თუ სწორად ვხვდები ამ კატეგორიაში ყველა სქემაგადის, რმელსაც "რულევოი ვინტი" ანუ tail rotor არა აქვს.
ზოგადი პრინციპი არის ნაკლები დეტალები და ნაკლებად რთული კინემატიკა = მტყუნების ნაკლებ შანსს. ეს შეეხება თანაღერძულ სქემას ძირითადად. + ამას სხლიოსტივანიე. ძალიან რთული და შესაბამისად მზიმე და არასაიმედო მთავარი რედუქტორი და "ავტომატ პერეკოსა". დაბალი რესურსიც.
ტანდემური სქემა ძალიან ხოშიანად გამოიყენება
ჩინუკებს არაფერი დასაწუნი არა აქვთ
ნუ იაკ-24მა ვერპოვა გავრცელება, მაგრამ მაინც. #1 დადებითი მხარე არის ცენტროვკის გაცილებით ფართე დიაპაზონი სხვა სქემებთან შედარებით. ამიტომაც მხოლოდ ჩინუკს შეუძია 1ზე მეტი გარე დაკიდების წერტილი ქონდეს.
გარდიგარდმო (
) სქემა. მი-12 და ოსპრი. კლასიკური ვრტმფრენებისთვის ამ სქემის პლიუსს ვერ ვხედავ ტანდემურ სქემასთან შედარებით, მაგრამ VTOL-ებისთვის ძალიან პერსპექტიულია. მართვის სისტემა არ ვიცი ზუსტად როგორ მუშაობს ყანყალის (yaw) არხში, მაგრამ დიდი ეჭვი მაქვს გაზოდინამიური საჭეებით ხდება ეგ ამბავი. ოსპის შემთხვევაში გონდოლის დიფერენციალური დახრითაც შეიძლება (დაკიდების რეჟიმებზე) მარამ გონდოლა სწრაფად არ მოძრაობს.
კიდევ არის მზიდი ხრახნის რეაქტიული მომენტის კომპენსირება კომპრესორიდან აღებული შეკუმსული ჰაერით. არ ვიცი რამდენად პერსპექტიული და პრაქტიკულია, კიდევ არ ვიცი რას იზავს ავტოროტაციის რეჟიმში.და უფრო მეტი დაზიანების ალბათობაა ჩ/ა ჰაერი არხის, ვიდრე კუდის ხრახსნის ლილვის.
მოკლედ საბოლოო ჯამში ყველაფერი დადის საკონსტრუქტორო ბიუროს ტრადიციებზე
როგორც მილი ვერ გააკეთებს წესიერ საოსნის, ისევე კამოვმა ჩაისვარა კა-60-ში
ნუ ბოინგი უნივერსალურია. ტრადიცია და დოგმა ახატია. აპაჩისაც აკეთებს, ოსპრისაც, ჩინუკსაც და ამასაც (რა მოხდა რომ თავიდან მაკდონელ-დუგლასმა გააკეთა ? და იმაზე წინ ჰიუზმა ?
)
ხო, კიდევ ერთი სქემა არსებობს. ვერტმფრენი მზიდი ხრახნის რეაქტიული ნიჩბებით. ნიჩბის ბოლოებზე დაყენებული საქშენებიდან გამოსული შეკუმშული ჰაერი ატრიალებს ხრახნს. ესეც notar-ში გადის ალბათ
This post has been edited by flyer on 14 Jul 2010, 22:04 
· 
ავიაცია –10, თვითმფრინავები, შვეულფრენები, უპილოტოები
