია რა მიზანს ისახავს აშშ-ს მთავრობა, რომელიც ამ გაყიდვებს ბლოკავს. რადიოები და რადარები შეტევითი შეიარაღება არ არის“ – ამბობს თბილისში ბაზირებული კონტრაქტორი, რომლის კომპანიაც საქართველოს არმიის ნატო-ს სტანდარტებით მომზადებაშია ჩართული. „ქართველებმა რუსეთთან კონფლიქტის დროს ასევე დაკარგეს მათი საჰაერო-თავდაცვითი რადარები და ახლა მათი ჩანაცვლების საშუალება არა აქვთ – მათ არც რაკეტების „დედამიწა-ჰაერის“ შევსება შეუძლიათ, რომლითაც ისინი რუსეთის ავიაციას იგერიებდნენ“.

სხვა ქართველი ჩინოვნიკები სიტუაციით იმედგაცრუებულები არიან და აცხადებენ – „აშშ ჩვენთვის ფუჭი საბრძოლო მასალის მიყიდვასაც კი კრძალავს, რომლებიც წრვთნების დროს გამოიყენება, როგორც სჩანს რუსეთთან „გადატვირთვის“ ღილაკზე ხელის დაჭერა უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ჩვენი შეიარაღებული ძალები“.

მართლაც მოქმედებს თუ არა ემბარგო საქართველოს წინააღმდეგ? რეალურად არა. ცოტა ხნის წინ EurasiaNet-ში გამოქვეყნებული მასალის თანახმად, საქართველოს შეიარაღების შეძენის მხრივ პრობლემები გააჩნია, თუმცა აშშ-ს პოლიტიკასთან ამას არანაირი კავშირი არა აქვს.

ევრაზიის თავდაცვის ექსპერტის კოლ ჯონ ჩიკის თქით, პრობლემა ის არის რომ აშშ-ს აღჭურვილობა ძალიან ძვირია და ტექნოლოგიურად იმაზე ბევრად განვითარებული ვიდრე ეს საქართველოს სჭირდება. საქართველოს შეიარაღებული ძალებისთვის რუსული აღჭურვილობა უფრო ადეკვატურია, მაგრამ ის ქვეყნები რომლებსაც ამ აღჭურვილობით მომარაგების შესაძლებლობა აქვთ, დიდწილად აღმოსავლეთ-ევროპის და ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქვეყნებია, რომლებიც რუსულ ზეწოლას უფრო ექვემდებარებიან.

„არ ვიცი მოქმედებს თუ არა ემბარგო საქართველოს წინააღმდეგ, როგორც ამას თავად ქართველები ამტკიცებენ, მაგრამ თუკი ისინი შეეცდებიან თავდაცვითი შეიარაღების შეძენას (საჰაერო თავდაცვის, ტანკსაწინააღმდეგო და მსგავსი აღჭურვილობა), ხოლო მიმწოდებელი ქვეყნები გადაწყვეტენ, რომ მათ ეს არ მიყიდონ, შემდეგი ნაბიჯი რა იქნება? როგორ უნდა განმტკიცდეს საქართველოს უსაფრთხოება, თუკი ისინი თავდაცვას ვერ შესძლებენ?“ – კითხულობს ჩიკი.

შეიარაღებით ვაჭრობაზე კონტროლის ორგანიზაცია SIPRI-ს ინფორმაციით საქართველომ ახლახანს გარკვეული შეიარაღება შეიძინა: თურქეთისგან 70 Ejder-ის ჯავშანმანქანა და 32 ტანკი უკრაინისგან, 20 T-72 და 12 T-84.

ასე რომ პრობლემა ის არის, რომ აშშ არ აძლევს საქართველოს არანაირ შეიარაღებას. ახლა თქვენ შეგიძლიათ ამტკიცოთ, რომ აშშ უფრო მონდომებული უნდა იყოს იმაში, რომ საქართველომ შესძლოს გადაიარაღება, მაგრამ ამას და ემბარგოს შორის დიდი სხვაობაა.

ორიგინალი

http://foreignpress.ge/?p=13782

ჰილარი კლინტონმა კარგად ილაპრაკა.

საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენას მხარს ვუჭერთო.
და საქართველოს მხარს დავუჭერთ ომის და მშვიდობის პერიოდშიცო.

ეგ გამოჩნდება ამჟამად კი მარტო ლაპარაკის დონეზეა და იმ შეკიტხვაზე რატო იარაღის მიწოდება შესღუდული ჩვენთვის წაიყრუა არადა ამერიკელმა ჟურნალისტმა დასვა ეგ კითხვა

SdKfz 251

ეგენი სუ მასე ლაპარაკობენ
მაგრამ ლაპარაკის მეტი არაფრის ტრაკი არა აქვთ

ეს კაი რომ მასეც ლაპარაკობენ.. სულ არარაობას ხომ ჯობია.
ტრაკი ჩვენ უნდა გვქონდეს, თორემ მაგენე სადაც დარტყმა უნდა არტყამენ

აუ რა კომ ნერვები მომეშალა რა ამერიკელმა ჟურნალისტმა ბოლოს რომ დაუსვა შეკითხვა და ამ ჩვენმა ცინგლიანმა მიშიკომ იმის მაგივრად რომ პასუხი გაეცა ამერიკის ტრ!@#ი ძ!@#ა არჩია და პასუხი არ გასცა შეკითხვას და ჰილარიმაც როგორ ტექნიკურადაარიდა შეკითხვას თავი

რა მარტო ლაპარაკი აბა სხვა რა უნდა ქნას აბრამსებს ხო არ ჩამოგვიტანდა თვითმფრინავით.
პირდაპირ თქვა ომით თუ მშვიდობით თქვენი ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენას ვუჭერთ მხარსო.
არაერთხელ ახსენა აგრესორი,ოკუპანტი,დამპყრობელი.

ჩვენ მაგათან ლაპარაკის გარდა არაფერი გვჭირდება. რას ელოდით რო იტყოდა ჩამოვლენ ჩვენები და აღგიდგენთ მთიანობასო?

არა მარ აბრამსის სურათი მაინც ჩამოეტანა და ქვევით მიწერილი ფასით

ეჰ, მაგათ რომ აქვთ, იმის მეათასედი გვქონდეს.

SdKfz 251

ლაპარაკი კი არა იარაღი გვჭირდება, იარაღიიიი
მარა რო არ გვაძლევენ?

ხოდამოვიწვიოთ ახმადინეჯადი და მერე მოგვცემენ

და ბარემ მაგან ჩამოიტანოს თავის იარაღი ეგ ისეთი ჩათლახია კაი ჰაერსაწინააღმდეგო "ხაფანგები" ექნება.

როგორ არ უნდა დავუშვათ ახალი ომი სამხრეთ კავკასიაში

washington post

რონალდ ასმუსი

რუსეთის პრეზიდენტის დიმიტრი მედვედევის ბოლოდროინდელი ვიზიტის შემდეგ, ობამას ადმინისტრაციას იმის დამტკიცება სურს, რომ რუსეთთან გადატვირთვის პარალელურად მას აქვს კავშირების გაღრმავების სტრატეგია ისეთ მოკავშირეებთან, როგორიც პოლონეთია. ამისთვის სახელმწიფო მდივანი ჰილარი კლინტონი ცენტრალურ, აღმოსავლეთ ევროპასა და სამხრეთ კავკასიაში გაემგზავრა. მოგზაურობის მიზანია ასევე კონსერვატორთა კრიტიკის გაქარწყლებაც, თითქოს ვაშინგტონი მოსკოვთან შეთანხმებას მოკავშირეების მიტოვების ფასად ცდილობს.

ადმინისტრაცია ორმაგი გადაწყვეტილებების ხაზის გატარებას შეეცადა: ის რუსეთთან ურთიერთობების განახლების ინიციტივით გამოვიდა, ისე რომ უარი არ უთქვამს მის პრინციპზე, რომელიც იმაში მდგომარეობს, რომ ამ ქვეყნებს საკუთარი საგარეო პოლიტიკის დამოუკიდებლად განსაზღვრის უფლება აქვთ და უარი ეთქვა გავლენის სფეროების შესახებ მოსკოვის მოთხოვნაზე. თუმცა, რეალურად, მთავარი არის არა ადმინისტრაციის რიტორიკა, არამედ ის, თუ რამდენად გამყარებულია მისი სიტყვები პოლიტიკით, რომელსაც არსებითი ურთიერთქმედება მოსდევს. ჯერ–ჯერობით ამგვარ პოლიტიკას ადგილი არ აქვს. ეს ის დეფიციტი, რომლის შევსებასაც, იმედია, კლინტონის მოგზაურობა შეძლებს.

ადმინისტრაციამ უკვე დააბრუნა ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ევროპასთან ურთიერთობები ძველ კალაპოტში ისეთ საკვანძო საკითხებთან მიმართებაში, როგორიც მაგალითად ანტისარაკეტო თავდაცვაა. ახალ სტრატეგიულ კონცეფციაზე მოლაპარაკებები მათი დარწმუნების შესაძლებლობას იძლევა, რომ ამერიკის და ნატოს დაპირებები თავდაცვის ერთობლივ დაგეგმვაზე, წრთვნასა და ინფრანსტრუქტურის შექმნაზე ფუჭი არ იყო. სამხრეთ კავკასიასთან დაკავსირებით გაცილებით რთული სიტუაციაა. ორი წლის წინ, დასავლეთი ისეთი სიურპრიზის წინაშე აღმოჩნდა, როგორიც რუსეთ–საქართველოს ომი იყო, რომელიც რეგიონის უსაფრთხოებას დაემუქრა. ამგვარი კონფლიქტების მომავალში წარმოქმნის შესაძლებლობის გამორიცხვა არ შეიძლება. ადმინისტრაცია სამი ძალიან რეალური საფრთხის წინაშეა:

პირველი, აზერბაიჯანს და სომხეთს შორის გაუარესებული ურთიერთობები და სადაო ტერიტორიის მთიან ყარაბახის გარშემო კონფლიქტია. ბოლოდორინდელმა შეტაკებებმა და მსხვერპლმა დაადასტურა, რომ ამ რაიონში დაძაბულობა გაზრდილია. თურქულ–სომხური დაახლოების კოლაფსი (იმედი ვიქონიოთ, რომ დროებითი) ასევე ხელს უწყობს დაძაბულობის მატებას. უფრო მასშტაბური საერთაშორისო და დასავლური მონაწილეობის არ არსებობის პირობებში ეს შეტაკებები შეიძლება კონტროლს აღარ დაექვემდებაროს და ზახულის განმავლობაში ნამდვილ ომში გადაიზარდოს.

მეორეც, ჩვენ არ უნდა შეგვიყვანოს შეცდომაში იმ მოსაზრებამ, თითქოს რუსულ–ქართული კონფლიქტი დასრულდა. მოსკოვს გადაწყვეტილი აქვს გატეხოს თბილისის დასავლეთისკენ მისწრაფების სურვილი. ის შეიძლება დაელოდოს მიხეილ სააკაშვილის საპრეზიდენტო ვადის ამოწურვას და მხოლოდ ამის შემდეგ მიიღოს ზომები, თუმცა მისი ამოცანები უცვლელია. მართალია, საქართველო ომს და გლობალურ ეკონომიკურ კრიზისს მოსალოდნელზე უკეთ გაუმკლავდა, თუმცა გამოყოფილი რეგიონების, აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის განუსაზღვრელი სტატუსი და ამ ტერიტორიებზე რუსეთის ჯარების ყოფნა (ფაქტობრივი ოკუპაცია) სერიოზული დაბრკოლებაა საქართველოს სტაბილიზაციისა და მისი რეფორმირების გზაზე. სასაზღვრო რეჟიმი, რომელსაც ევროკაშირის უიარაღო მონიტორები აკვირდებიან, სუსტია. რეალური არასტაბილურობისა და დაძაბულობის პირობებში, საეჭვოა მისია ადეკვატური იყოს.

მაგრამ რეგიონისთვის პოტენციურად ყველაზე დიდი საფრთხე ჩრდილოეთ კავკასიაა, სადაც რადიკალური, მადესტაბილიზირებელი ძალების თარეში გრძელდება. სოჭში დაგეგმილმა 2014 წლის ოლიმპიური თამაშებმა (მოსკოვისთვის პრესტიჟული პროექტი) ამ დინამიკისთვის კატალიზატორის როლი შეიძლება ითამაშოს. როგორც ჩანს, რუსეთის მთავრობა, ვლადიმერ პუტინის გამონათქვამს თუ დავესესხებით, რეგიონის „გაწმენდვის“ აუცილებლობას განიცდის, რათა მოსპონ ოლიმპიურ თამაშებზე ტერორისტული თავდასხმების საფრთხე. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მოსკოვმა შეიძლება მკაცრი ზომები წინასწარ მიიღოს და სისასტიკის გამოვლინებები ამნამდე დასრულდეს, ვიდრე ამას დასავლელი ჟურნალისტები შეამჩნევენ ან 2014 წლის ოლიმპიურ თამაშებზე პირველი სპორტსმენი ჩავა. მაგრამ ამ ტიპის ქმედებებმა შეიძლება სიტუაცია გააუარესოს.

ის უკუშედეგი, რომელსაც დღეს მოსკოვი აწყდება, რომელიც წლების მანძილზე რეგიონში სეპარატისტულ ძალებს უჭერდა მხარს – კოშმარია არამხოლოდ რუსეთის ლიდერებისთვის, არამედ დასავლეთისთვისაც. წარმოიდგინეთ, რომ რეგიონის ჯიჰადისტები განამტკიცებენ თავიანთ კავშირებს ანალოგიური სახელწოდების ჯგუფებთან, რომლებიც ჩვენ დავასუსტეთ ახლო აღმოსავლეთში, ავღანეთსა და პაკისტანში. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ინფექცია დიდად არ გავრცელდება, მას სამხრეთ კავკასიის დესტაბილიზაცია შეუძლია. ისტორიულად, რუსეთი სამხრეთ კავკასიაში ჩრდილოეთზე კონტროლის საშუალებას ხედავდა. თუკი ის დღესაც ანალოგიურად იმოქმედებს და დამნაშევათა „ცხელ კვალზე“ დევნის (სხვა სახელმწიფოს საზღვრის დარღვევით) უფლებას მოითხოვს, საჰაერო სივრცის ან საქართველოს ტერიტორის გამოყენებით, ჩვენ შეიძლება ელვისებურად აღმოვჩნდეთ კიდევ ერთი არასასურველი კონფლიქტის ზღვარზე.

რისი გაკეთება შეუძლიათ შეერთებულ შტატებს და დასავლეთს საერთო ჯამში? ადმინისტრაციას უამრავი საგარეოპოლიტიკური პრობლემა აქვს გადასაწყვეტი, მაგრამ ეს კლასიკური შემთხვევაა, რომელშიც მოკრძალებულმა ინვესტიციამ მომავალში შეიძლება უფრო დიდი პრობლემები აგვაცილოს თავიდან. ვაშინგტონი უნდა შეეცადოს ჩრდილოეთ კავკასიაში მოსკოვთან ურთიერთქმედებას. ჩვენ, შესაძლოა, ამ რაიონში რუსეთის პოლიტიკაზე გავლენის ბევრი ბერკეტი არ გაგვაჩნია, თუმცა ჩვენ შეგვიძლია მსგავსი მეთოდების გავრცელება და თანმდევი დანაკარგები სამხრეთ კავკასიაში მაინც შევზღუდოთ.

ასეთი გრძლევადიანი გამარჯვება მოითხოვს საერთაშორისო თანამეგობრობის მონაწილეობით სასაზღვრო კონტროლისთვის უფრო ეფექტური მექანიზმების შექმნას, პოლიტიკური და ეკონომიკური სტაბულურობის ჩამოყალიბებისკენ დიდ ძალისხმევას და გარკვეული დაზღვევის შექმნას, რომელიც რომელიც ამ ქვეყნებს მსგავს შემოტევასთან გამკლავების შესაძლებლობას მისცემს.

მოკრძალებულმა ინვესტიციამ შეიძლება გაცილებით მნიშვნელოვან პრობლემებს აგვარიდოს, რომლებიც მომავალში გველის. იმედი ვიქონიოთ, რომ სახელმწიფო მდივანი კლინტონი ამ საკითხზე რეგიონში კონსენსუსის მიღწევას შეძლებს.

რონალდ ასმუსი – კლინტონის ადმინისტრაციის სახელმწიფო მდივნის თანაშემწე იყო; დღეს ის ბრიუსელში მარშალის ფონდის ტრანსატლანტიკური ცენტრის დირექტორია. სტატიაში მისი პირადი შეხედულებებია გამოთქმული.

http://foreignpress.ge/?p=13813#more-13813


SdKfz 251

რათ გვინდა მაგათი იარაღი (რომელიც არა აქვთ)?
ეს აშუშუზე პოლიტიკური ზეწოლისთვის გვჭირდება
იარაღის მიყიდვა კი ირანისთვის იქით შეგვიძლია. ჯერ კიდე შევარდნაძის დროს გვთხოვდნენ რო ჩვენი სუშკები მიგვეყიდა